Giorgio Caber: Κάποιος ήταν κομμουνιστής γιατι......πατήστε εδώ.....

Διαβάστε περισσότερα...

Επαχθές χρέος και η... "στροφή του διαβόλου"!

ΤΟΥ ΓΙΑΝΝΗ ΤΟΛΙΟΥ*
Όλο και περισσότερο οι εκτιμήσεις αναλυτών της αγοράς δείχνουν ότι η Ελλάδα έχει μπει στον μονόδρομο της επίσημης ή, προς το ευγενικότερο, «ελεγχόμενης» πτώχευσης. Η πολιτική του «Μνημονίου», που επιτείνεται από τους δυσμενείς όρους του δανείου της «τρόικας», όχι μόνο δεν την απέτρεψε, αλλά επιτάχυνε τη διαδικασία. Τα στοιχεία του προϋπολογισμού 2011 δείχνουν νέο άλμα στο δημόσιο χρέος και στις δαπάνες εξυπηρέτησης. Μια ακόμα χρονιά οι μειώσεις μισθών, συντάξεων, επιδομάτων, περικοπές κοινωνικών και αναπτυξιακών δαπανών, αυξήσεις έμμεσων φόρων κ.ά. ρίχνονται στον «Μινώταυρο» της κερδοφορίας του χρηματιστικού κεφαλαίου.

Αυξανόμενη οικονομική αιμορραγία
Στον νέο προϋπολογισμό, το χρέος της «κεντρικής κυβέρνησης» από 298,5 δισ. ευρώ το 2009 (ή 127% του ΑΕΠ), ανέβηκε σε 343 δισ. ευρώ το 2010 (ή 148% ΑΕΠ) και προβλέπεται να σκαρφαλώσει στα 362 δισ. ευρώ το 2011 (ή 158,6% του ΑΕΠ). Αντίστοιχα οι δαπάνες εξυπηρέτησης από 41,4 δισ. το 2009, εκτιμώνται σε 32,8 δισ. το 2010 (λόγω καταβολής μικρότερου ποσού χρεολυσίων). Αν όμως προσθέσουμε και τις πληρωμές για το βραχυπρόθεσμο χρέος (από 36,9 δισ. σε 22,6 δισ.), οι συνολικές δαπάνες εξυπηρέτησης θα ανέλθουν το 2010 σε 55,4 δισ. ευρώ ή 24% του ΑΕΠ.! Πρόκειται για τεράστια «οικονομική αιμορραγία», η οποία σε βάθος χρόνου δεν αφήνει καμιά ελπίδα ανάρρωσης της ελληνικής οικονομίας.
Αν στο πιο πάνω χρέος προσθέσουμε και 110 δισ. ευρώ του δανείου της «τρόικας», τα πράγματα γίνονται απελπιστικά. Η μικρή παράταση στον χρόνο εξόφλησης που δόθηκε ίσως να απέτρεψε τη «μαθηματική χρεωκοπία», ωστόσο δεν απέκλεισε την «οικονομική χρεωκοπία» και πάνω από όλα τη χρεωκοπία και εξουθένωση του ελληνικού λαού με παράταση «Μνημονίου» ώς το 2024! Έχει γίνει πλέον συνείδηση ότι το χρέος δεν... ξεχρεώνεται και πρέπει να αναζητηθούν οικονομικά και κοινωνικά δίκαιες λύσεις και πολιτικές αντιμετώπισής τους.

Άρνηση πληρωμής «επαχθούς χρέους»
Η υπερδιόγκωση του δημόσιου χρέους δεν ήταν «κεραυνός εν αιθρία», αλλά προϊόν συγκεκριμένων ταξικών επιλογών της δημοσιονομικής διαχείρισης των κυβερνήσεων ΠΑΣΟΚ και Ν.Δ., με την τεράστια φοροδιαφυγή και φοροκλοπή «εχόντων και κατεχόντων», τις χαριστικές ρυθμίσεις υπέρ της ολιγαρχίας και πολυεθνικών, τη διαφθορά, τη σπατάλη και τη «ρεμούλα» της κρατικής και κομματικής γραφειοκρατίας, τις τεράστιες στρατιωτικές δαπάνες, τους δυσμενείς όρους δανεισμού, το ανορθολογικό-αντιπαραγωγικό μοντέλο ανάπτυξης κ.ά. Σημαντικός παράγοντας επίτασης της υπερχρέωσης (Δημοσίου, επιχειρήσεων, νοικοκυριών) ήταν το σαθρό οικοδόμημα της ΟΝΕ (Ευρωζώνης και ευρώ) με την αύξηση των ελλειμμάτων στο ισοζύγιο πληρωμών κ.ά. Χωρίς ριζική αλλαγή του συγκεκριμένου «μοντέλου» λειτουργίας της οικονομίας, δεν μπορεί να υπάρξει ελπιδοφόρα προοπτική αντιμετώπισής του.
Τι ακριβώς σημαίνει αυτό; Κατ' αρχήν το χρέος δεν το δημιούργησαν οι εργαζόμενοι και γενικά ο ελληνικός λαός, παρ' ότι «εν τέλει» ευθύνονται για την ανάδειξη κυβερνήσεων που τροφοδότησαν την υπερχρέωση. Ιδιαίτερα ο ελληνικός λαός δεν μπορεί, ούτε πρέπει, να πληρώσει δάνεια που ανήκουν στην κατηγορία του «επαχθούς χρέους». Με βάση το διεθνές δίκαιο «επαχθές χρέος» (odious dept) είναι εκείνο από δανειακές συμβάσεις και συμφωνίες σε βάρος του λαού μιας χώρας, για τις οποίες ποτέ δεν πληροφορήθηκε ούτε συναίνεσε, γεγονός που γνώριζαν οι πιστωτές. Χαρακτηριστική περίπτωση «επαχθούς χρέους» είναι το δάνειο των 110 δισ. ευρώ της «τρόικας» και το συνακόλουθο «Μνημόνιο» που ψηφίστηκε κατά παράβαση του Συντάγματος. Επίσης το δάνειο-μίζα προς την «Goldman Shacks» ύψους 3 δισ. ευρώ που συμφώνησε κρυφά η κυβέρνηση Σημίτη για αλλοίωση των στοιχείων του δημόσιου χρέους, προκειμένου να εξασφαλίσει ένταξη στην ΟΝΕ, επιλογή που βιώνουμε με δραματικό τρόπο σήμερα. Επίσης αφορά τα δάνεια των «εξοπλιστικών προγραμμάτων», όπου στο όνομα του «στρατιωτικού απόρρητου» (από τον ελληνικό λαό !!!) κατασπαταλώνται κάθε χρόνο μυθώδη ποσά που δεν αφορούν την εθνική άμυνα, αλλά άλλες σκοπιμότητες.
Επίσης πρόκειται για τα δάνεια της «κεντρικής διοίκησης» και δημόσιων φορέων, συνδεδεμένα με κρατικές προμήθειες και δημόσια έργα, τα οποία υπογράφηκαν με αδιαφανείς όρους και «μίζες» (π.χ. προμήθειες ηλεκτρονικού υλικού από Siemens κ.ά.). Επίσης «επισφαλή δάνεια» κρατικών τραπεζών ή δάνεια ιδιωτικών τραπεζών με κρατική εγγύηση, προς μεγάλες επιχειρήσεις και πολυκλαδικούς ομίλους, που έχουν καταστεί ληξιπρόθεσμα. Τέλος, πρόκειται για δανεισμό με κρατικά ομόλογα και υψηλά κερδοσκοπικά επιτόκια («spreads»). Η ποσοτική διάσταση αυτών των δανείων μόνο κατά προσέγγιση μπορεί να εκτιμηθεί (γύρω στο 80-85% του χρέους). Για τον ακριβή υπολογισμό τους πρέπει να γίνει ειδική έρευνα με συγκεκριμένη εξέταση δανειακών συμβάσεων και «άνοιγμα βιβλίων», ώστε να προσδιοριστεί η προέλευση του χρέους και να γίνει γνωστή η ταυτότητα των βασικών κατόχων τίτλων του δημοσίου χρέους, καθώς και τα ποσά που αντιπροσωπεύουν, από ειδική εξεταστική επιτροπή, με αξιόπιστη σύνθεση και ισχυρή εξουσιοδότηση, λαμβάνοντας υπ' όψη και τις εμπειρίες άλλων χωρών.
Όσον αφορά στην ηθική νομιμοποίηση της άρνησης πληρωμής χρέους, μπορεί, σύμφωνα με το διεθνές δίκαιο, μια χώρα να επικαλεστεί την «κατάσταση ανάγκης» (state of necessity) προκειμένου να σταματήσει τουλάχιστον για ένα χρονικό διάστημα την εξυπηρέτηση και να διαπραγματευθεί τους όρους αποπληρωμής. Πρόκειται για αναγνωρισμένη διεθνή πρακτική με εφαρμογή σε διάφορες χώρες, όταν είχαν να επιλέξουν ανάμεσα στην εσωτερική ομαλότητα και ασφάλεια του λαού και στην πληρωμή χρεών στους πιστωτές. Ειδικότερα, σύμφωνα με την Επιτροπή Διεθνούς Δικαίου του ΟΗΕ, «ένα κράτος - μέλος δεν μπορεί να αναγκαστεί να κλείσει σχολεία, πανεπιστήμια, δικαστήρια, να εγκαταλείψει τις δημόσιες υπηρεσίες επιφέροντας χάος και αναρχία στην κοινωνία, μόνο και μόνο για να εξασφαλίσει κονδύλια αποπληρωμής δανείων σε ξένους και ντόπιους δανειστές» (1613η Συνάντηση, 17η Ιουνίου 1980).
Από την άρνηση πληρωμής του «επαχθούς χρέους», θα υπάρξουν οπωσδήποτε χαμένοι, εντός και εκτός της χώρας. Πρόκειται κατ' αρχήν για ξένες και ελληνικές τράπεζες, «θεσμικούς επενδυτές» (διάφορα funds και off-shore εταιρείες), μεγάλες επιχειρήσεις, πολυκλαδικούς και πολυεθνικούς όμιλους, μεγάλοι και μεσαίοι καταθέτες και όσους γενικά έχουν αγοράσει κρατικά ομόλογα, μεταξύ αυτών και μικρο-μεσαίους επενδυτές και ασφαλιστικά ταμεία, για τα οποία θα πρέπει να γίνει ειδική ρύθμιση. Θα υπάρξουν ωστόσο και ωφελημένοι, κυρίως μισθωτοί και συνταξιούχοι και ευρύτερα ο ελληνικός λαός, που καλείται άδικα να πληρώσει τα «σπασμένα» της κρίσης και της ασυδοσίας του χρηματιστικού κεφαλαίου. Ταυτόχρονα δημιουργούνται αντικειμενικές συνθήκες για παραγωγική ανασυγκρότηση και βιώσιμη κοινωνικο-οικονομική ανάπτυξη της χώρας, που αποτελεί αντικειμενική προϋπόθεση βελτίωσης του βιοτικού επιπέδου του λαού!

Και η... "στροφή του διαβόλου"
Η άρνηση πληρωμής του «επαχθούς χρέους», είναι πολύ πιθανό να θέσει υπό επανεξέταση τη συμμετοχή της χώρας στην Ευρωζώνη και το ευρώ. Όπως λέει ο E. Froom, ολόκληρα έθνη και ολόκληρες κοινωνικές ομάδες κάποια στιγμή αντιδρούν, επειδή ο φόβος, οι καχυποψίες, η μοναξιά, η ένδεια και η εξαθλίωση, φτάνουν στα όρια τους, στο οριακό σημείο ή καλύτερα στη «στροφή του διαβόλου», όπου μη έχοντας κανείς να χάσει τίποτα εξεγείρεται χωρίς να υπολογίσει τις συνέπειες. Κατά συνέπεια, το ζήτημα αποκτά ευρύτερη διάσταση και αφορά την εναλλακτική πολιτική της αριστεράς για μια προοδευτική διέξοδο από την κρίση με κατεύθυνση τον σοσιαλισμό. Όμως σε αυτό θα χρειαστεί να επανέλθουμε με ξεχωριστό σημείωμα.

* Ο Γιάννης Τόλιος είναι διδάκτορας οικονομικών επιστημών. Διαβάστε περισσότερα...

ΧΡΕΟΣ: Όλα στο Φως!

Του Γιωργάκη του αρέσει πολύ η διαφάνεια. Από τη μέρα που άρπαξε το θρόνο βράχνιασε η φωνή του να μας το εξηγεί και πιάστηκαν τα χέρια του να το κάνει και στην πράξη. Κάμερες στο υπουργικό συμβούλιο, κάμερες στους δρόμους, κάμερες στα σπίτια, ως και στις κρεβατοκάμαρες. Πες, πες, λοιπόν, άρχισε να μου αρέσει κι εμένα.
Αν αφήσω στην άκρη το θολό τζάμι που καλύπτει το σπίτι και τα λοιπά του Τσοχατζόπουλου, εκεί φαίνεται ότι του τέλειωσε το Άζαξ του Γιωργάκη, κι αν δεν δώσω βάση στις φήμες που κυκλοφορούν, (όχι δεν πρόκειται για γυναικοδουλειά), κι αν κάνω ότι ξεχνάω τα λόγια του Μπεγλίτη, και τα μαύρα κιτάπια του Πασόκ, μετά κι από τη δήλωση Τσουκάτου, τότε τι μένει ακόμα σκοτεινό;
Μα το χρέος! Αν κάνουμε την υπόθεση ότι δεν το ξεκοκαλίσαμε παρέα, που δεν το ξεκοκαλίσαμε, απόδειξη τα περιουσιακά μου στοιχεία που δεν συγκρίνονται με κάποιων αλλονών που αλωνίζουνε ακόμα σε υπουργικά γραφεία και ζεσταίνουν με τους κώλους τους βουλευτικά έδρανα, τότε πού πήγαν τα λεφτά. Γιατί προφανώς λεφτά υπάρχουν. Το είπε και ο χαλίφης.
Πώς θα μάθουμε λοιπόν ποιος και τίνι τρόπω έκανε τα λεφτά παστάλια; Και άντε και τα βρήκαμε. Τι πρόκειται να κερδίσουμε από αυτή τη γνώση; Πολλά, αν ακούσετε την ιστορία που θα σας πω.
Στην Ελλάδα το χρέος άρχισε να παίρνει την ανιούσα από το ογδοντακάτι και μετά. Ακόμα κι όταν το ΑΕΠ ανέβαινε, το χρέος παρέμενε σταθερό, πράγμα που σημαίνει ότι εν όσω εμείς συνεχίζαμε να χρεωνόμαστε, τα λεφτά συνέχιζαν να καταλήγουν σε κάποια άπατα βαθιά λαρύγγια.
Και πώς θα βρούμε ποια ήταν τα λαρύγγια αυτά, και πόσα τάλιρα κατάπιαν; Εύκολο, πανεύκολο! Ζητώντας το άνοιγμα όλων των δανειακών συμβάσεων του κράτους από το ’80 και μετά. Όχι φυσικά από κάποια βουλή, μην τρελαθούμε. Δεν είμαστε δα και τόσο αυτόχειρες. Αλλά, από μια διεθνή επιτροπή κύρους, πλαισιωμένη και από ντόπιους αξιόπιστους κυρίους και κυρίες. Ας έρθει εκείνη η ώρα κι αυτό θα το βρούμε
Ν’ ανοίξουν για παράδειγμα όλα τα μπαούλα, και όλα τα συρτάρια του υπουργείου εθνικής άμυνας. Του υπουργείου δημοσίων έργων, του υπουργείου βιομηχανίας, του υπουργείου οικονομικών κ.λ.π.
Πόσο αγόρασες παιδί μου τη φρεγάτα; Τόσο; Μα οι Ολλανδοί την πήρανε μισοτιμής. Πόσο πλήρωσες γλυκέ μου την γέφυρα του Καλατράβα; Τόσο; Μα γιατί οι αμερικάνοι την στήσανε με το εν τρίτον της τιμής, που είναι και πιο χουβαρντάδες; Πόσα πασά μου έσκασες για το C4I; Τόσα; Παπάς εδώ, παπάς εκεί, πού είναι το C4I;
Κάθεται λοιπόν η επιτροπή, πιάνει μολύβι και χαρτί και αρχίζει να αφαιρεί, να αφαιρεί και να μειώνει, να μειώνει το χρέος. Μας το ανεβάζει η Eurostat; Το κατεβάζουμε εμείς. Δηλαδή η έγκυρη και διεθνής επιτροπή.
Μαζεύουμε λοιπόν τα χαρτιά και πάμε σε ένα διεθνές δικαστήριο, σε κάτι διεθνές τέλος πάντων και τα καταθέτουμε: Κύριοι αυτά τα χρέη ΔΕΝ μας ανήκουν. Ανήκουν στον Άκη, στον Τάκη, στον Σάκη, αλλά όχι σε μας. Ψάξτε τα να τα βρείτε. Κι αυτό δεν είναι δικιά μας δουλειά.
Μα θα τα κάνει όλα αυτά ο Γιωργάκης; Είπαμε διαφάνεια, διαφάνεια, αλλά όχι και τόσο πολύ. Και ποιος είπε ότι θα το κάνει ο Γιωργάκης; Φυσικά και δεν το κάνει όποιος έχει τη φωλιά του χεσμένη. Μπορεί όμως αυτό, το ότι ο Γιωργάκης, ο άμεμπτος, ο ηθικός, ο άσπιλος, ο καθαρός, ο δίκαιος, ο υποψήφιος πρόεδρος ανώτατων διεθνών οργανισμών, ο ήδη πρόεδρος της σοσιαλιστικής διεθνούς, έχει όντως τη φωλιά του χεσμένη. να ακουστεί παντού, από βορά σε νότο, κι από δύση σε ανατολή. Θα βουίξει το σύμπαν. Δεν είναι δα και τόσο δύσκολο.
Και ποιος είπε ότι ο Γιωργάκης θα πιάνει αιωνίως στασίδι στου Μαξίμου; Λίγες είναι οι μέρες του, κι ακόμα πιο λίγες θα γίνουν αν ζητήσουμε εδώ και τώρα το άνοιγμα των βιβλίων του χρέους.
Και ποιος θα έρθει στο κατόπι του Γιωργάκη; Μα όποιος δεχτεί και συμφωνήσει να το κάνει. Κι αν όχι, πάμε για τον επόμενο. Ξέρουμε εμείς τον τρόπο!

Cynical.blogspot.com

Διαβάστε περισσότερα...

Η εργασία επιστρέφει στην Ελλάδα του 1920

Ότι γνωρίζαμε ως Εργατικό Δίκαιο όχι μόνο τα τελευταία χρόνια, αλλά από το 1920 που εισήχθη στη χώρα η έννοια των συλλογικών διαπραγματεύσεων, διαγράφεται με ένα πολυνομοσχέδιο που εισάγεται στη Βουλή τη Δευτέρα και πρόκειται να ψηφιστεί την Τρίτη. Η έννοια της προστασίας της εργασίας, από υποχρέωση του κράτους μετατίθεται στην «ωριμότητα των κοινωνικών εταίρων» και στη «μαχητικότητα» των εργαζομένων, σύμφωνα με τις δηλώσεις της υπουργού Εργασίας.
Μισθοί, απολύσεις, εργασιακός χρόνος, συνθήκες εργασίας ανατίθενται στην «ελεύθερη» διαπραγμάτευση των εργοδοτών με τους εργαζόμενους, σε επίπεδο επιχείρησης. Κι επιπλέον, γίνονται ακόμα πιο επαχθείς οι όροι εισαγωγής στην εργασία με τη θέσπιση της ετήσιας δοκιμασίας, ενώ οι επισφαλώς εργαζόμενοι, όπως οι «ενοικιαζόμενοι», απλά βλέπουν το άθλιο αυτό καθεστώς να παρατείνεται.

Ολα όσα γνωρίζαμε, μέχρι σήμερα, ως βασικές συμβατικές υποχρεώσεις του εργοδότη και ως μίνιμουμ προστασίας από την εργατική νομοθεσία, τίθενται σε αμφισβήτηση με ένα πολύ απλό τρόπο: Δεν καταργούνται οι κλαδικές συμβάσεις, δεν καταργείται η επέκταση τους, δεν καταργείται η αρχή της ευνοϊκότερης ρύθμισης, δεν αίρεται το πλαφόν των απολύσεων. Εφευρέθηκε μια νέα μορφή σύμβασης, η επονομαζόμενη «Ειδική Επιχειρησιακή», για την οποία, πολύ απλά, δεν ισχύει κανένας από τους παραπάνω περιορισμούς. ..

http://stoxasmos-politikh.blogspot.com/
Διαβάστε περισσότερα...

Η διεθνής των στιγματισμένων

Με την κατάρρευση της χρηματοπιστωτικής φούσκας, τη δυσπιστία στις χρηματαγορές που ακολούθησε και με την αγορά της πράσινης ενέργειας να μην λέει ν’ ανθοφορήσει, το κεφάλαιο περνάει στενόχωρες μέρες, αναζητώντας μια νέα φωλιά για να επωαστεί.
Το ότι η «ευκαιρία», όπως το μαύρο μαργαριτάρι, φωλιάζει στο κέλυφος των κρίσεων, το είχε πει από καιρό ο Φρίντμαν και το είχαν ήδη νοιώσει στο πετσί τους οι περισσότεροι λαοί της Λατινικής Αμερικής, της Σοβιετικής Ένωσης, της Ανατολικής Ευρώπης και της Νοτίου Αφρικής, οι οποίοι εν μια νυκτί είδαν σοκαρισμένοι τα πετρέλαια, τα ορυχεία και τις μεγάλες βιομηχανίες της χώρας τους να ιδιωτικοποιούνται, τους εργαζόμενους να απολύονται κατά εκατοντάδες χιλιάδες και τη φτώχεια να εξαπλώνεται σαν την πανούκλα.
Δεκαετίες μετά, όταν η κρίση χτύπησε και στην καρδιά του ανεπτυγμένου κόσμου, οι ιδέες του Φρίντμαν ξανάρθαν στο προσκήνιο, σαν τους βρικόλακες. Η ευκαιρία, αυτή τη φορά κρυβόταν στην καρδιά του ίδιου του κράτους. Όχι ότι το κεφάλαιο δεν έπαιρνε ως τα τώρα το κάτι τις του, απομυζώντας το. Κομμάτια του όμως και όχι ολόκληρη τη φραντζόλα. Τώρα είχε έρθει πια ο καιρός να την πάρει και αυτή, ολάκερη, και επιδοτούμενη από πάνω! Τεράστια η αγορά· της υγείας, της παιδείας, της πρόνοιας, της ενέργειας, των συγκοινωνιών, των μεταφορών, των υποδομών, των αεροδρομίων, των λιμανιών, των δασών, ένας τεράστιος συσσωρευμένος πλούτος, ο οποίος με λίγη τέχνη και μπόλικη λάσπη θα μπορούσε ν’ αποκτηθεί κοψοχρονιά.
Προηγουμένως όμως, έπρεπε να κανονιστούν ορισμένες λεπτομέρειες. Πρώτα έπρεπε το κράτος να απαξιωθεί ολοσχερώς και δεύτερον να ξεφορτωθεί προσωπικό. Η απαξίωση, σαν το σαράκι, δουλευόταν ήδη πόντο-πόντο από χρόνια, μα μόνον όταν ωρίμασε ο καιρός βρέθηκε και το τελειωτικό επιχείρημα που θα «πουλούσε» στην κοινή γνώμη: Για την κρίση και τα ελλείμματα φταίει το κράτος! Το υπερμέγεθες, το αναποτελεσματικό, το κράτος-ρουφήχτρα που απομυζά τον ιδιωτικό τομέα (ναι ακούσαμε κι αυτό το χαριτωμένο ανέκδοτο από τον σεβαστό πρόεδρο του ΣΕΒ), οι τεμπέληδες δημόσιοι υπάλληλοι, οι ευνοημένοι δημόσιοι υπάλληλοι, οι προνομιούχοι δημόσιοι υπάλληλοι, οι καλοπληρωμένοι δημόσιοι υπάλληλοι, και άλλα συναφή.
Η ελληνική κοινή γνώμη, μουδιασμένη από το σοκ των μέτρων, των ανατροπών και της λυσσαλέας προπαγάνδας, αφομοίωσε αδιαμαρτύρητα και με αρκετούς τόνους ενοχής στην πλάτη την καναλική πραγματικότητα, ακόμα κι όταν τα νούμερα έδειχναν διαφορετικά. Όπως για παράδειγμα, ότι ούτε το ελληνικό κράτος από άποψη δαπανών και προσωπικού, ήταν μεγάλο συγκρινόμενο με το κράτος άλλων ευυπόληπτων χωρών, (Σκανδιναβικές χώρες και Γαλλία), ούτε ότι οι δημόσιοι υπάλληλοι ήταν οι πιο καλοπληρωμένοι, αν αναλογιστεί κανείς το διαρρηγμένο εργασιακό τοπίο του ιδιωτικού μεσαίωνα και το κατά μέσο όρο χαμηλότερο μορφωτικό του επίπεδο. Όποιος δυσπιστεί και έχει χρόνο και υπομονή ας κάνει τον κόπο να ξεφυλλίσει τις ετήσιες εκθέσεις του ΙΝΕ/ΓΣΕΕ.
Τεμπέληδες λοιπόν οι Έλληνες δημόσιοι υπάλληλοι; Ας πούμε ναι. Αλλά τεμπέληδες και οι Εγγλέζοι; Τεμπέληδες και οι Ιρλανδοί; Τεμπέληδες και οι Αμερικάνοι; Στιγματισμένοι ως καλοπληρωμένοι οι Έλληνες δημόσιοι υπάλληλοι; Άντε να το δεχτούμε. Αλλά το ίδιο και οι Άγγλοι και οι Αμερικανοί; Άχρηστοι οι Έλληνες; Άντε να ‘ναι κι έτσι. Αλλά τι γίνεται και με τους υπόλοιπους; Κάτι τρέχει λοιπόν, που είναι παγκόσμιο, που είναι έξω και πέρα από τις δημοσιονομικές ιδιαιτερότητες της κάθε χώρας και το οποίο καταφανώς μάς ξεπερνά.
Πραγματικά δεν πίστευα στα μάτια μου όταν αντίκρισα τις ίδιες ακριβώς κατηγόριες, «copy paste» θαρρείς απ’ το δικό μας οπλοστάσιο, να εκτοξεύονται με τον ίδιο βιτριολικό τρόπο ενάντια στους δημοσίους υπαλλήλους των προηγούμενων χωρών.
«Ο πλούσιος δημόσιος υπάλληλος: Η ανασκευή ενός μύθου»,
είναι ο τίτλος πρόσφατου άρθρου του Πoλ Κρούγκμαν στους New York Times, όπου αναλαμβάνει να αποκαταστήσει την αλήθεια. Σύμφωνα με αυτό, μόνο το 28% των δαπανών της ομοσπονδιακής και των τοπικών κυβερνήσεων πηγαίνει στη μισθοδοσία, και ένα άλλο 6% στις συντάξεις. Πόσο αληθεύει, συνεχίζει ο Κρούγκμαν, ότι οι δήθεν παχυλές συντάξεις και οι παροχές προς τους δημοσίους υπαλλήλους ευθύνονται για τα οικονομικά μας χάλια; Καθόλου, αν δει κανείς τις αναλύσεις οικονομικών ινστιτούτων, σύμφωνα με τις οποίες η διαφορά στις αποδοχές μεταξύ υπαλλήλων του δημοσίου και ιδιωτικού τομέα περιορίζεται στο πενιχρό 13%. Το οποίο, όμως προκύπτει από το καλύτερο μορφωτικό τους επίπεδο, μια και το 23.5% των ΔΥ είναι απόφοιτοι πανεπιστημίου, ενώ μόνο το 8.9% των ιδιωτικών. Άλλες εκθέσεις βρίσκουν τουναντίον ότι ο μισθός των αμερικανών ΔΥ είναι όχι μεγαλύτερος, αλλά μικρότερος των ιδιωτικών.
Γιατί οι δημόσιοι υπάλληλοι βρίσκονται σήμερα, περισσότερο από παλιά, τότε που και ο ίδιος ο Κλίντον τους θεωρούσε τεμπέληδες και τους έσπρωχνε να βρούνε καμιά αληθινή δουλειά, στο στόχαστρο; αναρωτιούνται πολλοί αρθρογράφοι στην Αμερική. Πολύ απλό. Οι ΔΥ, οι περισσότεροι από τους οποίους είναι συνδικαλισμένοι και έχουν καταφέρει να εξασφαλίσουν συντάξεις, ανθρώπινο ωράριο εργασίας και αξιοπρεπείς μισθούς, στοχοποιούνται ώστε να διοχετευτεί προς αυτούς η μήνις, καθ’ όλα υπαρκτή και πολιτικά εκμεταλλεύσιμη από δημαγωγούς, όλων όσων από τον ιδιωτικό τομέα έχουν χάσει μισθούς και δουλειά. Με τον ίδιο τρόπο βάλλονται και από τις τοπικές κυβερνήσεις για να ξεφορτωθούν προσωπικό και δημόσιες υπηρεσίες προς τους ιδιώτες που καραδοκούν. Αλλά, η κύρια αιτία είναι η κατάρρευση των φορολογικών εσόδων που ακολούθησε την κατάρρευση της Wall Street, γεγονός για το οποίο προφανώς και δεν ευθύνονται.
Τα ίδια πάνω κάτω συμβαίνουν και στην αντιπέρα όχθη του Ατλαντικού.
Για να μπορέσει το δίδυμο Κάμερον/Κλεγκ να προβεί στις προγραμματισμένες απολύσεις των 500,000 ΔΥ, περίπου το 8% του συνόλου, επιδόθηκε στη γνωστή τέχνη του διασυρμού, όπως λέγεται αλλιώς η «διαφάνεια». Το BBC, για να κερδίσει τις εντυπώσεις, δημοσίευσε πρόσφατα κατάλογο με τις αποδοχές των ΔΥ, ανάγοντας σε 38,045 αυτούς που κερδίζουν περισσότερο από 100,000 λίρες, ξεχνώντας φυσικά να αναφέρει ότι τα νούμερα αυτά αντιστοιχούν σε υψηλόβαθμους μανδαρίνους και σε γιατρούς του NHS (ΕΣΥ), και ότι τα 2/3 των δημοσίων υπαλλήλων κουτσοβολεύονται με 21,000 λίρες ετησίως.
«Robin Hood απ’ την ανάποδη»,
ονομάζει εφημερίδα της Β. Ιρλανδίας το ταξίδι προς το νεοφιλελεύθερο παράδεισο. Ταξίδι, που μέσα από τη συρρίκνωση των δημοσίων υπηρεσιών και τις απολύσεις, στοχεύει στην αντιστάθμιση των πόρων που θα χαθούν εξ αιτίας προγραμματισμένων φορολογικών ελαφρύνσεων του κεφαλαίου. «Τα χρήματα του δημοσίου τομέα που θα κατευθυνθούν προς τον ιδιωτικό, θα δημιουργήσουν νέες θέσεις εργασίας και θα φέρουν την ανάκαμψη», διατείνεται με θράσος αξιωματούχος της τράπεζας Ulster, ξεχνώντας τα £42 δις που έλαβε εσχάτως ως βοήθεια η εν λόγω τράπεζα για να ξελασπώσει. Και λησμονώντας επίσης τα £120 δις που χάνονται κάθε χρόνο στο Ηνωμένο Βασίλειο από τη φοροδιαφυγή μόνο των μεγάλων εταιριών.
Οι ΔΥ βρέθηκαν επίσης στο στόχαστρο, τόσο στην Ιρλανδία, όσο και στην Πορτογαλία και Ισπανία, στις δυο τελευταίες, με λιγότερα προς το παρόν τραύματα. Στη Ρουμανία οι μισθοί κόπηκαν κατά 25% και οι συντάξεις κατά 15%. Στην Ιταλία οι περικοπές κατά 10% περιορίζονται λέγεται, στους υψηλόμισθους, ενώ η Γερμανία, παρ’ ότι παρουσιάζει πλεόνασμα προγραμματίζει να ξαποστείλει γύρω στους 10,000 στα επόμενα τέσσερα χρόνια.
Apo Cynical.blogspot.com Διαβάστε περισσότερα...

Η δική μου Αριστερά

του Εντγκάρ Μορέν , φιλοσόφου

Η Αριστερά. Απεχθανόμουν πάντα αυτό το ενοποιητικό «η», που κρύβει τις διαφορές, τις αντιθέσεις, τις συγκρούσεις. Η Αριστερά είναι μια έννοια σύνθετη. Η ενότητα βρίσκεται στις πηγές του: την προσδοκία για έναν καλύτερο κόσμο, τη χειραφέτηση των καταπιεσμένων, την οικουμενικότητα των ανθρώπινων και γυναικείων δικαιωμάτων.
Οι πηγές αυτές, που ενεργοποιήθηκαν από την ανθρωπιστική σκέψη, από τις ιδέες της Γαλλικής Επανάστασης και από τη δημοκρατική παράδοση, πότισαν στον 19ο αιώνα τη σοσιαλιστική σκέψη, την κομμουνιστική σκέψη, την αναρχική σκέψη.

Η λέξη «αναρχική» επικεντρώνεται στην αυτονομία των ατόμων και των ομάδων, η λέξη «σοσιαλιστική» στη βελτίωση της κοινωνίας, η λέξη «κομμουνιστική» στη συντροφική κοινότητα μεταξύ των ανθρώπων. Τα αναρχικά, σοσιαλιστικά, κομμουνιστικά ρεύματα έγιναν όμως ανταγωνιστικά.
Βρέθηκαν επίσης σε αντιπαλότητες, μερικές φορές θανάσιμες. Να γιατί ήμουν πάντα αντίθετος στο «η», αρτηριοσκληρωτικό και ψεύτικο, της Αριστεράς, αναγνωρίζοντας παράλληλα την ενότητα των πηγών και των προσδοκιών. Οι προσδοκίες για έναν καλύτερο κόσμο βασίστηκαν πάντα στο έργο στοχαστών. Ο Διαφωτισμός του Βολταίρου και του Ντιντερό, ενωμένος με τις ανταγωνιστικές ιδέες του Ρουσό, έθρεψε το 1789. Ο Μαρξ ήταν ο θαυμάσιος στοχαστής που ενέπνευσε ταυτόχρονα τη σοσιαλδημοκρατία και τον κομμουνισμό, έως ότου η σοσιαλδημοκρατία έγινε ρεφορμιστική. Ο Προυντόν ήταν ο εμπνευστής ενός μη μαρξιστικού σοσιαλισμού. Ο Μπακούνιν και ο Κροπότκιν ήταν οι εμπνευστές των αναρχικών κινημάτων.
Οι συγγραφείς αυτοί μας είναι απαραίτητοι αλλά δεν αρκούν για να σκεφτούμε τον κόσμο μας. Καλούμαστε να αναλάβουμε μια γιγαντιαία προσπάθεια αναθεώρησης.
Πρέπει να σκεφτούμε την πλανητική εποχή μας. Το διαστημόπλοιο Γη προωθείται με ιλιγγιώδη ταχύτητα από τέσσερις ανεξέλεγκτους κινητήρες, επιστήμη- τεχνολογία- οικονομία- κέρδος. Αυτή η κούρσα μάς οδηγεί σε αυξανόμενους κινδύνους: «κρισιακές» και κρίσιμες αναταράξεις μιας αχαλίνωτης καπιταλιστικής οικονομίας, υποβάθμιση της βιόσφαιρας, του ζωτικού μας περιβάλλοντος, αυξανόμενες πολεμοχαρείς συσπάσεις, που συμπίπτουν με τον πολλαπλασιασμό των όπλων μαζικής καταστροφής.
Πρέπει να λάβουμε υπόψη ότι αυτή τη στιγμή βρισκόμαστε σε μια οπισθοδρομική φάση της ιστορίας μας. Την «κατάρρευση» του κομμουνισμού, ο οποίος υπήρξε μια θρησκεία επίγειας σωτηρίας, ακολούθησε η εκρηκτική επιστροφή των θρησκειών της ουράνιας σωτηρίας· εθνικισμοί που βρίσκονταν σε νάρκη επέστρεψαν δριμύτεροι, εθνο-θρησκευτικές φιλοδοξίες, για την επίτευξη ενός έθνους-κράτους, πυροδότησαν αποσχιστικούς πολέμους.
Στη Δύση, δεν είναι μόνο η παγκοσμιοποίηση και η ξέφρενη κούρσα για κέρδος που σάρωσαν πολλά κοινωνικά κεκτημένα της μεταπολεμικής περιόδου, εξαφανίζοντας μεγάλο αριθμό βιομηχανιών και διώχνοντας υπαλλήλους και εργάτες. Είναι επίσης η ανικανότητα των κομμάτων που θεωρείται ότι αντιπροσωπεύουν τον λαϊκό κόσμο να αναπτύξουν μια πολιτική που να απαντά σε αυτές τις προκλήσεις. Ακόμη πιο σοβαρή είναι η εξαφάνιση του λαού της Αριστεράς. Ο λαός αυτός γαλουχήθηκε στις ανθρωπιστικές ιδέες από τους ινστρούκτορες και τα σοσιαλιστικά και κομμουνιστικά σχολεία που δίδασκαν τη διεθνιστική συντροφικότητα και τη φιλοδοξία για έναν καλύτερο κόσμο. Ο αγώνας ενάντια στην εκμετάλλευση των εργαζομένων, η υποδοχή του μετανάστη, η υπεράσπιση των αδυνάτων, η έννοια της κοινωνικής δικαιοσύνης, όλα αυτά έθρεψαν για έναν αιώνα τον λαό της Αριστεράς.
Η υποβάθμιση όμως της αποστολής του ινστρούκτορα, η αρτηριοσκλήρυνση των κομμάτων της Αριστεράς, η παρακμή των συνδικάτων έπαψαν να τρέφουν την ιδεολογία της χειραφέτησης ενός λαού της Αριστεράς του οποίου οι τελευταίοι εκπρόσωποι, ηλικιωμένοι, θα εξαφανιστούν. Απομένει η μαμμόθρεφτη Αριστερά και η Αριστερά του χαβιαριού.
Εν τω μεταξύ ο ρατσισμός και η ξενοφοβία, που στους εργαζομένους που ψήφιζαν Αριστερά άλλοτε εκφραζόταν μόνο ιδιωτικά, επανέρχονται στην πολιτική σφαίρα και κάνουν πλέον τον κόσμο να ψηφίζει τον Ζαν-Μαρί Λε Πεν.
Το ζητούμενο δεν είναι να συλλάβουμε ένα «κοινωνικό μοντέλο», δηλαδή να ψάξουμε για λίγο οξυγόνο μέσα στην ιδέα της ουτοπίας. Πρέπει να βρούμε έναν Δρόμο, ο οποίος θα σχηματιστεί από τη σύγκλιση των πολλών μεταρρυθμιστικών δρόμων που υπάρχουν και θα οδηγήσει- αν δεν είναι ήδη πολύ αργά- στην αποσύνθεση της τρελής και αυτοκτονικής κούρσας που μας οδηγεί στην άβυσσο. Ο δρόμος που σήμερα φαίνεται αδιάβατος πρέπει να γίνει βατός. Ο καινούργιος δρόμος θα οδηγήσει σε μια μεταμόρφωση της ανθρωπότητας: την έλευση σε μια κοινωνία-κόσμο ενός απολύτως νέου τύπου. Θα μας επιτρέψει να συνδυάσουμε την προοδευτικότητα του ρεφορμισμού με τον ριζοσπαστισμό της επανάστασης.
Τίποτε δεν έχει εμφανώς αρχίσει. Σε όλους όμως τους τόπους, τις χώρες και τις ηπείρους υπάρχει μια πλειάδα πρωτοβουλιών κάθε είδους, οικονομικών, οικολογικών, κοινωνικών, πολιτικών, παιδαγωγικών, αστικών, αγροτικών, που βρίσκουν λύσεις σε ζωτικά προβλήματα και υπόσχονται το μέλλον. Είναι διάσπαρτες, απομονωμένες, αγνοούν η μια την άλλη... Αγνοούνται από τα κόμματα, τις κυβερνήσεις, τα μέσα ενημέρωσης. Αξίζουν να γίνουν γνωστές.
Η κοινοβουλευτική δημοκρατία- αν και απαραίτητη- είναι ανεπαρκής. Θα πρέπει να συλλάβουμε τρόπους για μια συμμετοχική δημοκρατία, ιδιαίτερα σε τοπική κλίμακα. Ταυτοχρόνως θα ήταν χρήσιμο να ευνοήσουμε την αφύπνιση του πολίτη. Ας προετοιμάσουμε μια νέα αρχή ενώνοντας ξανά τις τρεις ρίζες (αναρχική, σοσιαλιστική, κομμουνιστική) και προσθέτοντας την οικολογική ρίζα σε μια τετραλογία.
Αυτό σημαίνει προφανώς τη διάλυση των υπαρχουσών κομματικών δομών, μια μεγάλη ανασύνθεση με βάση μια ευρεία και ανοιχτή συνταγή, την εισροή μιας αναγεννημένης πολιτικής σκέψης.

Το κείμενο έχει συντεθεί από αποσπάσματα από τον πρόλογο του νέου βιβλίου του Εντγκάρ Μορέν, «Μa gauche», που θα κυκλοφορήσει από τις εκδόσεις Francois Βourin στις 3 Ιουνίου.


Διαβάστε περισσότερα...

η πρόταση του ΣΕΒ για επιμήκυνση της κρίσης

Διαβάστε περισσότερα...