Παρασκευή 26 Νοεμβρίου 2010

Ο αγώνας της αριστεράς


του Σπ. Μαρκέτου
Η κυβέρνηση στήριξε τη στρατηγική της στην ελπίδα ότι ο ελληνικός λαός θα πίστευε πως το μνημόνιο είναι μονόδρομος. Το δημόσιο χρέος, λέει, πρέπει να πληρωθεί, επομένως θα ματώσετε και η χώρα θα ξεπουληθεί.
Η ηθική ένσταση, ότι είναι άδικο να πληρώσουν ξανά οι αδύνατοι, απαντήθηκε με τον γνωστό τρόπο από τον πιο παχύσαρκο και παχύδερμο υπουργό.
Η λογική ένσταση ότι με μειώσεις μισθών και κρατικών δαπανών δεν ξεπληρώνεται κανένα χρέος, αλλά βυθίζεται η οικονομία σ’ έναν φαύλο κύκλο ύφεσης, απλώς έμεινε αναπάντητη.
Το ίδιο και η νομική και πολιτική ένσταση, ότι το δημόσιο χρέος μας είναι σχεδόν όλο απεχθές κι επομένως δεν πρέπει να το πληρώσουμε, ακόμη και αν θα μπορούσαμε, που έτσι και αλλιώς δεν μπορούμε.
Ωστόσο, κυρίως χάρη στη δική μας κινητοποίηση, το ψέμα δεν πέρασε. Οι δημοσκοπήσεις συμφωνούν ότι, παρ’ όλη την ασταμάτητη προπαγάνδα, τα δυο τρίτα του πληθυσμού διαφωνούν με την πολιτική του μνημονίου. Επισημαίνεται επίσης ότι αν η αριστερά είχε πειστική πρόταση, ιδίως αν έβρισκε τρόπο να δράσει ενωμένα, θα καρπωνόταν μεγάλο μέρος της αμφισβήτησης και θ’ άλλαζε το πολιτικό σκηνικό. Η άνοδος της φασιστικής άκρας δεξιάς στην Αθήνα ίσως μας ξυπνήσει τώρα από τον λήθαργό μας.

Εντέλει τα μεγάλα αριστερά κόμματα ασχολούνται με δευτερεύοντα και αδιαφορούν για το μείζον, δηλαδή το πρόβλημα του δημόσιου χρέους, αποφεύγοντας να πιέσουν για τη διαγραφή του, που είναι και η μόνη φιλολαϊκή λύση. Αν πού και πού ψελλίζουν περί αναδιάρθρωσης, ολόιδιες ατάκες πετούν πλέον και ο Πάγκαλος και η Κατσέλη. Η ηγεσία τηρεί σιγή ιχθύος όταν οι κυβερνητικοί επαναλαμβάνουν πως, αν δέχεσαι το χρέος, δεν μπορείς παρά να υποστείς και το μνημόνιο ή κάτι αντίστοιχο, πράγμα που άλλωστε όλος ο κόσμος καταλαβαίνει. Φοβάται να πει ότι δεν είναι λύση ν’ αφαιμάξεις μέχρι τελευταίας σταγόνας την ελληνική οικονομία για να γεμίζεις τρύπια θησαυροφυλάκια τραπεζιτών. Ότι οι λεγόμενες ‘αγορές’ μας έριξαν αυτό που πριν από χρόνια ο Υποδιοικητής Μάρκος είχε ονομάσει ‘χρηματοπιστωτική βόμβα’, και μόνος τρόπος για να προστατευτούμε είναι να την απενεργοποιήσουμε. Μόνο με τη διαγραφή του χρέους γίνεται αυτό.
Όσο όμως τα κρύβει αυτά η αριστερά, ο πολύς κόσμος δεν ασχολείται μαζί της και οι ιστορικές ευκαιρίες χάνονται η μια μετά την άλλη. Όσο η οργανωμένη αριστερά αδρανεί, η λαϊκή αγανάκτηση μένει άσφαιρη και άλλοι δρέπουν τους καρπούς της αποτυχίας του Πασόκ.
Η ανεπάρκεια των ηγεσιών έχει απογοητεύσει κι εξοργίσει μεγάλο κομμάτι της αγωνιστικής βάσης. Ο πολλαπλασιασμός ψήφων της Ανταρσίας δίνει μεγάλες ελπίδες, αλλά βέβαια δεν αρκεί· απαραίτητο για ν’ αντισταθούμε στη νεοφιλελεύθερη λαίλαπα είναι να κινητοποιηθούν οι απλοί άνθρωποι, και για να γίνει αυτό σε σωστή κατεύθυνση πρέπει να εξηγηθεί απλά και πειστικά η εναλλακτική πρόταση, ότι η οικονομία δεν ανατάσσεται χωρίς στάση πληρωμών προς τους τραπεζίτες. Πώς όμως να γίνει αυτό όταν η ηγεσία της αριστεράς στρουθοκαμηλίζει; Πολιτικά, το χειρότερο θα είναι αν τυχόν μεθαύριο προχωρήσει σε μια τέτοια στάση πληρωμών, μη μπορώντας ν’ αντιμετωπίσει αλλιώς τη λαϊκή πίεση, μια ενδεχόμενη κυβέρνηση Σαμαρά. Τότε αυτή θα πιστωθεί την επανεκκίνηση της οικονομίας, και θα ελπίζει να εδραιώσει την ηγεμονία της για άγνωστο πόσα χρόνια. Αν συμβεί κάτι τέτοιο, τότε όσοι από την ηγεσία της αριστεράς διατηρούν έστω κι ελάχιστη αξιοπρέπεια θα πρέπει να κάνουν χαρακίρι.
Όσο κρίσιμη και αν είναι η σημερινή κατάσταση, υπάρχουν πολλά ιστορικά παραδείγματα όπου ένας λαός υπερνικά δυσκολίες που αρχικά έδειχναν να τον ξεπερνούν. Λόγου χάρη, λίγα χρόνια μετά το ξέσπασμά της η Γαλλική Επανάσταση φαινόταν καταδικασμένη. Οι εχθροί, οι μοναρχικοί στρατοί όλης της Ευρώπης, την είχαν περικυκλώσει κι ετοιμάζονταν να προελάσουν ενάντια στην καρδιά της, στο Παρίσι. Αλλά το χειρότερο ήταν ότι είχε μείνει ανυπεράσπιστη, χωρίς στρατιωτική ηγεσία. Οι αξιωματικοί ήταν αριστοκράτες και είχαν οι περισσότεροι περάσει στο αντίπαλο στρατόπεδο, ενώ κανείς δεν ήξερε ποιοί απ’ όσους είχαν μείνει πίσω ήταν αξιόπιστοι. Κοινή πεποίθηση ήταν ότι ο στρατός των δημοκρατικών, βιαστικά φτιαγμένος από ανεκπαίδευτους τεχνίτες, μαγαζάτορες και χωρικούς, θα διαλυόταν στην πρώτη του σύγκρουση με τους σκληροτράχηλους μισθοφόρους των βασιλιάδων, που οδηγούνταν από τους πιο περίφημους στρατηγούς της Ευρώπης. Ξέρουμε τη συνέχεια. Οι χωρικοί και οι μαγαζάτορες, που αγωνίζονταν υπέρ βωμών κι εστιών, πολέμησαν με μαχητικότητα και αυτοθυσία αρκετή για ν’ αναπληρωθεί η έλλειψη πείρας τους. Ήταν πολλοί και αποφασισμένοι, οι αντίπαλοι λίγοι και σχετικά αδιάφοροι. Όταν κερδήθηκε η πρώτη, ασήμαντη, σύγκρουση, η φορά των γεγονότων άλλαξε. Οι νέοι στρατηγοί φτιάχτηκαν μέσα στον ίδιο τον πόλεμο, ξεδιαλέχτηκαν με βάση όχι τα δαχτυλίδια που είχαν πάρει απ’ τον μπαμπά τους, αλλά τη γενναιότητα και την οξυδέρκεια που έδειχναν στη μάχη. Από αυτούς τους άσημους ξεπήδησαν ο Ναπολέοντας και οι θρυλικοί συνεργάτες του που, ανατρέποντας όλα τα προγνωστικά, συνέτριψαν τη μια μετά την άλλη τις στρατιές των ευγενών, έδιωξαν τον εχθρό από τα γαλλικά χώματα και κατέκτησαν την Ευρώπη. Και όλα αυτά τα έκαναν με τον ‘ερασιτεχνικό’ τους στρατό, δείχνοντας την κενότητα των δήθεν συνετών συντηρητικών και ξαναγράφοντας στο μεταξύ την τέχνη του πολέμου.
Η μαζική κινητοποίηση και η ανάδειξη ηγεσιών που αντιλαμβάνονταν την αξία της νίκησαν εκείνους που, ενώ απλώς αναμασούσαν κοινοτοπίες της εποχής, νόμιζαν πως τα ήξεραν όλα. Οι σημερινοί Γλλοι και οι Γαλλίδες την θυμούνται καλά αυτή την ιστορία, και είναι κι αυτός ένας λόγος που δεν κάθονται φρόνιμα. Αντίστοιχες εικόνες συναντούμε και σε πολλές άλλες στιγμές όπου η πόλωση της σύγκρουσης και η μαζική κινητοποίηση άλλαξαν τους κανόνες του παιχνιδιού. Κάτι τέτοιο έγινε και στη Ρωσική Επανάσταση, όπου φτιάχτηκε από το τίποτα ο νικηφόρος Κόκκινος Στρατός, αλλά και στην ιστορική εμπειρία του ΕΛΑΣ και άλλων εθνικοαπελευθερωτικών στρατών που αντιμετώπισαν πανίσχυρους κατακτητές. Όπως πολύ παραστατικά δείχνει ο Γιώργος Μαργαρίτης στο τελευταίο του βιβλίο για τον ελληνοϊταλικό πόλεμο και την Κατοχή (Προαγγελία θυελλωδών ανέμων, Βιβλιόραμα 2010), νικητές της Αλβανίας ήταν οι ερασιτέχνες έφεδροι. Αυτοί έμαθαν να πολεμούν αυτοσχεδιάζοντας, και στη συνέχεια, ακριβώς χάρη στο σχολείο των βουνών, έστησαν τον εκπληκτικό λαϊκό στρατό.
Τέτοιο σχολείο είναι σήμερα τα μαζικά κινήματα που αναδύονται στην πόλη, αρκετές φορές και χωρίς βοήθεια από την επίσημη αριστερά. Πολύτιμος χρόνος έχει χαθεί, αλλά όχι ο πόλεμος. Οι βουλευτικές εκλογές που έρχονται αναπόφευκτα, γιατί ο Παπανδρέου δεν μπορεί να συνεχίσει την πολιτική των αλλεπάλληλων μνημονίων, θ’ αναγκάσουν την αριστερά να πάρει θέση. Αν δεν κάνει προμετωπίδα της τη διαγραφή του χρέους, το μόνο σύνθημα που μπορεί να στηρίξει μια εναλλακτική πρόταση, η δημόσια αξιοπιστία της θα καταρρακωθεί. Περίοδος μεγάλων αγώνων αρχίζει, η νομιμοποίηση των κυβερνητικών μέτρων θα κριθεί τελικά στο δρόμο. Η φυγή του Παπανδρέου θα είναι μεγάλη νίκη· ο λαός βρίσκεται πια σ’ επιφυλακή, και μια κυβέρνηση της δεξιάς, ή και συνεργασίας των μνημονιακών δυνάμεων, θα είναι πιο αδύναμη από την τωρινή.
Απατεώνες πολιτικοί, μαφιόζοι τραπεζίτες, κυνικοί καναλάρχες κι εξωνημένοι δημοσιογράφοι που έκαναν πάρτυ όλα αυτά τα χρόνια, στέλνουν το λογαριασμό σε μας. Είναι όμως πανικόβλητοι και διαιρεμένοι, το ίδιο και οι συνεργοί τους σε Βρυξέλλες, Φραγκφούρτη και Ουάσιγκτον. Ούτε και αυτοί δεν έχουν σχέδιο, και πάντως δεν θα τους περάσει. Ποτέ στην ιστορία δεν επιβλήθηκε τέτοια καταρράκωση του βιοτικού επιπέδου ενός λαού χωρίς να έχει προηγηθεί στρατιωτική ήττα ή αντιδημοκρατική εκτροπή, που όμως για διάφορους λόγους (όπως υποστήριξα συνοπτικά αλλού: http:/ /tinyurl.com/22umh39) δεν φαίνεται στις σημερινές συνθήκες εύκολη.
Ο ελληνικός λαός ξυπνά, δείχνει την οργή του στην κάλπη και στους δρόμους. Διαγραφή του χρέους. Εξέταση της νομιμότητας όλων των δανειακών συμβάσεων, και του ποιοι έφαγαν τα λεφτά. Κοινωνικοποίηση των ουσιαστικά χρεωκοπημένων τραπεζών. Απαλλαγή απ’ το ευρώ. Επανεκκίνηση της οικονομίας, με μια εθνική αναπτυξιακή πολιτική κινητοποίησης των πόρων που σήμερα αχρηστεύονται –που θα δώσει δουλειά στους άνεργους και θα ξαναζωντανέψει την αγορά. Όλα αυτά μπορούν να γίνουν με εθνικούς πόρους, αν πάψουμε να πληρώνουμε κάθε βδομάδα ένα δις φόρο υποτέλειας στους τραπεζίτες. Αλλά πρέπει επιτέλους η αριστερά να τα ζητήσει, και οργανώνοντας τον κόσμο να τα επιβάλει στην όποια κυβέρνηση. Βοηθώντας επίσης να ενωθεί στη βάση το λαϊκό στρατόπεδο, στις σκληρές μάχες που έτσι και αλλιώς θα δοθούν μέσα στην κοινωνία, και θα γεννήσουν τη νέα συνείδηση και τα νέα στελέχη. Στελέχη που θα είναι απαραίτητα στις επόμενες συγκρούσεις, γιατί βέβαια ο τωρινός πόλεμος θα κρατήσει καιρό, ώσπου να σταθεροποιηθεί ένα άλλο σύστημα που θα είναι είτε πολύ χειρότερο απ’ το σημερινό είτε αρκετά καλύτερο. Η αριστερά που, επιμένοντας να σκέφτεται με όρους εποχών κοινωνικής συναίνεσης, σωπαίνει για όλα αυτά, δεν είναι πια αριστερά.
Διαβάστε περισσότερα...

Πέμπτη 25 Νοεμβρίου 2010

Αναδιαπραγμάτευση ή άρνηση του χρέους


Του Γ. Βαζάκα Ήταν η 25η Μαρτίου 2010 όταν οι ηγέτες της ευρωζώνης σύστησαν επίσημα την Ελλάδα στο ΔΝΤ. Μέρα που βρήκαν, ανήμερα του εορτασμού της εθνικής μας παλιγγενεσίας, άραγε συνέβη και τυχαία; Και δημιουργήθηκε – λέει – ο μηχανισμός στήριξης (Ε.Ε., ΕΚΤ, ΔΝΤ) για τη δυσπραγία της ελληνικής οικονομίας, η γνωστή σ’ όλους πια τρόικα. Στις 8 Μαΐου ακολούθησε η υπογραφή της δανειακής σύμβασης ανάμεσα στην Ελλάδα και την τρόικα, για να δανεισθεί κοντά στα χρωστούμενα κι άλλα 110 δισ. ευρώ.
Κοντολογίς ήρθε και το διαβόητο μνημόνιο, που ορίζει χειρισμούς στον οικονομικό χάρτη της Ελλάδας, ώστε αυτή να αποπληρώσει το προαναφερθέν ποσό στο τέλος της συμφωνηθείσας τριετίας κάπου στις αρχές του 2014. Όμως, ενώ εφαρμόζεται το μνημόνιο εδώ και μήνες, για να «καθαρίσουμε» με το λογαριασμό του πρόσφατου δανείου, ο λογαριασμός του μνημονίου δεν βγαίνει. Το ομολογούν και οι πιο ένθερμοι υποστηρικτές του. Και οι πιο... ταγμένοι απολογητές της τρόικας ψιθυρίζουν: «Κάτι άλλο πρέπει να γίνει..» ● Άλλοι προτείνουν ανοιχτά την αναδιάρθρωση του χρέους της χώρας, εντός φυσικά του ευρώ. ● Και άλλοι όσοι διεξάγουν – τρομάρα τους – αντιμνημονιακό αγώνα, χωρίς να μπαίνουν στον κόπο να μας πουν τι θα κάνουν με το δημόσιο χρέος. Εννοώ προφανώς όλους τους υποψήφιους των «καλλικράτειων» αυτοδιοικητικών εκλογών. Όλοι τους ζητούν την ψήφο μας εναντιούμενοι στο μνημόνιο. Όλοι, από τους εκλεκτούς της Ν.Δ. έως τους υποψήφιους της κοινοβουλευτικής αριστεράς και τους «διαφωνούντες» του ΠΑΣΟΚ, λυσσομανούν εναντίον του μνημονίου. Αλλά μέχρις εκεί. Κι όταν η κουβέντα προχωρά στο δια ταύτα, τότε τα πράγματα αλλάζουν.
Οι της Ν.Δ. προπαγανδίζουν το μηδενισμό του ελλείμματος, που μάλλον ως ανέκδοτο ακούγεται, για να κρύψουν ότι είναι υπέρ της αναδιάρθρωσης του χρέους και της ελεγχόμενης πτώχευσης της χώρας. Οι άλλοι του ΠΑΣΟΚ σφυρίζουν αδιάφορα.
Όσο για τους εκπροσώπους του ΚΚΕ, αυτούς δεν τους ακούμε να μεθοδεύουν καμιά τακτική εναντίον του χρέους, της πηγής των δεινών για τη χώρα, από τον τελευταίο Μάρτιο που βγήκε για καλά στη φόρα (κατεδάφιση κοινωνικών κατακτήσεων του τελευταίου μισού αιώνα, διάλυση του ασφαλιστικού συστήματος, περικοπή αποδοχών μισθωτών και συνταξιούχων, ανατροπή των εργασιακών σχέσεων σε βάρος των εργαζομένων με κατάργηση των Συλλογικών Συμβάσεων Εργασίας). Αυτοί αναλώνονται σε γενικές αντικαπιταλιστικές κορώνες, ανάγουν τα πάντα στη Δευτέρα παρουσία του σοσιαλισμού – της δικής τους χίμαιρας – όπου όλα τα βάσανα του λαού θα βρουν την οριστική λύση τους. Τώρα αν μέχρι τότε ο ελληνικός λαός υποστεί μια από τις χειρότερες καταστροφές στην ιστορία του, δεν έχει καμιά σημασία.
Η υπόλοιπη αριστερά του Συνασπισμού είναι σίγουρη ότι μέσα στα ίδια πλαίσια της Ε.Ε. και του ευρώ που μας επέβαλαν το μνημόνιο και τη χρεοκοπία, αυτή θα επιτύχει αναδιανομή εισοδημάτων υπέρ των εργαζομένων, θα κρατικοποιήσει τις τράπεζες και θα προχωρήσει στην παραγωγική ανασυγκρότηση της χώρας. Κοντολογίς προσδοκά τη δευτέρα παρουσία μιας πανευρωπαϊκής αναγέννησης και μετά... ξύπνησαν. Ή μάλλον θα ξυπνήσουν άγαρμπα μετά τις εκλογές.
Όλα όσα προανέφερα γίνονται για να κρύψουν οι κομματικές ηγεσίες ότι δεν έχουν καμιά πρόταση ουσιαστικά διαφορετική από την κυρίαρχη λογική που εφαρμόζεται μέσω του μνημονίου. Ό,τι και να λένε το κυρίαρχο ζήτημα ήταν και παραμένει ένα: Τι κάνουμε με το δημόσιο χρέος; Όσο κι αν αποφεύγουν ν’ απαντήσουν, όσο κι αν αναζητούν διέξοδο σ’ έναν ανούσιο, ανέξοδο και ατελέσφορο «αντιμνημονιακό αγώνα» το ερώτημα αυτό διαρκώς θα τους βασανίζει.
Και σ' αυτό το ερώτημα – δυστυχώς ή ευτυχώς – δεν υπάρχουν πολλές απαντήσεις. Ή το πληρώνεις ή δεν το πληρώνεις! Μέση οδός δεν υπάρχει. Και ας μη παραμυθιάζουν τον κόσμο με «αντιμνημονιακούς αγώνες», γιατί ακόμα κι αν τους πιστέψουμε πως εναντιώνονται στο μνημόνιο, μία είναι η πικρή αλήθεια: Με μνημόνιο ή χωρίς μνημόνιο, το χρέος παραμένει. Και επειδή παραμένει, ακούμε να κυκλοφορούν διάφορα: Θα το αντιμετωπίσουμε με την αναδιαπραγμάτευση ή αναδιάρθρωση, άλλοι με την ανάταξη και τα ευρωομόλογα, χειρισμοί που δεν απαλλάσσουν τη χώρα απ’ το χρέος, απλώς επιμηκύνουν το χρόνο αποπληρωμής του και ως μεθοδεύσεις ανήκουν στον ίδιο κοινό παρανομαστή, που οδηγεί τη χώρα σε ελεγχόμενη ή συντεταγμένη πτώχευση και εξασφαλίζουν την παραμονή στο έρμαιο των αγορών (κερδοσκόπων).
Δυστυχώς αυτή την επιλογή προωθεί η κυβέρνηση ακολουθούμενη από την αντιπολίτευση, το ΣΥΝ, κι από ένα ακίνδυνο ΚΚΕ, μέχρι που να «σκάσει» η επίσημη πτώχευση εκείνη τη χρονική συγκυρία που τα δεδομένα θα είναι ωφελιμότερα για την τρόικα, δηλαδή να επωφεληθούν οι δανειστές όσο το δυνατόν καλύτερα από τη δήμευση και τη ρευστοποίηση της χώρας. Αυτή τη λύση προσφέρουν οι προαναφερθείσες επιλογές. Λύση αδιεξόδου, που βιώνει σήμερα ο λαός μας. Η χρεοκοπία στην οποία έχει οδηγηθεί το κράτος και η χώρα δεν οφείλεται στο μνημόνιο αλλά στην παραδοχή του μονοδρόμου ότι η Ελλάδα πρέπει να συνεχίσει πάση θυσία να πληρώνει ένα χρέος από τη φύση του καταχρηστικό, προϊόν ρεμούλας και κερδοσκοπίας. Ένα χρέος που δεν μπορεί να εξυπηρετηθεί, χωρίς να αναζητά το κράτος διαρκώς νέα δάνεια από τη διεθνή αγορά, για να πληρώσει τα παλιά. Είναι δυνατόν να ξεφύγει από τη χρεοκοπία κάποιος που πρέπει διαρκώς να δανείζεται, για να πληρώνει παλιότερα δάνεια;
Το μόνο όπλο με το οποίο μπορεί ένα χρεωμένο κράτος να εκβιάσει ή να πείσει τους δανειστές του, ιδίως όταν πρόκειται για διεθνείς τοκογλύφους είναι η άρνηση πληρωμής του χρέους, που σημαίνει όχι τη διαπραγμάτευση ή μη, τη μερική ή ολική διαγραφή του χρέους, αλλά τη μη αναγνώριση του χρέους και των υποχρεώσεών του από το λαό ως χρέος «απεχθές», ικανό να καταλύσει την εθνική κυριαρχία της χώρας.
Η επίσημη προπαγάνδα και η διατεταγμένη δημοσιογραφία και οι σώφρονες πολιτικοί και οικονομολόγοι όλων των κομμάτων διαδίδουν στον ανενημέρωτο και πιθανόν αφελή λαό πως θα ήταν μεγάλη καταστροφή για την Ελλάδα, αν τολμούσε να αρνηθεί το χρέος και να φύγει απ' το ευρώ. Επιπρόσθετα και κάποιοι από την αριστερά έσπευσαν να βοηθήσουν την παραπάνω θέση τονίζοντας από το Μάιο του 2010 ότι η άρνηση του χρέους και η έξοδος από το ευρώ, αν δεν είναι «διαχειριστικά αιτήματα», προϋποθέτουν τουλάχιστον επανάσταση για να επιβληθούν. Γι' αυτό κι ο λαός μπορεί ελεύθερα να εξεγείρεται, να κάνει πόλεμο, να κατεβαίνει στους δρόμους και να οργίζεται γι' αυτό που του επιβάλουν, αρκεί να μη θέτει αιτήματα που ενοχλούν το σύστημα. Είναι αυτό ή δεν είναι παρέλαση ολόκληρου του μικροαστισμού της γραφειοκρατίας της αριστεράς; Γιατί με το που προβάλλεται το αίτημα για άρνηση του χρέους, λένε ότι αυτά τα αιτήματα είναι πολύ επαναστατικά για την υγεία του λαού και της εργατικής τάξης, δεν ωρίμασαν οι συνθήκες, ο λαός δεν είναι έτοιμος γι' αυτά... Όμως ας τους βγάλουμε από την αγωνία τους.
Τα αιτήματα της άρνησης της πληρωμής του χρέους και η έξοδος από το ευρώ δεν είναι ούτε επαναστατικά ούτε σοσιαλιστικά μέτρα. Είναι βαθιά δημοκρατικά αιτήματα από τη σκοπιά του λαού και της εργατικής τάξης.
Πληροφορούμε τον αναγνώστη αυτού του άρθρου ότι, αν ανοίξει οποιοδήποτε σοβαρό εγχειρίδιο σχετικό με τα ζητήματα του δημόσιου χρέους, θα διαπιστώσει ότι μια από τις μεθόδους αντιμετώπισης των υπέρογκων δημόσιων χρεών από τον 19ο αι. μέχρι της μέρες μας είναι εκείνη της άρνησης του δημόσιου χρέους. Και η πρόταση αυτή στα αγγλικά αποδίδεται με τον όρο repudiation of debt (απάρνηση ή απόρριψη χρέους). O πρώτος που τόλμησε να προτείνει την άρνηση του χρέους ενός κράτους ως τη μόνη συμφέρουσα λύση γι’ αυτό, ήταν ο πατέρας της επιστημονικής πολιτικής οικονομίας, ο Άνταμ Σμιθ (1723-1790). Οι μεγάλες αστικοδημοκρατικές επαναστάσεις του 18ου αι. υιοθέτησαν την άρνηση του χρέους, τη στιγμή που σήμερα ορισμένοι στην αριστερά κάνουν σαν να το ακούν για πρώτη φορά. Η κυβέρνηση των Ιακωβίνων στα χρόνια της γαλλικής επανάστασης και συγκεκριμένα στα 1793 υιοθέτησε τη θέση ότι ένας ελεύθερος λαός δε χρειάζεται να πληρώσει τα χρέη που ένας «τύραννος» έχει συσσωρεύσει. Οι νεοσύστατες ΗΠΑ πάτησαν στα πόδια τους διαγράφοντας τα χρέη τους προς τους Βρετανούς. Βλέπουμε πως το αίτημα από την ανερχόμενη φιλελεύθερη αστική τάξη της διαγραφής των κρατικών χρεών ήταν απόλυτα φυσιολογικό, τόσο που ο Φράνσις Γουόκερ, ένας από τους πατέρες της δημόσιας οικονομικής τον 19ο αι. έγραφε: «Κανένα μεγάλο εθνικό χρέος δεν πληρώθηκε ποτέ, ούτε αντιμετωπίστηκε με άλλον τρόπο, εκτός από την άρνηση της αποπληρωμής του» (Francis Amasa Walker, The Science of Wealth A manual of Politikal Economy, Boston: little, Brown and Co,1867, σελ. 362, 371).
Ένας άλλος πολύ σημαντικός οικονομολόγος, που τάχθηκε υπέρ της άρνησης των δημοσίων χρεών ήταν ο Τζον Μέιναρντ Κέινς (1883-1946). Το έκανε αμέσως μετά τον πρώτο παγκόσμιο πόλεμο, όταν είδε ότι η έκρηξη του δημόσιου χρέους σ' όλες τις χώρες ήταν τέτοια που το έκανε αδύνατο να εξυπηρετηθεί. Στη θέση αυτή προσχώρησαν πολλοί γνωστοί οικονομολόγοι της εποχής.
Μετά το δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο έγινε τρομακτική προσπάθεια να εξοβελιστεί η πρόταση της άρνησης του χρέους από τα βιβλία της δημόσιας οικονομίας, σαν να μην υπήρξε ποτέ. Βλέπετε ο ρόλος των τραπεζών και μάλιστα των πολυεθνικών είχε γίνει κυρίαρχος και επιδοτούσαν σωρηδόν έδρες και τομείς στα πανεπιστήμια και τις ακαδημίες. Όσο περισσότερο οι καριέρες και τα νόμπελ εξαρτήθηκαν, ειδικά στον αγγλοσαξονικό κόσμο, από τις χορηγίες των χρηματαγορών, τόσο περισσότερο εξαφανίζονταν προτάσεις και απόψεις που για τους διεθνείς τραπεζίτες και χρηματιστές ήταν απολύτως επιζήμιες. Μόνο πολύ προικισμένοι επιστήμονες επέμειναν να μην παίρνουν το χαπάκι της αμνησίας, ή και της ανοησίας που συνοδεύει πάντα τις μεγάλες χορηγίες. Έτσι στα βιβλία τους ακόμη και σήμερα θα βρει κανείς να περιγράφεται η λύση του repudiation of debt, αλλά τις περισσότερες φορές να συνδέεται με ριζικές επαναστατικές αλλαγές, σαν να ήταν μόνο η επανάσταση του 1917 στη Ρωσία και η κινέζικη επανάσταση του 1948 που μπόρεσαν δήθεν να προχωρήσουν σε άρνηση και ακύρωση του χρέους. Εμείς όμως καταδείξαμε ότι από την εποχή του φιλελεύθερου Άνταμ Σμιθ προτάθηκε η άρνηση του χρέους και βέβαια υιοθετήθηκε ως πολιτική μέχρι σήμερα από πολλούς λαούς στην πάλη τους, για να κατοχυρώσουν την κυριαρχία τους. Αλλά και για την Ελλάδα η απάντηση στο ζήτημα του δημόσιου χρέους δεν είναι οικονομική αλλά πρωτίστως πολιτική. Και αυτό δεν το λέμε εμείς, αλλά όλοι οι επιφανείς μελετητές του ελληνικού δημόσιου χρέους από την εποχή του μεσοπολέμου ακόμη. Στα 1931 ο Ξεν. Ζολώτας έγραφε ότι ο περιορισμός της υφιστάμενης δανειακής επιβάρυνσης της Ελλάδος «δεν είναι επιστημονικόν πρόβλημα, αλλ' αποτελεί ζήτημα επιδεξίου χειρισμού, επιτυχών διαπραγματεύσεων και ευνοϊκών συνθηκών εις την διεθνή αγορά κεφαλαίου», καταδείχνοντας έτσι ότι η αντιμετώπιση του δημόσιου χρέους είναι πρωταρχικά ζήτημα συσχετισμού δύναμης στις διεθνείς αγορές και αποφασιστικότητας μιας χώρας να τα βάλει με τους ισχυρούς. Επί πλέον την εποχή εκείνη, για να υποστηρίξει κανείς τη άρνηση ή την ακύρωση των χρεών στην υπερχρεωμένη Ελλάδα του Ελ. Βενιζέλου που βάδιζε ολοταχώς προς την επίσημη χρεοκοπία του 1932, δεν ήταν εύκολο πράγμα. Η επίκληση του αυτονοήτου, δηλ. της ακύρωσης του χρέους, αποτελούσε ιδιωνυμικό αδίκημα στη Ελλάδα. Και μόνο η διατύπωση αυτής της πρότασης αρκούσε για να χάσει κάποιος σαν τον Ξ. Ζολώτα την καθηγητική του έδρα και να συρθεί στα δικαστήρια με το «βενιζελικό ιδιώνυμο». Και μόνο η αναφορά στην άρνηση του δημόσιου χρέους αποτελούσε προσβολή εναντίον των «εθνικών συμφερόντων», που τότε όπως και σήμερα ταυτίζονταν με τα συμφέροντα των χρηματιστών, των τοκογλύφων και των μεγάλων δυνάμεων που τους στήριζαν στις απαιτήσεις τους έναντι της χώρας. Δυστυχώς οι τότε κυρίαρχες πολιτικές, που αρνήθηκαν τη μονομερή ακύρωση των χρεών της χώρας, είχαν ως αναπότρεπτη συνέπεια τη χρεοκοπία του 1932 και τον επακολουθήσαντα φασισμό του Ι. Μεταξά. Ας ελπίσουμε να μην οδηγηθούμε στην ίδια κατάσταση και τώρα.
Αν και φοβούμαστε και οφείλουμε να το πούμε ότι την απεργάζονται ήδη αυτή την κατάληξη τόσο οι ευρωκρατούντες και το ΔΝΤ, όσο και το εγχώριο πολιτικό σύστημα του σύγχρονου δωσιλογισμού. Η ιστορία έχει δείξει επανειλημμένα ότι ο δρόμος που οδηγεί αναγκαστικά σ’ αυτή την κατάληξη είναι εκείνος, που ξεκινά με την πεποίθηση ότι μπορεί να τα βρει κανείς με τους δυνατούς μέσα από διαπραγματεύσεις και προσαρμογές στις απαιτήσεις τους. Ενώ ο μόνος δρόμος, όσο δύσκολος κι αν φαντάζει, όσο κουραστική ή αντίξοη κι αν είναι η πορεία του, που μπορεί να αποτρέψει την καταστροφή για το λαό και τη χώρα, είναι να κάνουμε το ανήκουστο: Να αρνηθούμε το χρέος και να τα βάλουμε με τους δυνατούς βασισμένοι στη δύναμη ενός ρωμαλέου πλειοψηφικού λαϊκού κινήματος.
Η ιστορία δεν έχει δείξει άλλον δρόμο. Όσο κι αν διάφοροι κατά καιρούς ονειρεύονταν «μέσους δρόμους» ή «μέσες λύσεις». Θα αναρωτηθεί φυσικά εύλογα ένας μη ειδικός, αλλά σκεπτόμενος αναγνώστης: Ποια είναι τα πραγματικά στοιχεία του χρέους; Τη γνώση ότι τα 85% των δανείων πήγαν στις τσέπες διεθνών τοκογλύφων, κ.ο.κ., από πού την αντλούμε; Μα από τους ισολογισμούς Χρέους του Γενικού Λογιστήριου του Κράτους και φυσικά από τα διαθέσιμα στοιχεία από τον ΟΔΔΗΧ (Οργανισμό Διαχείρισης Δημόσιου Χρέους). Το τελευταίο εξάμηνο προικισμένοι κι έντιμοι επιστήμονες έχουν γράψει και δημοσιεύσει πάνω από 30 σημειώματα σχετικά με το δημόσιο χρέος, όπου παρουσιάζονται αναλυτικότατα τα στοιχεία αυτά και κανείς δεν τόλμησε δημόσια να τα αμφισβητήσει.
Συγκεκριμένα, σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία του ΟΔΔΗΧ τα ομόλογα του ελληνικού δημοσίου της περιόδου 2005-2010 ανήκουν κατά 43% σε επενδυτικές τράπεζες, κατά 22% σε διαχειριστές κεφαλαίων, κατά 15% σε Ασφαλιστικά Ταμεία και Εταιρείες, κατά 8% σε διαχειριστές ενεργητικού, κατά 5% σε κεντρικές τράπεζες, κατά 4% σε Hedge Funds και κατά 4% σε λοιπούς επενδυτές. Αν από τα 15% των Ασφαλιστικών Ταμίων και Εταιρειών αφαιρέσουμε τουλάχιστον το 5% που ανήκει σε ασφαλιστικές εταιρείες και προσθέσουμε το 4% των «λοιπών επενδυτών» υποθέτοντας ότι όλοι είναι μικροκαταθέτες, συναθροίζεται ένα 14%, το οποίο για κοινωνικούς και πολιτικούς λόγους θα πρέπει να αντιμετωπισθεί με διαφορετικούς τρόπους απ’ ό,τι το υπόλοιπο κομμάτι που ανήκει σε τυπικούς κερδοσκόπους της διεθνούς αγοράς. Χωρίς φυσικά να έχει κανείς την αυταπάτη πως οι διαχειριστές των ασφαλιστικών ταμείων και οι διάφοροι ιδιώτες καταθέτες δε λειτούργησαν κερδοσκοπικά αγοράζοντας ελληνικά ομόλογα. Θα προσθέσω τέλος ότι γνωρίζουμε από τα επίσημα στοιχεία ότι μόνο την τελευταία δεκαετία το ελληνικό δημόσιο πλήρωσε πάνω από 450 δισ. ευρώ για εξυπηρέτηση δανείων. Αν σκεφτεί κανείς ότι το τρέχον χρέος ήταν στις 31/12/2009 κοντά στα 300 δισ. ευρώ, αυτό σημαίνει ότι μόνο την τελευταία δεκαετία το έχουμε πληρώσει ήδη μιάμιση φορά στις «λεγόμενες αγορές». Αν αυτό δεν είναι τοκογλυφία, τότε τι είναι;
Είναι άραγε το δημόσιο χρέος και αποτέλεσμα διαφθοράς; Μπορεί κάποιοι να προσγειώθηκαν στο πλανήτη γη προσφάτως, αλλά όλοι όσοι κατοικοεδρεύουν σε τούτο τον τόπο τουλάχιστον από τη μεταπολίτευση έως σήμερα, γνωρίζουν πολύ καλά πού πήγαν τα λεφτά και το αν έγιναν έργα ή τι «σόι έργα» έγιναν. Την εποχή της εκτίναξης του δημόσιου δανεισμού είχαμε ταυτόχρονα την ολοκληρωτική διάλυση του ήδη ασθενικού παραγωγικού ιστού της ελληνικής οικονομίας, τη διαρκή ελάττωση των λαϊκών εισοδημάτων, τη μονιμοποίηση της μαζικής ανεργίας και της ανέχειας σε πολύ πλατιά στρώματα της ελληνικής κοινωνίας. Από την άλλη είχαμε τα σκάνδαλα των προβληματικών επιχειρήσεων, του χρηματιστηρίου, της ολυμπιάδας, των μεγάλων έργων, την κορύφωση της πολιτικής και οικονομικής διαφθοράς σε επίπεδα πρωτόγνωρα ακόμη και για την Ελλάδα. Πώς λοιπόν να μην υποθέσει κανείς – ακόμη κι αν δε γνωρίζει τα στοιχεία των δανείων – ότι ο δανεισμός της χώρας χρηματοδότησε ένα άθλιο και σάπιο καθεστώς ρεμούλας και κερδοσκοπίας; Πώς να μην πει κανείς ότι ο λαός και η χώρα δεν είχε καμιά ωφέλεια από το δανεισμό αυτόν;
Αυτό σημαίνει ότι γνωρίζουμε επακριβώς πού πήγαν τα δανεικά και ποιος επωφελήθηκε απ’ αυτά; Όχι βέβαια. Γιατί πρώτα και κύρια οι συγκεκριμένες δανειακές συμβάσεις, αλλά και οι διαδρομές των ελληνικών ομολόγων στην αγορά δε δημοσιοποιούνται. Το κράτος δεν δημοσιοποιεί – ως όφειλε – αναλυτικά στοιχεία, ανά σύμβαση δανείου και έκδοσης ομολόγων, για να ξέρουμε ποιος εμπλέκεται, με ποιους όρους, από ποια χέρια περνούν τα ομόλογα, που καταλήγουν, κ.ο.κ.
Γι’ αυτό εδώ και καιρό αρκετοί ειδικοί και μη έχουν διατυπώσει τα εξής θεμελιώδη αιτήματα: 1. Άνοιγμα όλων των δημόσιων λογαριασμών του κράτους, ώστε να έρθουν στο φως τι έγιναν τα λεφτά, τι κρύβουν οι συμβάσεις δανεισμού και ποιος συγκεκριμένα επωφελήθηκε απ’ αυτές. 2. Κατάργηση κάθε έννοιας παραγραφής και ασυλίας για όλους όσους διαχειρίστηκαν και διαχειρίζονται δημόσιο χρήμα. Και μάλιστα με αναδρομική ισχύ. Όποιος πολιτικός ή επιχειρηματίας, κόμμα ή επιχείρηση έβαλε χέρι ή συνέργησε στη λεηλασία του δημόσιου πλούτου θα πρέπει να αντιμετωπίσει τη δικαιοσύνη και η περιουσία του να δημευθεί.
Και ποιος θα ανταποκριθεί σ' αυτά; Αιωρείται το ερώτημα. Όντως το μόνο πραγματικό ερώτημα που υπάρχει – τουλάχιστον για όσους έχουν στοιχειώδη αίσθηση της πραγματικότητας – είναι αν μπορεί να υπάρξει κυβέρνηση μέσα από το σημερινό πολιτικό σύστημα που να είναι σε θέση να ικανοποιήσει τα παραπάνω αιτήματα. Μπορεί να υπάρξει μια τέτοια κυβέρνηση; Και βέβαια όχι. Όχι μόνο γιατί το σημερινό δικομματικό πολιτικό σύστημα με όλες τις εφεδρείες του στα δεξιά και τα αριστερά είναι τόσο διεφθαρμένο, διάτρητο και ανάξιο, αλλά και γιατί ένα τέτοιο άνοιγμα του κράτους στην κοινωνία μέσα από την κατάργηση όλων των στεγανών και των απορρήτων προϋποθέτει αληθινή δημοκρατία, δηλαδή λαϊκή κυριαρχία και εθνική ανεξαρτησία. Κι έτσι καταλήγουμε εκεί απ' όπου ξεκινήσαμε, στον τίτλο του άρθρου μας: Οι διαφορετικές προτάσεις για την αντιμετώπιση του χρέους δεν διαχωρίζονται στη βάση των οικονομοτεχνικών τους χαρακτηριστικών ή ως προς την εκτίμηση των δυσκολιών, αλλά από το κατά πόσο θεωρούν εφικτή και επιθυμητή τη δημοκρατία για τον τόπο. Όποιος θεωρεί ότι δημοκρατία δεν είναι παρά ο κοινοβουλευτικός μανδύας που καλύπτει τα απόκρυφα μιας διεφθαρμένης απολυταρχίας της εκάστοτε κυβέρνησης και ενός κράτους που έχει παραδοθεί σε ντόπια και ξένα μεγάλα συμφέροντα, τότε είναι αδύνατο να καταλάβει την πρόταση για άρνηση του χρέους.
Τώρα υπάρχουν ορισμένοι, ίσως και αρκετοί, που, ενώ καταπίνουν την κάμηλο, αναζητούν εναγωνίως συνενόχους σε κοινωνικά στρώματα που επωφελήθηκαν από το καθεστώς λεηλασίας της χώρας. Υπήρξαν τέτοια στρώματα; Φυσικά και υπήρξαν. Όμως πρόκειται για μια συντεταγμένη πολιτική των κυβερνήσεων, ώστε να οικοδομήσουν μια κοινωνία συνενόχων. Η φράση «Μαζί τα φάγαμε...» του πληθωρικού σώματι και λόγω αντιπροέδρου της τωρινής πασοκικής δεν εκστομίστηκε τυχαία.
● Έτσι μάθανε στον αγρότη να παίρνει την επιδότηση, χωρίς να νοιάζεται για την παραγωγή του.
● Εθίσανε το δημόσιο υπάλληλο στο «καταφερτζιλίκι» της λούφας και του λουφέ, ώστε να μη νοιάζεται για την άθλια κατάσταση της δημόσιας διοίκησης και του κράτους.
● Ενθαρρύνανε την επαγγελματική διανόηση να κάνει βουτηχτικές στα γνωστά κοινοτικά κονδύλια, ώστε να μην ασχολείται σοβαρά με τη διαρκή κατάπτωση της επιστήμης, της έρευνας και της ίδιας της χώρας. Και σήμερα οι ίδιες δυνάμεις που στήσανε όλο αυτό το κόλπο, που έκαναν τα πάντα, για να χάσει η κοινωνία κάθε αίσθηση αξιοπρέπειας και φιλότιμου, γυρίζουν και κατηγορούν την ίδια την κοινωνία για τη δική τους αθλιότητα και διαφθορά. Υπάρχει μόνο ένας τρόπος, για να ανακτήσει η κοινωνία τη χαμένη της τιμή. Κι αυτός είναι να πιστέψει στη δύναμή της, να αντιληφθεί την αξία του συλλογικού αγώνα, να ξεπεράσει τους μπαμπούλες που σκόπιμα σπέρνουν ορισμένοι στις τάξεις των λαϊκών μαζών, ώστε να μην ξεσηκωθούν και ξεριζώσουν το κακό από τη ρίζα του. Όσο όμως προχωρά αυτή η αδιέξοδη κατάσταση, όσο η ίδια η επιβίωση του λαού και της χώρας θα τίθεται επί τάπητος, όσο θα πολώνεται εξ αντικειμένου η κοινωνική και πολιτική ζωή του τόπου, τόσο οι λαϊκές μάζες θα ξεπερνούν την αμηχανία και το αίσθημα συνενοχής που σπέρνουν καθημερινώς τα κυρίαρχα ΜΜΕ. Και τότε είναι σίγουρο ότι θα ζήσουμε αληθινά ηρωικές εποχές, εποχές ανάτασης και ελπίδας για ολόκληρη την κοινωνία, που θα μείνουν στην ιστορία. Όποιο κι αν είναι το αποτέλεσμα!... Και η πρωταρχική μόνη λύση, καθαρά τακτικής μορφής, για να απαλλαγεί η χώρα απ' το μνημόνιο και την πολιτική του, είναι να μη αναγνωρίσουμε και να αρνηθούμε το δημόσιο χρέος, μαζί με την έξοδο της χώρας από το ευρώ, ώστε να αποτραπούν τα χειρότερα. Κι αν φύγουμε από το ευρώ και την ευρωζώνη θα χάσουμε ό,τι έχουμε και δεν έχουμε; Θα έλθει η συντέλεια του κόσμου; Φυσικά και όχι... Αλλά για την έξοδο από το ευρώ και για τα συνοδευτικά μέτρα, που θα ακολουθήσουν μετά την άρνηση του χρέους, θα γίνει αναφορά σε ένα επόμενο άρθρο...

Διαβάστε περισσότερα...

Τετάρτη 24 Νοεμβρίου 2010

Η αρπαγή του δημόσιου τομέα


Μετά το εκρηκτικό ξεφούσκωμα της χρηματοπιστωτικής φούσκας που αιμοδοτούσε τον καπιταλισμό τις τελευταίες δεκαετίες, και με την άλλη εν δυνάμει φούσκα της πράσινης ανάπτυξης να μην λέει να φουσκώσει, το κεφάλαιο πλέον ασφυκτιά μη βρίσκοντας την ασφαλή και κερδοφόρα γωνιά να επωαστεί. Όπου και να κοιτάξει ανασφάλεια, δυσπιστία και ύφεση. Αμ έτσι, χωρίς το χρήμα να κυκλοφορεί και ν' αυγατίζει, καπιταλισμός δεν γίνεται. Ψοφάει, που να ψοφήσει!

Καιρό τώρα κλωθογύριζε στα μπατζάκια του κράτους και ξερογλειφόταν. Μιζάροντας από δω κι από κει, καλά τα κατάφερνε. Καλοζούσε, μα όσο να ' ναι ένα κομμάτι άρπαζε, η φρατζόλα ολόκληρη ήταν στα χέρια αλλουνού. Ώσπου έφτασε η ώρα να την πάρει κι αυτή.

Σ΄ολόκληρο τον κόσμο, αυτό τον καιρό βγήκαν τα μαχαίρια και θερίζουν. Ουρλιάζουν οι Γκαίμπελς, μικροί και μεγάλοι, λειαίνοντας το έδαφος για τη μεγάλη επίθεση. Μεγάλη αγορά, τεράστια τα κέρδη, τα παράσιτα το βάλανε σκοπό να κυριεύσουν ολόκληρο τον ξενιστή τους.

Για να εκπορθήσεις όμως το κάστρο, θέλει στρατηγική. Θέλει σφουγγοκωλάριους, θέλει και λάσπη. Μπόλικη. Κι όσο πιάσει.

Ξεκίνησαν με το μεγάλο κράτος, και με τον υπερβολικά μεγάλο αριθμό υπαλλήλων. Έπαιξαν σ' αυτό τον σκοπό για αρκετούς μήνες. Δεν τους βγήκε κι άλλαξαν βιολί.

Το 'ριξαν στην ηθική, κι ανακάλυψαν την τεμπελιά, και την ανευθυνότητα. Στα χνάρια πάλι της ηθικής, ποιοι(;), οι ακόλαστοι (!), επικαλέστηκαν το δίκαιο. Πόσο άδικο τάχατες είναι να καλοταΐζονται οι ΔΥ και πόσο άδικο να ψωμολυσσάνε οι ιδιωτικοί. Άσχετο αν αυτό, όπως δείξαμε δεν αληθεύει. Ακόμα, πόσο άδικο είναι να έχουν σταθερή δουλειά οι μεν, και ασταθή οι δεν. Σαν να μην είναι δηλαδή αυτό το ίδιο το σκυλολόι που έκανε την αγορά εργασίας σαν τα δικά του μούτρα.

Κι έρχεται καπάκι ο Δασκαλόπουλος, το πρότυπο του αργόσχολου ραντιέρη, με το νέο του ευφυολόγημα, ότι το κράτος τάχατες δεν αφήνει τον ιδιωτικό τομέα να ορθοποδήσει! Ε, εδώ χρειάζεται πολύ μεγάλη δόση αλητείας για να κάνεις το μαύρο άσπρο και να το ξεστομίσεις. Και μάλιστα την ώρα και τη στιγμή, που οι οικονομίες γονατίζουν από το ξελάσπωμα της χασούρας του ιδιωτικού, με χρήματα των μισθωτών.

Σ' ολόκληρο τον κόσμο, ο δημόσιος τομέας και το κοινωνικό κράτος, με τα ίδια ακριβώς προπαγανδιστικά εργαλεία, και με τον ίδιο ακριβώς αήθη τρόπο που εκδηλώνεται στη χώρα μας, υφίστανται τη μεγαλύτερη ποτέ επίθεση από τότε που συστάθηκαν.

Η καθολική αρπαγή τους είναι το νέο επιχειρηματικό σάλτο του καπιταλισμού, κι η νέα γραμμή αιμοδοσίας του, ώστε να μπορέσει να εξασφαλίσει μερικά χρόνια ζωής ακόμα. Ας μην του κάνουμε τη χάρη. Έτσι που έφτασαν τα πράγματα ή αυτοί ή εμείς...

e-cynical.blogspot.com Διαβάστε περισσότερα...

Σάββατο 13 Νοεμβρίου 2010

Παρωδία Εκλογών



Οι συμμορίες που κυβερνούν τον τόπο (πολιτικά κόμματα αυτοαναγορεύονται στην Ελλάδα) υπεύθυνες απολύτως για την πολύπλευρη κρίση και το χάλι μας, εννοούν, με απύθμενο θράσος, να βαπτίζουν το κρέας ψάρι και μας καλούν να συμμετέχουμε σε εκλογές παρωδία για την «τοπική αυτοδιοίκηση» αφού αρχικά με το Καποδίστρια και τώρα με τον Καλλικράτη ξερίζωσαν βίαια ακόμη και τα απομεινάρια μιας κοινοτικής παράδοσης αιώνων. Αποτέλεσμα ο συγκεντρωτισμός, ο αυταρχισμός και η ρεμούλα να πλασάρονται ως αυτοδιοίκηση;
Πιθικίζοντες ξένα πρότυπα, δε στάθηκαν ποτέ ικανοί να αντιληφθούν και να ερμηνεύσουν το γνήσιο λαϊκό δημοκρατικό μήνυμα του ελλαδικού κοινοτισμού και να διαμορφώσουν θεσμούς που διασφαλίζουν το δικαίωμα όλων των ανθρώπων να αποφασίζουν για τη μοίρα τους και να ζουν ανθρώπινα, με αξιοπρέπεια και ελευθερία.
Παρηγόρια μας αλλά και ελπίδα δύο «Γαλατικά χωριά»
Ανάβρα χωριό 500 κατοίκων σε υψόμετρο 1000m στα σύνορα Φθιώτιδας – Μαγνησίας που ακριβώς λόγω της γεωγραφικής του θέσης ευτύχησε να μείνει εκτός Καποδίστρια και να παραμείνει ΚΟΙΝΟΤΗΤΑ
Αποτέλεσμα: Από καθυστερημένο και υπανάπτυκτο χωριό και να είναι το πλέον προκομένο χωριό της Ελλάδας
Με μηδενική ανεργία και μέσο εισόδημα ανά κάτοικο 60000€
Με σύγχρονο Δημοτικό Σχολείο με Αγροτικό Ιατρείο με Γηροκομείο με Βοήθεια στο Σπίτι με Γήπεδο με Κλειστό Γυμναστήριο με Περιβαλλοντικό Πάρκο με ΧΥΤΑ
και με Αιολικό Πάρκο και τηλεθέρμανση που του δίνουν αυτάρκεια σε ενέργεια
«Ηθικός αυτουργός» ένας εμπνευσμένος Πρόεδρος ο Δημήτριος Τσουκαλάς, συνεπικουρούμενος από τη γυναίκα του και τη Γραμματέα του χωριού και που λόγω του Καλλικράτη η ντόπια κοινωνία θα τον στερηθεί.
Μαριναλέντα
μεγαλοχώρι στην Ανδαλουσία (με 2.700 κατοίκους). Δήμαρχος ο καθηγητής της Ιστορίας Χουάν Μανουέλ Σάντσες Γκορντίγιο. Εκλέγεται συνεχώς τα τελευταία 30 χρόνια με ποσοστό περί το 75%. Μαριναλέντα όπου: η καλλιεργούμενη γη, τα εργοστάσια και τα σπίτια ανήκουν στον δήμο. Κάθε φαμίλια πληρώνει συμβολικό ενοίκιο 15 ευρώ το μήνα. Ολοι ανεξαιρέτως οι εργαζόμενοι, για 6,5 ώρες την ημέρα, παίρνουν 47 ευρώ μεροκάματο (περί τα 1.200 ευρώ το μήνα) είτε στα χωράφια είτε στα εργοστάσια είτε στις υπηρεσίες, και το ίδιο ο διευθυντής και ο δήμαρχος με τον ανειδίκευτο εργάτη. Σχολεία, γήπεδα και ιατρεία είναι του δήμου. Υπάρχει εκκλησία για τους ελάχιστους πιστούς, αλλά όχι και ιερείς Δεν υπάρχουν αστυνομία, δικαστήρια και κρατητήρια -με μηδενική βεβαίως εγκληματικότητα. Ενας μόνο αιρετός λαϊκός δικαστής αντιμετωπίζει παραβατικές συμπεριφορές χωρίς ποινές και τις προσωπικές διαφορές με νουθεσίες. Μοναδικό κέντρο αποφάσεων για όλα οι γενικές συνελεύσεις, τακτικές και έκτακτες.
Ο Γκορντίγιο πριν λίγο καιρό επισκέφτηκε τη χώρα μας προσκεκλημένος αντιεξουσιαστικών κινήσεων της Θεσσαλονίκης. Οι πάντες τον αγνόησαν επειδεικτικά μηδέ εξαιρουμένης και της καθεστωτικής μας Αριστεράς που το πρόταγμα της για μια κοινωνία ενεργή, αυτόνομη, χειραφετημένη, χωρίς μεσσίες και διαμεσολαβητές το αντιλαμβάνεται και το μεταφράζει σε αντιμνημονιακά ψιχαλάκια
Γιάννης Π.

Διαβάστε περισσότερα...

Παρασκευή 5 Νοεμβρίου 2010

Συγκρότηση μετώπου για την άρνηση του χρέους

Στόχος της πρωτοβουλίας είναι να αναδείξει τα βασικά αιτήματα πάνω στα οποία μπορεί να συγκροτηθεί ένα αυθεντικό μέτωπο του λαού:
● Την ανατροπή του καθεστώτος κατοχής της χώρας από το ΔΝΤ, την ΕΕ και την ΕΚΤ.
● Την μη αναγνώριση και την άρνηση της πληρωμής του χρέους εδώ και τώρα.
● Την έξοδο από το ευρώ και την υιοθέτηση εθνικού νομίσματος.
● Την εθνικοποίηση των μεγάλων τραπεζών με στόχο τον έλεγχο της οικονομίας και της κίνησης των κεφαλαίων.
● Την ανάδειξη του κράτους σε βασικό μοχλό της οικονομικής και κοινωνικής ανάπτυξης.
● Την παραγωγική ανασυγκρότηση της χώρας που θα στηρίζεται στις ανάγκες και στο εισόδημα των εργαζομένων και στην πρωτοβουλία των ζωντανών παραγωγικών δυνάμεων του τόπου.
● Την απαλλαγή της χώρας από τα δεσμά που της έχουν επιβληθεί.

Όπως χαρακτηριστικά σημειώνei to k;alesma, «η διάσωση της χώρας και του λαού απαιτεί την κατάκτηση της δημοκρατίας μέσα από την αυθεντική κατοχύρωση της λαϊκής κυριαρχίας και της εθνικής ανεξαρτησίας».
Η χώρα έχει οδηγηθεί σε ένα ασφυκτικό καθεστώς νέας κατοχής. Ο λαός με κομμένη την ανάσα ακούει καθημερινά να ανακοινώνονται όλο και πιο σκληρά, αντικοινωνικά μέτρα που ανατρέπουν τον οικογενειακό και προσωπικό προγραμματισμό, ισοπεδώνουν δικαιώματα και κατακτήσεις δεκαετιών και σπρώχνουν με βίαιο τρόπο τον λαό στη φτώχια, την ανεργία, την εξαθλίωση. Ο εργαζόμενος χάνει μέρα με τη μέρα όλα εκείνα τα εχέγγυα για μια στοιχειωδώς αξιοπρεπή ζωή, ενώ ο μικρός και μεσαίος επιχειρηματίας καταστρέφονται.

Η επιβολή του καθεστώτος κατοχής με τη μορφή της κηδεμονίας από την Ε.Ε., την ΕΚΤ και το ΔΝΤ έρχεται να εξασφαλίσει ότι η Ελλάδα θα συνεχίσει να πληρώνει τους Ευρωπαίους και εγχώριους τραπεζίτες, θα εξακολουθήσει να βρίσκεται στο έλεος των αγορών, των πιο αδίστακτων αρπακτικών, των κερδοσκόπων και των τοκογλύφων.

Ποιος είναι ο στόχος αυτού του νέου καθεστώτος κατοχής; Να τεθεί η χώρα σε ιδιότυπη «καραντίνα» για να μην επεκταθεί η αποκαλούμενη «μόλυνση» και στις υπόλοιπες χώρες της ευρωζώνης. Το κύριο ενδιαφέρον της «τρόικας» δεν είναι η αποκατάσταση της οικονομίας της χώρας, αλλά η προστασία των μεγάλων τραπεζών και του ευρώ. Η χώρα και ο λαός της κρίθηκαν αναλώσιμοι προκειμένου να εξευμενίσουν τις αγορές και να επιβιώσει το ευρώ.

Οι Έλληνες εργαζόμενοι, συνταξιούχοι, επαγγελματίες, παραγωγοί, μικρομεσαίοι επιχειρηματίες δεν καλούνται απλώς να πληρώσουν το μάρμαρο, αλλά να αποδεχθούν την επίσημη υποθήκευση της χώρας τους από την Ε.Ε. και το ΔΝΤ.

Δεν φθάνει που την τελευταία δεκαετία ο ελληνικός λαός έχει πληρώσει κυριολεκτικά από το υστέρημά του μιάμιση φορά το τρέχον δημόσιο χρέος, με το καθεστώς κατοχής που αποδέχθηκε η κυβέρνηση προβλέπεται μέσα στην επόμενη τριετία να το πληρώσει εξ ολοκλήρου άλλη μία φορά! Και παρ’ όλα αυτά το δημόσιο χρέος θα αυξηθεί μέσα στην τριετία πάνω από 70 δισ. ευρώ.

Αυτό υπόσχεται η κυβέρνηση στον ελληνικό λαό.

Αλήθεια, τι σόι βοήθεια είναι αυτή που έρχεται να προσφέρει η «τρόικα», όταν μετά το πέρας των τριών ετών η Ελλάδα θα χρωστάει τουλάχιστον 30% περισσότερα από αυτά που χρωστάει σήμερα, ενώ η εξυπηρέτηση των χρεών της θα της κοστίζει πολύ περισσότερο;


Είναι δυνατόν με αυτόν τον τρόπο να ξεφύγει η Ελλάδα από τη μέγκενη της χρεωκοπίας; Μπορούν να επιβιώσουν η χώρα και ο λαός της με αυτή την πολιτική;

Η κυβέρνηση και το καθεστώς κατοχής επιχειρούν να συγκαλύψουν ότι το κυρίως ζητούμενο με το «πακέτο στήριξης» και την εγκατάσταση του ΔΝΤ στη χώρα υπό την εποπτεία της Ε.Ε., δεν είναι απλώς οι επιπλέον «θυσίες» που θα κληθούν να υποστούν τα λαϊκά στρώματα. Το επίδικο ζήτημα είναι η εθνική κυριαρχία της χώρας. Με την κηδεμονία του ΔΝΤ και της Ε.Ε. ο Έλληνας εργαζόμενος δεν κινδυνεύει να χάσει μόνο τη δουλειά του, τη σύνταξή του, τα δικαιώματά του αλλά και την ίδια τη χώρα του.

Η ίδια η δυνατότητα επιβίωσης της χώρας αμφισβητείται πλέον ανοιχτά από τους ιθύνοντες της ευρωζώνης και τις αγορές. Αν χρειαστεί θα πρέπει τουλάχιστον οικονομικά να χωριστεί η χώρα σε περιοχές και περιφέρειες, να εκχωρήσει την εκμετάλλευση των νησιών και τα δικαιώματα στο Αιγαίο.

Η χώρα απειλείται να μεταβληθεί σε κράτος υπό αίρεση, διαρθρωμένο σε ημιαυτόνομες περιφέρειες εύκολα ιδιωτικοποιήσιμες και προσαρτήσιμες σε γειτονικά κράτη, κρατίδια και προτεκτοράτα ανάλογα με τα συμφέροντα των μεγάλων της ευρωζώνης και των ΗΠΑ.


Η μάχη την οποία καλείται να δώσει σήμερα ο εργαζόμενος, ο αγρότης, ο μικρομεσαίος, ο επαγγελματίας, ο νέος δεν είναι απλώς και μόνο για τη δική του προσωπική επιβίωση. Κανείς δεν μπορεί να τη βγάλει καθαρή από μόνος του και ιδιαιτέρως στις σημερινές συνθήκες.

Σήμερα κανένας δεν μπορεί να σωθεί δίχως να παλέψει για τη σωτηρία συνολικά της χώρας. Δεν υπάρχει άλλη επιλογή. Δεν υπάρχουν πια άλλα περιθώρια για το «άσε πρώτα να δούμε τι θα γίνει και ύστερα βλέπουμε». Ή οι εργαζόμενοι και ολόκληρος ο λαός παίρνουν την υπόθεση στα χέρια τους και αναλαμβάνουν δράση για τη διάσωση της χώρας ή θα ζήσουμε καταστάσεις τις οποίες έχουμε γνωρίσει μόνο στις πιο σκοτεινές σελίδες της ιστορίας μας.

Δεν υπάρχει κανένα περιθώριο να αλλάξει οτιδήποτε, δεν μπορεί να υπάρξει άλλη πολιτική, αν δεν αντιμετωπιστεί πρώτα απ’ όλα ο βρόχος του δημόσιου δανεισμού, αν δεν ξεφύγει η χώρα από τη θανάσιμη λαβή των δανειστών της. Όποιος το αγνοεί αυτό απλώς ονειροβατεί. Μια ριζικά διαφορετική πολιτική που ξεκινά στη βάση των αληθινών συμφερόντων του λαού και της χώρας οφείλει να ξεκαθαρίζει ευθύς εξαρχής τα στοιχειώδη:

● Το χρέος δεν το δημιούργησε ο λαός.

● Τα δανεικά δεν χρησιμοποιήθηκαν προς όφελος του λαού και της χώρας.

● Ο δανεισμός χρηματοδότησε τη λεηλασία του τόπου και μια οικονομική και πολιτική ολιγαρχία που σήμερα ρίχνει τη χώρα και τον λαό της στον Καιάδα του ΔΝΤ.

Ο λαός δεν χρωστά, του χρωστάνε. Δεν μπορεί λοιπόν να του ζητιέται να πληρώσει τον «λογαριασμό του χρέους» που άλλοι δημιούργησαν και επωφελήθηκαν από αυτό.

Ποια είναι η απάντηση; Μόνο μία: Άρνηση της πληρωμής του χρέους εδώ και τώρα, άμεση παύση πληρωμών προς τους δανειστές, ώστε να σταματήσει ο φόρος αίματος τον οποίο καταβάλλουν η χώρα και ο λαός στους διεθνείς τοκογλύφους και κερδοσκόπους.

Αυτή είναι η μόνη λύση για να σωθεί η χώρα από την καταστροφή και να διασώσουν οι εργαζόμενοι τα εισοδήματά τους, τη δουλειά τους, τις συντάξεις και τα δικαιώματά τους. Είναι ο μόνος τρόπος για να υπάρξει προοπτική για τους νέους, τους αγρότες, τους επαγγελματίες, τους μικρομεσαίους. Είναι ο μόνος τρόπος για να γλιτώσει η χώρα από την πτώχευση και την καταστροφή που οργανώνουν ήδη η κυβέρνηση, η Ε.Ε. και το ΔΝΤ.

Άρνηση της πληρωμής του χρέους εδώ και τώρα:

Σημαίνει άμεση παύση πληρωμών προς τους δανειστές. Σημαίνει ότι δεν αναγνωρίζουμε κανενός είδους απαίτηση που θα επιτρέψει στους δανειστές της χώρας να τη δημεύσουν, να την κατασχέσουν, να τη λεηλατήσουν.

Σημαίνει ότι σταματάμε να πληρώνουμε δάνεια που έχουμε πληρώσει διπλά και τρίδιπλα.

Σημαίνει ότι διαγράφουμε μονομερώς όλες τις οφειλές που υπήρξαν προϊόν ρεμούλας και κερδοσκοπίας εις βάρος της χώρας και του λαού της.

Σημαίνει ότι αρνούμαστε επιτέλους να ματώνουμε για δάνεια που έρχονται από το 1880, αλλά οι αγορές και οι μεγάλοι «εταίροι» μας έχουν επιβάλει να τα πληρώνουμε έως σήμερα.

Σημαίνει πολύ απλά ότι σταματάμε να πληρώνουμε τα κερατιάτικα στους διεθνείς και ντόπιους τοκογλύφους.

Ο ελληνικός λαός οφείλει να προχωρήσει σε άρνηση της πληρωμής του χρέους όχι γιατί θέλει να βλάψει κανέναν ή να «φάει» τα λεφτά των δανειστών του. Οφείλει να το κάνει γιατί δεν υπάρχει άλλος τρόπος για να σταθεί στα πόδια του, για να διεκδικήσει τη χώρα του από τις αγορές και τα αρπακτικά τους, για να εξασφαλίσει την επιβίωσή του, για να λυτρωθεί επιτέλους από το διεφθαρμένο σύστημα που τον κυβερνά.

Γι' αυτό και αιτήματα που αφορούν δάνεια τα οποία συνήφθησαν καλή τη πίστει και συνέβαλαν αποδεδειγμένα στην ανάπτυξη της χώρας, ο λαός δεν θα αρνηθεί να συζητήσει την ικανοποίησή τους. Στη βάση του αμοιβαίου οφέλους. Ιδίως αν συνδέονται με χρήματα μικροκαταθετών και ασφαλιστικών ταμείων, που έτσι κι αλλιώς δεν υπερβαίνουν το 15% του σημερινού δημόσιου χρέους. Πάντα με βασική προϋπόθεση ότι καμιά τέτοια απαίτηση δεν θα υπονομεύσει την πορεία της χώρας, δεν θα υποθηκεύσει το μέλλον της και ούτε θα θέσει τη χώρα υπό καθεστώς ομηρείας. Αν είναι να χάσει κάποιος, αυτός σίγουρα δεν θα είναι ο λαός και η χώρα.

Όμως η άρνηση πληρωμής του χρέους είναι μόνο η αρχή, η αφετηρία για μια άλλη ριζικά διαφορετική πορεία, που απαιτεί:

1. Την έξοδο από τη ζώνη του ευρώ και την υιοθέτηση εθνικού νομίσματος που να εκφράζει τη δυναμική μιας νέας οικονομικής πορείας της χώρας προς όφελος του λαού. Η καταστροφή δεν μας περιμένει αν φύγουμε από το ευρώ, αλλά όσο παραμένουμε υποτελείς στο ευρώ. Η χώρα θα πάψει να είναι έρμαιο κάθε είδους πίεσης, εκβιασμού και επιδρομής της διεθνούς κερδοσκοπίας, θα πάψει να είναι αναλώσιμο είδος των αγορών, μόνο αν ανακτήσει τον έλεγχο του νομίσματος και της οικονομίας της.

2. Την εθνικοποίηση των μεγάλων τραπεζών, με πρώτη την Τράπεζα της Ελλάδας, με σκοπό τον έλεγχο της οικονομίας, τον επαναπροσανατολισμό της πιστωτικής πολιτικής, το χτύπημα της χρηματιστικής αγυρτείας και τον έλεγχο της κίνησης των κεφαλαίων.

3. Την ανάδειξη του κράτους σε βασικό μοχλό της οικονομικής και κοινωνικής ανάπτυξης της χώρας με πρώτη την εθνικοποίηση των παλιών ΔΕΚΟ, των υποδομών και των υπηρεσιών που ιδιωτικοποιήθηκαν. Ένα κράτος που πρέπει να πάψει να αποτελεί φέουδο μιας παρασιτικής οικονομικής και πολιτικής ολιγαρχίας η οποία σήμερα κυβερνά τη χώρα.

4. Την παραγωγική ανασυγκρότηση της χώρας, η οποία δεν θα στηρίζεται σε ξένους και ντόπιους κερδοσκόπους επενδυτές, κρατικοδίαιτους επιχειρηματίες και μονοπώλια, αλλά στις ανάγκες και στο εισόδημα των εργαζομένων, στη δυναμική και στην πρωτοβουλία των ζωντανών παραγωγικών δυνάμεων του τόπου.

5. Την αλλαγή του μονομερούς προσανατολισμού της χώρας και την απαλλαγή της από τα δεσμά που της έχουν επιβληθεί. Χρειάζεται η χώρα και ο λαός να ανοιχτούν επιτέλους στη διεθνή ζωή, να αξιοποιήσουν δυνατότητες και ευκαιρίες μέσα από την αναζήτηση νέων διεθνών ερεισμάτων, επαφών και σχέσεων με όλους τους λαούς της Ευρώπης και του κόσμου, δίχως καταναγκασμούς, επιβολές και μονοπωλιακές εξαρτήσεις.

Η διάσωση της χώρας δεν μπορεί να επιτευχθεί με τον λαό στον «γύψο» ούτε με «εθνικές» ή «υπερκομματικές» κυβερνήσεις εκφασισμού της πολιτικής ζωής. Η διέξοδος από την κρίση απαιτεί περισσότερη και όχι λιγότερη δημοκρατία.

● Απαιτεί τον λαό στο προσκήνιο, όχι θεατή και θύμα των εξελίξεων.

● Απαιτεί μια νέα εξουσία με τον λαό στα κέντρα των αποφάσεων και όχι ένα διεφθαρμένο σύστημα κυβερνητικής απολυταρχίας.

● Απαιτεί την κατάκτηση της δημοκρατίας μέσα από την αυθεντική κατοχύρωση της λαϊκής κυριαρχίας και της εθνικής ανεξαρτησίας.

Όλοι εμείς που υπογράφουμε το παρόν κείμενο πιστεύουμε πώς τώρα είναι η ώρα για να οικοδομηθεί ένα νέο ΕΑΜ, μια νέα Φιλική Εταιρεία, μια νέα Επιτροπή Κοινής Σωτηρίας. Μόνο με τη δημιουργία ενός μεγάλου κοινωνικοπολιτικού μετώπου ολόκληρου του λαού για τη διάσωση και την αναγέννηση της χώρας μπορούμε να ξεφύγουμε από τον καταθλιπτικό μονόδρομο της καταστροφής, της λεηλασίας και της υπερχρέωσης. Αυτό είναι σήμερα το κυρίαρχο εθνικό, πατριωτικό και συνάμα ταξικό καθήκον για τον εργάτη, τον αγρότη, τον μικρομεσαίο.

Ένα τέτοιο μέτωπο δεν είναι υπόθεση απλώς και μόνο ορισμένων οργανώσεων ή κομμάτων, αλλά αφορά το σύνολο του λαού πέρα και πάνω από κομματικές τοποθετήσεις και εξαρτήσεις. Ένας ενωμένος και αποφασισμένος λαός δεν έχει να φοβηθεί τίποτα και κανέναν, δεν μπορεί να τον σταματήσει καμιά απειλή, κανένα αντίποινο των αγορών. Όποτε ο λαός αποφάσισε να ενωθεί και να διεκδικήσει τα δίκαιά του δεν υπήρξε καμιά δύναμη που να μπόρεσε να του σταθεί εμπόδιο.

Αντίθετα οι αγορές, οι τραπεζίτες, οι κερδοσκόποι και το πολιτικό τους προσωπικό έχουν κάθε λόγο να φοβούνται. Και είναι αλήθεια ότι τρέμουν σήμερα στην ιδέα μιας αυθεντικής λαϊκής αφύπνισης. Όχι μόνο γιατί ένας αποφασισμένος και ενωμένος λαός δεν υπήρξε ποτέ εύκολος αντίπαλος για την αντίδραση, αλλά γιατί ξέρουν πολύ καλά ότι ένας τέτοιος αγωνιστής λαός δεν θα βρεθεί μόνος του, απομονωμένος, αλλά σχεδόν αμέσως θα σταθούν δίπλα του, σύμμαχοι και συναγωνιστές, και οι άλλοι λαοί της Ευρώπης, οι Πορτογάλοι, οι Ισπανοί, οι Ιταλοί, οι Γάλλοι, οι Γερμανοί και άλλοι που στενάζουν το ίδιο κάτω από την μπότα της υπερεθνικής χρηματιστικής απολυταρχίας.

Στην προοπτική ενός τέτοιου μετώπου στρατευόμαστε και αναλαμβάνουμε την πρωτοβουλία να προωθήσουμε τους στόχους και την οργάνωσή του μέσα στον ίδιο τον λαό, μέσα στις οργανώσεις του, μέσα από επιτροπές κοινής δράσης σε τόπους δουλειάς και κατοικίας ανεξάρτητα από ιδεολογικές, πολιτικές και κομματικές διαφορές.

Δεσμευόμαστε να παλέψουμε για την ανάδειξη της αναγκαιότητας του μετώπου αλλά και των βασικών στόχων του σε όλους τους φορείς και τις δράσεις μέσα από τις οποίες εκδηλώνεται η κίνηση των μαζών.

Υπογραφές

Αγγελόπουλος Ηλίας δημοσιογράφος, Αποσκίτης Λεωνίδας δημοσιογράφος, Aρχοντής Χαρίλαος αναπλ. γραμματέας της Ενωτικής Ομοσπονδίας Αγροτικών Συλλόγων Λάρισας, Αστερίου Δημήτρης συντακτική επιτροπή του «Εμπρός», Αστερίου Ελένη μεταφράστρια, Βερναδάκης Αλέκος υπεύθυνος περιοδικού «Το Στίγμα», Γιαννουλόπουλος Ανδρέας γιατρός, Δεββές Στάθης χημικός μηχανικός, Δελβιζόπουλος Θεμιστοκλής εργοδηγός, Δεληβέρης Βασίλης μεταλλειολόγος - μηχανικός, Δοντά Άννα δημοσιογράφος, Δρακόπουλος Μπάμπης παραδοσιακό στέλεχος της αριστεράς, Ζαπάντης Κώστας δικηγόρος, Ιωαννίδου Αλεξάνδρα πανεπιστημιακός, Καζάκης Δημήτρης οικονομολόγος, Κάνταρος Ηλίας γεωπόνος, Κατσαφάδου Αθηνά δικηγόρος, Κίττου Θέκλα σκηνοθέτης, Κονταρίνης Πέτρος τραπεζικός συνδικαλιστής, Κουλουριώτου Ελευθερία Ελεύθερη Ραδιοφωνία Κεφαλονιάς, Κούμας Μίμης γεωπόνος, Μαρκάτος Μιχάλης έμπορος, Μαρκέτος Σπύρος πανεπιστημιακός, Ματθαίου Γιώργος δημοσιογράφος, Μαύρος Γιάννης επιχειρηματίας, Μεϊμάρης Τριαντάφυλλος ΜΔΕ Φιλοσοφίας, Μπουρδαλάς Παναγιώτης εκπαιδευτικός, Παπαδέδε Φλώρα οικονομολόγος, αν. γραμ. Συλλόγου Επιστημονικού Προσωπικού ΔΕΗ, Παπαϊωακείμ Μίλτος γιατρός, Παπαδόπουλος Δημήτρης ιδιωτικός υπάλληλος, Παπαδόπουλος Ηρακλής δικηγόρος, Παπαμιχαήλ Γιάννης πανεπιστημιακός, Πατέλης Δημήτρης πανεπιστημιακός, Παυλάτος Νίκος έμπορος, Πιλάλης Χρήστος εκπαιδευτικός, Πολύζος Στέργιος ενδοκρινολόγος, Σούμπλης Θανάσης πολιτικός μηχανικός ΕΜΠ, Τόλιος Γιάννης διδάκτωρ οικονομικών επιστημών, Χριστακόπουλος Σταύρος δημοσιογράφος.

Διαβάστε περισσότερα...