Γιώργος Δελαστίκ
Αδίστακτοι πολιτικοί απατεώνες συναπαρτίζουν την κυβέρνηση Παπανδρέου, όπως αποδεικνύεται στην πράξη.
Έχουμε να κάνουμε με την πιο επιθετική κυβέρνηση του ελληνικού και ξένου κεφαλαίου που υπήρξε ποτέ μετά τη μεταπολίτευση, συνυπολογιζομένης και της κατάστασης του εργατικού και του λαϊκού κινήματος. Διαγράφεται σαφέστατα πλέον ο κίνδυνος να κατορθώσει ο Γιωργάκης να προωθήσει ακόμη πιο αντιδραστικές τομές και από εκείνες της κυβέρνησης Μητσοτάκη το 1990-1993, γιατί τότε τρεισήμισι χρόνια ο κόσμος ήταν στους δρόμους και όλοι ξέραμε ότι θα ανατραπεί η κυβέρνηση της Δεξιάς, ενώ τώρα σχεδόν δεν κουνιέται φύλλο.
Ο Παπανδρέου αισθάνεται πλέον τόσο ισχυρός από την ανυπαρξία σοβαρών αντιστάσεων που μας κοροϊδεύει ωμά, χωρίς να κρατά ούτε τα προσχήματα. Έχει φυσικά και πλήρη επίγνωση, του πόσο ισχυρά στηρίγματά του είναι η ΕΕ και το ΔΝΤ στην αντιμετώπιση των εργαζομένων, αν αποπειραθούν να προβάλουν σθεναρή αντίσταση. «Έχω γίνει πιο σοσιαλιστής απ’ ό,τι ήμουν πριν!» δήλωσε μέσα στη Βουλή με απίστευτο κυνισμό και ειρωνεία, λίγες μόλις ώρες αφ’ ότου είχε αποφασίσει να πετάξει εν ψυχρώ τους έλληνες εργαζόμενους βορά στις ύαινες του ΔΝΤ. Είναι εξόφθαλμο ότι ήταν συνειδητή πολιτική επιλογή του Παπανδρέου από την αρχή να μας οδηγήσει στο ΔΝΤ. Παρά το σοσιαλδημοκρατικό πρόγραμμα που παρουσίασε προεκλογικά για να εξαπατήσει τον ελληνικό λαό, ήταν από τότε αποφασισμένος να αναδειχθεί σε κορυφαία πολιτική φυσιογνωμία του κεφαλαίου προχωρώντας σε τόσο βαθιές αντεργατικές μεταρρυθμίσεις και τόσο εκτεταμένη λεηλασία των λαϊκών εισοδημάτων προκειμένου να πετύχει ριζική αναδιανομή του κοινωνικού πλούτου υπέρ των πλουσίων, ώστε είχε επίγνωση ότι αυτά δεν μπορεί να τα υλοποιήσει χωρίς την άμεση υπαγωγή της Ελλάδας στην οικονομική δικτατορία της ΕΕ και του ΔΝΤ.
Δεν έλεγε ότι η ελληνική οικονομία είναι «στην εντατική», ότι είναι «Τιτανικός» κ.λπ. εξαιτίας πολιτικού κρετινισμού. Όλα αυτά αποσκοπούσαν στο να ενισχύσουν το «γδάρσιμο» της Ελλάδας από το διεθνές τραπεζικό σύστημα με στόχο να χρησιμοποιήσει τη δανειακή αποσταθεροποίηση της χώρας για να τρομοκρατήσει τον ελληνικό λαό, ώστε να διευκολυνθεί χωρίς αξιόλογες αντιστάσεις η πορεία υπαγωγής της χώρας υπό το ζυγό του ΔΝΤ και της ΕΕ. Το πέτυχε με μηδαμινές μέχρι στιγμές πολιτικές απώλειες. Οφείλουμε να ομολογήσουμε ότι μας γεμίζει απογοήτευση η ευκολία με την οποία πέτυχε το στόχο του σε ελάχιστο χρονικό διάστημα. Αποκάλυψε και σε μας ένα αποκαρδιωτικό επίπεδο αφενός πολιτικής συνειδητοποίησης και αφετέρου διάθεσης κινητοποίησης του σύγχρονου εργατικού κινήματος, πέρα από κάποιες σωστές επισημάνσεις ως προς το πού έχει οδηγήσει την κατάσταση ο ρεφορμισμός του συνδικαλιστικού κινήματος επί τόσα χρόνια.
Αυτές οι διαπιστώσεις δεν αλλάζουν όμως την ουσία των πραγμάτων. Η οικονομική, κοινωνική και τελικά πολιτική δικτατορία του ΔΝΤ και της ΕΕ θα καταφέρει τρομερά, πρωτοφανή πλήγματα εναντίον των εργαζομένων. Κανένα εργασιακό δικαίωμα δεν θα μείνει όρθιο. Μπορεί από πλευράς εισοδημάτων οι εργαζόμενοι να γυρίσουν τουλάχιστον τριάντα χρόνια πίσω, γύρω στη δεκαετία του 1980 τηρουμέων των αναλογιών, αλλά από πλευράς εργασιακών σχέσεων θα γυρίσουν πίσω περίπου ...έναν αιώνα! Τίποτα δεν θα είναι ίδιο μετά από τη δεκαετία φτώχειας και κοινωνικής κατεδάφισης της Ελλάδας από το ΔΝΤ και την ΕΕ. Θα μας λιώσουν σαν σκουλίκια, αν δεν αντισταθούμε! Αυτή είναι η γραμμή της Γερμανίας για τους εργαζόμενους όλων των χωρών της ΕΕ και γι’ αυτό επιστράτευσε το ίδιο το Βερολίνο το ΔΝΤ, παρόλο που είναι όργανο των Αμερικανών. Απαιτείται η συστράτευση όλων των δυνάμεων του κεφαλαίου για να επιτευχθεί ο κοινός στόχος της αφαίρεσης όλων των εργατικών κατακτήσεων σε πανευρωπαϊκή –και έπειτα φυσικά πολύ εύκολα και σε παγκόσμια– κλίμακα. Αυτός είναι ο λόγος που το ίδιο το γερμανικό κεφάλαιο βάζει προσωρινά σε δεύτερη μοίρα τις αντιθέσεις του με το αμερικανικό και οδηγεί την ΕΕ σε συμμαχία με το ΔΝΤ – μια Ιερή Συμμαχία του 21ου αιώνα, η οποία δοκιμάζεται με πρώτο θύμα τους εργαζόμενους της Ελλάδας, τους οποίους επιχειρούν να κατασπαράξουν πρωτίστως για «πειραματικούς» λόγους. Αν το μοντέλο πάει καλά, τότε θα επεκταθεί παντού.
Το ερώτημα είναι αν οι έλληνες εργαζόμενοι θα αντισταθούν και θα τους τινάξουν το πείραμα στον αέρα. Σύντομα θα ξέρουμε.
Διαβάστε περισσότερα...
Κυριακή 30 Μαΐου 2010
Σάββατο 29 Μαΐου 2010
Η πρόταση του ΚΚΕ και πόσο "εφικτή" είναι
Ο Ριζοσπάστης στις 7/3 μας λέει και ακριβώς που είναι κρυμμένα τα λεφτά:“Ενώ τα κέρδη της πλουτοκρατίας ξεχειλίζουν από τις θυρίδες και θησαυροφυλάκια, η κυβέρνηση ξαφρίζει το λαό. Χτες φόρτωσε με μια μονοκοντυλιά αλλά 4,8 δισ. ευρώ στις πλάτες του λαού. Την ώρα που λεηλατεί και τα τελευταία υπολείμματα του λαϊκού μόχθου αφήνει ανέγγιχτο το συσσωρευμένο πλούτο των κεφαλαιοκρατών.
- Το ενεργητικό των τραπεζών το 2009 καταγράφηκε στα 579 δισ. ευρώ. Χρήματα που θα μπορούσαν να καλύψουν 120 φορές τη χτεσινή αφαίμαξη που υπέστη ο λαός.
- Οι 166 εισηγμένες μεγάλες επιχειρήσεις στο Χρηματιστήριο, έχουν κέρδη 11,8 δισ. ευρώ. Ενα ποσό που θα μπορούσε να καλύψει 2,5 φορές τη χτεσινή αρπαγή.
- Το ενεργητικό των μεγαλύτερων επιχειρήσεων στη χώρα έχει φτάσει στα 700 δισ. ευρώ. Χρήματα που θα μπορούσαν να καλύψουν 145 φορές τη χτεσινή κλοπή του ιδρώτα των εργαζομένων.
- Οι ανείσπρακτοι φόροι αγγίζουν σήμερα τα 30 δισ. ευρώ, με τη μερίδα του λέοντος να τη χρωστούν οι ανώνυμες εταιρείες και οι μεγάλες επιχειρήσεις. Ποσό που αν το έπαιρνε η κυβέρνηση θα μπορούσε να έχει αποτρέψει έξι φορές τη χτεσινή βαρβαρότητα.- Τα 28 δισ. ευρώ που χάρισε στις τράπεζες η κυβέρνηση είτε με τη μορφή ζεστού χρήματος είτε με τη μορφή εγγυήσεων είναι περίπου 6 φορές περισσότερα από τη χτεσινή λεηλασία. -Τα 10 δισ. με τα οποία ενίσχυσε η κυβέρνηση τους επιχειρηματικούς ομίλους μέσω του ΕΣΠΑ είναι 2φορές περισσότερα από τη χτεσινή σφαγή.
¨Αποκαλύψεις¨;
Μόνο που απ’ αυτά δεν βγαίνει το συμπέρασμα ότι “υπάρχουν λεφτά” στα δημόσια ταμεία. Το γεγονός μάλιστα ότι οι καπιταλιστές έχουν θησαυρίσει αυτό πέρα από την εκμετάλλευση της εργατικής δύναμης οφείλεται και στη λεηλασία της δημόσιας περιουσίας. Το ελληνικό κεφάλαιο αναμφισβήτητα έχει κάνει μια τεράστια συσσώρευση τα τελευταία χρόνια. Ένα μεγάλο μέρος από τα κέρδη βρίσκεται αυτή τη στιγμή σε τράπεζες του εξωτερικού. Άλλα είναι τοποθετημένα σε πάσης φύσεως τίτλους, όπως τα περιβόητα ομόλογα του ελληνικού δημοσίου ευελπιστώντας να αυγατίσουν εισπράττοντας τους εξωφρενικούς τόκους των 6,5%.
Ο ελληνικός εφοπλισμός επίσης ζει πλανητικές δόξες χτίζοντας αυτή τη στιγμή υπερσύγχρονα πλοία αξίας 1 δις δολαρίων το μήνα.Σε όλα αυτά συμφωνούμε, παρόλο που το ΚΚΕ ξεχνάει τα 20 δις των ολυμπιακών, τα δομημένα ομόλογα, τη Ζήμενς, και τα δεκάδες δις κάθε χρόνο στις στρατιωτικές δαπάνες. Ας υποθέσουμε ότι δεν σημαίνει η παράληψη αυτή κάτι περισσότερο.
Ωστόσο το να αραδιάζει κανείς τα περιουσιακά στοιχεία των τραπεζών ή των εισηγμένων επιχειρήσεων δεν απαντά στην ουσία του προβλήματος. Και τέλος πάντων ακόμα κι αν παραθέτει στοιχεία θα πρέπει να το κάνει σωστά.
Για παράδειγμα το ενεργητικό των τραπεζών ή των εισηγμένων δεν είναι ζεστό χρήμα που μπορούμε ακριβώς να το απαλλοτριώσουμε, ακόμα κι αν παίρναμε την εξουσία. Επομένως δεν είναι “χρήματα που θα μπορούσαν να καλύψουν 145 φορές τη χτεσινή κλοπή του ιδρώτα των εργαζομένων” αφού τέτοια “χρήματα” δεν υπάρχουν. Όποιος έχει στοιχειώδεις γνώσεις λογιστικής εταιρειών θα γνωρίζει ότι στο “ενεργητικό” περιλαμβάνονται εκτός από τα πάγια στοιχεία κάθε είδους απαιτήσεις προς τρίτους. Για τις τράπεζες ιδιαίτερα είναι οι απαιτήσεις από δάνεια που έχουν χορηγηθεί σε επιχειρήσεις και ιδιώτες, όπως επίσης και κάθε τίτλος που έχουν στη διάθεση τους (πχ. κρατικά ή άλλα ομόλογα). Όμως οι τράπεζες εκτός από απαιτήσεις και ενεργητικό έχουν όπως και κάθε άλλη εταιρεία και παθητικό δηλαδή υποχρεώσεις προς τρίτους (πιστωτές, δανειστές, καταθέτες κλπ). Επιπλέον οι απαιτήσεις μετά την έκρηξη της φούσκας των στεγαστικών δανείων δεν είναι καθόλου σίγουρο ότι θα εισπραχθούν, όπως επίσης τώρα επισφαλής γίνεται και η είσπραξη των τοκοχρεολυσίων που απειλεί να τινάξει τη φούσκα γύρω από τα κρατικά ομόλογα και τα τραπεζικά πρoϊόντα που έχουν φτιαχτεί γύρω από αυτά (cds). Η διόγκωση των ιδίων κεφαλαίων (καθαρή περιουσία) επίσης δεν βγάζει ασφαλή συμπεράσματα όσον αφορά την κερδοφορία του τραπεζικού κεφαλαίου γιατί μπορεί να έχει προέλθει από μια αύξηση κεφαλαίου, που αποτελεί ένα είδος δανεισμού μέσω της έκδοσης και πώλησης νέων μετοχών. Αυτό μάλιστα ενώ φέρνει ζεστό χρήμα στην τράπεζα, δημιουργεί ταυτόχρονα νέες υποχρεώσεις και μειώνει τη κερδοφορία ως ποσοστό επί των επενδυόμενων κεφαλαίων.Επομένως το μόνο ουσιαστικό στοιχείο που έχει νόημα εδώ είναι τα κέρδη χρήσης. Πράγματι οι τράπεζες τα τελευταία 6-7 χρόνια πριν την κρίση παρουσίαζαν διαρκώς αυξανόμενα κέρδη που μέσα στην παρούσα δεκαετία έτρεχαν με 2-4 δις το χρόνο, και για όλο αυτό το διάστημα γύρω στα 20 δις. Αυτό είναι λοιπόν το ζεστό χρήμα που θα μπορούσε να βρεθεί από τις τράπεζες και όχι τα 579 δις του ενεργητικού τους. Αλλά και αυτά τα δις έχουν ήδη γίνει καπνός αφού είτε έχουν διανεμηθεί είτε έχουν επενδυθεί σε νέα ανοίγματα αυτών των τραπεζών. Επίσης δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι οι τράπεζες όπως και πολλές εισηγμένες προκείμενου να μην γκρεμιστούν οι μετοχές τους παρουσιάζουν κέρδη, ακόμα και αν δεν έχουν όπως έκανε επί χρόνια η Enron στις ΗΠΑ. Άσφαιρα πυρά λοιπόν να ζητάς οτιδήποτε από αυτά τα κέρδη. Προπαγανδιστικά βεβαίως τα στοιχεία αυτά έχουν την αξία τους για να δούμε πόσο άπληστο είναι το κεφάλαιο.
Επίσης τα περιβόητα 28 δις δεν αποτελούν ζεστό χρήμα. Αν ήταν έτσι το έλλειμμα για το 2009 δεν θα ήταν 30 δις αλλά τουλάχιστον 50δις για να ξέρουμε και τι λέμε. Μόνο 5 από αυτά ήταν ζεστό χρήμα που δεν χαρίστηκε στις τράπεζες αλλά τα διέθεσε το κράτος για να αγοράσει προνομιούχες μετοχές. Από κει και πέρα τα υπόλοιπα είναι εγγυήσεις δηλαδή ομολογιακοί τίτλοι υπέρ των τραπεζών που τους δάνεισε το δημόσιο για να δανειστούν με τη σειρά τους στη διεθνή χρηματαγορά ή και από την ΕΚΤ με επιτόκιο 1%. Φυσικά πρόκειται για βοήθεια προς τις τράπεζες, που ειδάλλως θα είχαν καταρρεύσει, όπως έγινε με την Leaman Brothers.
Οι ανείσπρακτοι φόροι μπορεί να είναι 30 δις αλλά πολλές από τις επιχειρήσεις που τις χρωστάνε έχουν χαθεί τα ίχνη τους, άλλες έχουν χρεοκοπήσει και επίσης ένα μέρος δεν είναι ακριβώς φόροι που χρωστάει το μεγάλο κεφάλαιο, αλλά χιλιάδες μικρέμποροι και βιοτέχνες που αδυνατούν να πληρώσουν ακόμα και το (πρώην) ΤΕΒΕ τους. Σε ένα άλλο άρθρο ο Ριζοσπάστης (21/2) μας λέει ότι τελικά τα “ληξιπρόθεσμα χρέη προς τις εφορίες, τα 15 δισ. ευρώ, δηλαδή πάνω από το 85% της φοροδιαφυγής, προέρχονται από 6.000 μεγαλο-οφειλέτες”. Ωραία να τους κυνηγήσουμε αλλά αυτό θα πάρει χρόνο και με αμφίβολα αποτελέσματα ακόμα κι αν το κυνήγι αναλάβει ο κόκκινος στρατός. Αλλά ακόμα και να μαζευτούν κάποια από αυτά τα συσσωρευμένα χρέη (και όχι χρέη μιας χρήσης) πάλι θα καλυφθεί ένα πολύ μικρό μέρος από το δημόσιο χρέος που θα είναι κατά πολύ μικρότερο από το αναμενόμενο φετινό έλλειμμα των 20 δις και των επιπλέον 15 δις που θα πληρωθούν μόνο σε τόκους. Μετά ποιον θα κυνηγήσουμε;
Τα 10 δις του ΕΣΠΑ είναι κοινοτικά προγράμματα, η συνέχεια των ΚΠΣ (Κοινοτικά πλάισια στήριξης). Απ’ αυτά καταρχήν πήρε και ο κάθε πικραμένος εκτος από το “μεγάλο κεφάλαιο” αρκεί φυσικά να είχε τις άκρες. Επιπλέον πήραν και οι δήμοι για να φτιάξουν διάφορα έργα αλλά και το κράτος για δρόμους λιμάνια, αεροδρόμια, τούνελ, προαστιακούς κ.ο.κ. Ακόμα και το ΚΚΕ να ήταν στην κυβέρνηση, δεν θα μπορούσε να τα χρησιμοποιήσει για οποιοδήποτε σκοπό και ειδικά για να πληρώσει τα ελλείμματα. Και αν δεν το πιστεύει ας ρωτήσει το σύντροφο Χριστόφια. Επομένως και εδώ ο Ριζοσπάστης ρίχνει τουφεκιές στον αέρα, χωρίς να ιδρώνει κανενός το αφτί. Είναι φανερό ότι το ΚΚΕ είτε δεν αντιλαμβάνεται τα πραγματικά μεγέθη είτε συνειδητά προτιμά να σφυρίζει κλέφτικα. Το μόνο που καταφέρνει έτσι είναι να συμβάλει στην αυταπάτη ότι “μπόρα είναι θα περάσει”.
Η κατάρρευση των δημοσίων ταμείων δεν είναι μπλόφα
Παρόλα αυτά όμως στην αριστερά η καπιταλιστική χρεοκοπία παρουσιάζεται σαν ένα παραμύθι, ή σαν μια μπλόφα. Η Παπαρήγα αυτό ακριβώς δηλώνει λέγοντας τη μέρα της απεργίας ότι “λένε ψέματα, τρομοκρατούν το λαό”. Ότι απλώς μας δουλεύουν, ενώ στην πραγματικότητα όλα είναι μέλι γάλα. Η αριστερά μοιάζει πιο σίγουρη για τις δυνατότητες επιβίωσης του καπιταλιστικού συστήματος ακόμα και από τα golden boys της Γουόλ Στρίτ. Στην πραγματικότητα λεφτά δεν υπάρχουν, υπήρξαν και φαγώθηκαν. Στο χρηματιστήριο, στην ολυμπιάδα, στα μεγάλα έργα, στα ασφαλιστικά ταμεία, στις μίζες της Ζήμενς, στο βατοπέδι, στα μεγάλα έργα. Επί χρόνια παρακολουθούμε μια απίστευτη λεηλασία του δημοσίου πλούτου με κάθε τρόπο, στην οποία δεν συμμετείχε απλώς το μεγάλο κεφάλαιο, αλλά και εκατοντάδες χιλιάδες πονηράντζες που κονόμησαν εξοχικά με πισίνες, βίλες στην Πεντέλη, κότερα και τζιπ 4 επι 4. Αυτοί τώρα κριμένοι πίσω από τις ανώνυμες αγορές είναι που δάνεισαν και εξακολουθούν να δανείζουν το ελληνικό δημόσιο και απαιτούν τώρα από απόσταση ασφαλείας να χυθεί το αίμα του προλεταριάτου για να πληρώνονται οι τόκοι και αυτοί να συνεχίζουν να δανείζουν με τα πλέον ληστρικά επιτόκια.
Και εν πάση περιπτώσει αφού υπάρχουν λεφτά ας πάμε να τους τα πάρουμε, μιας και ο Παπανδρέου δεν έχει καμία όρεξη να μας τα δώσει. Λοιπόν ιδού η Ρόδος ιδού και το πήδημα. Το ΚΚΕ βεβαίως αρνείται να λύσει τέτοιου είδους πρακτικά ζητήματα.
Και το επόμενο ερώτημα είναι πως θα τους τα πάρουμε. Συγκεκριμένα πράγματα όχι θεωρίες και τρελίτσα.
Για παράδειγμα, να εθνικοποιηθούν οι τράπεζες. Με αποζημίωση ή χωρίς; Ας πούμε χωρίς. Να το πούμε στα ίσα, βάζουμε χέρι στην ατομική ιδιοκτησία. Τι λεει η υπάρχουσα αριστερά ναι ή ου; Αλλά ακόμα κι αν γίνει αυτό, τα χρέη παραμένουν. Τα κέρδη των προηγούμενων ετών έχουν διανεμηθεί. Τώρα είναι περίοδος ισχνών αγελάδων. Εξάλλου ένα μελλοντικό δημόσιο πιστωτικό σύστημα δεν θα έχει κέρδη, αφού δεν θα επιβάλει εξοντωτικά επιτόκια. Όπως και να χει οι πιστωτές θα επιμένουν να ζητάνε τους τόκους από τα ομόλογα, από τα 300 δις που έχουν δανειστεί οι προηγούμενες κυβερνήσεις. Με αυτά τι θα γίνει; Εδώ η αριστερά κάνει τον κινέζο. “Εεε, να πάμε να μαζέψουμε τους ανείσπρακτους φόρους”. Ούτε 5 δις δεν πρόκειται να μαζευτούν. “Να φορολογηθεί σκληρά το μεγάλο κεφάλαιο”. Τώρα είναι ήδη αργά. Ακόμα κι αν γίνει έστω και τώρα απλά οι καπιταλιστές θα προχωρήσουν σε λοκ άουτ. Δεν αξίζει να κάνουν μπίζνες για να πληρώνουν φόρους.Είναι προφανές για κάθε νοήμων εγκέφαλο ότι αν πραγματικά θέλουμε να βάλουμε χέρι στο κεφάλαιο ο μόνος δρόμος είναι η απαλλοτρίωση των κινητών και ακίνητων περιουσιακών τους στοιχείων. Στην τελική η απόσπαση των μέσων παραγωγής από τα χέρια τους και η παραγωγική αναδιοργάνωση της οικονομίας σε σοσιαλιστική βάση (σχεδιασμένη οικονομία, κοινωνικοποιημένη και συνεταιριστική ιδιοκτησία με κίνητρο την ικανοποίηση των αναγκών της κοινωνίας).Βεβαίως η αριστερά μας και ο τρεϊντγιουνίστικος κινηματισμός ούτε καν μπαίνει σε τέτοιες σκέψεις. Που να μπλεκόμαστε, δε βαριέσαι τώρα. Ας συνεχίζουμε να ζητάμε 1400 ευρώ βασικό μισθό και ας ζήσουνε αυτοί καλά και εμείς καλύτερα. Οι προκηρυξούλες μας, τα 25 παντός καιρού αιτήματα στο τέλος και άγιος ο θεός. Είναι απίστευτο! Έρχεται το πολιτικό προσωπικό της άρχουσας τάξης και σου λεει μες τα μούτρα ότι φαλήρησαν και δεν υπάρχει μια και αντί να τους πιάσουμε στις κλωτσιές και να τους στείλουμε στον αγύριστο η απάντηση είναι ότι μας κάνουν πλάκα για να μην μας δώσουν αυτά που ζητάμε τα τελευταία 20 χρόνια.
Στάση πληρωμών εδώ και τώρα
Λοιπόν για να τελειώνουμε. Οι κλέφτες τα έφαγαν και τα πήγαν στην Ελβετία και από κει παριστάνουν τις ανώνυμες αγορές που δανείζουν το δημόσιο για να “μπορεί να πληρώσει μισθούς και συντάξεις”, μαζί βεβαίως με 15 τουλάχιστον δις τοκοχρεολύσια κάθε χρόνο. Ένας και μοναδικός τρόπος υπάρχει για να συννενοηθούμε. Στάση πληρωμών εδώ και τώρα!!! Ότι πήρατε πήρατε. Από δω και πέρα δεν έχει μια. Να πάτε να πνιγείτε. Αυτή είναι η μόνη σοβαρή πρόταση. Και για να διευκρινίσουμε κάτι γιατί και αυτό το σύνθημα κοντεύει ήδη να ξεφτιλιστεί. Όταν λέμε στάση πληρωμών το λέμε και το εννοούμε. Δεν μπλοφάρουμε για να πιεστεί η ΕΕ, ο Τρισέ, ο Σαρκοζί και η Μέρκελ να εκδώσουν ευρωομόλογο ή να αναθεωρήσουν τη Λισσαβόνα και να ενισχύσουν κατευθείαν τις χώρες με ελλείμματα. Αυτά είναι παραμυθάκια της χαλιμάς, που ικανοποιούν μόνο τις φαντασιοπληξίες των οπαδών του Μπερλιγκουέρ. Το πρόβλημα δεν είναι να συνεχίζει το προλεταριάτο να φορτώνεται νέα έστω και με 4% δάνεια. Τίποτα, πάει και τελείωσε. Ας το πάρουμε χαμπάρι, κι ας αναλάβουμε τις ευθύνες μας. Η κρίση αυτή δεν έχει σχέση με το πολιτικό έλλειμμα της ΕΕ, ούτε με το ότι δεν υπάρχει ένας ευρωπαϊκός προϋπολογισμός. Όποιος τα λεει αυτά απλά είναι πονηρός, αν δεν είναι ανόητος. Η γερμανικός καπιταλισμός δεν έχει καμία υποχρέωση να πληρώνει τα κερατιάτικα του ελληνικού, και αυτό το γνωρίζει οποιοσδήποτε έχει περισσότερο από 10 γραμμαρία εγκέφαλο. Η αριστερή εκδοχή του καταφερτζή έλληνα που τυλίγει τους κουτόφραγκους σε μια λαδόκολλα μπορεί να έχει πέραση στη ντόπια αγορά, αλλά έξω προκαλεί μόνο τα γέλια. Και εν πάση περιπτώσει η ιδέα να βοηθήσει η Γερμανία την Ελλάδα μπορεί να πραγματοποιηθεί όχι με κάποιον εκβιασμό ούτε λόγω κάποιας υποχρέωσης, αλλά γιατί θα το επιθυμεί το ίδιο το Βερολίνο. Πάντως οι διάφοροι πονηροί που για έναν παράξενο λόγο διαρκώς πληθαίνουν μέρα με τη μέρα, πιστεύουν ότι η απειλή για στάση πληρωμών θα υποχρεώσει τους Γερμανούς και τους Γάλλους να “μας” βοηθήσουν γιατί δεν θέλουν να καταρρεύσει η ευρωζώνη. Ακόμα μια ελληνική (αν και αριστερή) φαντασίωση. Η Γερμανία και η Γαλλία συζητάνε ήδη εκεί που πρέπει βεβαίως το ενδεχόμενο αυτό, της επιστροφής στα εθνικά στους νομίσματα, και να είναι οι πάντες σίγουροι ότι θα το κάνουν οποιαδήποτε στιγμή γράφοντας όλες τις Συνθήκες της ΕΕ στα παλιά τους τα παπούτσια, αν θεωρήσουν ότι έτσι εξυπηρετούνται καλύτερα τα συμφέροντα του καπιταλισμού τους. Για να μην πούμε ότι η Ελλάδα θα τους δώσει και το άλλοθι.Το τι θα κάνει ωστόσο η Μέρκελ είναι δικό της θέμα και σε τελευταία ανάλυση δεν είναι αυτή το πρόβλημα όπως θέλουν να μας πείσουν τα δαιμόνια της ελληνικής κουτοπονηριάς. Το ουσιαστικό πρόβλημα είναι η κυβέρνηση που κόβει μισθούς και μας απειλεί με ισόβια φτώχεια για να εξυπηρετηθούν οι ανώνυμες χρηματαγορές που κατά τα άλλα είναι και “κερδοσκοπικές”. Λοιπόν το θέμα από δω και πέρα πρέπει να μπει ορθά κοφτά. Δεν έχει φράγκο. Αμέσως θα εμφανιστούν οι πιστωτές, οι κερδοσκόποι και όλο το σκυλολόι της διεθνούς και εγχώριας παρασιτικής τοκογλυφίας να ζητάνε τα ρέστα. Φυσικά άρση πληρωμών μπορεί να κηρύξει μόνο η νόμιμη κυβέρνηση της χώρα. Προς το παρόν κυβέρνηση είναι ο Παπανδρέου. Ας υποχρεωθεί να το κάνει αυτός. Ας το απαιτήσει το κίνημα. Αν δεν θέλει, δεν μπορεί, τον πονάει η κοιλιά του ή οτιδήποτε άλλο μπορεί να πάρει δρόμο. Δεν υπάρχει άλλη λύση. Η μάλλον υπάρχει να ζούμε από δω και στο εξής με τα μισά απ’ όσα ζούσαμε ως τώρα. Ας διαλέξουμε, ας διαλέξει και η αριστερά.
Και με τους πιστωτές τι θα γίνει;
Καταρχήν θα γνωριστούμε μαζί τους. Στη συνέχεια αφού τους ξεκαθαρίσουμε ότι δεν θα πάρουν κανέναν επιπλέον τόκο θα συζητήσουμε για το κεφάλαιο, δηλαδή τα ομόλογα που έχουν στα χέρια τους. Από την ονομαστική αξία αυτών των ομολόγων θα αφαιρεθεί ένα σημαντικό μέρος που αφορά τα ληστρικά επιτόκια δανεισμού που έχουν ήδη προεισπραχθεί. Στην συνέχει θα αφαιρεθούν οι μίζες που εισέπραξαν τα στελέχη αυτών των τραπεζών και η επίσημη αμοιβή της τράπεζας. Αν μετά απ’ αυτά περισσεύει κάτι, θα το πάρουν όποτε έχουμε. Μέχρι τότε ας μας κόψουν και την καλημέρα. Και αν τολμήσουν να το πάρουν χρησιμοποιώντας άλλα μέσα τότε θα πρέπει να ξέρουν ότι διαγράφονται όλα τα χρέη αυτομάτως. Για όσους τώρα όλα αυτά τους ακούγονται από μη ρεαλιστικά έως τρελά σενάρια, ή ακόμα ότι θα μπλέξουμε σε περιπέτειες, ένα πράγμα τους λέμε: η νοσταλγία των χρυσών δεκαετιών του μεταπολεμικού καπιταλισμού, όπως επίσης και του τουρμπονεοφιλελεύθερου καπιταλισμού των δύο τελευταίων δεκαετιών, δεν θα τους βοηθήσει σε τίποτα. Το πανηγύρι τελείωσε μαζί και οι αυταπάτες μια αιώνιας ταξικής ειρηνικής συνύπαρξης. Ο καθένας δικαιούται βεβαίως να αναπολεί το χαμένο όνειρο και να ζητάει από τον Σαρκοζί και τη Μέρκελ μια ακόμα ευκαιρία. Δεν υπάρχει καμία αμφιβολία ότι και οι προσκυνημένοι απλώς θέλουν να επιβιώσουν. Όχι όμως στις πλάτες αυτών που θέλουν να πολεμήσουν.
Κ.Μαραγκός
Διαβάστε περισσότερα...
- Το ενεργητικό των τραπεζών το 2009 καταγράφηκε στα 579 δισ. ευρώ. Χρήματα που θα μπορούσαν να καλύψουν 120 φορές τη χτεσινή αφαίμαξη που υπέστη ο λαός.
- Οι 166 εισηγμένες μεγάλες επιχειρήσεις στο Χρηματιστήριο, έχουν κέρδη 11,8 δισ. ευρώ. Ενα ποσό που θα μπορούσε να καλύψει 2,5 φορές τη χτεσινή αρπαγή.
- Το ενεργητικό των μεγαλύτερων επιχειρήσεων στη χώρα έχει φτάσει στα 700 δισ. ευρώ. Χρήματα που θα μπορούσαν να καλύψουν 145 φορές τη χτεσινή κλοπή του ιδρώτα των εργαζομένων.
- Οι ανείσπρακτοι φόροι αγγίζουν σήμερα τα 30 δισ. ευρώ, με τη μερίδα του λέοντος να τη χρωστούν οι ανώνυμες εταιρείες και οι μεγάλες επιχειρήσεις. Ποσό που αν το έπαιρνε η κυβέρνηση θα μπορούσε να έχει αποτρέψει έξι φορές τη χτεσινή βαρβαρότητα.- Τα 28 δισ. ευρώ που χάρισε στις τράπεζες η κυβέρνηση είτε με τη μορφή ζεστού χρήματος είτε με τη μορφή εγγυήσεων είναι περίπου 6 φορές περισσότερα από τη χτεσινή λεηλασία. -Τα 10 δισ. με τα οποία ενίσχυσε η κυβέρνηση τους επιχειρηματικούς ομίλους μέσω του ΕΣΠΑ είναι 2φορές περισσότερα από τη χτεσινή σφαγή.
¨Αποκαλύψεις¨;
Μόνο που απ’ αυτά δεν βγαίνει το συμπέρασμα ότι “υπάρχουν λεφτά” στα δημόσια ταμεία. Το γεγονός μάλιστα ότι οι καπιταλιστές έχουν θησαυρίσει αυτό πέρα από την εκμετάλλευση της εργατικής δύναμης οφείλεται και στη λεηλασία της δημόσιας περιουσίας. Το ελληνικό κεφάλαιο αναμφισβήτητα έχει κάνει μια τεράστια συσσώρευση τα τελευταία χρόνια. Ένα μεγάλο μέρος από τα κέρδη βρίσκεται αυτή τη στιγμή σε τράπεζες του εξωτερικού. Άλλα είναι τοποθετημένα σε πάσης φύσεως τίτλους, όπως τα περιβόητα ομόλογα του ελληνικού δημοσίου ευελπιστώντας να αυγατίσουν εισπράττοντας τους εξωφρενικούς τόκους των 6,5%.
Ο ελληνικός εφοπλισμός επίσης ζει πλανητικές δόξες χτίζοντας αυτή τη στιγμή υπερσύγχρονα πλοία αξίας 1 δις δολαρίων το μήνα.Σε όλα αυτά συμφωνούμε, παρόλο που το ΚΚΕ ξεχνάει τα 20 δις των ολυμπιακών, τα δομημένα ομόλογα, τη Ζήμενς, και τα δεκάδες δις κάθε χρόνο στις στρατιωτικές δαπάνες. Ας υποθέσουμε ότι δεν σημαίνει η παράληψη αυτή κάτι περισσότερο.
Ωστόσο το να αραδιάζει κανείς τα περιουσιακά στοιχεία των τραπεζών ή των εισηγμένων επιχειρήσεων δεν απαντά στην ουσία του προβλήματος. Και τέλος πάντων ακόμα κι αν παραθέτει στοιχεία θα πρέπει να το κάνει σωστά.
Για παράδειγμα το ενεργητικό των τραπεζών ή των εισηγμένων δεν είναι ζεστό χρήμα που μπορούμε ακριβώς να το απαλλοτριώσουμε, ακόμα κι αν παίρναμε την εξουσία. Επομένως δεν είναι “χρήματα που θα μπορούσαν να καλύψουν 145 φορές τη χτεσινή κλοπή του ιδρώτα των εργαζομένων” αφού τέτοια “χρήματα” δεν υπάρχουν. Όποιος έχει στοιχειώδεις γνώσεις λογιστικής εταιρειών θα γνωρίζει ότι στο “ενεργητικό” περιλαμβάνονται εκτός από τα πάγια στοιχεία κάθε είδους απαιτήσεις προς τρίτους. Για τις τράπεζες ιδιαίτερα είναι οι απαιτήσεις από δάνεια που έχουν χορηγηθεί σε επιχειρήσεις και ιδιώτες, όπως επίσης και κάθε τίτλος που έχουν στη διάθεση τους (πχ. κρατικά ή άλλα ομόλογα). Όμως οι τράπεζες εκτός από απαιτήσεις και ενεργητικό έχουν όπως και κάθε άλλη εταιρεία και παθητικό δηλαδή υποχρεώσεις προς τρίτους (πιστωτές, δανειστές, καταθέτες κλπ). Επιπλέον οι απαιτήσεις μετά την έκρηξη της φούσκας των στεγαστικών δανείων δεν είναι καθόλου σίγουρο ότι θα εισπραχθούν, όπως επίσης τώρα επισφαλής γίνεται και η είσπραξη των τοκοχρεολυσίων που απειλεί να τινάξει τη φούσκα γύρω από τα κρατικά ομόλογα και τα τραπεζικά πρoϊόντα που έχουν φτιαχτεί γύρω από αυτά (cds). Η διόγκωση των ιδίων κεφαλαίων (καθαρή περιουσία) επίσης δεν βγάζει ασφαλή συμπεράσματα όσον αφορά την κερδοφορία του τραπεζικού κεφαλαίου γιατί μπορεί να έχει προέλθει από μια αύξηση κεφαλαίου, που αποτελεί ένα είδος δανεισμού μέσω της έκδοσης και πώλησης νέων μετοχών. Αυτό μάλιστα ενώ φέρνει ζεστό χρήμα στην τράπεζα, δημιουργεί ταυτόχρονα νέες υποχρεώσεις και μειώνει τη κερδοφορία ως ποσοστό επί των επενδυόμενων κεφαλαίων.Επομένως το μόνο ουσιαστικό στοιχείο που έχει νόημα εδώ είναι τα κέρδη χρήσης. Πράγματι οι τράπεζες τα τελευταία 6-7 χρόνια πριν την κρίση παρουσίαζαν διαρκώς αυξανόμενα κέρδη που μέσα στην παρούσα δεκαετία έτρεχαν με 2-4 δις το χρόνο, και για όλο αυτό το διάστημα γύρω στα 20 δις. Αυτό είναι λοιπόν το ζεστό χρήμα που θα μπορούσε να βρεθεί από τις τράπεζες και όχι τα 579 δις του ενεργητικού τους. Αλλά και αυτά τα δις έχουν ήδη γίνει καπνός αφού είτε έχουν διανεμηθεί είτε έχουν επενδυθεί σε νέα ανοίγματα αυτών των τραπεζών. Επίσης δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι οι τράπεζες όπως και πολλές εισηγμένες προκείμενου να μην γκρεμιστούν οι μετοχές τους παρουσιάζουν κέρδη, ακόμα και αν δεν έχουν όπως έκανε επί χρόνια η Enron στις ΗΠΑ. Άσφαιρα πυρά λοιπόν να ζητάς οτιδήποτε από αυτά τα κέρδη. Προπαγανδιστικά βεβαίως τα στοιχεία αυτά έχουν την αξία τους για να δούμε πόσο άπληστο είναι το κεφάλαιο.
Επίσης τα περιβόητα 28 δις δεν αποτελούν ζεστό χρήμα. Αν ήταν έτσι το έλλειμμα για το 2009 δεν θα ήταν 30 δις αλλά τουλάχιστον 50δις για να ξέρουμε και τι λέμε. Μόνο 5 από αυτά ήταν ζεστό χρήμα που δεν χαρίστηκε στις τράπεζες αλλά τα διέθεσε το κράτος για να αγοράσει προνομιούχες μετοχές. Από κει και πέρα τα υπόλοιπα είναι εγγυήσεις δηλαδή ομολογιακοί τίτλοι υπέρ των τραπεζών που τους δάνεισε το δημόσιο για να δανειστούν με τη σειρά τους στη διεθνή χρηματαγορά ή και από την ΕΚΤ με επιτόκιο 1%. Φυσικά πρόκειται για βοήθεια προς τις τράπεζες, που ειδάλλως θα είχαν καταρρεύσει, όπως έγινε με την Leaman Brothers.
Οι ανείσπρακτοι φόροι μπορεί να είναι 30 δις αλλά πολλές από τις επιχειρήσεις που τις χρωστάνε έχουν χαθεί τα ίχνη τους, άλλες έχουν χρεοκοπήσει και επίσης ένα μέρος δεν είναι ακριβώς φόροι που χρωστάει το μεγάλο κεφάλαιο, αλλά χιλιάδες μικρέμποροι και βιοτέχνες που αδυνατούν να πληρώσουν ακόμα και το (πρώην) ΤΕΒΕ τους. Σε ένα άλλο άρθρο ο Ριζοσπάστης (21/2) μας λέει ότι τελικά τα “ληξιπρόθεσμα χρέη προς τις εφορίες, τα 15 δισ. ευρώ, δηλαδή πάνω από το 85% της φοροδιαφυγής, προέρχονται από 6.000 μεγαλο-οφειλέτες”. Ωραία να τους κυνηγήσουμε αλλά αυτό θα πάρει χρόνο και με αμφίβολα αποτελέσματα ακόμα κι αν το κυνήγι αναλάβει ο κόκκινος στρατός. Αλλά ακόμα και να μαζευτούν κάποια από αυτά τα συσσωρευμένα χρέη (και όχι χρέη μιας χρήσης) πάλι θα καλυφθεί ένα πολύ μικρό μέρος από το δημόσιο χρέος που θα είναι κατά πολύ μικρότερο από το αναμενόμενο φετινό έλλειμμα των 20 δις και των επιπλέον 15 δις που θα πληρωθούν μόνο σε τόκους. Μετά ποιον θα κυνηγήσουμε;
Τα 10 δις του ΕΣΠΑ είναι κοινοτικά προγράμματα, η συνέχεια των ΚΠΣ (Κοινοτικά πλάισια στήριξης). Απ’ αυτά καταρχήν πήρε και ο κάθε πικραμένος εκτος από το “μεγάλο κεφάλαιο” αρκεί φυσικά να είχε τις άκρες. Επιπλέον πήραν και οι δήμοι για να φτιάξουν διάφορα έργα αλλά και το κράτος για δρόμους λιμάνια, αεροδρόμια, τούνελ, προαστιακούς κ.ο.κ. Ακόμα και το ΚΚΕ να ήταν στην κυβέρνηση, δεν θα μπορούσε να τα χρησιμοποιήσει για οποιοδήποτε σκοπό και ειδικά για να πληρώσει τα ελλείμματα. Και αν δεν το πιστεύει ας ρωτήσει το σύντροφο Χριστόφια. Επομένως και εδώ ο Ριζοσπάστης ρίχνει τουφεκιές στον αέρα, χωρίς να ιδρώνει κανενός το αφτί. Είναι φανερό ότι το ΚΚΕ είτε δεν αντιλαμβάνεται τα πραγματικά μεγέθη είτε συνειδητά προτιμά να σφυρίζει κλέφτικα. Το μόνο που καταφέρνει έτσι είναι να συμβάλει στην αυταπάτη ότι “μπόρα είναι θα περάσει”.
Η κατάρρευση των δημοσίων ταμείων δεν είναι μπλόφα
Παρόλα αυτά όμως στην αριστερά η καπιταλιστική χρεοκοπία παρουσιάζεται σαν ένα παραμύθι, ή σαν μια μπλόφα. Η Παπαρήγα αυτό ακριβώς δηλώνει λέγοντας τη μέρα της απεργίας ότι “λένε ψέματα, τρομοκρατούν το λαό”. Ότι απλώς μας δουλεύουν, ενώ στην πραγματικότητα όλα είναι μέλι γάλα. Η αριστερά μοιάζει πιο σίγουρη για τις δυνατότητες επιβίωσης του καπιταλιστικού συστήματος ακόμα και από τα golden boys της Γουόλ Στρίτ. Στην πραγματικότητα λεφτά δεν υπάρχουν, υπήρξαν και φαγώθηκαν. Στο χρηματιστήριο, στην ολυμπιάδα, στα μεγάλα έργα, στα ασφαλιστικά ταμεία, στις μίζες της Ζήμενς, στο βατοπέδι, στα μεγάλα έργα. Επί χρόνια παρακολουθούμε μια απίστευτη λεηλασία του δημοσίου πλούτου με κάθε τρόπο, στην οποία δεν συμμετείχε απλώς το μεγάλο κεφάλαιο, αλλά και εκατοντάδες χιλιάδες πονηράντζες που κονόμησαν εξοχικά με πισίνες, βίλες στην Πεντέλη, κότερα και τζιπ 4 επι 4. Αυτοί τώρα κριμένοι πίσω από τις ανώνυμες αγορές είναι που δάνεισαν και εξακολουθούν να δανείζουν το ελληνικό δημόσιο και απαιτούν τώρα από απόσταση ασφαλείας να χυθεί το αίμα του προλεταριάτου για να πληρώνονται οι τόκοι και αυτοί να συνεχίζουν να δανείζουν με τα πλέον ληστρικά επιτόκια.
Και εν πάση περιπτώσει αφού υπάρχουν λεφτά ας πάμε να τους τα πάρουμε, μιας και ο Παπανδρέου δεν έχει καμία όρεξη να μας τα δώσει. Λοιπόν ιδού η Ρόδος ιδού και το πήδημα. Το ΚΚΕ βεβαίως αρνείται να λύσει τέτοιου είδους πρακτικά ζητήματα.
Και το επόμενο ερώτημα είναι πως θα τους τα πάρουμε. Συγκεκριμένα πράγματα όχι θεωρίες και τρελίτσα.
Για παράδειγμα, να εθνικοποιηθούν οι τράπεζες. Με αποζημίωση ή χωρίς; Ας πούμε χωρίς. Να το πούμε στα ίσα, βάζουμε χέρι στην ατομική ιδιοκτησία. Τι λεει η υπάρχουσα αριστερά ναι ή ου; Αλλά ακόμα κι αν γίνει αυτό, τα χρέη παραμένουν. Τα κέρδη των προηγούμενων ετών έχουν διανεμηθεί. Τώρα είναι περίοδος ισχνών αγελάδων. Εξάλλου ένα μελλοντικό δημόσιο πιστωτικό σύστημα δεν θα έχει κέρδη, αφού δεν θα επιβάλει εξοντωτικά επιτόκια. Όπως και να χει οι πιστωτές θα επιμένουν να ζητάνε τους τόκους από τα ομόλογα, από τα 300 δις που έχουν δανειστεί οι προηγούμενες κυβερνήσεις. Με αυτά τι θα γίνει; Εδώ η αριστερά κάνει τον κινέζο. “Εεε, να πάμε να μαζέψουμε τους ανείσπρακτους φόρους”. Ούτε 5 δις δεν πρόκειται να μαζευτούν. “Να φορολογηθεί σκληρά το μεγάλο κεφάλαιο”. Τώρα είναι ήδη αργά. Ακόμα κι αν γίνει έστω και τώρα απλά οι καπιταλιστές θα προχωρήσουν σε λοκ άουτ. Δεν αξίζει να κάνουν μπίζνες για να πληρώνουν φόρους.Είναι προφανές για κάθε νοήμων εγκέφαλο ότι αν πραγματικά θέλουμε να βάλουμε χέρι στο κεφάλαιο ο μόνος δρόμος είναι η απαλλοτρίωση των κινητών και ακίνητων περιουσιακών τους στοιχείων. Στην τελική η απόσπαση των μέσων παραγωγής από τα χέρια τους και η παραγωγική αναδιοργάνωση της οικονομίας σε σοσιαλιστική βάση (σχεδιασμένη οικονομία, κοινωνικοποιημένη και συνεταιριστική ιδιοκτησία με κίνητρο την ικανοποίηση των αναγκών της κοινωνίας).Βεβαίως η αριστερά μας και ο τρεϊντγιουνίστικος κινηματισμός ούτε καν μπαίνει σε τέτοιες σκέψεις. Που να μπλεκόμαστε, δε βαριέσαι τώρα. Ας συνεχίζουμε να ζητάμε 1400 ευρώ βασικό μισθό και ας ζήσουνε αυτοί καλά και εμείς καλύτερα. Οι προκηρυξούλες μας, τα 25 παντός καιρού αιτήματα στο τέλος και άγιος ο θεός. Είναι απίστευτο! Έρχεται το πολιτικό προσωπικό της άρχουσας τάξης και σου λεει μες τα μούτρα ότι φαλήρησαν και δεν υπάρχει μια και αντί να τους πιάσουμε στις κλωτσιές και να τους στείλουμε στον αγύριστο η απάντηση είναι ότι μας κάνουν πλάκα για να μην μας δώσουν αυτά που ζητάμε τα τελευταία 20 χρόνια.
Στάση πληρωμών εδώ και τώρα
Λοιπόν για να τελειώνουμε. Οι κλέφτες τα έφαγαν και τα πήγαν στην Ελβετία και από κει παριστάνουν τις ανώνυμες αγορές που δανείζουν το δημόσιο για να “μπορεί να πληρώσει μισθούς και συντάξεις”, μαζί βεβαίως με 15 τουλάχιστον δις τοκοχρεολύσια κάθε χρόνο. Ένας και μοναδικός τρόπος υπάρχει για να συννενοηθούμε. Στάση πληρωμών εδώ και τώρα!!! Ότι πήρατε πήρατε. Από δω και πέρα δεν έχει μια. Να πάτε να πνιγείτε. Αυτή είναι η μόνη σοβαρή πρόταση. Και για να διευκρινίσουμε κάτι γιατί και αυτό το σύνθημα κοντεύει ήδη να ξεφτιλιστεί. Όταν λέμε στάση πληρωμών το λέμε και το εννοούμε. Δεν μπλοφάρουμε για να πιεστεί η ΕΕ, ο Τρισέ, ο Σαρκοζί και η Μέρκελ να εκδώσουν ευρωομόλογο ή να αναθεωρήσουν τη Λισσαβόνα και να ενισχύσουν κατευθείαν τις χώρες με ελλείμματα. Αυτά είναι παραμυθάκια της χαλιμάς, που ικανοποιούν μόνο τις φαντασιοπληξίες των οπαδών του Μπερλιγκουέρ. Το πρόβλημα δεν είναι να συνεχίζει το προλεταριάτο να φορτώνεται νέα έστω και με 4% δάνεια. Τίποτα, πάει και τελείωσε. Ας το πάρουμε χαμπάρι, κι ας αναλάβουμε τις ευθύνες μας. Η κρίση αυτή δεν έχει σχέση με το πολιτικό έλλειμμα της ΕΕ, ούτε με το ότι δεν υπάρχει ένας ευρωπαϊκός προϋπολογισμός. Όποιος τα λεει αυτά απλά είναι πονηρός, αν δεν είναι ανόητος. Η γερμανικός καπιταλισμός δεν έχει καμία υποχρέωση να πληρώνει τα κερατιάτικα του ελληνικού, και αυτό το γνωρίζει οποιοσδήποτε έχει περισσότερο από 10 γραμμαρία εγκέφαλο. Η αριστερή εκδοχή του καταφερτζή έλληνα που τυλίγει τους κουτόφραγκους σε μια λαδόκολλα μπορεί να έχει πέραση στη ντόπια αγορά, αλλά έξω προκαλεί μόνο τα γέλια. Και εν πάση περιπτώσει η ιδέα να βοηθήσει η Γερμανία την Ελλάδα μπορεί να πραγματοποιηθεί όχι με κάποιον εκβιασμό ούτε λόγω κάποιας υποχρέωσης, αλλά γιατί θα το επιθυμεί το ίδιο το Βερολίνο. Πάντως οι διάφοροι πονηροί που για έναν παράξενο λόγο διαρκώς πληθαίνουν μέρα με τη μέρα, πιστεύουν ότι η απειλή για στάση πληρωμών θα υποχρεώσει τους Γερμανούς και τους Γάλλους να “μας” βοηθήσουν γιατί δεν θέλουν να καταρρεύσει η ευρωζώνη. Ακόμα μια ελληνική (αν και αριστερή) φαντασίωση. Η Γερμανία και η Γαλλία συζητάνε ήδη εκεί που πρέπει βεβαίως το ενδεχόμενο αυτό, της επιστροφής στα εθνικά στους νομίσματα, και να είναι οι πάντες σίγουροι ότι θα το κάνουν οποιαδήποτε στιγμή γράφοντας όλες τις Συνθήκες της ΕΕ στα παλιά τους τα παπούτσια, αν θεωρήσουν ότι έτσι εξυπηρετούνται καλύτερα τα συμφέροντα του καπιταλισμού τους. Για να μην πούμε ότι η Ελλάδα θα τους δώσει και το άλλοθι.Το τι θα κάνει ωστόσο η Μέρκελ είναι δικό της θέμα και σε τελευταία ανάλυση δεν είναι αυτή το πρόβλημα όπως θέλουν να μας πείσουν τα δαιμόνια της ελληνικής κουτοπονηριάς. Το ουσιαστικό πρόβλημα είναι η κυβέρνηση που κόβει μισθούς και μας απειλεί με ισόβια φτώχεια για να εξυπηρετηθούν οι ανώνυμες χρηματαγορές που κατά τα άλλα είναι και “κερδοσκοπικές”. Λοιπόν το θέμα από δω και πέρα πρέπει να μπει ορθά κοφτά. Δεν έχει φράγκο. Αμέσως θα εμφανιστούν οι πιστωτές, οι κερδοσκόποι και όλο το σκυλολόι της διεθνούς και εγχώριας παρασιτικής τοκογλυφίας να ζητάνε τα ρέστα. Φυσικά άρση πληρωμών μπορεί να κηρύξει μόνο η νόμιμη κυβέρνηση της χώρα. Προς το παρόν κυβέρνηση είναι ο Παπανδρέου. Ας υποχρεωθεί να το κάνει αυτός. Ας το απαιτήσει το κίνημα. Αν δεν θέλει, δεν μπορεί, τον πονάει η κοιλιά του ή οτιδήποτε άλλο μπορεί να πάρει δρόμο. Δεν υπάρχει άλλη λύση. Η μάλλον υπάρχει να ζούμε από δω και στο εξής με τα μισά απ’ όσα ζούσαμε ως τώρα. Ας διαλέξουμε, ας διαλέξει και η αριστερά.
Και με τους πιστωτές τι θα γίνει;
Καταρχήν θα γνωριστούμε μαζί τους. Στη συνέχεια αφού τους ξεκαθαρίσουμε ότι δεν θα πάρουν κανέναν επιπλέον τόκο θα συζητήσουμε για το κεφάλαιο, δηλαδή τα ομόλογα που έχουν στα χέρια τους. Από την ονομαστική αξία αυτών των ομολόγων θα αφαιρεθεί ένα σημαντικό μέρος που αφορά τα ληστρικά επιτόκια δανεισμού που έχουν ήδη προεισπραχθεί. Στην συνέχει θα αφαιρεθούν οι μίζες που εισέπραξαν τα στελέχη αυτών των τραπεζών και η επίσημη αμοιβή της τράπεζας. Αν μετά απ’ αυτά περισσεύει κάτι, θα το πάρουν όποτε έχουμε. Μέχρι τότε ας μας κόψουν και την καλημέρα. Και αν τολμήσουν να το πάρουν χρησιμοποιώντας άλλα μέσα τότε θα πρέπει να ξέρουν ότι διαγράφονται όλα τα χρέη αυτομάτως. Για όσους τώρα όλα αυτά τους ακούγονται από μη ρεαλιστικά έως τρελά σενάρια, ή ακόμα ότι θα μπλέξουμε σε περιπέτειες, ένα πράγμα τους λέμε: η νοσταλγία των χρυσών δεκαετιών του μεταπολεμικού καπιταλισμού, όπως επίσης και του τουρμπονεοφιλελεύθερου καπιταλισμού των δύο τελευταίων δεκαετιών, δεν θα τους βοηθήσει σε τίποτα. Το πανηγύρι τελείωσε μαζί και οι αυταπάτες μια αιώνιας ταξικής ειρηνικής συνύπαρξης. Ο καθένας δικαιούται βεβαίως να αναπολεί το χαμένο όνειρο και να ζητάει από τον Σαρκοζί και τη Μέρκελ μια ακόμα ευκαιρία. Δεν υπάρχει καμία αμφιβολία ότι και οι προσκυνημένοι απλώς θέλουν να επιβιώσουν. Όχι όμως στις πλάτες αυτών που θέλουν να πολεμήσουν.
Κ.Μαραγκός
Διαβάστε περισσότερα...
Παρασκευή 28 Μαΐου 2010
Παύση πληρωμών ή επαναδιαπραγμάτευση χρέους;
Του Γιάννη ΤΟΛΙΟΥ*
(αναδημοσίευση από την Αυγή 9.5.2010)
Η χώρα έχει βυθιστεί στη δίνη μιας πρωτοφανούς κρίσης, της χειρότερης μεταπολεμικά. Οι τεράστιες θυσίες των εργαζομένων έχουν ήδη γίνει βορά των κερδοσκόπων. Η ελληνική κυβέρνηση και η Ε.Ε., βάζουν το ΔΝΤ μπροστά, σε ρόλο «κακού μπάτσου», να κάνει τη «βρώμικη δουλειά» προσπαθώντας να κρύψουν τις ευθύνες τους. Ανακοίνωσαν νέο κύκλο θυσιών και αίματος (δραστικές περικοπές μισθών, συντάξεων, επιδομάτων, νέους φόρους, απελευθέρωση απολύσεων και… έπεται συνέχεια με ξεθεμελίωση ασφαλιστικού, απολύσεις στους ΟΤΑ, ξεπούλημα ό,τι έχει απομείνει από δημόσια περιουσία, πλήρη ασυδοσία αγορών κ.ά.). Πάνω απ’ όλα όμως βάζουν ενέχυρο την εθνική κυριαρχία και τη μετατροπή του «μηχανισμού στήριξης» σε νεοαποικιακό μηχανισμό υποδούλωσης των Ελλήνων.
Το χρέος δεν… ξεχρεώνεται!
Όλα αυτά στο όνομα της αντιμετώπισης των ελλειμμάτων και του χρέους, χωρίς όμως να χτυπούν και τις αιτίες. Ειδικότερα το δημόσιο χρέος από 298,5 δισ. ευρώ (125,7% του ΑΕΠ) το 2009, προβλέπεται να φθάσει 374,6 δισ. ευρώ (167,8%) το 2014, ενώ είναι αμφίβολο αν θα δημιουργηθεί πρωτογενές πλεόνασμα, με την ύφεση, την ανεργία, τη φτώχεια και την περιθωριοποίηση που φέρουν τα νέα μέτρα.
Στην πραγματικότητα μόνο θεωρητική πιθανότητα υπάρχει για εξόφληση του χρέους (απαιτούνται ρυθμοί ανάπτυξης τουλάχιστον 5% ετησίως για μια εικοσαετία). Ήδη οι δαπάνες εξυπηρέτησης απορρόφησαν το 2009 πάνω από 41 δισ. ευρώ (17% του ΑΕΠ ή 75% των δημοσίων εσόδων), ενώ με εκείνες του βραχυπρόθεσμου δανεισμού (Euro-commercial paper) οι συνολικές δαπάνες ανήλθαν σε 77 δισ. ή 32% του ΑΕΠ.
Η Ελλάδα το διάστημα 2010-2014 θα χρειαστεί συνολικά γύρω στα 420 δισ. ευρώ για εξυπηρέτηση του χρέους, ενώ ο «μηχανισμός στήριξης» μπορεί με βάση δημοσιεύματα να εξασφαλίσει 45-110 δισ. ευρώ κι αυτά με τοκογλυφικά επιτόκια (5%-6% για τρία χρόνια) και άλλους σκληρούς όρους. Πώς θα προκύψουν τα υπόλοιπα χωρίς πολύ ακριβό δανεισμό, εξαθλίωση εργαζόμενων και ξεπούλημα κυριολεκτικά της χώρας;
Κατ’ αρχήν πολύ σημαντικό είναι ποιος βρίσκεται στην κυβέρνηση και ποια συμφέροντα κατά προτεραιότητα υπερασπίζεται. Με δεδομένο ότι η Ελλάδα είναι ουσιαστικά σε αδυναμία αποπληρωμής του χρέους, ο χαρακτήρας της κυβέρνησης είναι καθοριστικός στην αντιμετώπιση των προβλημάτων που προκύπτουν.
Τα σενάρια μπροστά μας είναι τρία. «Ελεγχόμενη χρεωκοπία», «επαναδιαπραγμάτευση χρέους», «μονομερή παύση πληρωμών».
Κάθε περίπτωση σηματοδοτεί διαφορετική πολιτική συμπεριφορά και παράγει διαφορετικά οικονομικά και κοινωνικά αποτελέσματα, ανάλογα με τον προσανατολισμό επίλυσης του προβλήματος (με όρους κεφαλαίου ή με όρους κοινωνίας).
Η πολιτική της «ελεγχόμενης χρεωκοπίας» προωθείται από Ε.Ε., ΔΝΤ, ελληνική κυβέρνηση και μεγάλα συμφέροντα. Στόχος είναι η Ελλάδα να μην χρεωκοπήσει επίσημα, γιατί σύμφωνα με αξιωματούχους των Βρυξελλών θα ήταν κακή εξέλιξη για το ευρώ. Στο πλαίσιο της «ελεγχόμενης χρεωκοπίας» ίσως γίνει κάποια αναδιάρθρωση χρέους με παράταση χρόνου αποπληρωμής αλλά με επαχθείς όρους. Πρόκειται για το πλέον δυσμενές σενάριο, που εξυπηρετεί τους τραπεζίτες, κερδοσκόπους, πολυεθνικές και «ευρωκράτες».
Από την άλλη το αίτημα «επαναδιαπραγμάτευσης» χωρίς προσφυγή σε μονομερή στάση πληρωμών σηματοδοτεί μια ήπια μορφή διεκδίκησης για ρύθμιση χρέους, με αμφίβολα όμως αποτελέσματα. Εκτός από παράταση του χρόνου αποπληρωμής, θα μπορούσε να απαιτηθεί μείωση επιτοκίων (παλιών και νέων δανείων) σε επίπεδα λίγο πιο πάνω από αυτό που δανείζει η ΕΚΤ τις τράπεζες (π.χ. 1,5%).
Ωστόσο η συγκεκριμένη επιλογή εμπεριέχει δύο αδύνατα σημεία. Πρώτον δεν απαντάει στο πρόβλημα πώς θα εξασφαλιστεί εξυπηρέτησή του χωρίς διαρκεί προγράμματα λιτότητας, ενώ από την άλλη δεν διαθέτει αποφασιστική δύναμη πίεσης στους πιστωτές ώστε να δεχτούν ρύθμιση. Η μόνη ελπιδοφόρα προοπτική θα ήταν μια κυβέρνηση με φιλολαϊκό πρόγραμμα και αποφασιστική στάση διεκδίκησης, με παράλληλη αναζήτηση άλλων πηγών δανεισμού και δημιουργία κοινού μετώπου με χώρες και λαούς του ευρωπαϊκού Νότου.
«Παύση πληρωμών» και προεκτάσεις της
Η τρίτη επιλογή είναι η «μονομερής παύση πληρωμών». Πρόκειται για ριζοσπαστική διεκδίκηση (μη καταβολή τοκοχρεωλυσίων), που εξασφαλίζει οικονομική ανακούφιση στο δημοσιονομικό αδιέξοδο. Τα σκανδαλώδη δάνεια με «τοκογλυφικά» επιτόκια δίνουν ηθικό έρεισμα για μη αποπληρωμή τους. Σε μια τέτοια ενέργεια προχώρησε το Εκουαδόρ το 2008 διαθέτοντας μόνο 10% των συναλλαγματικών του εισπράξεων από εξαγωγές για την εξυπηρέτηση του χρέους.
Μια τέτοια ενέργεια θα έχει οπωσδήποτε σοβαρές προεκτάσεις στις διεθνείς οικονομικές σχέσεις, στις σχέσεις με την Ε.Ε., καθώς, στην οικονομική και πολιτική ζωή της χώρας. Είναι πολύ πιθανόν η ΕΚΤ (διαθέτει το αποκλειστικό προνόμιο έκδοσης ευρώ) να σταματήσει τη διάθεση ευρωνομισμάτων για συναλλαγές, οπότε μοιραία θα οδηγηθούμε στην έκδοση εθνικού νομίσματος.
Η επιστροφή στη δραχμή περιέχει θετικές και αρνητικές πλευρές. Από τη μια δίνει δυνατότητα χάραξης συναλλαγματικής και νομισματικής πολιτικής, απεγκλωβισμού από τις ρυθμίσεις του Συμφώνου Σταθερότητας και χάραξης ευέλικτης εθνικής οικονομικής πολιτικής. Από την άλλη προκύπτει ζήτημα κατεύθυνσης της συναλλαγματικής πολιτικής και τρόπου αντιμετώπισης του χρέους.
Θεωρητικά στον καθορισμό της συναλλαγματικής ισοτιμίας υπάρχουν οι εξής επιλογές: Υποτίμηση, ανατίμηση ή πρόσδεση δραχμής στο ευρώ. Ξεκινώντας από το τελευταίο, μια πρόσδεση με ίδια ισοτιμία (340,75 δραχμές) δεν θα δημιουργήσει μάλλον πρόβλημα στις συναλλαγές. Κατά καιρούς στο παρελθόν (δεκαετίες ’50 και ’60 και ένα διάστημα στη δεκαετία ’80) υπήρχε σταθερή πρόσδεση δραχμής στο δολάριο, ενώ στον μεσοπόλεμο στη χρυσή λίρα Αγγλίας.
Ωστόσο η μόνιμη πρόσδεση δεν μπορεί να διατηρηθεί και αργά ή γρήγορα θα προκύψει αναπροσαρμογή με βάση την ανταγωνιστικότητα της οικονομίας. Η περίπτωση ανατίμησης μόνο θεωρητικά αναφέρεται (αν η οικονομία διέθετε υψηλή ανταγωνιστικότητα). Κατά συνέπεια το πιο ρεαλιστικό είναι η σημαντική υποτίμησή της.
Η πολιτική υποτίμησης (όπως κάθε επιλογή συναλλαγματικής ισοτιμίας) ασκεί αντιφατικές επιδράσεις στα βασικά μεγέθη του ισοζυγίου εξωτερικών συναλλαγών και τα αποτελέσματά της πρέπει να εξετάζονται συγκεκριμένα. Για παράδειγμα με υποτίμηση οι εισαγωγές γίνονται ακριβότερες και οι εξαγωγές φθηνότερες. Η αύξηση των εξαγωγών και μερική υποκατάσταση εισαγωγών (από εγχώρια προϊόντα) θα ασκήσουν θετική επίδραση στην εγχώρια παραγωγή, απασχόληση και εισόδημα.
Όμως από την άλλη οι ανελαστικές εισαγωγές (καύσιμα, μηχανήματα, τρόφιμα κ.ά.), θα οδηγήσουν σε αύξηση δαπανών για εισαγωγές και πιθανότατα σε αύξηση εμπορικού ελλείμματος. Ωστόσο το ισοζύγιο «αδήλων» (τουριστικό, ναυτιλιακό, μεταναστευτικό) μάλλον θα ευνοηθεί (η Ελλάδα θα γίνει φθηνότερη) και άρα θα ενισχυθεί ο τουρισμός.
Τέλος, από την πλευρά της κίνησης κεφαλαίων, θα υπάρξει θετική ροή (φθηνότερο κόστος εργασίας και πλουτοπαραγωγικοί πόροι για ξένες επενδύσεις), ενώ η εξωτερική επέκταση ελληνικών επιχειρήσεων για επενδύσεις σε άλλες χώρες θα αποθαρρυνθεί. Ταυτόχρονα όμως θα έχουμε εκροή κεφαλαίων λόγω αύξησης δαπανών εξυπηρέτησης χρέους. Σήμερα το δημόσιο χρέος είναι σε ευρώ και το μεγαλύτερο βρίσκεται στα χαρτοφυλάκια ξένων τραπεζών με μορφή ομολόγων Δημοσίου.
Η μετάβαση στη δραχμή και η υποτίμησή της σημαίνει αυτόματα ανατίμηση χρέους και δαπανών εξυπηρέτησης σε εθνικό νόμισμα. Μια υποτίμηση π.χ. 10%, σημαίνει ανατίμηση κατά 12,5 δισ. και αύξηση των δαπανών εξυπηρέτησης κατά 7,7 δισ. σε δραχμές. Βεβαίως μπορεί να παρθεί απόφαση υποτίμησης των κρατικών ομολόγων σε βάρος των κατόχων (φυσικών ή νομικών προσώπων στην Ελλάδα και στο εξωτερικό). Όμως αυτό απαιτεί οικονομικό και πολιτικό υπολογισμό των συνακόλουθων πιέσεων και αντιδράσεων.
Σοβαρό πρόβλημα ενδεχομένως, προκύψει στο τραπεζικό σύστημα από πιθανή μείωση του «δείκτη φερεγγυότητας» των τραπεζών. Σήμερα το ενεργητικό και παθητικό των τραπεζών είναι σε ευρώ. Με το πέρασμα στη δραχμή ορισμένα στοιχεία του ενεργητικού (και παθητικού) θα υποτιμηθούν, ενώ άλλα θα ανατιμηθούν. Αν το τελικό αποτέλεσμα είναι αύξηση υποχρεώσεων, ίσως προκύψει κίνδυνος κατάρρευσης. Αντίστοιχο πρόβλημα θα εμφανισθεί με τις ελληνικές επιχειρήσεις (κυρίως μεγάλες) που έχουν δανειστεί σε ευρώ και πρέπει να αποπληρώσουν σε ευρώ. Μια υποτίμηση θα επιφέρει απομείωση ενεργητικού (π.χ. πάγια), αύξηση υποχρεώσεων, άρα πρόβλημα βιωσιμότητας, απώλεια θέσεων εργασίας κ.ά.
Παρ’ όλα αυτά η «παύση πληρωμών» αποτελεί ισχυρό μέσο πίεσης και δίνει μια μεγάλη ανάσα στην ελληνική οικονομία και κοινωνία. Τα κονδύλια της «παύσης πληρωμών» (τοκοχρεωλύσια), αν αξιοποιηθούν σωστά (τόνωση οικονομικής δραστηριότητας, αύξηση απασχόλησης, μείωση ανεργίας, αύξηση εθνικού εισοδήματος, προστασία αγοραστικής δύναμης μισθών και συντάξεων, στήριξη κοινωνικών δαπανών κ.ά.), θα έχουν θετική επίδραση στην οικονομία και κοινωνία.
Ταυτόχρονα σταματά το άγχος του πρόσθετου δανεισμού. Προκύπτει ωστόσο το ερώτημα: Τι άλλους είδους πιέσεις θα ασκηθούν στη χώρα και ποιος θα εξασφαλίσει την ορθολογική διαχείριση των κονδυλίων και σωστές αναπτυξιακές επιλογές; Μπορεί μια κυβέρνηση που ακολουθεί τον «οδικό χάρτη» του νεοφιλελευθερισμού και συμπεριφέρεται ως υποτελής στην αποικιοκρατική «τρόικα» της Ε.Ε.-ΕΚΤ-ΔΝΤ να εξασφαλίσει αυτόν τον στόχο; Σίγουρα όχι.
Κατά συνέπεια το πρόβλημα γίνεται πολιτικό. Δηλαδή αφορά τις προϋποθέσεις δημιουργίας μιας προοδευτικής κυβέρνησης που θα διεκδικήσει με αποφασιστικότητα και ενεργητική στήριξη του λαού μια ουσιαστική επαναδιαπραγμάτευση του χρέους, φτάνοντας έως τη μονομερή παύση πληρωμών, με παράλληλη προώθηση μέτρων οικονομικής και κοινωνικής ανόρθωσης και αναγέννησης της χώρας.
Μια τέτοια προοδευτική διέξοδος συνεπάγεται: Εθνικοποίηση τραπεζών (τα 28 δισ. ξεπερνούν κατά πολύ το μετοχικό τους κεφάλαιο) και αξιοποίηση λαϊκών αποταμιεύσεων για στήριξη προγραμμάτων ανάπτυξης. Προώθηση παραγωγικής ανασυγκρότησης, με ευρύ πρόγραμμα δημοσίων επενδύσεων και κλαδικές πολιτικές, αύξηση απασχόλησης και εισοδήματος, μείωση ανεργίας. Ριζοσπαστική φορολογική μεταρρύθμιση με πάταξη φοροδιαφυγής και φοροκλοπής, δικαιότερη κατανομή φορολογικών βαρών, αύξηση φορολογίας «εχόντων και κατεχόντων». Ορθολογική διαχείριση πόρων, περικοπή στρατιωτικών δαπανών, κυρίως αυτών που συνδέονται με σχεδιασμούς του ΝΑΤΟ. Επιστροφή κερδοφόρων ΔΕΚΟ στο δημόσιο έλεγχο, επέκταση σε τομείς στρατηγικής σημασίας. Έλεγχος αγορών και κίνησης κεφαλαίων, καταπολέμηση καρτέλ και ασυδοσίας πολυεθνικών. Προγράμματα στήριξης οικογενειακής γεωργίας, μικρών και πολύ μικρών επιχειρήσεων. Στήριξη ασφαλιστικού συστήματος και δημόσιου τομέα υγείας, πρόνοιας, παιδείας και περιβάλλοντος. Διασφάλιση αγοραστικής δύναμης μισθών, συντάξεων και στήριξη ανέργων. Ειδικά προγράμματα απασχόλησης ιδιαίτερα της νέας γενιάς, προστασία θεμελιωδών δικαιωμάτων κ.ά.
Όχι στους δραγουμάνους του ΔΝΤ. Προοδευτική διέξοδος
Το παραπάνω πλαίσιο προοδευτικής εξόδου αποτελεί αφετηρία μιας ριζικής στροφής στην οικονομική πολιτική και καταπολέμηση των βαθύτερων αιτίων της κρίσης. Για να γίνει όμως η «στροφή», χρειάζεται ανατροπή του κοινωνικού και πολιτικού συσχετισμού δυνάμεων υπέρ των δυνάμεων που αντιτίθενται στον νεοφιλελευθερισμό και επιζητούν προοδευτική διέξοδο με προοπτική τον σοσιαλισμό.
Η ανάπτυξη μαζικού κινήματος αντίστασης των εργαζόμενων και η κοινή δράση όλων των δυνάμεων της αριστεράς είναι αναντικατάστατος παράγοντας. Η πρόταση για δημοψήφισμα κατά της προσφυγής στο ΔΝΤ μπορεί να δώσει το έναυσμα μιας καθολικής και μαχητικής αντίστασης του ελληνικού λαού, για ριζικές ανατροπές στο πολιτικό σκηνικό και στόχο τη συγκρότηση μιας προοδευτικής κυβέρνησης με πυρήνα τις δυνάμεις της ριζοσπαστικής αριστεράς για ελπιδοφόρα πορεία στο μέλλον.
* Ο Γιάννης Τόλιος είναι διδάκτωρ οικονομικών επιστημών Διαβάστε περισσότερα...
(αναδημοσίευση από την Αυγή 9.5.2010)
Η χώρα έχει βυθιστεί στη δίνη μιας πρωτοφανούς κρίσης, της χειρότερης μεταπολεμικά. Οι τεράστιες θυσίες των εργαζομένων έχουν ήδη γίνει βορά των κερδοσκόπων. Η ελληνική κυβέρνηση και η Ε.Ε., βάζουν το ΔΝΤ μπροστά, σε ρόλο «κακού μπάτσου», να κάνει τη «βρώμικη δουλειά» προσπαθώντας να κρύψουν τις ευθύνες τους. Ανακοίνωσαν νέο κύκλο θυσιών και αίματος (δραστικές περικοπές μισθών, συντάξεων, επιδομάτων, νέους φόρους, απελευθέρωση απολύσεων και… έπεται συνέχεια με ξεθεμελίωση ασφαλιστικού, απολύσεις στους ΟΤΑ, ξεπούλημα ό,τι έχει απομείνει από δημόσια περιουσία, πλήρη ασυδοσία αγορών κ.ά.). Πάνω απ’ όλα όμως βάζουν ενέχυρο την εθνική κυριαρχία και τη μετατροπή του «μηχανισμού στήριξης» σε νεοαποικιακό μηχανισμό υποδούλωσης των Ελλήνων.
Το χρέος δεν… ξεχρεώνεται!
Όλα αυτά στο όνομα της αντιμετώπισης των ελλειμμάτων και του χρέους, χωρίς όμως να χτυπούν και τις αιτίες. Ειδικότερα το δημόσιο χρέος από 298,5 δισ. ευρώ (125,7% του ΑΕΠ) το 2009, προβλέπεται να φθάσει 374,6 δισ. ευρώ (167,8%) το 2014, ενώ είναι αμφίβολο αν θα δημιουργηθεί πρωτογενές πλεόνασμα, με την ύφεση, την ανεργία, τη φτώχεια και την περιθωριοποίηση που φέρουν τα νέα μέτρα.
Στην πραγματικότητα μόνο θεωρητική πιθανότητα υπάρχει για εξόφληση του χρέους (απαιτούνται ρυθμοί ανάπτυξης τουλάχιστον 5% ετησίως για μια εικοσαετία). Ήδη οι δαπάνες εξυπηρέτησης απορρόφησαν το 2009 πάνω από 41 δισ. ευρώ (17% του ΑΕΠ ή 75% των δημοσίων εσόδων), ενώ με εκείνες του βραχυπρόθεσμου δανεισμού (Euro-commercial paper) οι συνολικές δαπάνες ανήλθαν σε 77 δισ. ή 32% του ΑΕΠ.
Η Ελλάδα το διάστημα 2010-2014 θα χρειαστεί συνολικά γύρω στα 420 δισ. ευρώ για εξυπηρέτηση του χρέους, ενώ ο «μηχανισμός στήριξης» μπορεί με βάση δημοσιεύματα να εξασφαλίσει 45-110 δισ. ευρώ κι αυτά με τοκογλυφικά επιτόκια (5%-6% για τρία χρόνια) και άλλους σκληρούς όρους. Πώς θα προκύψουν τα υπόλοιπα χωρίς πολύ ακριβό δανεισμό, εξαθλίωση εργαζόμενων και ξεπούλημα κυριολεκτικά της χώρας;
Κατ’ αρχήν πολύ σημαντικό είναι ποιος βρίσκεται στην κυβέρνηση και ποια συμφέροντα κατά προτεραιότητα υπερασπίζεται. Με δεδομένο ότι η Ελλάδα είναι ουσιαστικά σε αδυναμία αποπληρωμής του χρέους, ο χαρακτήρας της κυβέρνησης είναι καθοριστικός στην αντιμετώπιση των προβλημάτων που προκύπτουν.
Τα σενάρια μπροστά μας είναι τρία. «Ελεγχόμενη χρεωκοπία», «επαναδιαπραγμάτευση χρέους», «μονομερή παύση πληρωμών».
Κάθε περίπτωση σηματοδοτεί διαφορετική πολιτική συμπεριφορά και παράγει διαφορετικά οικονομικά και κοινωνικά αποτελέσματα, ανάλογα με τον προσανατολισμό επίλυσης του προβλήματος (με όρους κεφαλαίου ή με όρους κοινωνίας).
Η πολιτική της «ελεγχόμενης χρεωκοπίας» προωθείται από Ε.Ε., ΔΝΤ, ελληνική κυβέρνηση και μεγάλα συμφέροντα. Στόχος είναι η Ελλάδα να μην χρεωκοπήσει επίσημα, γιατί σύμφωνα με αξιωματούχους των Βρυξελλών θα ήταν κακή εξέλιξη για το ευρώ. Στο πλαίσιο της «ελεγχόμενης χρεωκοπίας» ίσως γίνει κάποια αναδιάρθρωση χρέους με παράταση χρόνου αποπληρωμής αλλά με επαχθείς όρους. Πρόκειται για το πλέον δυσμενές σενάριο, που εξυπηρετεί τους τραπεζίτες, κερδοσκόπους, πολυεθνικές και «ευρωκράτες».
Από την άλλη το αίτημα «επαναδιαπραγμάτευσης» χωρίς προσφυγή σε μονομερή στάση πληρωμών σηματοδοτεί μια ήπια μορφή διεκδίκησης για ρύθμιση χρέους, με αμφίβολα όμως αποτελέσματα. Εκτός από παράταση του χρόνου αποπληρωμής, θα μπορούσε να απαιτηθεί μείωση επιτοκίων (παλιών και νέων δανείων) σε επίπεδα λίγο πιο πάνω από αυτό που δανείζει η ΕΚΤ τις τράπεζες (π.χ. 1,5%).
Ωστόσο η συγκεκριμένη επιλογή εμπεριέχει δύο αδύνατα σημεία. Πρώτον δεν απαντάει στο πρόβλημα πώς θα εξασφαλιστεί εξυπηρέτησή του χωρίς διαρκεί προγράμματα λιτότητας, ενώ από την άλλη δεν διαθέτει αποφασιστική δύναμη πίεσης στους πιστωτές ώστε να δεχτούν ρύθμιση. Η μόνη ελπιδοφόρα προοπτική θα ήταν μια κυβέρνηση με φιλολαϊκό πρόγραμμα και αποφασιστική στάση διεκδίκησης, με παράλληλη αναζήτηση άλλων πηγών δανεισμού και δημιουργία κοινού μετώπου με χώρες και λαούς του ευρωπαϊκού Νότου.
«Παύση πληρωμών» και προεκτάσεις της
Η τρίτη επιλογή είναι η «μονομερής παύση πληρωμών». Πρόκειται για ριζοσπαστική διεκδίκηση (μη καταβολή τοκοχρεωλυσίων), που εξασφαλίζει οικονομική ανακούφιση στο δημοσιονομικό αδιέξοδο. Τα σκανδαλώδη δάνεια με «τοκογλυφικά» επιτόκια δίνουν ηθικό έρεισμα για μη αποπληρωμή τους. Σε μια τέτοια ενέργεια προχώρησε το Εκουαδόρ το 2008 διαθέτοντας μόνο 10% των συναλλαγματικών του εισπράξεων από εξαγωγές για την εξυπηρέτηση του χρέους.
Μια τέτοια ενέργεια θα έχει οπωσδήποτε σοβαρές προεκτάσεις στις διεθνείς οικονομικές σχέσεις, στις σχέσεις με την Ε.Ε., καθώς, στην οικονομική και πολιτική ζωή της χώρας. Είναι πολύ πιθανόν η ΕΚΤ (διαθέτει το αποκλειστικό προνόμιο έκδοσης ευρώ) να σταματήσει τη διάθεση ευρωνομισμάτων για συναλλαγές, οπότε μοιραία θα οδηγηθούμε στην έκδοση εθνικού νομίσματος.
Η επιστροφή στη δραχμή περιέχει θετικές και αρνητικές πλευρές. Από τη μια δίνει δυνατότητα χάραξης συναλλαγματικής και νομισματικής πολιτικής, απεγκλωβισμού από τις ρυθμίσεις του Συμφώνου Σταθερότητας και χάραξης ευέλικτης εθνικής οικονομικής πολιτικής. Από την άλλη προκύπτει ζήτημα κατεύθυνσης της συναλλαγματικής πολιτικής και τρόπου αντιμετώπισης του χρέους.
Θεωρητικά στον καθορισμό της συναλλαγματικής ισοτιμίας υπάρχουν οι εξής επιλογές: Υποτίμηση, ανατίμηση ή πρόσδεση δραχμής στο ευρώ. Ξεκινώντας από το τελευταίο, μια πρόσδεση με ίδια ισοτιμία (340,75 δραχμές) δεν θα δημιουργήσει μάλλον πρόβλημα στις συναλλαγές. Κατά καιρούς στο παρελθόν (δεκαετίες ’50 και ’60 και ένα διάστημα στη δεκαετία ’80) υπήρχε σταθερή πρόσδεση δραχμής στο δολάριο, ενώ στον μεσοπόλεμο στη χρυσή λίρα Αγγλίας.
Ωστόσο η μόνιμη πρόσδεση δεν μπορεί να διατηρηθεί και αργά ή γρήγορα θα προκύψει αναπροσαρμογή με βάση την ανταγωνιστικότητα της οικονομίας. Η περίπτωση ανατίμησης μόνο θεωρητικά αναφέρεται (αν η οικονομία διέθετε υψηλή ανταγωνιστικότητα). Κατά συνέπεια το πιο ρεαλιστικό είναι η σημαντική υποτίμησή της.
Η πολιτική υποτίμησης (όπως κάθε επιλογή συναλλαγματικής ισοτιμίας) ασκεί αντιφατικές επιδράσεις στα βασικά μεγέθη του ισοζυγίου εξωτερικών συναλλαγών και τα αποτελέσματά της πρέπει να εξετάζονται συγκεκριμένα. Για παράδειγμα με υποτίμηση οι εισαγωγές γίνονται ακριβότερες και οι εξαγωγές φθηνότερες. Η αύξηση των εξαγωγών και μερική υποκατάσταση εισαγωγών (από εγχώρια προϊόντα) θα ασκήσουν θετική επίδραση στην εγχώρια παραγωγή, απασχόληση και εισόδημα.
Όμως από την άλλη οι ανελαστικές εισαγωγές (καύσιμα, μηχανήματα, τρόφιμα κ.ά.), θα οδηγήσουν σε αύξηση δαπανών για εισαγωγές και πιθανότατα σε αύξηση εμπορικού ελλείμματος. Ωστόσο το ισοζύγιο «αδήλων» (τουριστικό, ναυτιλιακό, μεταναστευτικό) μάλλον θα ευνοηθεί (η Ελλάδα θα γίνει φθηνότερη) και άρα θα ενισχυθεί ο τουρισμός.
Τέλος, από την πλευρά της κίνησης κεφαλαίων, θα υπάρξει θετική ροή (φθηνότερο κόστος εργασίας και πλουτοπαραγωγικοί πόροι για ξένες επενδύσεις), ενώ η εξωτερική επέκταση ελληνικών επιχειρήσεων για επενδύσεις σε άλλες χώρες θα αποθαρρυνθεί. Ταυτόχρονα όμως θα έχουμε εκροή κεφαλαίων λόγω αύξησης δαπανών εξυπηρέτησης χρέους. Σήμερα το δημόσιο χρέος είναι σε ευρώ και το μεγαλύτερο βρίσκεται στα χαρτοφυλάκια ξένων τραπεζών με μορφή ομολόγων Δημοσίου.
Η μετάβαση στη δραχμή και η υποτίμησή της σημαίνει αυτόματα ανατίμηση χρέους και δαπανών εξυπηρέτησης σε εθνικό νόμισμα. Μια υποτίμηση π.χ. 10%, σημαίνει ανατίμηση κατά 12,5 δισ. και αύξηση των δαπανών εξυπηρέτησης κατά 7,7 δισ. σε δραχμές. Βεβαίως μπορεί να παρθεί απόφαση υποτίμησης των κρατικών ομολόγων σε βάρος των κατόχων (φυσικών ή νομικών προσώπων στην Ελλάδα και στο εξωτερικό). Όμως αυτό απαιτεί οικονομικό και πολιτικό υπολογισμό των συνακόλουθων πιέσεων και αντιδράσεων.
Σοβαρό πρόβλημα ενδεχομένως, προκύψει στο τραπεζικό σύστημα από πιθανή μείωση του «δείκτη φερεγγυότητας» των τραπεζών. Σήμερα το ενεργητικό και παθητικό των τραπεζών είναι σε ευρώ. Με το πέρασμα στη δραχμή ορισμένα στοιχεία του ενεργητικού (και παθητικού) θα υποτιμηθούν, ενώ άλλα θα ανατιμηθούν. Αν το τελικό αποτέλεσμα είναι αύξηση υποχρεώσεων, ίσως προκύψει κίνδυνος κατάρρευσης. Αντίστοιχο πρόβλημα θα εμφανισθεί με τις ελληνικές επιχειρήσεις (κυρίως μεγάλες) που έχουν δανειστεί σε ευρώ και πρέπει να αποπληρώσουν σε ευρώ. Μια υποτίμηση θα επιφέρει απομείωση ενεργητικού (π.χ. πάγια), αύξηση υποχρεώσεων, άρα πρόβλημα βιωσιμότητας, απώλεια θέσεων εργασίας κ.ά.
Παρ’ όλα αυτά η «παύση πληρωμών» αποτελεί ισχυρό μέσο πίεσης και δίνει μια μεγάλη ανάσα στην ελληνική οικονομία και κοινωνία. Τα κονδύλια της «παύσης πληρωμών» (τοκοχρεωλύσια), αν αξιοποιηθούν σωστά (τόνωση οικονομικής δραστηριότητας, αύξηση απασχόλησης, μείωση ανεργίας, αύξηση εθνικού εισοδήματος, προστασία αγοραστικής δύναμης μισθών και συντάξεων, στήριξη κοινωνικών δαπανών κ.ά.), θα έχουν θετική επίδραση στην οικονομία και κοινωνία.
Ταυτόχρονα σταματά το άγχος του πρόσθετου δανεισμού. Προκύπτει ωστόσο το ερώτημα: Τι άλλους είδους πιέσεις θα ασκηθούν στη χώρα και ποιος θα εξασφαλίσει την ορθολογική διαχείριση των κονδυλίων και σωστές αναπτυξιακές επιλογές; Μπορεί μια κυβέρνηση που ακολουθεί τον «οδικό χάρτη» του νεοφιλελευθερισμού και συμπεριφέρεται ως υποτελής στην αποικιοκρατική «τρόικα» της Ε.Ε.-ΕΚΤ-ΔΝΤ να εξασφαλίσει αυτόν τον στόχο; Σίγουρα όχι.
Κατά συνέπεια το πρόβλημα γίνεται πολιτικό. Δηλαδή αφορά τις προϋποθέσεις δημιουργίας μιας προοδευτικής κυβέρνησης που θα διεκδικήσει με αποφασιστικότητα και ενεργητική στήριξη του λαού μια ουσιαστική επαναδιαπραγμάτευση του χρέους, φτάνοντας έως τη μονομερή παύση πληρωμών, με παράλληλη προώθηση μέτρων οικονομικής και κοινωνικής ανόρθωσης και αναγέννησης της χώρας.
Μια τέτοια προοδευτική διέξοδος συνεπάγεται: Εθνικοποίηση τραπεζών (τα 28 δισ. ξεπερνούν κατά πολύ το μετοχικό τους κεφάλαιο) και αξιοποίηση λαϊκών αποταμιεύσεων για στήριξη προγραμμάτων ανάπτυξης. Προώθηση παραγωγικής ανασυγκρότησης, με ευρύ πρόγραμμα δημοσίων επενδύσεων και κλαδικές πολιτικές, αύξηση απασχόλησης και εισοδήματος, μείωση ανεργίας. Ριζοσπαστική φορολογική μεταρρύθμιση με πάταξη φοροδιαφυγής και φοροκλοπής, δικαιότερη κατανομή φορολογικών βαρών, αύξηση φορολογίας «εχόντων και κατεχόντων». Ορθολογική διαχείριση πόρων, περικοπή στρατιωτικών δαπανών, κυρίως αυτών που συνδέονται με σχεδιασμούς του ΝΑΤΟ. Επιστροφή κερδοφόρων ΔΕΚΟ στο δημόσιο έλεγχο, επέκταση σε τομείς στρατηγικής σημασίας. Έλεγχος αγορών και κίνησης κεφαλαίων, καταπολέμηση καρτέλ και ασυδοσίας πολυεθνικών. Προγράμματα στήριξης οικογενειακής γεωργίας, μικρών και πολύ μικρών επιχειρήσεων. Στήριξη ασφαλιστικού συστήματος και δημόσιου τομέα υγείας, πρόνοιας, παιδείας και περιβάλλοντος. Διασφάλιση αγοραστικής δύναμης μισθών, συντάξεων και στήριξη ανέργων. Ειδικά προγράμματα απασχόλησης ιδιαίτερα της νέας γενιάς, προστασία θεμελιωδών δικαιωμάτων κ.ά.
Όχι στους δραγουμάνους του ΔΝΤ. Προοδευτική διέξοδος
Το παραπάνω πλαίσιο προοδευτικής εξόδου αποτελεί αφετηρία μιας ριζικής στροφής στην οικονομική πολιτική και καταπολέμηση των βαθύτερων αιτίων της κρίσης. Για να γίνει όμως η «στροφή», χρειάζεται ανατροπή του κοινωνικού και πολιτικού συσχετισμού δυνάμεων υπέρ των δυνάμεων που αντιτίθενται στον νεοφιλελευθερισμό και επιζητούν προοδευτική διέξοδο με προοπτική τον σοσιαλισμό.
Η ανάπτυξη μαζικού κινήματος αντίστασης των εργαζόμενων και η κοινή δράση όλων των δυνάμεων της αριστεράς είναι αναντικατάστατος παράγοντας. Η πρόταση για δημοψήφισμα κατά της προσφυγής στο ΔΝΤ μπορεί να δώσει το έναυσμα μιας καθολικής και μαχητικής αντίστασης του ελληνικού λαού, για ριζικές ανατροπές στο πολιτικό σκηνικό και στόχο τη συγκρότηση μιας προοδευτικής κυβέρνησης με πυρήνα τις δυνάμεις της ριζοσπαστικής αριστεράς για ελπιδοφόρα πορεία στο μέλλον.
* Ο Γιάννης Τόλιος είναι διδάκτωρ οικονομικών επιστημών Διαβάστε περισσότερα...
Συστημική κρίση και πολιτικό σύστημα
Οι επαναστάσεις είναι οι ατμομηχανές της ιστορίας έλεγε ο Μαρξ, εννοώντας προφανώς πως ο ιστορικός χρόνος επιταχύνει, όταν οι αντιφάσεις της προηγούμενης περιόδου έχουν φτάσει στο απόγειο τους και ο κοινωνικός σχηματισμός, νοούμενος ως πολύπλοκο σύστημα, αναζητά ένα νέο σημείο ισορροπίας. Όταν η ανισορροπία δεν αφορά απλά τη δυσκολία αναπαραγωγής του κεφαλαίου (οικονομική κρίση), αλλά επεκτείνεται σε ολόκληρο το εποικοδόμημα της καπιταλιστικής κοινωνίας, τότε ακόμα και αστοί αναλυτές και αξιωματούχοι, κάνουν λόγο για συστημική κρίση.Συστημική κρίση, που αφήνει αλώβητο το πολιτικό εποικοδόμημα, είτε πρόκειται για το κράτος και τους θεσμούς του, είτε και για την αριστερά δε νοείται κι αυτό ας είναι ξεκάθαρο σε όποιον διατηρεί αυταπάτες πως μπορεί να διατηρήσει τη θέση του όταν γύρω του τα πάντα είναι ρευστά.
Η κρίση ως αλλαγή των σχέσεων ανάμεσα στις τάξεις
Οι τάξεις ορίζονται και υπάρχουν μέσω των σχέσεων τους, με το αστικό κράτος να αποκρυσταλλώνει την ισορροπία αναμεταξύ τους, επισφραγίζοντας την αστική κυριαρχία. Μια κυριαρχία που στηρίζεται στην ωμή θεσμική βία των μηχανισμών καταστολής, την οικονομική βία της μισθωτής σκλαβιάς, αλλά και στη συναίνεση πλατιών κοινωνικών στρωμάτων, που αντιλαμβάνονται τους εαυτούς τους ως τμήματα του ευρύτερου συστήματος. Η περίοδος των τελευταίων είκοσι χρόνων, τόσο στην Ελλάδα, όσο και παγκόσμια αποτέλεσε ακριβώς μια φάση χυδαίας κοινωνικής «ειρήνης».Τώρα όμως όλη αυτή η επίπλαστη ευημερία, που στηριζόταν στον ξέφρενο δανεισμό-καταναλωτισμό, στη γενικευμένη αλλοτρίωση και κυριαρχία κάθε αηδιαστικού ιδεολογήματος και φυσικά στην άγρια εκμετάλλευση του τρίτου κόσμου, αλλά και των κολασμένων που αναζήτησαν παράδεισο στη Δύση, έχει τελειώσει. Πιο σωστά καταρρέει με πάταγο.Οι μικροαστοί, αντιλαμβάνονται με τρόμο και οργή πως αντιστρέφεται το ρεύμα της κοινωνικής κινητικότητας. Πως τα μεταπτυχιακά των παιδιών τους, είναι κορνιζαρισμένη ανεργία και όχι διαβατήριο κοινωνικής καταξίωσης. Πως ο περίφημος δικομματισμός που τον στήριξαν όλα αυτά τα χρόνια, απαξιώνοντας κάθε κριτική εναντίον του, τους οδήγησε στο χείλος της οικονομικής και κοινωνικής καταστροφής. Οι μικροαστοί βλέπουν στους εξαθλιωμένους μετανάστες, στους τοξικομανείς, στους άστεγους το πιθανό τους μέλλον. Νιώθουν πάνω από όλα προδοσία και απελπισία κι αυτό δεν είναι ψυχολογική ερμηνεία αλλά βαθύτερο κοινωνικό φαινόμενο. Η νέα κατάσταση αποτελεί την υλική βάση της μικροαστικής απελπισίας, αλλά το πώς θα εκφραστεί αυτή η απελπισία θα κριθεί από την πάλη των πολιτικών δυνάμεων. Ας μας είναι ξεκάθαρο πως ο μικροαστός ταυτίζεται με την αστική δημοκρατία και την ομαλότητα, όσο διατηρεί τα προνόμια του μέσα σε αυτήν.Η εργατική τάξη στο σύνολο της και ανεξάρτητα από τις εσωτερικές της διαφοροποιήσεις, δέχεται τη σκληρότερη επίθεση μεταπολεμικά. Η αύξηση της ανεργίας, το τσάκισμα του υποτυπώδους κράτους πρόνοιας, σηματοδοτούν το τέλος των ψευδαισθήσεων μιας ολόκληρης περιόδου, όπου οι εργαζόμενοι ένιωθαν πως συμμετείχαν στην καπιταλιστική ευημερία (έστω ελάχιστα και με δανεικά). Είναι φανερό πως το δικαίωμα στο όνειρο είχε ημερομηνία λήξης.Η μαζικότητα αλλά κυρίως η οργή του κόσμου στις 5 Μαΐου, πιστοποιούν πως πλατιά κοινωνικά στρώματα αισθάνονται πως όλη η προηγούμενη ισορροπία όχι μόνο τέλειωσε, αλλά και στοχάζονται και στο τι πήγε λάθος. Αυτές είναι οι βαθύτερες διεργασίες της συνείδησης. Υπάρχει διάχυτη πια στην κοινωνία, έστω αντιφατικά, η αίσθηση πως το κοινωνικό συμβόλαιο των τελευταίων 35 χρόνων κουρελιάστηκε ανεπίστρεπτα.
Το πολιτικό σύστημα…
Είναι λοιπόν αδιανόητο τόσο θεμελιακές κοινωνικές διεργασίες να αφήσουν αλώβητο το πολιτικό σύστημα. Είναι σαν να πιστεύει κανείς πως ένας σεισμός δε θα κατεδαφίσει κτιριακές δομές. Ή να φαντάζεται πως τα κόμματα επιβάλλονται από εξωγενείς δυνάμεις στην κοινωνία, ενώ εκφράζουν, όπως όλες οι πτυχές του εποικοδομήματος, κοινωνικούς συσχετισμούς.
Οι δύο βασικοί πυλώνες του καθεστώτος είναι φυσικά η ΝΔ και το Πασόκ, αυτό που αποκαλείται δικομματισμός. Το μεν Πασόκ του Παπανδρέου, παίζει κυριολεκτικά τα ρέστα του και μοιάζει απίθανο να μπορέσει να σηκώσει μόνο του το κόστος μιας τέτοιας αντικοινωνικής επίθεσης. Είναι πολύ πιθανό να εμφανιστούν διαφοροποιήσεις στο εσωτερικό του, όχι φυσικά από κάποια «σοσιαλιστική» ευαισθησία των στελεχών του, αλλά στη λογική να σώσει ο καθένας τον εαυτό του, μήπως και καταφέρει να εναρμονιστεί με το κοινό αίσθημα. Ανεξάρτητα όμως από την υποκρισία του κάθε Παπουτσή, τυχόν πολιτική κρίση στο Πασόκ θα εκφράζει την πίεση στο εσωτερικό του από την κοινωνική αγανάκτηση του κόσμου που απουσία εναλλακτικής, ψήφισε Πασόκ.
Η ΝΔ του Σαμαρά, χωρίς πλέον τη Μπακογιάννη, παραμένει στα όρια της αποσύνθεσης, απέχει πολύ από τα να αποτελέσει την εναλλακτική αστική λύση σε περίπτωση χρεοκοπίας του Πασόκ, καθώς όλο το πολιτικό προσωπικό της Δεξιάς είναι καμμένο χαρτί. Πώς να πείσει, ακόμα και τους πιο ηλίθιους, πως φέρει κάτι το καινούριο, όταν στο μυαλό του κόσμου η σύνδεση τους με σκάνδαλα και κάθε είδους λαμογιές είναι αυτόματη; Ο κεντροδεξιός πυλώνας του καθεστώτος είναι πλέον στα όρια του γκρουπούσκουλου.
Αυτό το πολιτικό κενό, προσπαθεί να καλύψει ο Καρατζαφύρερ. Ύστερα από μια διετία υπερπροβολής από τα αφεντικά των καναλιών, έπειτα από το «πλυντήριο» των ανοιχτά ακροδεξιών του θέσεων το Λάος προσπαθεί να καθιερωθεί ως υπεύθυνη δύναμη, ως η νέα (άκρο)δεξιά του 2010. Ιδεολογικός εκφραστής κι απολογητής του βαθέως κράτους, μετατρέπεται στο χαϊδεμένο παιδί της πιο σκληρής μερίδας της αστικής τάξης, καθώς εκφράζει χωρίς ενδοιασμούς τις επιθυμίες κάθε καπιταλιστή. Ανάπτυξη χωρίς τον ενοχλητικό συνδικαλισμό, κοινωνική ειρήνη στο πτώμα της αριστεράς και του αντεξουσιαστικού χώρου.
…και η «αδιαμεσολάβητη» αστική παρέμβαση
Η απονομιμοποίηση στις συνειδήσεις πλατιών κοινωνικών στρωμάτων του πολιτικού συστήματος, η βαθιά ύφεση, η πιθανότητα αυθόρμητων εξεγέρσεων σε συνδυασμό με μια άνευ προηγουμένου πολιτική κρίση, απειλεί να κλονίσει από τα θεμέλια ολόκληρο το πολιτικό εποικοδόμημα. Αυτός είναι ο λόγος που η αστική τάξη κάνει απευθείας πολιτική, προσπαθώντας να προσπεράσει το δυσκίνητο πολιτικό μοντέλο της μεταπολίτευσης και να επιβάλλει αδιαμεσολάβητα τις δικές της λύσεις . Έτσι ενώ στηρίζει το Πασόκ και προετοιμάζει διάδοχες λύσεις, ταυτόχρονα χρησιμοποιώντας τα ΜΜΕ κηρύττει ανοιχτά τον ταξικό πόλεμο.Η κατάσταση είναι κρίσιμη, οπότε τέρμα οι απεργίες και οι διαδηλώσεις, άμεση στοχοποίηση της αριστεράς και των αναρχικών με εμφυλιακή φρασεολογία, παρέλαση από τα κανάλια του Βγενόπουλου και του Αλαφούζου που με περισσή αλαζονεία μας προτείνουν λύσεις στα προβλήματα των καιρών. Αυτοί που αναδείχτηκαν και πλούτισαν από την ευημερία και τη διαπλοκή, που έχουν φυλάξει καλά στους διαφόρους φορολογικούς παραδείσους τα κέρδη τους, που καταλήστευσαν σε άριστη συνεργασία με το πολιτικό τους προσωπικό τη χώρα, επιφέροντας τη χρεοκοπία, αυτοί παρουσιάζονται ως σωτήρες! Με τον αναπόφευκτο κυνισμό τους προτείνουν αναστολή συνταγματικών δικαιωμάτων, κυβέρνηση εθνικής ανάγκης, πιστοποιώντας πως η αστική τάξη δεν έχει υπογράψει κάποιο υπεριστορικό συμβόλαιο με τη δημοκρατία και αντιλαμβανόμενη την οριακότητα της κατάστασης περνάει στην επίθεση.Την ομάδα συμπληρώνουν οι καλοπληρωμένοι δημοσιογράφοι, αυτοί οι αναλυτές της κακιάς ώρας που προ κρίσης λοιδορούσαν χυδαία, όποιον τολμούσε να αναφέρει τη λέξη αυτή και τώρα έχουν μετατραπεί σε ειδικούς της οικονομικής κρίσης. Όταν δε συγκαλύπτουν τις βαρβαρότητες των ένστολων συμμοριών τους, όταν δεν καλούν την αριστερά να απολογηθεί, όταν δεν κολακεύουν κάθε φασισταριό, καλούν τον κόσμο να θυσιαστεί για το καλό της πατρίδας.Όπως φαίνεται το μακρύ κύμα ύφεσης, επιταχύνει την προληπτική αντεπανάσταση της αστικής αντίδρασης και το λιοντάρι του Μακιαβέλι παραμερίζει την αλεπού, μιας και η κοινωνική συναίνεση έχει πάψει να θεωρείται δεδομένη. Ουσιαστικά η ρευστότητα των εξελίξεων και η αδυναμία των από πάνω να κυβερνήσουν όπως κυβερνούσαν αναγκάζει το στρατόπεδο τους να ανασυνταχθεί και να επεξεργαστεί νέες λύσεις διακυβέρνησης.
Για μια τολμηρή λύση αντίστοιχη των καιρών
Κι ενώ το αυθόρμητο, ως κίνημα των μαζών έχει αρχίσει να κινείται, η αριστερά εξακολουθεί να παρατηρεί μουδιασμένα τις εξελίξεις. Οι άγριες όμως μέρες που είναι ήδη εδώ φέρνουν αναγκαστικά την αριστερά προ των ευθυνών της. Ο κόσμος που συνειδητοποιεί πως η παλιά ισορροπία έχει παρέλθει, πως τελικά δεν έχει να χάσει όσα νόμιζε πως είχε, περιμένει να ακούσει την πρόταση της αριστεράς. Και περιμένει να ακούσει πολιτική πρόταση και όχι μανιφέστα κατά του καπιταλισμού, ούτε αναλύσεις (όχι και τόσο σπουδαίες εξάλλου) για την οικονομική κρίση. Ενστικτωδώς, η εργατική τάξη έχει αντιληφθεί πως εδώ δεν παλεύει για μια αύξηση στους μισθούς ή συνδικαλιστικά αιτήματα. Συνειδητοποιεί πως αυτό που κρίνεται είναι το μέλλον της για την επόμενη ιστορική περίοδο και επομένως βλέπει μπροστά όχι το αφεντικό της, αλλά το σύνολο του καπιταλιστικού εποικοδομήματος και το θεματοφύλακα του, το κράτος.Οι χιλιάδες που γέμισαν τους δρόμους στις 5 Μαΐου ανακαλύπτουν πως η Ιστορία εισβάλλει με βία στην καθημερινότητα τους, πως απέναντι τους έχουν ένστολες κρατικές συμμορίες, πως ο αγώνας τους μπορεί να είναι μόνο πολιτικός. Γι’ αυτό και η Βουλή ήταν ο άμεσος στόχος, γι’ αυτό και παρά τη δηλητηρίαση της από τα τοξικά αέρια η διαδήλωση δε διαλύθηκε. Αυτό είναι το επίπεδο του αυθόρμητου σήμερα και όποιος κρύβεται πίσω από την ανωριμότητα του «λαού», είναι πολιτικά δειλός.Όσο η αριστερά δεν προτείνει ανοιχτά πολιτικές λύσεις που να αμφισβητούν ευθέως το κλονιζόμενο σύστημα, τόσο θα ταυτίζεται στις συνειδήσεις του κόσμου με το καταρρέον πολιτικό σύστημα και θα χάσει μια μοναδική ιστορική ευκαιρία.Τώρα η κοινωνία αρχίζει και πολώνεται κι αυτό αφορά εκατομμύρια ανθρώπους και όχι τις συνηθισμένες μειοψηφίες. Ή ο καπιταλισμός θα βγει από την κρίση του, χωρίς στοιχειώδη εργατικά και δημοκρατικά δικαιώματα, ή οι πιθανές άγριες εξεγέρσεις θα μετατραπούν σε επαναστάσεις. Εκεί θα καταλήξει η κοινωνική δυναμική. Δεν πρόκειται για κάτι που θα κριθεί αύριο, αλλά δεν πρόκειται και για δεκαετίες αγώνων και απεργιών διαρκείας. Μόνο όμως μια τολμηρή πολιτική πρόταση που θα ξεκινά από την άμεση άρνηση πληρωμής του δανείου που λήγει στις 19 Μάη και γενικότερα τη μονομερή στάση πληρωμών, την εκδίωξη των τοκογλύφων της τρόικας και την άμεση σύγκρουση με τα σχέδια της αντίδρασης, μπορεί να δώσει διέξοδο στην κοινωνική οργή. Ας μη φοβόμαστε τις θύελλες της Ιστορίας, ας μη ξεγελιόμαστε από την φαινομενική ηρεμία, ας μην καίμε πρόωρα το φυτίλι της οργής.
Άκης Τζάρας Διαβάστε περισσότερα...
Η κρίση ως αλλαγή των σχέσεων ανάμεσα στις τάξεις
Οι τάξεις ορίζονται και υπάρχουν μέσω των σχέσεων τους, με το αστικό κράτος να αποκρυσταλλώνει την ισορροπία αναμεταξύ τους, επισφραγίζοντας την αστική κυριαρχία. Μια κυριαρχία που στηρίζεται στην ωμή θεσμική βία των μηχανισμών καταστολής, την οικονομική βία της μισθωτής σκλαβιάς, αλλά και στη συναίνεση πλατιών κοινωνικών στρωμάτων, που αντιλαμβάνονται τους εαυτούς τους ως τμήματα του ευρύτερου συστήματος. Η περίοδος των τελευταίων είκοσι χρόνων, τόσο στην Ελλάδα, όσο και παγκόσμια αποτέλεσε ακριβώς μια φάση χυδαίας κοινωνικής «ειρήνης».Τώρα όμως όλη αυτή η επίπλαστη ευημερία, που στηριζόταν στον ξέφρενο δανεισμό-καταναλωτισμό, στη γενικευμένη αλλοτρίωση και κυριαρχία κάθε αηδιαστικού ιδεολογήματος και φυσικά στην άγρια εκμετάλλευση του τρίτου κόσμου, αλλά και των κολασμένων που αναζήτησαν παράδεισο στη Δύση, έχει τελειώσει. Πιο σωστά καταρρέει με πάταγο.Οι μικροαστοί, αντιλαμβάνονται με τρόμο και οργή πως αντιστρέφεται το ρεύμα της κοινωνικής κινητικότητας. Πως τα μεταπτυχιακά των παιδιών τους, είναι κορνιζαρισμένη ανεργία και όχι διαβατήριο κοινωνικής καταξίωσης. Πως ο περίφημος δικομματισμός που τον στήριξαν όλα αυτά τα χρόνια, απαξιώνοντας κάθε κριτική εναντίον του, τους οδήγησε στο χείλος της οικονομικής και κοινωνικής καταστροφής. Οι μικροαστοί βλέπουν στους εξαθλιωμένους μετανάστες, στους τοξικομανείς, στους άστεγους το πιθανό τους μέλλον. Νιώθουν πάνω από όλα προδοσία και απελπισία κι αυτό δεν είναι ψυχολογική ερμηνεία αλλά βαθύτερο κοινωνικό φαινόμενο. Η νέα κατάσταση αποτελεί την υλική βάση της μικροαστικής απελπισίας, αλλά το πώς θα εκφραστεί αυτή η απελπισία θα κριθεί από την πάλη των πολιτικών δυνάμεων. Ας μας είναι ξεκάθαρο πως ο μικροαστός ταυτίζεται με την αστική δημοκρατία και την ομαλότητα, όσο διατηρεί τα προνόμια του μέσα σε αυτήν.Η εργατική τάξη στο σύνολο της και ανεξάρτητα από τις εσωτερικές της διαφοροποιήσεις, δέχεται τη σκληρότερη επίθεση μεταπολεμικά. Η αύξηση της ανεργίας, το τσάκισμα του υποτυπώδους κράτους πρόνοιας, σηματοδοτούν το τέλος των ψευδαισθήσεων μιας ολόκληρης περιόδου, όπου οι εργαζόμενοι ένιωθαν πως συμμετείχαν στην καπιταλιστική ευημερία (έστω ελάχιστα και με δανεικά). Είναι φανερό πως το δικαίωμα στο όνειρο είχε ημερομηνία λήξης.Η μαζικότητα αλλά κυρίως η οργή του κόσμου στις 5 Μαΐου, πιστοποιούν πως πλατιά κοινωνικά στρώματα αισθάνονται πως όλη η προηγούμενη ισορροπία όχι μόνο τέλειωσε, αλλά και στοχάζονται και στο τι πήγε λάθος. Αυτές είναι οι βαθύτερες διεργασίες της συνείδησης. Υπάρχει διάχυτη πια στην κοινωνία, έστω αντιφατικά, η αίσθηση πως το κοινωνικό συμβόλαιο των τελευταίων 35 χρόνων κουρελιάστηκε ανεπίστρεπτα.
Το πολιτικό σύστημα…
Είναι λοιπόν αδιανόητο τόσο θεμελιακές κοινωνικές διεργασίες να αφήσουν αλώβητο το πολιτικό σύστημα. Είναι σαν να πιστεύει κανείς πως ένας σεισμός δε θα κατεδαφίσει κτιριακές δομές. Ή να φαντάζεται πως τα κόμματα επιβάλλονται από εξωγενείς δυνάμεις στην κοινωνία, ενώ εκφράζουν, όπως όλες οι πτυχές του εποικοδομήματος, κοινωνικούς συσχετισμούς.
Οι δύο βασικοί πυλώνες του καθεστώτος είναι φυσικά η ΝΔ και το Πασόκ, αυτό που αποκαλείται δικομματισμός. Το μεν Πασόκ του Παπανδρέου, παίζει κυριολεκτικά τα ρέστα του και μοιάζει απίθανο να μπορέσει να σηκώσει μόνο του το κόστος μιας τέτοιας αντικοινωνικής επίθεσης. Είναι πολύ πιθανό να εμφανιστούν διαφοροποιήσεις στο εσωτερικό του, όχι φυσικά από κάποια «σοσιαλιστική» ευαισθησία των στελεχών του, αλλά στη λογική να σώσει ο καθένας τον εαυτό του, μήπως και καταφέρει να εναρμονιστεί με το κοινό αίσθημα. Ανεξάρτητα όμως από την υποκρισία του κάθε Παπουτσή, τυχόν πολιτική κρίση στο Πασόκ θα εκφράζει την πίεση στο εσωτερικό του από την κοινωνική αγανάκτηση του κόσμου που απουσία εναλλακτικής, ψήφισε Πασόκ.
Η ΝΔ του Σαμαρά, χωρίς πλέον τη Μπακογιάννη, παραμένει στα όρια της αποσύνθεσης, απέχει πολύ από τα να αποτελέσει την εναλλακτική αστική λύση σε περίπτωση χρεοκοπίας του Πασόκ, καθώς όλο το πολιτικό προσωπικό της Δεξιάς είναι καμμένο χαρτί. Πώς να πείσει, ακόμα και τους πιο ηλίθιους, πως φέρει κάτι το καινούριο, όταν στο μυαλό του κόσμου η σύνδεση τους με σκάνδαλα και κάθε είδους λαμογιές είναι αυτόματη; Ο κεντροδεξιός πυλώνας του καθεστώτος είναι πλέον στα όρια του γκρουπούσκουλου.
Αυτό το πολιτικό κενό, προσπαθεί να καλύψει ο Καρατζαφύρερ. Ύστερα από μια διετία υπερπροβολής από τα αφεντικά των καναλιών, έπειτα από το «πλυντήριο» των ανοιχτά ακροδεξιών του θέσεων το Λάος προσπαθεί να καθιερωθεί ως υπεύθυνη δύναμη, ως η νέα (άκρο)δεξιά του 2010. Ιδεολογικός εκφραστής κι απολογητής του βαθέως κράτους, μετατρέπεται στο χαϊδεμένο παιδί της πιο σκληρής μερίδας της αστικής τάξης, καθώς εκφράζει χωρίς ενδοιασμούς τις επιθυμίες κάθε καπιταλιστή. Ανάπτυξη χωρίς τον ενοχλητικό συνδικαλισμό, κοινωνική ειρήνη στο πτώμα της αριστεράς και του αντεξουσιαστικού χώρου.
…και η «αδιαμεσολάβητη» αστική παρέμβαση
Η απονομιμοποίηση στις συνειδήσεις πλατιών κοινωνικών στρωμάτων του πολιτικού συστήματος, η βαθιά ύφεση, η πιθανότητα αυθόρμητων εξεγέρσεων σε συνδυασμό με μια άνευ προηγουμένου πολιτική κρίση, απειλεί να κλονίσει από τα θεμέλια ολόκληρο το πολιτικό εποικοδόμημα. Αυτός είναι ο λόγος που η αστική τάξη κάνει απευθείας πολιτική, προσπαθώντας να προσπεράσει το δυσκίνητο πολιτικό μοντέλο της μεταπολίτευσης και να επιβάλλει αδιαμεσολάβητα τις δικές της λύσεις . Έτσι ενώ στηρίζει το Πασόκ και προετοιμάζει διάδοχες λύσεις, ταυτόχρονα χρησιμοποιώντας τα ΜΜΕ κηρύττει ανοιχτά τον ταξικό πόλεμο.Η κατάσταση είναι κρίσιμη, οπότε τέρμα οι απεργίες και οι διαδηλώσεις, άμεση στοχοποίηση της αριστεράς και των αναρχικών με εμφυλιακή φρασεολογία, παρέλαση από τα κανάλια του Βγενόπουλου και του Αλαφούζου που με περισσή αλαζονεία μας προτείνουν λύσεις στα προβλήματα των καιρών. Αυτοί που αναδείχτηκαν και πλούτισαν από την ευημερία και τη διαπλοκή, που έχουν φυλάξει καλά στους διαφόρους φορολογικούς παραδείσους τα κέρδη τους, που καταλήστευσαν σε άριστη συνεργασία με το πολιτικό τους προσωπικό τη χώρα, επιφέροντας τη χρεοκοπία, αυτοί παρουσιάζονται ως σωτήρες! Με τον αναπόφευκτο κυνισμό τους προτείνουν αναστολή συνταγματικών δικαιωμάτων, κυβέρνηση εθνικής ανάγκης, πιστοποιώντας πως η αστική τάξη δεν έχει υπογράψει κάποιο υπεριστορικό συμβόλαιο με τη δημοκρατία και αντιλαμβανόμενη την οριακότητα της κατάστασης περνάει στην επίθεση.Την ομάδα συμπληρώνουν οι καλοπληρωμένοι δημοσιογράφοι, αυτοί οι αναλυτές της κακιάς ώρας που προ κρίσης λοιδορούσαν χυδαία, όποιον τολμούσε να αναφέρει τη λέξη αυτή και τώρα έχουν μετατραπεί σε ειδικούς της οικονομικής κρίσης. Όταν δε συγκαλύπτουν τις βαρβαρότητες των ένστολων συμμοριών τους, όταν δεν καλούν την αριστερά να απολογηθεί, όταν δεν κολακεύουν κάθε φασισταριό, καλούν τον κόσμο να θυσιαστεί για το καλό της πατρίδας.Όπως φαίνεται το μακρύ κύμα ύφεσης, επιταχύνει την προληπτική αντεπανάσταση της αστικής αντίδρασης και το λιοντάρι του Μακιαβέλι παραμερίζει την αλεπού, μιας και η κοινωνική συναίνεση έχει πάψει να θεωρείται δεδομένη. Ουσιαστικά η ρευστότητα των εξελίξεων και η αδυναμία των από πάνω να κυβερνήσουν όπως κυβερνούσαν αναγκάζει το στρατόπεδο τους να ανασυνταχθεί και να επεξεργαστεί νέες λύσεις διακυβέρνησης.
Για μια τολμηρή λύση αντίστοιχη των καιρών
Κι ενώ το αυθόρμητο, ως κίνημα των μαζών έχει αρχίσει να κινείται, η αριστερά εξακολουθεί να παρατηρεί μουδιασμένα τις εξελίξεις. Οι άγριες όμως μέρες που είναι ήδη εδώ φέρνουν αναγκαστικά την αριστερά προ των ευθυνών της. Ο κόσμος που συνειδητοποιεί πως η παλιά ισορροπία έχει παρέλθει, πως τελικά δεν έχει να χάσει όσα νόμιζε πως είχε, περιμένει να ακούσει την πρόταση της αριστεράς. Και περιμένει να ακούσει πολιτική πρόταση και όχι μανιφέστα κατά του καπιταλισμού, ούτε αναλύσεις (όχι και τόσο σπουδαίες εξάλλου) για την οικονομική κρίση. Ενστικτωδώς, η εργατική τάξη έχει αντιληφθεί πως εδώ δεν παλεύει για μια αύξηση στους μισθούς ή συνδικαλιστικά αιτήματα. Συνειδητοποιεί πως αυτό που κρίνεται είναι το μέλλον της για την επόμενη ιστορική περίοδο και επομένως βλέπει μπροστά όχι το αφεντικό της, αλλά το σύνολο του καπιταλιστικού εποικοδομήματος και το θεματοφύλακα του, το κράτος.Οι χιλιάδες που γέμισαν τους δρόμους στις 5 Μαΐου ανακαλύπτουν πως η Ιστορία εισβάλλει με βία στην καθημερινότητα τους, πως απέναντι τους έχουν ένστολες κρατικές συμμορίες, πως ο αγώνας τους μπορεί να είναι μόνο πολιτικός. Γι’ αυτό και η Βουλή ήταν ο άμεσος στόχος, γι’ αυτό και παρά τη δηλητηρίαση της από τα τοξικά αέρια η διαδήλωση δε διαλύθηκε. Αυτό είναι το επίπεδο του αυθόρμητου σήμερα και όποιος κρύβεται πίσω από την ανωριμότητα του «λαού», είναι πολιτικά δειλός.Όσο η αριστερά δεν προτείνει ανοιχτά πολιτικές λύσεις που να αμφισβητούν ευθέως το κλονιζόμενο σύστημα, τόσο θα ταυτίζεται στις συνειδήσεις του κόσμου με το καταρρέον πολιτικό σύστημα και θα χάσει μια μοναδική ιστορική ευκαιρία.Τώρα η κοινωνία αρχίζει και πολώνεται κι αυτό αφορά εκατομμύρια ανθρώπους και όχι τις συνηθισμένες μειοψηφίες. Ή ο καπιταλισμός θα βγει από την κρίση του, χωρίς στοιχειώδη εργατικά και δημοκρατικά δικαιώματα, ή οι πιθανές άγριες εξεγέρσεις θα μετατραπούν σε επαναστάσεις. Εκεί θα καταλήξει η κοινωνική δυναμική. Δεν πρόκειται για κάτι που θα κριθεί αύριο, αλλά δεν πρόκειται και για δεκαετίες αγώνων και απεργιών διαρκείας. Μόνο όμως μια τολμηρή πολιτική πρόταση που θα ξεκινά από την άμεση άρνηση πληρωμής του δανείου που λήγει στις 19 Μάη και γενικότερα τη μονομερή στάση πληρωμών, την εκδίωξη των τοκογλύφων της τρόικας και την άμεση σύγκρουση με τα σχέδια της αντίδρασης, μπορεί να δώσει διέξοδο στην κοινωνική οργή. Ας μη φοβόμαστε τις θύελλες της Ιστορίας, ας μη ξεγελιόμαστε από την φαινομενική ηρεμία, ας μην καίμε πρόωρα το φυτίλι της οργής.
Άκης Τζάρας Διαβάστε περισσότερα...
Παρασκευή 21 Μαΐου 2010
Υπέγραψαν την παράδοση της παιδείας στην αγορά μέσα στο 2010
Η κυβέρνηση συμφώνησε στα κρυφά να άρει όλους τους περιορισμούς για την ξένη επιχειρηματική δραστηριότητα στον χώρο της εκπαίδευσης στη χώρα μας. Αυτό προκύπτει από τις δεσμεύσεις που έχει αναλάβει με το Μνημόνιο που συνοδεύει τον μηχανισμό ΔΝΤ - Ε.Ε. και εγκρίθηκε αμετάφραστο από τη Βουλή.
Όπως μάλιστα επισήμανε ο γ.γ. της Διεθνούς Ομοσπονδίας Εκπαιδευτικών, ο οποίος βρίσκεται στην Αθήνα, το πακέτο "διάσωσης" της ελληνικής οικονομίας σημαίνει εμπορευματοποίηση της εκπαίδευσης, καθώς το ΔΝΤ ζήτησε και η κυβέρνηση αποδέχθηκε να αρθούν οι περιορισμοί για την ξένη επιχειρηματική δραστηριότητα στη χώρα μας. Πρόκειται για απαίτηση που διατυπώνεται για πρώτη φορά σε ευρωπαϊκή χώρα και έρχεται σε αντίθεση με το Σύνταγμα.
Η Ελλάδα μαζί με το "πακέτο σωτηρίας" υπογράφει την περιβόητη GATT και απεμπολεί τον δημόσιο έλεγχο για το σχολείο στο όνομα της ανταγωνιστικότητας.
Την παράδοση της εκπαίδευσης στις δυνάμεις της αγοράς μέχρι το τέλος του 2010 έχει ζητήσει το ΔΝΤ από την κυβέρνηση, αποκάλυψε χθες ο γενικός γραμματέας της Διεθνούς Ομοσπονδίας Εκπαιδευτικών, Fred Van Lewen. Ο επικεφαλής της Διεθνούς των Εκπαιδευτικών επισκέπτεται από χθες τη χώρα μας εκφράζοντας την αλληλεγγύη του στον αγώνα των ελληνικών εκπαιδευτικών συνδικάτων κατά των άγριων μέτρων που υφίστανται εκπαιδευτικοί και δημόσιο σχολείο.
Σε χθεσινή συνέντευξη Τύπου, ο γενικός γραμματέας της Διεθνούς των Εκπαιδευτικών αποκάλυψε ότι "το πακέτο διάσωσης" της ελληνικής οικονομίας σημαίνει εμπορευματοποίηση της εκπαίδευσης. Αναλυτικότερα, το ΔΝΤ έχει ζητήσει το άνοιγμα της εκπαιδευτικής αγοράς στον ιδιωτικό τομέα εντός του έτους. Με άλλα λόγια, έχει ζητήσει την άρση κάθε εμποδίου στην αλλοδαπή επιχειρηματική δραστηριότητα στον χώρο της εκπαίδευσης. 'Ετσι, η Ελλάδα θα είναι η πρώτη ευρωπαϊκή χώρα που γίνεται εκπαιδευτική... Μπανανία. Οι απαιτήσεις του ΔΝΤ θέτουν θέμα αλλαγής συντάγματος, εκτός και αν υλοποιηθούν δια της καταλύσεώς του.
Τα παραπάνω προβλέπονται στο Μνημόνιο του ΔΝΤ, το οποίο δεν έχει δημοσιοποιηθεί στο σύνολό του. Στο Μνημόνιο η εκπαίδευση βαφτίζεται υπηρεσία και αντιμετωπίζεται όπως ο τουρισμός και το λιανεμπόριο. Οι ρυθμίσεις που προβλέπονται για την εκπαίδευση μπαίνουν κάτω από τον τίτλο "Βελτίωση του επιχειρηματικού περιβάλλοντος και ανάπτυξη ανταγωνιστικών αγορών". Η κυβέρνηση, αναφέρεται, θα υλοποιήσει άμεσα όλα τα βήματα-κλειδιά που ορίζει η ευρωπαϊκή Οδηγία για τις Υπηρεσίες, "ειδικά στους τομείς προτεραιότητας, όπως είναι ο τουρισμός, η εκπαίδευση και το λιανεμπόριο"!
Συγκεκριμένα, προβλέπεται ότι η κυβέρνηση υιοθετεί μέχρι το τέλος του 2010 αλλαγές στην υπάρχουσα νομοθεσία σε τομείς υπηρεσιών-κλειδιά, όπως ο τουρισμός, το λιανεμπόριο και η εκπαίδευση. Η νέα νομοθεσία θα πρέπει να διευκολύνει την εγκατάσταση (εννοείται επιχειρήσεων) περιορίζοντας σημαντικά τις απαιτήσεις που ισχύουν. Ως τέτοιες αναφέρονται ποσοτικοί, εδαφικοί ή νομικοί περιορισμοί, φόροι ή άλλοι περιορισμοί που αφορούν σε πολυθεματικές δραστηριότητες. Πρέπει επίσης να διευκολύνει την παροχή διασυνοριακών υπηρεσιών θεσμοθετώντας την ελευθερία των παρόχων υπηρεσίων και διασφαλίζοντας τη νομική τους κάλυψη. Όπως επισημαίνεται χαρακτηριστικά, πρέπει να τεθούν εκτός νόμου ρυθμίσεις που προβλέπουν περιορισμούς για τις διασυνοριακές δραστηριότητες. Δηλαδή, η Ελλάδα, με την αποδοχή του πακέτου σωτηρίας, υπογράφει την περιβόητη GATT, εκχωρεί την αρμοδιότητα άσκησης εκπαιδευτικής πολιτικής και απεμπολεί κάθε δικαίωμα ελέγχου των εκπαιδευτικών δομών στο όνομα της ανταγωνιστικότητας.
Ο γενικός γραμματέας της Διεθνούς Ομοσπονδίας των Εκπαιδευτικών χαρακτήρισε καταστροφική την πολιτική του ΔΝΤ για την παιδεία και τόνισε ότι οι περικοπές επηρεάζουν αυτομάτως την ποιότητα της εκπαίδευσης και τη διαδικασία ανάπτυξης. Η εκπαίδευση, τόνισε, είναι το κλειδί για την ανάκαμψη. Κάθε ευρώ που επενδύεται στην εκπαίδευση επιστρέφει με τόκο 12%. Στο πλαίσιο αυτό ο κ. Fred Van Lewen, τόνισε ότι η Διεθνής των Εκπαιδευτικών θα προσφύγει στην UNESCO και στον Παγκόσμιο Οργανισμό Εργασίας έχοντας διαπιστώσει τόσο στο νομοσχέδιο Διαμαντοπούλου όσο και στο πρόγραμμα περικοπών παραβιάσεις των διεθνών συμβάσεων. Ιδιαίτερα ο γενικός γραμματέας της Διεθνούς Ομοσπονδίας αναφέρθηκε στην έλλειψη διαπραγμάτευσης μεταξύ της κυβέρνησης και των εκπαιδευτικών συνδικάτων. Πάντως, ο κ. Fred Van Lewen παρατήρησε ότι πολλές φορές οι κυβερνήσεις κρύβουν πίσω από το ΔΝΤ δικές τους πολιτικές επιλογές.
του Π. Στεφανάκου στην Αυγή Διαβάστε περισσότερα...
Όπως μάλιστα επισήμανε ο γ.γ. της Διεθνούς Ομοσπονδίας Εκπαιδευτικών, ο οποίος βρίσκεται στην Αθήνα, το πακέτο "διάσωσης" της ελληνικής οικονομίας σημαίνει εμπορευματοποίηση της εκπαίδευσης, καθώς το ΔΝΤ ζήτησε και η κυβέρνηση αποδέχθηκε να αρθούν οι περιορισμοί για την ξένη επιχειρηματική δραστηριότητα στη χώρα μας. Πρόκειται για απαίτηση που διατυπώνεται για πρώτη φορά σε ευρωπαϊκή χώρα και έρχεται σε αντίθεση με το Σύνταγμα.
Η Ελλάδα μαζί με το "πακέτο σωτηρίας" υπογράφει την περιβόητη GATT και απεμπολεί τον δημόσιο έλεγχο για το σχολείο στο όνομα της ανταγωνιστικότητας.
Την παράδοση της εκπαίδευσης στις δυνάμεις της αγοράς μέχρι το τέλος του 2010 έχει ζητήσει το ΔΝΤ από την κυβέρνηση, αποκάλυψε χθες ο γενικός γραμματέας της Διεθνούς Ομοσπονδίας Εκπαιδευτικών, Fred Van Lewen. Ο επικεφαλής της Διεθνούς των Εκπαιδευτικών επισκέπτεται από χθες τη χώρα μας εκφράζοντας την αλληλεγγύη του στον αγώνα των ελληνικών εκπαιδευτικών συνδικάτων κατά των άγριων μέτρων που υφίστανται εκπαιδευτικοί και δημόσιο σχολείο.
Σε χθεσινή συνέντευξη Τύπου, ο γενικός γραμματέας της Διεθνούς των Εκπαιδευτικών αποκάλυψε ότι "το πακέτο διάσωσης" της ελληνικής οικονομίας σημαίνει εμπορευματοποίηση της εκπαίδευσης. Αναλυτικότερα, το ΔΝΤ έχει ζητήσει το άνοιγμα της εκπαιδευτικής αγοράς στον ιδιωτικό τομέα εντός του έτους. Με άλλα λόγια, έχει ζητήσει την άρση κάθε εμποδίου στην αλλοδαπή επιχειρηματική δραστηριότητα στον χώρο της εκπαίδευσης. 'Ετσι, η Ελλάδα θα είναι η πρώτη ευρωπαϊκή χώρα που γίνεται εκπαιδευτική... Μπανανία. Οι απαιτήσεις του ΔΝΤ θέτουν θέμα αλλαγής συντάγματος, εκτός και αν υλοποιηθούν δια της καταλύσεώς του.
Τα παραπάνω προβλέπονται στο Μνημόνιο του ΔΝΤ, το οποίο δεν έχει δημοσιοποιηθεί στο σύνολό του. Στο Μνημόνιο η εκπαίδευση βαφτίζεται υπηρεσία και αντιμετωπίζεται όπως ο τουρισμός και το λιανεμπόριο. Οι ρυθμίσεις που προβλέπονται για την εκπαίδευση μπαίνουν κάτω από τον τίτλο "Βελτίωση του επιχειρηματικού περιβάλλοντος και ανάπτυξη ανταγωνιστικών αγορών". Η κυβέρνηση, αναφέρεται, θα υλοποιήσει άμεσα όλα τα βήματα-κλειδιά που ορίζει η ευρωπαϊκή Οδηγία για τις Υπηρεσίες, "ειδικά στους τομείς προτεραιότητας, όπως είναι ο τουρισμός, η εκπαίδευση και το λιανεμπόριο"!
Συγκεκριμένα, προβλέπεται ότι η κυβέρνηση υιοθετεί μέχρι το τέλος του 2010 αλλαγές στην υπάρχουσα νομοθεσία σε τομείς υπηρεσιών-κλειδιά, όπως ο τουρισμός, το λιανεμπόριο και η εκπαίδευση. Η νέα νομοθεσία θα πρέπει να διευκολύνει την εγκατάσταση (εννοείται επιχειρήσεων) περιορίζοντας σημαντικά τις απαιτήσεις που ισχύουν. Ως τέτοιες αναφέρονται ποσοτικοί, εδαφικοί ή νομικοί περιορισμοί, φόροι ή άλλοι περιορισμοί που αφορούν σε πολυθεματικές δραστηριότητες. Πρέπει επίσης να διευκολύνει την παροχή διασυνοριακών υπηρεσιών θεσμοθετώντας την ελευθερία των παρόχων υπηρεσίων και διασφαλίζοντας τη νομική τους κάλυψη. Όπως επισημαίνεται χαρακτηριστικά, πρέπει να τεθούν εκτός νόμου ρυθμίσεις που προβλέπουν περιορισμούς για τις διασυνοριακές δραστηριότητες. Δηλαδή, η Ελλάδα, με την αποδοχή του πακέτου σωτηρίας, υπογράφει την περιβόητη GATT, εκχωρεί την αρμοδιότητα άσκησης εκπαιδευτικής πολιτικής και απεμπολεί κάθε δικαίωμα ελέγχου των εκπαιδευτικών δομών στο όνομα της ανταγωνιστικότητας.
Ο γενικός γραμματέας της Διεθνούς Ομοσπονδίας των Εκπαιδευτικών χαρακτήρισε καταστροφική την πολιτική του ΔΝΤ για την παιδεία και τόνισε ότι οι περικοπές επηρεάζουν αυτομάτως την ποιότητα της εκπαίδευσης και τη διαδικασία ανάπτυξης. Η εκπαίδευση, τόνισε, είναι το κλειδί για την ανάκαμψη. Κάθε ευρώ που επενδύεται στην εκπαίδευση επιστρέφει με τόκο 12%. Στο πλαίσιο αυτό ο κ. Fred Van Lewen, τόνισε ότι η Διεθνής των Εκπαιδευτικών θα προσφύγει στην UNESCO και στον Παγκόσμιο Οργανισμό Εργασίας έχοντας διαπιστώσει τόσο στο νομοσχέδιο Διαμαντοπούλου όσο και στο πρόγραμμα περικοπών παραβιάσεις των διεθνών συμβάσεων. Ιδιαίτερα ο γενικός γραμματέας της Διεθνούς Ομοσπονδίας αναφέρθηκε στην έλλειψη διαπραγμάτευσης μεταξύ της κυβέρνησης και των εκπαιδευτικών συνδικάτων. Πάντως, ο κ. Fred Van Lewen παρατήρησε ότι πολλές φορές οι κυβερνήσεις κρύβουν πίσω από το ΔΝΤ δικές τους πολιτικές επιλογές.
του Π. Στεφανάκου στην Αυγή Διαβάστε περισσότερα...
Πέμπτη 20 Μαΐου 2010
ΔΙΚΑΙΟΥΜΑΣΤΕ ΝΑ ΜΗΝ ΠΛΗΡΩΝΟΥΜΕ ΤΑ ΔΙΟΔΙΑ
ΔΙΚΑΙΟΥΜΑΣΤΕ ΝΑ ΜΗΝ ΠΛΗΡΩΝΟΥΜΕ ΤΑ ΔΙΟΔΙΑΠΟΥ ΖΗΤΑΕΙ Η ΝΕΑ ΟΔΟΣ Α.Ε.ΕΝΗΜΕΡΩΤΙΚΟ ΣΗΜΕΙΩΜΑ ΣΧΕΤΙΚΑ ΜΕ ΤΑ ΔΙΟΔΙΑΕπιθυμία και επιδίωξη όλων είναι η πλήρης κατάργηση των διοδίων, αλλά μέχρι να επιτευχθεί είναι χρήσιμο να γνωρίζουμε τις διατάξεις που ισχύουν σήμερα.Για τους χρήστες της ΠΑΘΕ ισχύει ο νόμος 3555/2007 (που κύρωσε την σύμβαση της εταιρίας ΝΕΑ ΟΔΟΣ Α.Ε. με το ελληνικό Δημόσιο). Για τους κατοίκους των περιοχών όπου λειτουργούν διόδια, ισχύει ο νόμος 2539/1997, που τους απαλλάσσει από την υποχρέωση καταβολής διοδίων και φυσικά για όλους ισχύει το Σύνταγμα της Ελλάδας.Ειδικότερα, ο νόμος 3555/2007 ΦΕΚ 81 Α, προβλέπει:- Άρθρο 24.2.2: ισχύει η αρχή καθορισμού των διοδίων-τελών, ανάλογα με τη διανυόμενη από το χρήστη απόσταση.- Άρθρο 24.1.3: ο Παραχωρησιούχος υποχρεούται να μεριμνήσει για την σταδιακή εγκατάσταση ηλεκτρονικού συστήματος.- Άρθρο 18.2.2: μέσα σε 20 μήνες, ήτοι μέχρι τις 26/12/2008, θα έπρεπε να είχανολοκληρωθεί όλα τα έργα και εγκαταστάσεις στο τμήμα της Εθνικής Οδού Μεταμόρφωση-Σχηματάρι (εκτός από τον Α/Κ Βαρυμπόμπης).- Άρθρο 18.2.3: μέσα σε 32 μήνες, ήτοι μέχρι τις 26/12/2009, θα πρέπει να έχουν ολοκληρωθεί όλα τα έργα και εγκαταστάσεις στο τμήμα της Εθνικής Οδού Μεταμόρφωση-Αγ.Κωνσταντίνος, δηλαδή ΚΑΙ το πλήρες ηλεκτρονικό σύστημα που αναφέρεται στο άρθρο 24.2.5.Από τα παραπάνω προκύπτει ότι η δυνατότητα που δόθηκε στον Παραχωρησιούχο να τοποθετήσει μετωπικά διόδια στις Αφίδνες και να εισπράττει Διόδια για όλο το τμήμα των 51χλμ., από Μεταμόρφωση έως Σχηματάρι, ανεξάρτητα από την διανυόμενη απόσταση, εκτός από το ότι έχει νομικά κενά που θα αναφερθούν στη συνέχεια, ήταν και εντελώς προσωρινού χαρακτήρα, μέχρι δηλαδή να εκπνεύσουν οι τμηματικές προθεσμίες του άρθρου 18. Επομένως, η λειτουργία των διοδίων με τον σημερινό τρόπο είναι εντελώς αυθαίρετη και παράνομη.ΝΟΜΙΚΑ ΚΕΝΑ ΤΟΥ ΝΟΜΟΥ 3555/20071. Τα διόδια στο τμήμα των 51χλμ., της ΠΑΘΕ από Μεταμόρφωση έως Σχηματάρι, που έχει κατασκευαστεί από χρηματοδότηση του Ελληνικού Δημοσίου και της Ευρωπαϊκής Ενωσης, δεν έχουν ανταποδοτικό χαρακτήρα για τους χρήστες, δεδομένου ότι το μεγαλύτερο μέρος τους (65% έως 90%) προορίζεται για την κατασκευή της Ιόνιας Οδού, στο Δυτικό τμήμα της χώρας και έτσι παραβιάζονται τα Άρθρα 4.2 και 4.5 του Συντάγματος, που ορίζουν ότι: «οι Έλληνες έχουν ίσες υποχρεώσεις και συνεισφέρουν στα δημόσια βάρη, ανάλογα με τις δυνάμεις τους».2. Η επιβολή διοδίων που αντιστοιχούν σε χρήση 51χλμ. σε όσους εισέρχονται/εξέρχονται από ενδιάμεσους κόμβους, μεταξύ των οποίων μεσολαβεί ο σταθμός διοδίων των Αφιδνών, είναι αντίθετη με τα άρθρα 24.2.2, 24.1.3 & 24.2.5 του νόμου 3555/2007, καθώς και με το άρθρο 25 του Συντάγματος, γιατί συνιστά καταχρηστική άσκηση δικαιώματος και δεν σέβεται την αρχή της αναλογικότητας (π.χ. για τα 6χλμ. από Αφίδνες μέχρι Αγ. Στέφανο, καλούμαστε να πληρώσουμε για χρήση 51χλμ.).ΣΥΝΕΠΕΙΕΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΡΝΗΣΗ ΠΛΗΡΩΜΗΣΣτο άρθρο 24.1.5(2), εδάφια (i) και (ii), προβλέπεται ότι ο Παραχωρησιούχος μπορεί να απαιτήσει από το χρήστη που δεν πλήρωσε, την καταβολή του 20πλάσιου του αντιτίμου σαν αστική ποινή με τις ακόλουθες προϋποθέσεις και διαδικασίες:α) Πρέπει να έχει πάρει άδεια από την Αρχή Προστασίας Προσωπικών Δεδομένων για να εγκαταστήσει και να χρησιμοποιεί κάμερες.β) Να στείλει στο αρμόδιο Υπουργείο την φωτογραφία των πινακίδων με σημείωση του χρόνου διέλευσης. Το υπουργείο πρέπει μέσα σε 5 ημέρες να του παρέχει τα στοιχεία του κατόχου του οχήματος. Στη συνέχεια, ο Παραχωρησιούχος μπορεί να ζητήσει την έκδοση διαταγής πληρωμής, εφ΄όσον περάσουν 15 ημέρες και ο χρήστης δεν έχει πληρώσει.Η διάταξη όμως αυτή του άρθρου 24.1.5 είναι αντισυνταγματική γιατί:α) δεν παρέχει στον πολίτη το δικαίωμα της προηγούμενης ακρόασης (άρθρο 20.2), καιβ) γιατί παρέχει στο προσωπικό του Παραχωρησιούχου (ο οποίος μπορεί να προσλαμβάνει οποιονδήποτε, για οποιοδήποτε χρονικό διάστημα και με ανεξέλεγκτα προσόντα και ιδιότητες) αρμοδιότητες δημοσίου υπαλλήλου (άρθρο 103.1 του Συντάγματος).Στο ίδιο άρθρο, ρητά αναφέρεται ότι το Δημόσιο (Αστυνομία, Τροχαία και Δ.Ο.Υ.) δεν έχει καμία ανάμειξη στη διαδικασία επιδίωξης είσπραξης του αντιτίμου και της αστικής ποινής, πρόκειται δηλαδή για μια οικονομική διαφορά μεταξύ του ιδιώτη χρήστη και του ιδιώτη ΝΕΑ ΟΔΟΣ Α.Ε.Για όλους τους παραπάνω λόγους, είναι σχεδόν βέβαιο ότι εάν ο Παραχωρησιούχος προσπαθήσει μέσω διαταγής πληρωμής να εισπράξει πρόστιμα από τους πολίτες που αρνούνται να πληρώσουν διόδια, τα Δικαστήρια όπου αυτοί θα προσφύγουν, θα τους δικαιώσουν και η εταιρεία θα έχει γενικότερα προβλήματα σχετικά με τη νομιμότητα της Σύμβασής της.Εκτός όμως από την παράνομη, αυθαίρετη και καταχρηστική απαίτηση καταβολής Διοδίων, η μη συμμόρφωση του Παραχωρησιούχου με τις συμβατικές του υποχρεώσεις και η αδιαφορία του Δημοσίου, έχουν προκαλέσει προβλήματα οδικής ασφάλειας στον επικίνδυνο και ημιτελή παράπλευρο δρόμο (παράδρομο) από τον Άγιο Στέφανο μέχρι τη Μαλακάσα διότι:α) Για να αποφύγουν τα διόδια των Αφιδνών, σχεδόν όλα τα φορτηγά διεθνών μεταφορών, κινούνται στον παράδρομο, ο οποίος πλέον είναι γεμάτος λακκούβες και εξογκώματα. Αυτό συμβαίνει διότι οι προδιαγραφές του δεν αφορούν βαριά κυκλοφορία, δεν έχει διαχωριστική λωρίδα, αλλά ούτε και κατάλληλη σήμανση, με αποτέλεσμα συνεχή πρόκληση ατυχημάτων και πολύ μεγάλη ταλαιπωρία. Ο παράδρομος, αντί να εξυπηρετεί τους κατοίκους και την τοπική κυκλοφορία, έχει αποκτήσει κίνηση επιπέδων εθνικής οδού.β) Από τη δεξιά πλευρά του παράδρομου (με φορά κίνησης προς Αθήνα), αυτός παραμένει ημιτελής, αφού διακόπτεται στη Μαλακάσα (από τη Σφενδάλη έως τις Αφίδνες), στις Αφίδνες (από την ιδιοκτησία του κ. Παπαρούνη), αλλά και στον Αγ. Στέφανο (από το στρατόπεδο της 651ΑΒΥΠ).Εμείς οι κάτοικοι και οι εργαζόμενοι των περιοχών, από τις Αφίδνες μέχρι τον Ωρωπό, δεν υποκύπτουμε στο εκβιαστικό δίλημμα του τύπου “να πληρώνουμε το παράνομο χαράτσι ή να διακινδυνεύουμε τη ζωή μας στον άθλιο και ημιτελή παράδρομο”.Αποφασίσαμε ΝΑ ΜΗΝ ΠΛΗΡΩΝΟΥΜΕ, να μη δίνουμε το ονοματεπώνυμό μας και αρνούμαστε να παραλάβουμε οποιοδήποτε χαρτί, ΕΜΠΙΣΤΕΥΟΜΕΝΟΙ την κρίση των Δικαστηρίων.ΣΥΝΤΟΝΙΣΤΙΚΗ ΕΠΙΤΡΟΠΗ ΦΟΡΕΩΝ & ΚΑΤΟΙΚΩΝ Β.Α. ΑΤΤΙΚΗΣ
Διαβάστε περισσότερα...
Τετάρτη 19 Μαΐου 2010
Δευτέρα 17 Μαΐου 2010
Έχουμε χρεοκοπήσει;
Κριση;… Ιδανική ευκαιρία
Από τις εκλογές και μετά είμαστε όλοι θεατές μιας συζήτησης που διεξάγεται κυρίως με σκληρά τεχνοκρατικούς όρους και άρα με ένα τρόπο που δεν επιτρέπει στον κόσμο να την παρακολουθήσει αλλά την ίδια στιγμή αναπαράγει ένα συνολικό φόβο. Ας τα βάλλουμε όμως τα πράγματα σε μία σειρά. Στόχος μας δεν είναι ούτε να αναλύσουμε τα πάντα ούτε να μιλήσουμε τεχνικά αλλά να προσπαθήσουμε να δούμε αν τελικά η κατάσταση μας είναι μονόδρομος.
Έχουμε χρεοκοπήσει;
Αυτή την στιγμή το δημόσιο χρέος υπολογίζεται ότι θα ακουμπήσει το 125% του ΑΕΠ και το συνολικό χρέος το 175%. Τα νούμερα μπορεί να φαίνονται εντιπωσιακά αλλά ας δούμε και κάποια άλλα συγκριτικά. Η Ολλανδία έχει χρέος 234%, η Ιρλανδία 222%, το Βέλγιο 219%, η Ισπανία 207%, η Πορτογαλία 197% και η Ιταλία 194%. Ο κατά κεφαλήν εξωτερικός δανεισμός μια σειράς χωρών της ευρωζώνης, είναι πολλαπλάσιος του δικού μας και της Ιρλανδίας είναι σχεδόν οκταπλάσιος. Το χρέος της Ιαπωνίας ακουμπάει το 200%.
Τα μέτρα είναι μονόδρομος; (ή που θα βρούμε τα λεφτά;)
Ο Γκόρντον Μπράουν όταν του ζήτησαν να μειώσει τις δημόσιες δαπάνες της Βρετανίας κατά 20 δις αρνήθηκε με το σκεπτικό ότι κάτι τέτοιο θα σήμαινε καταστροφή της Βρετανικής οικονομίας. Η Βρετανία είναι 6 φορές μεγαλύτερη από την Ελλάδα. Η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ επιλέγεται, να μειώσετε τις δικές μας δαπάνες κατά 25 δις σε τρία μόλις χρόνια. Όποιος τολμά να αντιδράσει στα οικονομικά μέτρα της κυβέρνησης παίρνει την απάντηση: «πείτε μας που θα βρούμε τα λεφτά;» Ζητάμε εκ των προτέρων συγνώμη για την κουραστική λίστα που θα ακολουθήσει αλλά έχει και η ανοχή τα όρια της και δυστυχώς για τον πρωθυπουργό σε αυτή την χώρα δεν κατοικούν μόνο κόπανοι που τον συναντάνε στον δρόμο και του δείνουν τον μισθό τους για την «εθνική σωτηρία». Έχουμε και λέμε:
· 11,8 δις είναι τα κέρδη των εισηγμένων στο χρηματιστήριο το 2009.
· 10.000 υπεράκτιες εταιρείες ελληνικών συμφερόντων διακινούν δεκάδες δις ¬ και το δημόσιο χάνει ετησίως από φόρους πάνω από 6 δις.
· 12 δις ευρώ υπολογίζεται η ετήσια φοροδιαφυγή, 8 δις η ετήσια φοροκλοπή ΦΠΑ, 8 δις οι ταξικές φοροαπαλλαγές των κυβερνήσεων του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ.
· 2 δις θα εξοικονομούσαμε αν είχαμε φορολογικό συντελεστή επί των κερδών αυτόν που είχαμε την δεκαετία του 90 (45%), από τις 300 μόνο πιο κερδοφόρες ανώνυμες εταιρείες (με βάση τις φορολογικές δηλώσεις του 2008).
· 3 δις ευρώ τα κέρδη των τραπεζών μέσα στο 2009.
· Μείωση των εξοπλιστικών δαπανών οι οποίες είναι 4,1-4,3% ΑΕΠ κάθε έτος (10 δις περίπου το χρόνο) για τα επόμενα χρόνια.
· Ο προϋπολογισμός προβλέπει 16 εκατομμύρια ευρώ από τη φορολόγηση των εφοπλιστών και 45 εκατομμύρια ως έσοδο από τις πράσινες κάρτες των μεταναστών.
· Η εκλησιαστική περιουσία φορολογείται με 9% στα έσοδα της από ακίνητα μισθώματα και οι δωρεές από 10% σε χρήμα και 5% σε είδος έπεσαν τελικά στο 0,5%.
· Μόνο μια εταιρεία σούπερ μάρκετ το 2008 στη χώρα μας είχε τζίρο 1,94 δις ε. (κάτι λιγότερο δηλαδή από το 1% του ελληνικού ΑΕΠ) και πλήρωσε φόρο 6,1 εκ. Αθροιστικά οι 12.000 υπάλληλοι της πλήρωσαν μεγαλύτερο φόρο.
Τελικά τι σημαίνει κρίση; (ή πώς να κάνουμε την κρίση ευκαιρία)
Όταν μιλάμε για κρίση αναφερόμαστε σε μία κατάσταση στην οποία έχει χαθεί το σημείο ισσοροποίας. Από την μερία των κυρίαρχων τα πάντα τίθονται υπό αμφισβήτηση και προσπαθούν να ακυρώσουν όσο το δυνατό περισσότερες κατακτήσεις και δικαιώματα του κόσμου της εργασίας και της νεολαίας. Μέσα σε αυτές τις συνθήκες οι πρωτεραοότητες του καθένα γίνονται κρυστάλλινες. Το πρώτο πράγμα που έκαναν σε ολόκληρο τον κόσμο οι κυβερνήσεις ήταν να σώσουν τις τράπεζες μετατρέποντας τις ζημιές τους σε ζημιές της κοινωνίας. Ειδικά στην χώρα μας οι τράπεζες έχουν ήδη πάρει 12 δις από το περίφημο πακέτο στήριξης το οποίο ενεργοποιήθηκε ξανά για να πάρουν άλλα 17. Παράλληλα δανέιστηκαν λεφτά από την Ευρωπαική Κεντρική Τράπεζα με 1% τα οποία μετα δάνεισαν σε εμάς με 5%.
Μοναδική λύση για την νεολαία και τους εργαζόμενους είναι οι μαζικοί ενωτικοί αγώνες για την ανατροπή των κυβερνητικών μέτρων. Πρέπει να ακυρώσουμε την πορεία που μας έφερε μέχρι εδώ. Λευτά υπάρχουνε, από το 1996 μέχρι το 2007 η αύξηση του ΑΕΠ ακόυμπησε το 50%. Όπως τότε όμως μας ζητούσανε θυσίες για να υπάρξει ανάπτυξη τώρα μας ζητάνε θυσίες για να βγούμε από την κρίση. Η αλήθεια είναι ότι η σημερινή κρίση είναι η άλλη όψη της ανάπτυξης που γνωρίσαμε. Μιας ανάπτυξης που στηρίχθηκε στην διάλυση των εργασιακών σχέσεων και στην ιδιοτυκοποίηση των κοινωνικών αγαθών και του δημόσιου πλόυτου.
Η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ λέει ότι η κρίση είναι ευκαιρία και εννωεί ότι είναι ευκαιρία να τελείωσει ότι ξεκίνησε τα προηγούμενα χρόνια. Να διαλύσει το ασφαλιστικό και τις εργασιακές σχέσεις και να ιδιωτικοποιήσει ότι έμεινε όρθιο
Η κρίση μπορεί να γίνει όμως και για εμάς μια ευκαιρία. Μια ευκαιρία να ακυρώσουμε όλες τις πολιτικές επιλογές που τόσα χρόνια μας κλέβουν τη ζωή και το μέλλον. Όλες τις πολιτικές που μας υπόσχονται μια αέναη περιπλάνηση στην νεοφιλελεύθερη ζούγλα της εργασιακής επισφάλειας. Με άλλα λόγια η κατάσταση είναι απελπιστική και η λύση απελπιστικά απλή.
Από diktyoemme @ Παρασκευή, 16 Απριλίου 2010
Διαβάστε περισσότερα...
Από τις εκλογές και μετά είμαστε όλοι θεατές μιας συζήτησης που διεξάγεται κυρίως με σκληρά τεχνοκρατικούς όρους και άρα με ένα τρόπο που δεν επιτρέπει στον κόσμο να την παρακολουθήσει αλλά την ίδια στιγμή αναπαράγει ένα συνολικό φόβο. Ας τα βάλλουμε όμως τα πράγματα σε μία σειρά. Στόχος μας δεν είναι ούτε να αναλύσουμε τα πάντα ούτε να μιλήσουμε τεχνικά αλλά να προσπαθήσουμε να δούμε αν τελικά η κατάσταση μας είναι μονόδρομος.
Έχουμε χρεοκοπήσει;
Αυτή την στιγμή το δημόσιο χρέος υπολογίζεται ότι θα ακουμπήσει το 125% του ΑΕΠ και το συνολικό χρέος το 175%. Τα νούμερα μπορεί να φαίνονται εντιπωσιακά αλλά ας δούμε και κάποια άλλα συγκριτικά. Η Ολλανδία έχει χρέος 234%, η Ιρλανδία 222%, το Βέλγιο 219%, η Ισπανία 207%, η Πορτογαλία 197% και η Ιταλία 194%. Ο κατά κεφαλήν εξωτερικός δανεισμός μια σειράς χωρών της ευρωζώνης, είναι πολλαπλάσιος του δικού μας και της Ιρλανδίας είναι σχεδόν οκταπλάσιος. Το χρέος της Ιαπωνίας ακουμπάει το 200%.
Τα μέτρα είναι μονόδρομος; (ή που θα βρούμε τα λεφτά;)
Ο Γκόρντον Μπράουν όταν του ζήτησαν να μειώσει τις δημόσιες δαπάνες της Βρετανίας κατά 20 δις αρνήθηκε με το σκεπτικό ότι κάτι τέτοιο θα σήμαινε καταστροφή της Βρετανικής οικονομίας. Η Βρετανία είναι 6 φορές μεγαλύτερη από την Ελλάδα. Η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ επιλέγεται, να μειώσετε τις δικές μας δαπάνες κατά 25 δις σε τρία μόλις χρόνια. Όποιος τολμά να αντιδράσει στα οικονομικά μέτρα της κυβέρνησης παίρνει την απάντηση: «πείτε μας που θα βρούμε τα λεφτά;» Ζητάμε εκ των προτέρων συγνώμη για την κουραστική λίστα που θα ακολουθήσει αλλά έχει και η ανοχή τα όρια της και δυστυχώς για τον πρωθυπουργό σε αυτή την χώρα δεν κατοικούν μόνο κόπανοι που τον συναντάνε στον δρόμο και του δείνουν τον μισθό τους για την «εθνική σωτηρία». Έχουμε και λέμε:
· 11,8 δις είναι τα κέρδη των εισηγμένων στο χρηματιστήριο το 2009.
· 10.000 υπεράκτιες εταιρείες ελληνικών συμφερόντων διακινούν δεκάδες δις ¬ και το δημόσιο χάνει ετησίως από φόρους πάνω από 6 δις.
· 12 δις ευρώ υπολογίζεται η ετήσια φοροδιαφυγή, 8 δις η ετήσια φοροκλοπή ΦΠΑ, 8 δις οι ταξικές φοροαπαλλαγές των κυβερνήσεων του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ.
· 2 δις θα εξοικονομούσαμε αν είχαμε φορολογικό συντελεστή επί των κερδών αυτόν που είχαμε την δεκαετία του 90 (45%), από τις 300 μόνο πιο κερδοφόρες ανώνυμες εταιρείες (με βάση τις φορολογικές δηλώσεις του 2008).
· 3 δις ευρώ τα κέρδη των τραπεζών μέσα στο 2009.
· Μείωση των εξοπλιστικών δαπανών οι οποίες είναι 4,1-4,3% ΑΕΠ κάθε έτος (10 δις περίπου το χρόνο) για τα επόμενα χρόνια.
· Ο προϋπολογισμός προβλέπει 16 εκατομμύρια ευρώ από τη φορολόγηση των εφοπλιστών και 45 εκατομμύρια ως έσοδο από τις πράσινες κάρτες των μεταναστών.
· Η εκλησιαστική περιουσία φορολογείται με 9% στα έσοδα της από ακίνητα μισθώματα και οι δωρεές από 10% σε χρήμα και 5% σε είδος έπεσαν τελικά στο 0,5%.
· Μόνο μια εταιρεία σούπερ μάρκετ το 2008 στη χώρα μας είχε τζίρο 1,94 δις ε. (κάτι λιγότερο δηλαδή από το 1% του ελληνικού ΑΕΠ) και πλήρωσε φόρο 6,1 εκ. Αθροιστικά οι 12.000 υπάλληλοι της πλήρωσαν μεγαλύτερο φόρο.
Τελικά τι σημαίνει κρίση; (ή πώς να κάνουμε την κρίση ευκαιρία)
Όταν μιλάμε για κρίση αναφερόμαστε σε μία κατάσταση στην οποία έχει χαθεί το σημείο ισσοροποίας. Από την μερία των κυρίαρχων τα πάντα τίθονται υπό αμφισβήτηση και προσπαθούν να ακυρώσουν όσο το δυνατό περισσότερες κατακτήσεις και δικαιώματα του κόσμου της εργασίας και της νεολαίας. Μέσα σε αυτές τις συνθήκες οι πρωτεραοότητες του καθένα γίνονται κρυστάλλινες. Το πρώτο πράγμα που έκαναν σε ολόκληρο τον κόσμο οι κυβερνήσεις ήταν να σώσουν τις τράπεζες μετατρέποντας τις ζημιές τους σε ζημιές της κοινωνίας. Ειδικά στην χώρα μας οι τράπεζες έχουν ήδη πάρει 12 δις από το περίφημο πακέτο στήριξης το οποίο ενεργοποιήθηκε ξανά για να πάρουν άλλα 17. Παράλληλα δανέιστηκαν λεφτά από την Ευρωπαική Κεντρική Τράπεζα με 1% τα οποία μετα δάνεισαν σε εμάς με 5%.
Μοναδική λύση για την νεολαία και τους εργαζόμενους είναι οι μαζικοί ενωτικοί αγώνες για την ανατροπή των κυβερνητικών μέτρων. Πρέπει να ακυρώσουμε την πορεία που μας έφερε μέχρι εδώ. Λευτά υπάρχουνε, από το 1996 μέχρι το 2007 η αύξηση του ΑΕΠ ακόυμπησε το 50%. Όπως τότε όμως μας ζητούσανε θυσίες για να υπάρξει ανάπτυξη τώρα μας ζητάνε θυσίες για να βγούμε από την κρίση. Η αλήθεια είναι ότι η σημερινή κρίση είναι η άλλη όψη της ανάπτυξης που γνωρίσαμε. Μιας ανάπτυξης που στηρίχθηκε στην διάλυση των εργασιακών σχέσεων και στην ιδιοτυκοποίηση των κοινωνικών αγαθών και του δημόσιου πλόυτου.
Η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ λέει ότι η κρίση είναι ευκαιρία και εννωεί ότι είναι ευκαιρία να τελείωσει ότι ξεκίνησε τα προηγούμενα χρόνια. Να διαλύσει το ασφαλιστικό και τις εργασιακές σχέσεις και να ιδιωτικοποιήσει ότι έμεινε όρθιο
Η κρίση μπορεί να γίνει όμως και για εμάς μια ευκαιρία. Μια ευκαιρία να ακυρώσουμε όλες τις πολιτικές επιλογές που τόσα χρόνια μας κλέβουν τη ζωή και το μέλλον. Όλες τις πολιτικές που μας υπόσχονται μια αέναη περιπλάνηση στην νεοφιλελεύθερη ζούγλα της εργασιακής επισφάλειας. Με άλλα λόγια η κατάσταση είναι απελπιστική και η λύση απελπιστικά απλή.
Από diktyoemme @ Παρασκευή, 16 Απριλίου 2010
Διαβάστε περισσότερα...
Κυριακή 16 Μαΐου 2010
ΧΡΕΩΚΟΠΙΑ ΚΑΙ ΠΑΤΡΙΩΤΙΣΜΟΣ
«Έκαστος τόπος έχει την πληγή του· η Αγγλία την ομίχλη, η Αίγυπτος τας οφθαλμίας, η Βλαχία τας ακρίδας και η Ελλάς τον πατριωτισμόν». (Εμμ. Ροΐδης)
Χρεωκοπία της Νεοελλάδας:
Ανεξάρτητη από διεθνή κρίση ή επιθέσεις στο ευρώ
Πατριωτισμός:
Το τελευταίο καταφύγιο των -νεοελλήνων- απατεώνων
Στα πλαίσια της απελπισμένης αναζήτησης εξωτερικών εχθρών, στους οποίους να μπορούν να καταλογιστούν διάφορα «σπασμένα», η σημερινή νεοελληνική κυβέρνηση έχει εστιάσει τις -προπαγανδιστικές- προσπάθειές της σε ένα φαντασιώδες υβρίδιο φτιαγμένο από «διεθνή οικονομική κρίση», «κερδοσκοπικές επιθέσεις στο ευρώ» και … «κακούς Γερμανούς», που δεν μας αφήνουν να δανειστούμε για να ξελασπώσουμε.
Βέβαια, ο προφανής στόχος της κυβέρνησης είναι να δημιουργηθεί μέσα στο μυαλό των υπηκόων ένας αχταρμάς θολούρας και παρερμηνείας. Γιατί, ασχέτως τού σημερινού συγκυριακού και μόνον συσχετισμού τους, άλλο πράγμα είναι η οικονομική κρίση, άλλο η επίθεση διεθνών κερδοσκόπων εναντίον του ευρώ και άλλο οι «κακοί Γερμανοί». Αυτό που πρέπει πάση θυσία να αποκρυφθεί είναι οι αποκλειστικές ευθύνες της Νεοελλάδας για την σημερινή κοινωνική (και όχι απλώς οικονομική) της χρεωκοπία.
Μιά ανασκόπηση της πολύ πρόσφατης
νεοελληνικής οικονομικής ιστορίας
Αυτό που δεν λένε στο ρωμιό οι ταγοί του είναι, ότι για τη σημερινή αδιέξοδη κοινωνική και οικονομική κατάσταση της χώρας δεν φταίει ούτε η διεθνής οικονομική κρίση, ούτε οι επιθέσεις των κερδοσκόπων στο ευρώ, ούτε οι κακοί Γερμανοί, που δεν μας δανείζουν, αλλά ότι η χώρα οδηγήθηκε αυτοβούλως σε αυτή την κατάσταση εντελώς ανεξάρτητα από τις παραπάνω εκ τού πονηρού παρουσιαζόμενες ως αιτίες.
Και ιδού πώς:
Επί τρείς δεκαετίες ύπαρξής της στην Ευρωπαϊκή Ένωση (και ειδικά στις δεκαετίες του 1980 και 1990) η Νεοελλάδα δέχτηκε έναν πακτωλό χρηματικών επιδοτήσεων, επιχορηγήσεων, ενισχύσεων, χρηματικών πακέτων, κεφαλαίων κ.λπ. από τα διάφορα ευρωπαϊκά κοινοτικά ταμεία. Τέτοιες κολοσσιαίες ποσότητες χρήματος δεν είχαν εισρεύσει ποτέ στο νεοελληνικό κράτος. Πρέπει επίσης να επισημανθεί, ότι τα χρήματα αυτά δόθηκαν δωρεάν με μόνη «υποχρέωση» της Νεοελλάδας να τα χρησιμοποιήσει για να φτιάξει υποδομές σύγχρονης ευρωπαϊκής χώρας, π.χ. ασφαλείς δημόσιους αυτοκινητοδρόμους και λιμάνια, σοβαρό δημόσιο σύστημα υγείας, αποτελεσματικές δημόσιες υπηρεσίες κ.λπ..
Τεράστιες ποσότητες χρημάτων χαρίστηκαν επίσης (μέσω κρατικών διόδων) σε ιδιώτες, που θεωρήθηκε, ότι εκπλήρωναν προδιαγραφές σοβαρών επενδυτών, ώστε να δημιουργηθούν γερές βάσεις για μια αγροτική και βιομηχανική παραγωγή σύγχρονου τύπου. Οι λίγο μεγαλύτεροι θα θυμούνται την καταναλωτική (αλλά όχι και παραγωγική) ευμάρεια, ειδικά της δεκαετίας του 1980. Θα θυμούνται μια άλλη Νεοελλάδα, η οποία (σε αντίθεση με τη σημερινή) έδινε την εντύπωση, ότι κολυμπούσε στο χρήμα και στην ευθυμία.
Το πρόβλημα με όλα αυτά τα μυθώδη χρηματικά πακέτα, που χορηγήθηκαν στη Νεοελλάδα είναι, ότι η διαμοίρασή τους και ο τρόπος διαχείρισής τους δεν έγιναν από τους χορηγούς τους (δηλαδή από την τότε Ε.Ο.Κ.), αλλά (σύμφωνα με το στερεότυπο των αφελών κουτόφραγκων, που τους εξαπατά ο κάθε κουτοπόνηρος νεοέλληνας ταξιτζής), χωρίς να προσπαθήσει η Ε.Ο.Κ. να αποσπάσει καμμία εγγύηση για τον τρόπο διαχείρισής τους, δόθηκαν εν λευκώ στο νεοελληνικό κρατίδιο (ένα εγγενώς παραδομένο στην απόλυτη διαφθορά νεοβυζαντινό απολειφάδι
Το αναμενόμενο αποτέλεσμα ήταν, ότι:
α. Τα χρήματα που προορίζονταν για την ενίσχυση των ιδιωτικών επενδύσεων δόθηκαν σε «ημετέρους» με ανύπαρκτη επενδυτική διάθεση, οι οποίοι (σαν γνήσια ελλαδίτικα βλαχαδερά) «επένδυσαν» μέχρι την τελευταία δεκάρα στην προσωπική τους νεόπλουτη κατανάλωση αγοράζοντας Mercedes, φτιάχνοντας δύο και τρία εξοχικά σπίτια (κατά προτίμηση με πισίνα), ή φυγαδεύοντας το «παραδάκι» σε ελβετικές τράπεζες κ.λπ. (υπολογίζεται ότι, μόνο το 1/40 των ευρωπαϊκών επιχορηγήσεων προς νεοέλληνες ιδιώτες διατέθηκε τελικά σε επενδυτικές δραστηριότητες…).
β. Tα χρήματα που προορίζονταν για την τεχνική αναδιοργάνωση του δημόσιου τομέα (π.χ. την δημιουργία ενός σύγχρονου φοροελεγκτικού μηχανισμού, από τον οποίο δεν θα μπορούσε εύκολα να ξεφύγει κάποιος) και για την δραστική αναβάθμιση των παρεχομένων υπηρεσιών, κατασπαταλήθηκαν σε παχυλά επιδόματα διευθυντών, υποδιευθυντών, γραμματέων, συνδικαλιστών (και στις γκόμενες όλων αυτών), σε αγορές υπερπολυτελών αυτοκινήτων για τα πρωτοκλασάτα στελέχη υπουργείων και άλλων δημοσίων οργανισμών, σε «λαδώματα» και «μίζες» πολιτικών κάθε φορά που γνωστοί τους μεγαλοεργολάβοι επρόκειτο να αναλάβουν (με «αδιάβλητους» φυσικά διαγωνισμούς…) δημόσια «έργα» (π.χ. εθνικοί δρόμοι επικίνδυνα ελεεινής ποιότητας, ή άχρηστα, αλλά υπερτιμολογημένα φτηνιάρικα «έργα» ενός εντελώς επιφανειακού και βιτρινοειδούς «εξευρωπαϊσμού» της χώρας), σε διάφορες υπερτιμολογήσεις, σε δήθεν χρηματοδότηση εικονικών επιμορφωτικών δραστηριοτήτων (ψευδοσεμιναρίων με εντυπωσιακούς τίτλους, για να «ψαρώνουν» οι αφελείς Ευρωπαίοι) και ο κατάλογος δεν έχει τέλος.
γ. Oι εγχώριοι αγρότες (οι πραγματικοί και όχι του Κολωνακίου), έρμαια και τότε, όπως σήμερα, των παρασιτικών χονδρεμπόρων μεσαζόντων, αποκοιμήθηκαν κυριολεκτικά με τις αγροτικές ευρωπαϊκές επιδοτήσεις και δεν έφτιαξαν υποδομές, ώστε να ανταγωνιστούν και να ξεριζώσουν το κοινωνικοοικονομικό καρκίνωμα της χονδρεμπορικής μεσιτείας αγροτικών προϊόντων (βλ. π.χ. καρτέλ γαλακτοκομικών κ.ά.), που τούς πατάει σαν μπότα στο πρόσωπο, ώστε να «παίζουν στα ίσα» τους αγρότες της Γαλλίας, της Ολλανδίας κ.ά..
Να επισημάνουμε επίσης, ότι ακόμα και η εκκλησία (ναι, αυτή η ίδια ορθόδοξη εκκλησία, που από τις παραμονές του 1821 αφόριζε τους Ευρωπαίους ως άθεους και ως…Διαφωτιστές!) καταχράστηκε μπόλικο ευρωπαϊκό χρήμα χάρις στην προνομιακή θέση που έχει κατακτήσει στην εθνική οικονομία: απολαμβάνοντας ένα επίτηδες θολό ημιδημόσιο / ημιιδιωτικό καθεστώς και υφαρπάζοντας ευρωπαϊκό χρήμα, π.χ. τόσο για «συντήρηση μνημείων», όσο και για τις «ιερές» επιχειρηματικές της δραστηριότητες.
Στη συνέχεια, η παρασιτική νεοελληνική «αστική» τάξη νεοφεουδαρχών / νεοκοτσαμπασήδων (επίγονοι των παρασιτικών φεουδαρχών του Βυζαντίου και μετέπειτα κοτσαμπασήδων της Τουρκοκρατίας, μαζί με τους παρατρεχάμενούς τους πολιτικάντηδες / νεοφαναριώτες σκέφτηκε, ότι αν έμπαινε και στην Ο.Ν.Ε. (Οικονομική και Νομισματική Ενοποίηση) θα μπορούσε να καλύπτει κάτω από τη σκέπη ενός ισχυρού κοινού νομίσματος τις κουτοπονηριές της.
Για την ακρίβεια δεν χρειαζόταν να μπεί η χώρα σε ολόκληρη την Ο.Ν.Ε. αλλά, μόνο στην… Ν.Ε.. Με άλλα λόγια δεν υπήρχε λόγος να συγκλίνει οικονομικά η Νεοελλάδα με τη Βόρεια και Δυτική Ευρώπη, π.χ. να αποκτήσει υπολογίσιμη αγροτική παραγωγή, ή σοβαρές βιομηχανικές προδιαγραφές (άλλωστε η δυνατότητα σύγκλισης είχε πάψει να υφίσταται, αφού, όπως είδαμε, τα χρήματα, που είχαν δωρισθεί γι΄ αυτούς τους σκοπούς, είχαν προ πολλού κάνει φτερά).
Το κοινό ευρωπαϊκό νόμισμα ανοιγόταν στα εγχώρια λαμόγια ως πεδίο δόξης λαμπρόν. Αρκούσε απλώς να (ξανα)εξαπατηθούν οι «κουτόφραγκοι» με μερικές «δημιουργικές» λογιστικές τρίπλες (εθνικό σπορ) από αυτές, στις οποίες ειδικεύεται και ο τελευταίος νεοέλληνας φοροφυγάς. Εξυφάνθηκε φυσικά και η κατάλληλη διαπλοκή (το έτερο εθνικό σπορ) με κάποιους διεθνείς «οίκους», ώστε να αποκτηθούν διεθνή εχέγγυα και η εξαπάτηση να γίνει πειστικότερη. Έτσι η Νεοελλάδα απέκτησε ένα «σκληρό» νόμισμα, για να μπορούν οι εγχώριοι απατεώνες (ψευτοβιομήχανοι, μεγαλέμποροι / μεσάζοντες, καρτέλ κ.λπ.) να διασπείρουν το ρίσκο των «εργασιών» τους, να τις κάνουν πιο νομιμοφανείς και να παριστάνουν διεθνώς τους αξιοσέβαστους «επιχειρηματίες» (που όμως οι επιχειρήσεις τους, είτε παρασιτοζωούν εις βάρος της κοινωνίας κερδοσκοπώντας και φοροδιαφεύγοντας αγρίως, είτε είναι εικονικές και για ξέπλυμα χρήματος -σε καμμία περίπτωση πάντως δεν πρόκειται για επιχειρήσεις που παράγουν πραγματικά).
Επίσης, σε μια οικονομία που δεν έχει συγκλίνει ουσιαστικά (παρά μόνον πλασματικά-λογιστικά) με τις ευρωπαϊκές, η εισαγωγή του ευρώ άνοιξε (όπως ξέρουμε πλέον) την κοινωνία ως ξέφραγο αμπέλι στους εγχώριους κερδοσκόπους (π.χ. καρτέλ των σούπερ μάρκετς), με τις ευλογίες φυσικά όλων των εγχωρίων κυβερνήσεων. Αυτό είχε σαν αποτέλεσμα την άγρια λεηλασία τής (ήδη χαμηλής σε σχέση με την υπόλοιπη Ε.Ε.) εγχώριας αγοραστικής δύναμης, άρα και την γενικότερη παρασιτική απομύζηση / εξασθένιση της κοινωνίας.
Η κατασπατάληση του ευρωπαϊκού πλούτου που χορηγήθηκε στην Νεοελλάδα, σε συνδυασμό με την παροιμιώδη διαφθορά και ωμότητα τών εγχωρίων νεοφεουδαρχών και νεοφαναριωτών (π.χ. το άδειασμα του αποθεματικού των ασφαλιστικών ταμείων, το οποίο διασκορπίστηκε σε διάφορους εσωτερικούς δανεισμούς / αλχημείες, ή «επενδύθηκε» -και εξαφανίστηκε- στο …χρηματιστήριο, με αποτέλεσμα οι νεοέλληνες να φορτωθούν κάμποσα επιπλέον χρόνια εργασίας και χαράς, μέχρι να -και αν- πάρουν σύνταξη), ή με την εκτεταμένη και κοινωνικώς αποδεκτή φοροδιαφυγή τών περισσοτέρων μή μισθωτών, έγραψαν προοδευτικά το χρονικό μιας προαναγγελθείσας πτώχευσης.
Η γύμνια της (β)ρωμιοσύνης
Βέβαια, μιά του κλέφτη, δυό του κλέφτη, με αφορμή την διεθνή οικονομική κρίση και τις επιθέσεις των κερδοσκόπων στο ευρώ, φάνηκε η γύμνια της ρωμιοσύνης, της «οικονομίας» της, των επιχειρηματικών και συναλλακτικών ηθών της, αλλά και γενικότερα των ηθών της. Οι κουτόφραγκοι «ξύπνησαν», κατάλαβαν, ότι τόσον καιρό που αυτοί έχτιζαν τις σύγχρονες οικονομίες τους, οι ρωμηοί αγόραζαν (με ευρωπαϊκό χρήμα) Mercedes και αλληλοδωροδοκούνταν. Kαι αποφάσισαν, ότι δεν θα στηρίξουν με περαιτέρω «χορηγίες» την αντιπαραγωγική, παρασιτική και δικαίως πτωχευμένη βδέλλα της νοτιοανατολικής Μεσογείου. Κι όπως πολύ σωστά υποδεικνύουν, «είναι καιρός, η Ελλάδα να αρχίσει να τα καταφέρνει μόνη της».
Σήμερα η χώρα της ρωμιοσύνης έχει απωλέσει την διεθνή αξιοπιστία της (η οποία, εδώ που τα λέμε, δεν ήταν ποτέ ιδιαιτέρως εμφανής: όπως γνωρίζουν οι φοιτητές Οικονομικής Ιστορίας, ο νεοελληνικός δανεισμός από άλλες χώρες έχει μια ιστορία σχεδόν δύο αιώνων και πάντοτε τα δάνεια κατέληγαν σε ιδιωτικές τσέπες…).
Μάλιστα πρέπει να ευχόμαστε να μην δανείσει κανείς στην Νεοελλάδα, γιατί είναι εκ των προτέρων γνωστό (και στους «κουτόφραγκους» πλέον) σε ποιών τις τσέπες θα καταλήξουν τα δάνεια ισχυροποιώντας τους ακόμα περισσότερο ως αμετανόητους διαπλεκομένους και παρασιτικούς δυνάστες της κοινωνίας. Όπως -πρέπει να- είναι εκ των προτέρων γνωστό στους δυναστευόμενους (που η κυβέρνηση επικαλείται συμφεροντολογικά τον πατριωτισμό τους), ότι ακόμα και με δανειακή ενίσχυση της χώρας, τα νεοφεουδαρχικά οικονομικά μέτρα που πάρθηκαν (π.χ. περικοπή ενός, ή δύο μηνιαίων μισθών και συντάξεων, παράταση του πολυετούς διαστήματος υποαμειβόμενης εργασιακής δουλείας, απελευθέρωση απολύσεων κ.λπ.), ασχέτως της «αποτελεσματικότητάς» τους, θα παραμείνουν μόνιμα.
Σήμερα οι λέξεις « Έλληνας» και «απατεώνας» θεωρούνται εύλογα συνώνυμες.
Αν τα αμύθητα εκείνα ποσά, που επί είκοσι και πλέον έτη χαρίστηκαν στην εθνική οικονομία είχαν επενδυθεί στο κοντινό Μέλλον και όχι στο μεγάλο φαγοπότι μιάς διαπλεκόμενης κοινωνικής μειοψηφίας αρπακτικών (κατά φαντασίαν «βιομήχανοι», πολιτικοί, εργολάβοι, συνδικαλιστές και διάφοροι επιτήδειοι «επενδυτές», αεριτζήδες και «πελάτες»), σήμερα δεν θα ακούγονταν αυτές οι μυξοπαρθενίστικες δικαιολογίες για «κερδοσκόπους», που δήθεν έχουν βάλει στο μάτι την «μικρά πλην τιμία Ελλάδα», ή για τους «κακούς» κοινοτικούς εταίρους μας, οι οποίοι δήθεν μάς «αδειάζουν». Επίσης, ο άνθρωπος που παριστάνει τον πρωθυπουργό δεν θα τολμούσε να σείει το σκιάχτρο τής «απώλειας της εθνικής κυριαρχίας», αφού αυτή θα ήταν γερά θεμελιωμένη σε μια πραγματική παραγωγική οικονομία.
(Παρεμπιπτόντως δεν βρέθηκε κανείς… πατριώτης, με στοιχειώδη ιστορική γνώση, για να εξηγήσει σε αυτόν τον ατάλαντο γόνο της κληρονομικής πρωθυπουργίας ότι, οι κυβερνήσεις που διατελούν σε καθεστώς μερικής ή ολικής απώλειας της εθνικής κυριαρχίας είναι ιστορικώς καταχωρημένες ως δωσίλογες κυβερνήσεις; Kαι ότι από τη στιγμή που ομολογεί, για λογαριασμό της χώρας «του», απώλεια εθνικής κυριαρχίας και παρʼ όλα αυτά παραμένει στην πρωθυπουργία, είναι πρωθυπουργός μιας δωσίλογης κυβέρνησης και αρχιδωσίλογος;).
Οι αιτίες λοιπόν της σύγχρονης νεοελληνικής μιζέριας και διεθνούς διασυρμού της είναι αποκλειστικά εσωτερικές.
Ακόμα και εν μέσω διεθνούς οικονομικής κρίσης και με μπαράζ κερδοσκοπικών νομισματικών επιθέσεων η Νεοελλάδα θα μπορούσε να ανταπεξέλεθει χωρίς σοβαρό κοινωνικό κόστος αν είχε φροντίσει να δημιουργήσει στέρεες οικονομικές βάσεις τότε, που τής παρεχόταν άφθονο ευρωπαϊκό χρήμα. Από την άλλη, αφού δεν φρόντισε να αξιοποιήσει ορθολογικά τον ευρωπαϊκό χρηματικό πακτωλό, η γύμνια της αργά ή γρήγορα θα απεκαλύπτετο σε όλη της τη μεγαλοπρέπεια, ακόμα και χωρίς τη διεθνή οικονομική κρίση, ή τις κερδοσκοπικές επιθέσεις, ή τους «κακούς» Γερμανούς.
Διαβάστε περισσότερα...
Χρεωκοπία της Νεοελλάδας:
Ανεξάρτητη από διεθνή κρίση ή επιθέσεις στο ευρώ
Πατριωτισμός:
Το τελευταίο καταφύγιο των -νεοελλήνων- απατεώνων
Στα πλαίσια της απελπισμένης αναζήτησης εξωτερικών εχθρών, στους οποίους να μπορούν να καταλογιστούν διάφορα «σπασμένα», η σημερινή νεοελληνική κυβέρνηση έχει εστιάσει τις -προπαγανδιστικές- προσπάθειές της σε ένα φαντασιώδες υβρίδιο φτιαγμένο από «διεθνή οικονομική κρίση», «κερδοσκοπικές επιθέσεις στο ευρώ» και … «κακούς Γερμανούς», που δεν μας αφήνουν να δανειστούμε για να ξελασπώσουμε.
Βέβαια, ο προφανής στόχος της κυβέρνησης είναι να δημιουργηθεί μέσα στο μυαλό των υπηκόων ένας αχταρμάς θολούρας και παρερμηνείας. Γιατί, ασχέτως τού σημερινού συγκυριακού και μόνον συσχετισμού τους, άλλο πράγμα είναι η οικονομική κρίση, άλλο η επίθεση διεθνών κερδοσκόπων εναντίον του ευρώ και άλλο οι «κακοί Γερμανοί». Αυτό που πρέπει πάση θυσία να αποκρυφθεί είναι οι αποκλειστικές ευθύνες της Νεοελλάδας για την σημερινή κοινωνική (και όχι απλώς οικονομική) της χρεωκοπία.
Μιά ανασκόπηση της πολύ πρόσφατης
νεοελληνικής οικονομικής ιστορίας
Αυτό που δεν λένε στο ρωμιό οι ταγοί του είναι, ότι για τη σημερινή αδιέξοδη κοινωνική και οικονομική κατάσταση της χώρας δεν φταίει ούτε η διεθνής οικονομική κρίση, ούτε οι επιθέσεις των κερδοσκόπων στο ευρώ, ούτε οι κακοί Γερμανοί, που δεν μας δανείζουν, αλλά ότι η χώρα οδηγήθηκε αυτοβούλως σε αυτή την κατάσταση εντελώς ανεξάρτητα από τις παραπάνω εκ τού πονηρού παρουσιαζόμενες ως αιτίες.
Και ιδού πώς:
Επί τρείς δεκαετίες ύπαρξής της στην Ευρωπαϊκή Ένωση (και ειδικά στις δεκαετίες του 1980 και 1990) η Νεοελλάδα δέχτηκε έναν πακτωλό χρηματικών επιδοτήσεων, επιχορηγήσεων, ενισχύσεων, χρηματικών πακέτων, κεφαλαίων κ.λπ. από τα διάφορα ευρωπαϊκά κοινοτικά ταμεία. Τέτοιες κολοσσιαίες ποσότητες χρήματος δεν είχαν εισρεύσει ποτέ στο νεοελληνικό κράτος. Πρέπει επίσης να επισημανθεί, ότι τα χρήματα αυτά δόθηκαν δωρεάν με μόνη «υποχρέωση» της Νεοελλάδας να τα χρησιμοποιήσει για να φτιάξει υποδομές σύγχρονης ευρωπαϊκής χώρας, π.χ. ασφαλείς δημόσιους αυτοκινητοδρόμους και λιμάνια, σοβαρό δημόσιο σύστημα υγείας, αποτελεσματικές δημόσιες υπηρεσίες κ.λπ..
Τεράστιες ποσότητες χρημάτων χαρίστηκαν επίσης (μέσω κρατικών διόδων) σε ιδιώτες, που θεωρήθηκε, ότι εκπλήρωναν προδιαγραφές σοβαρών επενδυτών, ώστε να δημιουργηθούν γερές βάσεις για μια αγροτική και βιομηχανική παραγωγή σύγχρονου τύπου. Οι λίγο μεγαλύτεροι θα θυμούνται την καταναλωτική (αλλά όχι και παραγωγική) ευμάρεια, ειδικά της δεκαετίας του 1980. Θα θυμούνται μια άλλη Νεοελλάδα, η οποία (σε αντίθεση με τη σημερινή) έδινε την εντύπωση, ότι κολυμπούσε στο χρήμα και στην ευθυμία.
Το πρόβλημα με όλα αυτά τα μυθώδη χρηματικά πακέτα, που χορηγήθηκαν στη Νεοελλάδα είναι, ότι η διαμοίρασή τους και ο τρόπος διαχείρισής τους δεν έγιναν από τους χορηγούς τους (δηλαδή από την τότε Ε.Ο.Κ.), αλλά (σύμφωνα με το στερεότυπο των αφελών κουτόφραγκων, που τους εξαπατά ο κάθε κουτοπόνηρος νεοέλληνας ταξιτζής), χωρίς να προσπαθήσει η Ε.Ο.Κ. να αποσπάσει καμμία εγγύηση για τον τρόπο διαχείρισής τους, δόθηκαν εν λευκώ στο νεοελληνικό κρατίδιο (ένα εγγενώς παραδομένο στην απόλυτη διαφθορά νεοβυζαντινό απολειφάδι
Το αναμενόμενο αποτέλεσμα ήταν, ότι:
α. Τα χρήματα που προορίζονταν για την ενίσχυση των ιδιωτικών επενδύσεων δόθηκαν σε «ημετέρους» με ανύπαρκτη επενδυτική διάθεση, οι οποίοι (σαν γνήσια ελλαδίτικα βλαχαδερά) «επένδυσαν» μέχρι την τελευταία δεκάρα στην προσωπική τους νεόπλουτη κατανάλωση αγοράζοντας Mercedes, φτιάχνοντας δύο και τρία εξοχικά σπίτια (κατά προτίμηση με πισίνα), ή φυγαδεύοντας το «παραδάκι» σε ελβετικές τράπεζες κ.λπ. (υπολογίζεται ότι, μόνο το 1/40 των ευρωπαϊκών επιχορηγήσεων προς νεοέλληνες ιδιώτες διατέθηκε τελικά σε επενδυτικές δραστηριότητες…).
β. Tα χρήματα που προορίζονταν για την τεχνική αναδιοργάνωση του δημόσιου τομέα (π.χ. την δημιουργία ενός σύγχρονου φοροελεγκτικού μηχανισμού, από τον οποίο δεν θα μπορούσε εύκολα να ξεφύγει κάποιος) και για την δραστική αναβάθμιση των παρεχομένων υπηρεσιών, κατασπαταλήθηκαν σε παχυλά επιδόματα διευθυντών, υποδιευθυντών, γραμματέων, συνδικαλιστών (και στις γκόμενες όλων αυτών), σε αγορές υπερπολυτελών αυτοκινήτων για τα πρωτοκλασάτα στελέχη υπουργείων και άλλων δημοσίων οργανισμών, σε «λαδώματα» και «μίζες» πολιτικών κάθε φορά που γνωστοί τους μεγαλοεργολάβοι επρόκειτο να αναλάβουν (με «αδιάβλητους» φυσικά διαγωνισμούς…) δημόσια «έργα» (π.χ. εθνικοί δρόμοι επικίνδυνα ελεεινής ποιότητας, ή άχρηστα, αλλά υπερτιμολογημένα φτηνιάρικα «έργα» ενός εντελώς επιφανειακού και βιτρινοειδούς «εξευρωπαϊσμού» της χώρας), σε διάφορες υπερτιμολογήσεις, σε δήθεν χρηματοδότηση εικονικών επιμορφωτικών δραστηριοτήτων (ψευδοσεμιναρίων με εντυπωσιακούς τίτλους, για να «ψαρώνουν» οι αφελείς Ευρωπαίοι) και ο κατάλογος δεν έχει τέλος.
γ. Oι εγχώριοι αγρότες (οι πραγματικοί και όχι του Κολωνακίου), έρμαια και τότε, όπως σήμερα, των παρασιτικών χονδρεμπόρων μεσαζόντων, αποκοιμήθηκαν κυριολεκτικά με τις αγροτικές ευρωπαϊκές επιδοτήσεις και δεν έφτιαξαν υποδομές, ώστε να ανταγωνιστούν και να ξεριζώσουν το κοινωνικοοικονομικό καρκίνωμα της χονδρεμπορικής μεσιτείας αγροτικών προϊόντων (βλ. π.χ. καρτέλ γαλακτοκομικών κ.ά.), που τούς πατάει σαν μπότα στο πρόσωπο, ώστε να «παίζουν στα ίσα» τους αγρότες της Γαλλίας, της Ολλανδίας κ.ά..
Να επισημάνουμε επίσης, ότι ακόμα και η εκκλησία (ναι, αυτή η ίδια ορθόδοξη εκκλησία, που από τις παραμονές του 1821 αφόριζε τους Ευρωπαίους ως άθεους και ως…Διαφωτιστές!) καταχράστηκε μπόλικο ευρωπαϊκό χρήμα χάρις στην προνομιακή θέση που έχει κατακτήσει στην εθνική οικονομία: απολαμβάνοντας ένα επίτηδες θολό ημιδημόσιο / ημιιδιωτικό καθεστώς και υφαρπάζοντας ευρωπαϊκό χρήμα, π.χ. τόσο για «συντήρηση μνημείων», όσο και για τις «ιερές» επιχειρηματικές της δραστηριότητες.
Στη συνέχεια, η παρασιτική νεοελληνική «αστική» τάξη νεοφεουδαρχών / νεοκοτσαμπασήδων (επίγονοι των παρασιτικών φεουδαρχών του Βυζαντίου και μετέπειτα κοτσαμπασήδων της Τουρκοκρατίας, μαζί με τους παρατρεχάμενούς τους πολιτικάντηδες / νεοφαναριώτες σκέφτηκε, ότι αν έμπαινε και στην Ο.Ν.Ε. (Οικονομική και Νομισματική Ενοποίηση) θα μπορούσε να καλύπτει κάτω από τη σκέπη ενός ισχυρού κοινού νομίσματος τις κουτοπονηριές της.
Για την ακρίβεια δεν χρειαζόταν να μπεί η χώρα σε ολόκληρη την Ο.Ν.Ε. αλλά, μόνο στην… Ν.Ε.. Με άλλα λόγια δεν υπήρχε λόγος να συγκλίνει οικονομικά η Νεοελλάδα με τη Βόρεια και Δυτική Ευρώπη, π.χ. να αποκτήσει υπολογίσιμη αγροτική παραγωγή, ή σοβαρές βιομηχανικές προδιαγραφές (άλλωστε η δυνατότητα σύγκλισης είχε πάψει να υφίσταται, αφού, όπως είδαμε, τα χρήματα, που είχαν δωρισθεί γι΄ αυτούς τους σκοπούς, είχαν προ πολλού κάνει φτερά).
Το κοινό ευρωπαϊκό νόμισμα ανοιγόταν στα εγχώρια λαμόγια ως πεδίο δόξης λαμπρόν. Αρκούσε απλώς να (ξανα)εξαπατηθούν οι «κουτόφραγκοι» με μερικές «δημιουργικές» λογιστικές τρίπλες (εθνικό σπορ) από αυτές, στις οποίες ειδικεύεται και ο τελευταίος νεοέλληνας φοροφυγάς. Εξυφάνθηκε φυσικά και η κατάλληλη διαπλοκή (το έτερο εθνικό σπορ) με κάποιους διεθνείς «οίκους», ώστε να αποκτηθούν διεθνή εχέγγυα και η εξαπάτηση να γίνει πειστικότερη. Έτσι η Νεοελλάδα απέκτησε ένα «σκληρό» νόμισμα, για να μπορούν οι εγχώριοι απατεώνες (ψευτοβιομήχανοι, μεγαλέμποροι / μεσάζοντες, καρτέλ κ.λπ.) να διασπείρουν το ρίσκο των «εργασιών» τους, να τις κάνουν πιο νομιμοφανείς και να παριστάνουν διεθνώς τους αξιοσέβαστους «επιχειρηματίες» (που όμως οι επιχειρήσεις τους, είτε παρασιτοζωούν εις βάρος της κοινωνίας κερδοσκοπώντας και φοροδιαφεύγοντας αγρίως, είτε είναι εικονικές και για ξέπλυμα χρήματος -σε καμμία περίπτωση πάντως δεν πρόκειται για επιχειρήσεις που παράγουν πραγματικά).
Επίσης, σε μια οικονομία που δεν έχει συγκλίνει ουσιαστικά (παρά μόνον πλασματικά-λογιστικά) με τις ευρωπαϊκές, η εισαγωγή του ευρώ άνοιξε (όπως ξέρουμε πλέον) την κοινωνία ως ξέφραγο αμπέλι στους εγχώριους κερδοσκόπους (π.χ. καρτέλ των σούπερ μάρκετς), με τις ευλογίες φυσικά όλων των εγχωρίων κυβερνήσεων. Αυτό είχε σαν αποτέλεσμα την άγρια λεηλασία τής (ήδη χαμηλής σε σχέση με την υπόλοιπη Ε.Ε.) εγχώριας αγοραστικής δύναμης, άρα και την γενικότερη παρασιτική απομύζηση / εξασθένιση της κοινωνίας.
Η κατασπατάληση του ευρωπαϊκού πλούτου που χορηγήθηκε στην Νεοελλάδα, σε συνδυασμό με την παροιμιώδη διαφθορά και ωμότητα τών εγχωρίων νεοφεουδαρχών και νεοφαναριωτών (π.χ. το άδειασμα του αποθεματικού των ασφαλιστικών ταμείων, το οποίο διασκορπίστηκε σε διάφορους εσωτερικούς δανεισμούς / αλχημείες, ή «επενδύθηκε» -και εξαφανίστηκε- στο …χρηματιστήριο, με αποτέλεσμα οι νεοέλληνες να φορτωθούν κάμποσα επιπλέον χρόνια εργασίας και χαράς, μέχρι να -και αν- πάρουν σύνταξη), ή με την εκτεταμένη και κοινωνικώς αποδεκτή φοροδιαφυγή τών περισσοτέρων μή μισθωτών, έγραψαν προοδευτικά το χρονικό μιας προαναγγελθείσας πτώχευσης.
Η γύμνια της (β)ρωμιοσύνης
Βέβαια, μιά του κλέφτη, δυό του κλέφτη, με αφορμή την διεθνή οικονομική κρίση και τις επιθέσεις των κερδοσκόπων στο ευρώ, φάνηκε η γύμνια της ρωμιοσύνης, της «οικονομίας» της, των επιχειρηματικών και συναλλακτικών ηθών της, αλλά και γενικότερα των ηθών της. Οι κουτόφραγκοι «ξύπνησαν», κατάλαβαν, ότι τόσον καιρό που αυτοί έχτιζαν τις σύγχρονες οικονομίες τους, οι ρωμηοί αγόραζαν (με ευρωπαϊκό χρήμα) Mercedes και αλληλοδωροδοκούνταν. Kαι αποφάσισαν, ότι δεν θα στηρίξουν με περαιτέρω «χορηγίες» την αντιπαραγωγική, παρασιτική και δικαίως πτωχευμένη βδέλλα της νοτιοανατολικής Μεσογείου. Κι όπως πολύ σωστά υποδεικνύουν, «είναι καιρός, η Ελλάδα να αρχίσει να τα καταφέρνει μόνη της».
Σήμερα η χώρα της ρωμιοσύνης έχει απωλέσει την διεθνή αξιοπιστία της (η οποία, εδώ που τα λέμε, δεν ήταν ποτέ ιδιαιτέρως εμφανής: όπως γνωρίζουν οι φοιτητές Οικονομικής Ιστορίας, ο νεοελληνικός δανεισμός από άλλες χώρες έχει μια ιστορία σχεδόν δύο αιώνων και πάντοτε τα δάνεια κατέληγαν σε ιδιωτικές τσέπες…).
Μάλιστα πρέπει να ευχόμαστε να μην δανείσει κανείς στην Νεοελλάδα, γιατί είναι εκ των προτέρων γνωστό (και στους «κουτόφραγκους» πλέον) σε ποιών τις τσέπες θα καταλήξουν τα δάνεια ισχυροποιώντας τους ακόμα περισσότερο ως αμετανόητους διαπλεκομένους και παρασιτικούς δυνάστες της κοινωνίας. Όπως -πρέπει να- είναι εκ των προτέρων γνωστό στους δυναστευόμενους (που η κυβέρνηση επικαλείται συμφεροντολογικά τον πατριωτισμό τους), ότι ακόμα και με δανειακή ενίσχυση της χώρας, τα νεοφεουδαρχικά οικονομικά μέτρα που πάρθηκαν (π.χ. περικοπή ενός, ή δύο μηνιαίων μισθών και συντάξεων, παράταση του πολυετούς διαστήματος υποαμειβόμενης εργασιακής δουλείας, απελευθέρωση απολύσεων κ.λπ.), ασχέτως της «αποτελεσματικότητάς» τους, θα παραμείνουν μόνιμα.
Σήμερα οι λέξεις « Έλληνας» και «απατεώνας» θεωρούνται εύλογα συνώνυμες.
Αν τα αμύθητα εκείνα ποσά, που επί είκοσι και πλέον έτη χαρίστηκαν στην εθνική οικονομία είχαν επενδυθεί στο κοντινό Μέλλον και όχι στο μεγάλο φαγοπότι μιάς διαπλεκόμενης κοινωνικής μειοψηφίας αρπακτικών (κατά φαντασίαν «βιομήχανοι», πολιτικοί, εργολάβοι, συνδικαλιστές και διάφοροι επιτήδειοι «επενδυτές», αεριτζήδες και «πελάτες»), σήμερα δεν θα ακούγονταν αυτές οι μυξοπαρθενίστικες δικαιολογίες για «κερδοσκόπους», που δήθεν έχουν βάλει στο μάτι την «μικρά πλην τιμία Ελλάδα», ή για τους «κακούς» κοινοτικούς εταίρους μας, οι οποίοι δήθεν μάς «αδειάζουν». Επίσης, ο άνθρωπος που παριστάνει τον πρωθυπουργό δεν θα τολμούσε να σείει το σκιάχτρο τής «απώλειας της εθνικής κυριαρχίας», αφού αυτή θα ήταν γερά θεμελιωμένη σε μια πραγματική παραγωγική οικονομία.
(Παρεμπιπτόντως δεν βρέθηκε κανείς… πατριώτης, με στοιχειώδη ιστορική γνώση, για να εξηγήσει σε αυτόν τον ατάλαντο γόνο της κληρονομικής πρωθυπουργίας ότι, οι κυβερνήσεις που διατελούν σε καθεστώς μερικής ή ολικής απώλειας της εθνικής κυριαρχίας είναι ιστορικώς καταχωρημένες ως δωσίλογες κυβερνήσεις; Kαι ότι από τη στιγμή που ομολογεί, για λογαριασμό της χώρας «του», απώλεια εθνικής κυριαρχίας και παρʼ όλα αυτά παραμένει στην πρωθυπουργία, είναι πρωθυπουργός μιας δωσίλογης κυβέρνησης και αρχιδωσίλογος;).
Οι αιτίες λοιπόν της σύγχρονης νεοελληνικής μιζέριας και διεθνούς διασυρμού της είναι αποκλειστικά εσωτερικές.
Ακόμα και εν μέσω διεθνούς οικονομικής κρίσης και με μπαράζ κερδοσκοπικών νομισματικών επιθέσεων η Νεοελλάδα θα μπορούσε να ανταπεξέλεθει χωρίς σοβαρό κοινωνικό κόστος αν είχε φροντίσει να δημιουργήσει στέρεες οικονομικές βάσεις τότε, που τής παρεχόταν άφθονο ευρωπαϊκό χρήμα. Από την άλλη, αφού δεν φρόντισε να αξιοποιήσει ορθολογικά τον ευρωπαϊκό χρηματικό πακτωλό, η γύμνια της αργά ή γρήγορα θα απεκαλύπτετο σε όλη της τη μεγαλοπρέπεια, ακόμα και χωρίς τη διεθνή οικονομική κρίση, ή τις κερδοσκοπικές επιθέσεις, ή τους «κακούς» Γερμανούς.
Πατριωτισμός: Το τελευταίο καταφύγιο των απατεώνων
Σε αυτή τη δύσκολη για τα εγχώρια λαμόγια περίοδο, ο πατριωτισμός δικαιολογεί τη φήμη του ως «το τελευταίο καταφύγιο των απατεώνων» (όπως με διαχρονική ευστοχία τον αποκάλεσε ο μεγάλος Άγγλος συγγραφέας του 18ου αιώνα, Samuel Johnson). Για να κάνουμε και ένα λογοπαίγνιο, αυτοί που κόπτονται περισσότερο υπέρ του πατριωτισμού είναι πάντα και οι μεγαλύτεροι παρτη-ώτες.
Προκειμένου να εκτονώσουν ανέξοδα την ενδεχόμενη οργή όσων π.χ. δεν τούς παρέχεται η δυνατότητα να φοροδιαφεύγουν (ώστε οι τελευταίοι να συνεχίσουν να αποτελούν τα κορόιδα / φορολογικούς στυλοβάτες της «πατρίδας» ξεχρεώνοντας τίς ρεμούλες των οικονομικών και πολιτικών ταγών τους), επινοούνται οι «κακοί» Ευρωπαίοι, που δεν στηρίζουν την «συγκινητική» εθνική προσπάθεια, για δήθεν ειλικρινή, αυτή τη φορά, εθνική οικονομική ανάκαμψη. Επιχειρείται η δακρύβρεχτη θυματοποίηση της Νεοελλάδας, ώστε να φανεί, ότι πληρώνει μόνη της το τίμημα των κερδοσκοπικών επιθέσεων που δέχεται το ευρωπαϊκό νόμισμα, αντιστεκόμενη ηρωικά για… λογαριασμό όλου τού ευρωπαϊκού κόσμου (ανομολόγητος παραλληλισμός με την μικρή «ηρωική» Ελλάδα, η οποία, ως αποικιοκρατικό υποχείριο των Άγγλων, ενεπλάκη στον αδιάφορο γι΄ αυτήν Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο Μάλιστα θα μπορούσαμε να πούμε, ότι ο πατριωτισμός προς τα έξω, ως επινόηση ανυπάρκτων αντιπάλων, δεν είναι παρά το ανάλογο τού γνωστού «διαίρει και βασίλευε», που εφαρμόζεται στο εσωτερικό της χώρας. Σύμφωνα με το «διαίρει και βασίλευε», επινοούνται διάφοροι εσωτερικοί εχθροί (π.χ. οι δήθεν προνομιούχοι δημόσιοι υπάλληλοι - στην πλειοψηφία τους οι χειρότερα αμειβόμενοι στην Ε.Ε.), ώστε ο συμπλεγματικός όχλος να φθονεί αυτό, που θα έπρεπε αυτονόητα να ισχύει για όλους (π.χ. διασφαλισμένες αμοιβές και εργασιακή σταθερότητα ). Έτσι, αντί να επιχειρεί να καθιερώσει την όποια εργασιακή ποιότητα του δημόσιου τομέα στον άγριο ιδιωτικό (και δεν αναφερόμαστε βέβαια στα προκλητικά προνόμια ορισμένων μόνο «clubs» δημοσίων υπαλλήλων), «διεκδικεί» ισοπεδωτική εξίσωση προς τα κάτω (δηλ. συνολική εργασιακή απαξίωση του δημόσιου τομέα), βγάζοντας τα μάτια του με τα ίδια του τα χέρια, αφού αν καταρρεύσει εργασιακά το Δημόσιο, θα επέλθει η καθολική εργασιακή βαρβαρότητα σε όλη την κοινωνία (κάτι που το είδαμε να επαληθεύεται με την κατάργηση του 14ου μισθού στο Δημόσιο, η οποία έχει αρχίσει ήδη να επεκτείνεται και στον ιδιωτικό τομέα).
Άλλοι εσωτερικοί «εχθροί» που έχουν επινοηθεί είναι οι λεγόμενοι «κουκουλοφόροι», ή «μπαχαλάκηδες» (τών διαφόρων εκτονωτικού χαρακτήρα στημένων ψευτοδιαδηλώσεων), χαρακτηρισμοί, που ταιριάζουν βέβαια πολύ καλύτερα στους διαπλεκόμενους πολιτικάντηδες, νεοφεουδάρχες κ.ά., που κουκουλώνουν και παραγράφουν τα διάφορα οικονομικά σκάνδαλα, ή που κατάντησαν κυριολεκτικά μπάχαλο το άλλοτε εύρωστο δημόσιο ασφαλιστικό σύστημα της χώρας. Επίσης έχουν επινοηθεί και διάφοροι μή προσωποποιημένοι εχθροί, όπως η «αποσταθεροποίηση» και η κοινωνική «ανωμαλία».
Φυσικά πρόκειται για σκιάχτρα προορισμένα να τρομάζουν τους αφελείς (λες και κινδυνεύει η κοινωνία από μερικές σπασμένες προσόψεις υπουργείων, ή από μερικά γιαούρτια εναντίον εργατοπατέρων, ή από μερικές βόμβες μολότωφ, που θα πέσουν στο προαύλιο του άντρου της πατριωτικής διαπλοκής, τη Βουλή). Είναι πλέον φανερό πού στοχεύει (και ποιών το βόλεμα διαιωνίζει) η κοινωνική «σταθερότητα» και «ομαλότητα» των διαπλεκομένων κουκουλοπολιτικάντηδων, κουκουλοεπιχειρηματιών, κουκουλορασοφόρων και λοιπών μπαχαλάκηδων. Μια μικρή μόνο περίοδος γενικευμένων ταραχών και κοινωνικής «ανωμαλίας» θα ήταν αρκετή για να αποσταθεροποιήσει την εξουσία τους και να τους αναγκάσει (προκειμένου να αποφύγουν τα χειρότερα) να βάλουν επιτέλους βαθιά το χέρι στην τσέπη (ώστε να αποκατασταθεί η φορολογική, δημοσιονομική, εργασιακή, ασφαλιστική κ.λπ. ομαλότητα στη χώρα).
Γι΄ αυτού του είδους τις απλές κοινωνικές μεταρρυθμίσεις (που είναι κανόνας σε όλον τον πολιτισμένο κόσμο) -και όχι επαναστάσεις- δεν χρειάζονται ούτε κομματικοί «καθοδηγητές», ούτε «στρατηγικός σχεδιασμός», ούτε… «κοινωνικό όραμα». Το μόνο που χρειάζεται είναι οι άνθρωποι να πιστέψουν συλλογικά στον εαυτό τους και στις δυνάμεις τους. Όπως δεν σταματούσε να επαναλαμβάνει ο Κορνήλιος Καστοριάδης, οι κυρίαρχοι είναι τέτοιοι μόνο και μόνο γιατί εμείς πρώτοι έχουμε πιστέψει στην παντοδυναμία τους και στη δική μας αδυναμία.
Τη διατήρηση της συνεχούς συλλογικής φοβίας απέναντι σε όλους τους παραπάνω δήθεν εσωτερικούς «εχθρούς» έχει αναλάβει, για λογαριασμό των εγχωρίων αφεντικών, η εμετικότερη ίσως φάρα της Νεοελλάδας, δηλ. οι διάφοροι προκλητικώς αμειβόμενοι εφημεριδογράφοι και τηλεδημοσιογράφοι.
Κατ΄ αυτό τον τρόπο οι πραγματικοί εχθροί της κοινωνίας δηλαδή οι εσωτερικοί, κατορθώνουν να διώχνουν από πάνω τους την προσοχή και να την κατευθύνουν σε άσχετους. «Πατριωτισμός» προς τα έξω, «διαίρει και βασίλευε» στο εσωτερικό. Αυτή είναι η ρωμιοσύνη των χαλβάδων: εύκολη σε ανέξοδους λεονταρισμούς προς άλλους λαούς (βλ. Γερμανούς), αλλά και «εθνικώς συσπειρωμένη» νοικοκυρά, όταν αντί να αντιδράσει τόσο βίαια, όσο της φέρονται οι ταγοί της (που τής κόβουν ετσιθελικά ένα-δύο μισθούς και της προσθέτουν κάμποσα χρόνια δουλειάς), παραμένει «καθωσπρέπει» και, μάλιστα, κάνει και… «κήρυγμα» στην εξαγριωμένη νεολαία της (άλλος κατασκευασμένος «εχθρός»), επειδή «δεν έχει αξίες» (δηλαδή δεν έχει φάει το πατριωτικό κουτόχορτο και ενίοτε απαντά με βία στη βία της εξουσίας).
Όσο για τις εγκωμιαζόμενες ως κόσμιες αντιδράσεις του μισθωτού, ή συνταξιούχου, ή άνεργου νεοέλληνα απέναντι στην συνθλιπτική πίεση, που δέχεται το ήδη άθλιο βιοτικό του επίπεδο (εδώ και χρόνια το χαμηλότερο στην Ε.Ε.), παραμένουν απολύτως δρομολογημένες. Από τα λαμόγια εξυμνείται η «ωριμότητά» του να υπομείνει αγόγγυστα την αιματηρότερη (από ιδρύσεως νεοελληνικού κράτους) ένδεια για χάρη της «πατρίδας» (και της τριακονταετούς ευρωκοινοτικής «μπάζας» των εντιμοτάτων ταγών της). Ενώ, είναι άξιο παρατήρησης, ότι ούτε οι πιο λάβροι υπερασπιστές των «λαϊκών κατακτήσεων», δηλαδή τα κόμματα της αριστεράς, δεν «ακουμπούν» την Εκκλησία Α.Ε., τον αισχροκερδέστερο και παρασιτικώτερο οργανισμό της χώρας (αλλά ούτε και τις Π.Α.Ε. τής μόνιμης φοροασυλίας και εισφοροδιαφυγής - φαίνεται, ότι οι μαθητευόμενοι αριστεροί πολιτικάντηδες έχουν εμπεδώσει, ότι δεν πρέπει να θίξουν τις «ιερές αγελάδες» του νεοέλληνα, τη θρησκεία και το ποδόσφαιρο). Ενώ «καταδικάζουν» όποιον απλώς ανεβάσει τους τόνους της αντίδρασης (βλ. «γιαούρτωμα» του προέδρου της ΓΣΕΕ, ενός εξ΄ ορισμού υποκριτή εργατοπατέρα, αφού είναι ταυτόχρονα σημαίνον μέλος του κόμματος που κυβερνά και μελλοντικός βουλευτής του…), δέσμιοι τού κοινοβουλευτικού τους «προφίλ», και φοβούμενοι μήπως χάσουν τον έλεγχο επάνω στα προβατάκια, που με τόσο κόπο κρατούν στις στρούγκες τους.
Ο «πατριωτισμός» δεν έχει φυσικά καμμία σχέση με τη φιλοπατρία των αρχαίων Ελλήνων, στην οποία τόν έχουν εντέχνως προσκολλήσει: «Σε πλήρη αντίθεση με τον σημερινό αγελαίο, ποδοσφαιρικού επιπέδου, πατριωτισμό (ο οποίος είναι πάντα δρομολογημένος να στρέφεται εναντίον αντιπάλων / φαντασμάτων), η φιλοπατρία των αρχαίων δεν δίσταζε να τσακίσει κυριολεκτικά (με εξορίες, δημεύσεις αλλά και φυσική εξόντωση) κάθε εχθρό τής κοινωνικής δικαιοσύνης και ευημερίας, με πρώτους και κυριότερους τους “ομοαίματους” εσωτερικούς» βλ. επίσης Αριστοτέλους Πολιτικά - περί στάσεων, όπου πραγματεύεται, χωρίς πατριωτική σεμνοτυφία, το φαινόμενο των κοινωνικών συγκρούσεων στην αρχαία Ελλάδα).
Πιστεύουμε, ότι όσοι κάτοικοι αυτής τη χώρας δεν έχουν υποστεί μόνιμη εγκεφαλική βλάβη από τις απανωτές, μαζικά χορηγούμενες, ενέσεις πατριωτισμού, θα πάψουν να σκιαμαχούν εναντίον εχθρών - φαντασμάτων και θα στρέψουν την οργή τους εκεί ακριβώς από όπου οι ταγοί τους προσπαθούν να τους αποτρέψουν.
Θεόδωρος Α. Λαμπρόπουλος
(Ένας ουδέποτε διαπλεχθείς ή "επιδοτηθείς" ή... πατριώτης)
Διαβάστε περισσότερα...
Η δημιουργία του ελληνικού δημόσιου χρέους
Η δημιουργία του ελληνικού δημόσιου χρέους
του Γιωργου Σταθακη
Τα αίτια του δημοσιονομικού προβλήματος προκύπτουν από μερικά βασικά δεδομένα που φωτίζουν, ίσως με απόλυτη διαύγεια, το πρόβλημα.
Πρώτον, το χρέος είναι δημιούργημα της δεκαετίας του 1980. Το 1980 το χρέος ήταν μόλις 20% του ΑΕΠ, το 1990 ήταν 80% και το 1993 ήταν 120%. Έκτοτε περιστρέφεται γύρω στο 100-120% του ΑΕΠ.
Δεύτερον, το χρέος προέκυψε από την επέκταση του κράτους στην οικονομία. Οι δημόσιες δαπάνες επεκτάθηκαν τότε από το 25% στο 40% του ΑΕΠ και λίγο αργότερα έφθασαν στο 45%, στο οποίο και μονιμοποιήθηκαν μέχρι σήμερα. Η επέκταση του κράτους έγινε για «καλό σκοπό», καθώς αφορούσε πρωτίστως την επέκταση των κοινωνικών δαπανών: της υγείας, της παιδείας και των συντάξεων. Επιπρόσθετα στη δεκαετία του 1980 το κράτος ανέλαβε τη διαχείριση του προβλήματος της «αποβιομηχάνισης» και των «προβληματικών».
Τρίτον, η αύξηση των δημόσιων εσόδων υστερούσε πάντα των δαπανών. Για την ακρίβεια, ο ελληνικός προϋπολογισμός είναι ελλειμματικός για τριάντα συνεχή χρόνια, με διακυμάνσεις από -5 (1999) έως -16% (1990), κατά μέσο όρο γύρω στο -7% του ΑΕΠ. Το γεγονός ότι το χρέος δεν είναι ακόμα μεγαλύτερο οφείλεται στις περιόδους χαμηλών επιτοκίων.
Συνεπώς, το βασικό ερώτημα είναι γιατί τα έσοδα υστερούν πάντοτε των δαπανών, γιατί τελικά δεν σταθεροποιήθηκαν και αυτά στο 45% του ΑΕΠ, αλλά γύρω στο 35-40% του ΑΕΠ. Η απάντηση είναι απλή. Τα φορολογικά έσοδα προέρχονται από φόρους κατανάλωσης κατά τα δύο τρίτα και από άμεσους φόρους των μισθωτών στρωμάτων. Φόρους δεν πληρώνουν οι επιχειρήσεις, μεγάλες και μικρές, και τα ελεύθερα επαγγέλματα, επιστημονικά και μη. Καθώς το 20-30% των πιο ευκατάστατων στρωμάτων που ελέγχουν το 50% του ΑΕΠ δεν πληρώνουν φόρους, είναι αδύνατο να αυξηθούν τα έσοδα στο επιθυμητό ή το αναγκαίο επίπεδο.
Τα στρώματα αυτά κατέκτησαν ειδικά φορολογικά καθεστώτα που διασφαλίζουν τη φοροασυλία τους ή την παράκαμψη του «πόθεν έσχες». Η ιδέα περί φοροδιαφυγής είναι παραπλανητική, καθώς πρόκειται για φοροασυλία που επιτεύχθηκε με την κατασκευή ενός σύνθετου και περίτεχνου φορολογικού συστήματος προστασίας των υψηλών εισοδημάτων. Ούτε η αύξηση του ΑΕΠ ούτε τα σταθεροποιητικά προγράμματα έλυσαν το πρόβλημα, καθώς δεν έθιξαν τη βασική αιτία. Για την ακρίβεια πέρα από το ρεκόρ που κατέχει η Ελλάδα σε σταθεροποιητικά προγράμματα (1985-87, 1990-93, 1996-2000, 2004-07), αυτά ενώ όλα μειώνουν προσωρινά το έλλειμμα τελικά αυξάνουν το συνολικό δημόσιο χρέος. Αυτό αναμένεται να συμβεί και με το τρέχον πρόγραμμα.
Εν κατακλείδι, το χρέος είναι, με μια έννοια, η συσσωρευμένη φοροαποφυγή των πιο ευκατάστατων αστικών και μικροαστικών στρωμάτων επί τρεις δεκαετίες. Συνεπώς, το χρέος δεν αφορά την υπαρκτή κατασπατάληση του δημόσιου χρήματος ή την υπαρκτή διαφθορά καθώς αυτές είναι μέρος των δημοσίων δαπανών. Αυτές θα υπήρχαν και με ένα εξισορροπημένο δημοσιονομικό σύστημα. Τα συνθήματα που αφορούν τους «κλέφτες που πρέπει να φέρουν τα λεφτά πίσω» ή τους «τεμπέληδες δημοσίους υπαλλήλους» αφορούν λαϊκιστικές εκδοχές που θίγουν υπαρκτές πλευρές του δημοσιονομικού προβλήματος, αλλά δεν θίγουν την αιτία.
Ο μετασχηματισμός της ελληνικής οικονομίας. Η οικονομία των υπηρεσιών
Συχνά ακούγεται πως η οικονομία «δεν παράγει τίποτα», πως «καταναλώνουμε περισσότερο από ό,τι παράγουμε», πως αναπτυσσόμαστε σε «βάρος των μελλοντικών γενεών» και διάφορες άλλες «παρδαλές» θεωρίες. Οι θεωρίες αυτές δεν συνάδουν με την πραγματικότητα, καθώς η ελληνική οικονομία επέδειξε υψηλούς ρυθμούς οικονομικής ανόδου (αύξηση κατά 40% του ΑΕΠ της), για μια δεκαετία, επέδειξε ρυθμούς υψηλότερους από τον ευρωπαϊκό μέσο όρο, που τελικά έφεραν τους ελληνικούς δείκτες κοντά στον ευρωπαϊκό μέσο όρο (γύρω στο 90-95% της Ε.Ε.).
Αυτή η ανάπτυξη μπορεί να μη διανεμήθηκε δίκαια, μπορεί να ενίσχυσε τον πλούτο ορισμένων στρωμάτων, αλλά έγινε. Συνεπώς κάπου στηρίχθηκε, αποτέλεσε με κάποιο τρόπο ένα «ιδιαίτερο μοντέλο ανάπτυξης», το οποίο επέφερε μια ριζική αναδιάταξη της δομής της ελληνικής οικονομίας.
Το μοντέλο αυτό είναι πλέον σαφές. Στα μέσα της δεκαετίας του ʼ90 και εν μέσω της επιταχυνόμενης παγκοσμιοποίησης, η βασική ιδέα περί ανάπτυξης, νεοφιλελεύθερης έμπνευσης, ήταν η ιδέα του προσανατολισμού των οικονομιών σε κλάδους με διεθνή ανταγωνιστικότητα, η απελευθέρωση των αγορών χρήματος και οι μαζικές ιδιωτικοποιήσεις που θα επέτρεπαν την αξιοποίηση των διεθνών πλεονεκτημάτων.
Η ελληνική οικονομία είχε ήδη δύο κλάδους με διεθνή παρουσία, τη ναυτιλία και τον τουρισμό. Υπό διαμόρφωση όμως ήταν και άλλοι κλάδοι: οι τράπεζες, οι κατασκευές, οι τηλεπικοινωνίες, εν μέρει το εμπόριο. Αυτοί θα μπορούσαν να διεκδικήσουν την παρουσία τους σε νέους οικονομικούς και γεωγραφικούς χώρους που δημιουργούσε η «κατάρρευση του κομμουνισμού» (Βαλκάνια και Ανατολική Ευρώπη). Και αυτό έγινε. Οι τομείς αυτοί ιδιωτικοποιήθηκαν μέσα σε λίγα χρόνια, ενισχύθηκαν με μεγάλα έργα και ολυμπιακούς αγώνες, ενώ οι χρηματιστηριακοί θεσμοί, προσωρινά τουλάχιστον, υποσχέθηκαν την απρόσκοπτη ανάπτυξη των νέων κλάδων.
Αυτή η νέα οικονομία που εδράζεται στη διεθνή ανταγωνιστικότητα προϋποθέτει τη νομισματική σταθερότητα, καθώς δημιουργεί και στηρίζεται στη ροή συναλλαγματικών ή άλλων πόρων. Η πολιτική της «σκληρής δραχμής» και η ένταξη στο ευρώ, αποτελούσαν και αποτελούν αναπόσπαστο στοιχείο της λειτουργίας αυτής της οικονομίας.
Η στρατηγική αυτή δεν ευνοούσε τους παραγωγικούς τομείς, τη βιομηχανία και τη γεωργία. Αν όχι στο σύνολό τους, τουλάχιστον σε μεγάλο τμήμα τους. Διότι και εκεί η διεθνής ανταγωνιστικότητα ήταν δυνατή μόνο σε επιμέρους υποτομείς, αυτούς που συνέχισαν ή κατάφεραν να έχουν εξαγωγικές επιδόσεις. Το υπόλοιπο τμήμα άρχισε να δοκιμάζεται από το σκληρό νόμισμα που ευνοεί τις φθηνότερες εισαγωγές και κάνει δύσκολες τις εξαγωγές. Η γεωργία μετά το 2000 άρχισε να έχει απόλυτη μείωση της παραγωγής της και η βιομηχανία μεταστράφηκε ραγδαία στο παραδοσιακό της πρότυπο με έμφαση στην ελαφριά βιομηχανία.
Το ισοζύγιο πληρωμών δείχνει αποκαλυπτικά τη δομή της νέας ελληνικής οικονομίας, που καμία σχέση δεν έχει πλέον με την οικονομία του 1980. Πρόκειται για μια εξαιρετικά «ανοικτή οικονομία», με τις εισαγωγές να είναι σχεδόν στο 40% του ΑΕΠ. Οι εξαγωγές αγαθών (βιομηχανικών και αγροτικών) καλύπτουν μόλις το 10%, και μετά είναι ο τουρισμός και η ναυτιλία που συνεισφέρουν άλλο 10% ο κάθε τομέας. Μένει ακόμα ένα κενό που καλύπτεται από άλλες εισροές και φυσικά από δάνεια. Αυτή η εικόνα των εξωτερικών σχέσεων υποδηλώνει ότι η οικονομία είναι απόλυτα εξαρτώμενη από συναλλαγματικές εισροές κάθε μορφής και είδους.
Οι ιδιαιτερότητες της σημερινής ελληνικής οικονομίας καθιστούν κάθε συζήτηση περί «εξόδου από το ευρώ» και επιστροφής στη δραχμή, συζήτηση χωρίς ιδιαίτερο νόημα, καθώς συνεπάγεται αυτόματα μια απότομη μείωση του ΑΕΠ της τάξης του 30-40%. Μα ταυτόχρονα καθιστά και άνευ νοήματος τη συζήτηση περί υποθετικής «έλλειψης ανταγωνιστικότητας» της ελληνικής οικονομίας, καθώς οι εξαγωγές αγαθών είναι μικρό μέρος του ΑΕΠ.
Η ελληνική οικονομία είναι πλέον μια οικονομία υπηρεσιών. Η γεωργία συνεισφέρει μόλις 4% στο ΑΕΠ (περίπου όσο και ο κλάδος εμπορίας κινητών τηλεφώνων), και η βιομηχανία κάτι λιγότερο από 15%. Το 80% είναι υπηρεσίες. Εν μέσω της οικονομικής κρίσης το μοντέλο αυτό δοκιμάζεται. Αλλά είναι ήδη παγιδευμένο με ένα τρόπο που καθιστά κάθε διέξοδο εξαιρετικά δύσκολη. Η αναβίωση των παραγωγικών τομέων, για παράδειγμα, βρίσκεται αντιμέτωπη με το γεγονός ότι οι αλλαγές στην οικονομία συμπαρέσυραν το σύνολο των αναπτυξιακών θεσμών που ήταν συνδεδεμένοι με τους τομείς αυτούς (συνεταιρισμοί, τράπεζες, κρατικοί φορείς κ.ο.κ.). Κάθε αλλαγή πορείας έχει συνεπώς ανάγκη από βιώσιμες μεσοπρόθεσμες στρατηγικές.
Η Ευρωπαϊκή Ένωση σε κρίση εν μέσω της κρίσης
Η Ε.Ε. βρέθηκε εν μέσω της οικονομικής κρίσης σε εξαιρετικά αδύναμη θέση για τρεις βασικά λόγους.
Πρώτον, επειδή το ευρώ είχε δημιουργηθεί με βάση την ιδέα ότι η ευρωπαϊκή οικονομία θα αναπτυσσόταν διαρκώς. Δεν υπήρχε δηλαδή κανένας θεσμός που να καλείται να διαχειριστεί το νόμισμα σε συνθήκες κρίσης, άρα «ασύμμετρων επιπτώσεων» σε κάθε οικονομία. Συνεπώς δεν προέβλεψε ούτε προϋπολογισμό ούτε κανονική κεντρική τράπεζα.
Δεύτερον, επειδή θεώρησε ότι η πυραμίδα των προτεραιοτήτων ξεκινάει από το σταθερό νόμισμα και την αυστηρή νομισματική πολιτική, συνεχίζει με τους ισοσκελισμένους προϋπολογισμούς και το χαμηλό δημόσιο χρέος και καταλήγει στα πραγματικά μεγέθη (μισθοί, κέρδη κ.λπ.), τα οποία είναι και τα μόνα που πρέπει να προσαρμόζονται, η πυραμίδα δοκιμάστηκε όταν τα πραγματικά μεγέθη, κυρίως η απασχόληση και η παραγωγή, έπρεπε να υποστηριχθούν, ακυρώνοντας τη δημοσιονομική πειθαρχία και αναζητώντας νέο χρήμα.
Τρίτον, όλα αυτά δεν ισχύουν σε μια διεθνοποιημένη οικονομία. Μπορεί να τηρούνται και το ευρώ να πέφτει. Εάν όλοι έκαναν δε το ίδιο η παγκόσμια οικονομία θα συρρικνωνόταν. Επειδή δεν τον κάνουν οι άλλοι, οι ΗΠΑ και η Κίνα, η Ε.Ε. εμφανίζεται να επιζητά την ανάκαμψή της στις «πλάτες των άλλων».
Συνεπώς, αφού η Ε.Ε. είπε στις εθνικές κυβερνήσεις να διαχειριστούν την κρίση μόνες τους (με αύξηση φυσικά των ελλειμμάτων), και αφού κάλεσε κάθε χώρα να λύσει μόνη της «το χρέος που η ίδια είχε δημιουργήσει» πριν και τώρα, ξαφνικά διαπίστωσε ότι οι αγορές που ήρθαν να καλύψουν το κενό της χρηματοδότησης του χρέους (ελλείψει κεντρικής τράπεζας), «εισέβαλαν» στην Ε.Ε. και άρχισαν να στοιχηματίζουν «ποια χώρα θα πέσει γρηγορότερα».
Μέσα σε λίγες εβδομάδες η Ε.Ε. έφτιαξε πανικόβλητη «πακέτο διάσωσης» της Ελλάδας και λίγο μετά «πακέτο διάσωσης» της ίδιας της ευρωζώνης. Ό,τι δεν έκανε δύο χρόνια πριν, ένα πακέτο δηλαδή διαχείρισης της κρίσης σε ευρωπαϊκό επίπεδο με βάση το κοινό νόμισμα και προστασία των κρατών-μελών, το κάνει τώρα με τους χειρότερους δυνατούς όρους.
Το χειρότερο στοιχείο του ιδιότυπου ευρωπαϊκού «ζουρλομανδύα» είναι ότι έφερε το ΔΝΤ, να συνδιαχειριστεί το πακέτο διάσωσης της ευρωζώνης. Εάν κάτι προκύπτει με σαφήνεια από τους ευρωπαϊκούς χειρισμούς, αυτό είναι πως η κρίση της Ε.Ε. περιλαμβάνει πλέον θεμελιακά δεδομένα της αρχιτεκτονικής της. Το υπάρχον σύστημα πολιτικών και οικονομικών θεσμών είναι «μη βιώσιμο», και αναπόφευκτα μέσα από διαδοχικές κρίσεις, εντάσεις και πολιτικές αναδιατάξεις, θα υπάρξουν ριζικές αλλαγές. Αυτό αφορά φυσικά και τη σχέση Ε.Ε. και ΗΠΑ και το νέο «ιστορικά» ρόλο του ΔΝΤ, που επιστρέφει εκεί από όπου ξεκίνησε: στη διαχείριση δηλαδή των νομισματικών σχέσεων ανάμεσα στις ΗΠΑ και την Ευρώπη και την παρακολούθηση των πολιτικής κάθε μεμονωμένης οικονομίας.
Ο Γιώργος Σταθάκης διδάσκει οικονομικά στο Πανεπιστήμιο Κρήτης. Πολλές από τις ιδέες του κειμένου εκτέθηκαν στην ημερίδα «Οι ιστορικοί συζητούν για την κρίση. Η κρίση σε ιστορική προοπτική», που οργάνωσε το περιοδικό Ιστορείν/Historein, στις 8.5.2010.
Διαβάστε περισσότερα...
του Γιωργου Σταθακη
Τα αίτια του δημοσιονομικού προβλήματος προκύπτουν από μερικά βασικά δεδομένα που φωτίζουν, ίσως με απόλυτη διαύγεια, το πρόβλημα.
Πρώτον, το χρέος είναι δημιούργημα της δεκαετίας του 1980. Το 1980 το χρέος ήταν μόλις 20% του ΑΕΠ, το 1990 ήταν 80% και το 1993 ήταν 120%. Έκτοτε περιστρέφεται γύρω στο 100-120% του ΑΕΠ.
Δεύτερον, το χρέος προέκυψε από την επέκταση του κράτους στην οικονομία. Οι δημόσιες δαπάνες επεκτάθηκαν τότε από το 25% στο 40% του ΑΕΠ και λίγο αργότερα έφθασαν στο 45%, στο οποίο και μονιμοποιήθηκαν μέχρι σήμερα. Η επέκταση του κράτους έγινε για «καλό σκοπό», καθώς αφορούσε πρωτίστως την επέκταση των κοινωνικών δαπανών: της υγείας, της παιδείας και των συντάξεων. Επιπρόσθετα στη δεκαετία του 1980 το κράτος ανέλαβε τη διαχείριση του προβλήματος της «αποβιομηχάνισης» και των «προβληματικών».
Τρίτον, η αύξηση των δημόσιων εσόδων υστερούσε πάντα των δαπανών. Για την ακρίβεια, ο ελληνικός προϋπολογισμός είναι ελλειμματικός για τριάντα συνεχή χρόνια, με διακυμάνσεις από -5 (1999) έως -16% (1990), κατά μέσο όρο γύρω στο -7% του ΑΕΠ. Το γεγονός ότι το χρέος δεν είναι ακόμα μεγαλύτερο οφείλεται στις περιόδους χαμηλών επιτοκίων.
Συνεπώς, το βασικό ερώτημα είναι γιατί τα έσοδα υστερούν πάντοτε των δαπανών, γιατί τελικά δεν σταθεροποιήθηκαν και αυτά στο 45% του ΑΕΠ, αλλά γύρω στο 35-40% του ΑΕΠ. Η απάντηση είναι απλή. Τα φορολογικά έσοδα προέρχονται από φόρους κατανάλωσης κατά τα δύο τρίτα και από άμεσους φόρους των μισθωτών στρωμάτων. Φόρους δεν πληρώνουν οι επιχειρήσεις, μεγάλες και μικρές, και τα ελεύθερα επαγγέλματα, επιστημονικά και μη. Καθώς το 20-30% των πιο ευκατάστατων στρωμάτων που ελέγχουν το 50% του ΑΕΠ δεν πληρώνουν φόρους, είναι αδύνατο να αυξηθούν τα έσοδα στο επιθυμητό ή το αναγκαίο επίπεδο.
Τα στρώματα αυτά κατέκτησαν ειδικά φορολογικά καθεστώτα που διασφαλίζουν τη φοροασυλία τους ή την παράκαμψη του «πόθεν έσχες». Η ιδέα περί φοροδιαφυγής είναι παραπλανητική, καθώς πρόκειται για φοροασυλία που επιτεύχθηκε με την κατασκευή ενός σύνθετου και περίτεχνου φορολογικού συστήματος προστασίας των υψηλών εισοδημάτων. Ούτε η αύξηση του ΑΕΠ ούτε τα σταθεροποιητικά προγράμματα έλυσαν το πρόβλημα, καθώς δεν έθιξαν τη βασική αιτία. Για την ακρίβεια πέρα από το ρεκόρ που κατέχει η Ελλάδα σε σταθεροποιητικά προγράμματα (1985-87, 1990-93, 1996-2000, 2004-07), αυτά ενώ όλα μειώνουν προσωρινά το έλλειμμα τελικά αυξάνουν το συνολικό δημόσιο χρέος. Αυτό αναμένεται να συμβεί και με το τρέχον πρόγραμμα.
Εν κατακλείδι, το χρέος είναι, με μια έννοια, η συσσωρευμένη φοροαποφυγή των πιο ευκατάστατων αστικών και μικροαστικών στρωμάτων επί τρεις δεκαετίες. Συνεπώς, το χρέος δεν αφορά την υπαρκτή κατασπατάληση του δημόσιου χρήματος ή την υπαρκτή διαφθορά καθώς αυτές είναι μέρος των δημοσίων δαπανών. Αυτές θα υπήρχαν και με ένα εξισορροπημένο δημοσιονομικό σύστημα. Τα συνθήματα που αφορούν τους «κλέφτες που πρέπει να φέρουν τα λεφτά πίσω» ή τους «τεμπέληδες δημοσίους υπαλλήλους» αφορούν λαϊκιστικές εκδοχές που θίγουν υπαρκτές πλευρές του δημοσιονομικού προβλήματος, αλλά δεν θίγουν την αιτία.
Ο μετασχηματισμός της ελληνικής οικονομίας. Η οικονομία των υπηρεσιών
Συχνά ακούγεται πως η οικονομία «δεν παράγει τίποτα», πως «καταναλώνουμε περισσότερο από ό,τι παράγουμε», πως αναπτυσσόμαστε σε «βάρος των μελλοντικών γενεών» και διάφορες άλλες «παρδαλές» θεωρίες. Οι θεωρίες αυτές δεν συνάδουν με την πραγματικότητα, καθώς η ελληνική οικονομία επέδειξε υψηλούς ρυθμούς οικονομικής ανόδου (αύξηση κατά 40% του ΑΕΠ της), για μια δεκαετία, επέδειξε ρυθμούς υψηλότερους από τον ευρωπαϊκό μέσο όρο, που τελικά έφεραν τους ελληνικούς δείκτες κοντά στον ευρωπαϊκό μέσο όρο (γύρω στο 90-95% της Ε.Ε.).
Αυτή η ανάπτυξη μπορεί να μη διανεμήθηκε δίκαια, μπορεί να ενίσχυσε τον πλούτο ορισμένων στρωμάτων, αλλά έγινε. Συνεπώς κάπου στηρίχθηκε, αποτέλεσε με κάποιο τρόπο ένα «ιδιαίτερο μοντέλο ανάπτυξης», το οποίο επέφερε μια ριζική αναδιάταξη της δομής της ελληνικής οικονομίας.
Το μοντέλο αυτό είναι πλέον σαφές. Στα μέσα της δεκαετίας του ʼ90 και εν μέσω της επιταχυνόμενης παγκοσμιοποίησης, η βασική ιδέα περί ανάπτυξης, νεοφιλελεύθερης έμπνευσης, ήταν η ιδέα του προσανατολισμού των οικονομιών σε κλάδους με διεθνή ανταγωνιστικότητα, η απελευθέρωση των αγορών χρήματος και οι μαζικές ιδιωτικοποιήσεις που θα επέτρεπαν την αξιοποίηση των διεθνών πλεονεκτημάτων.
Η ελληνική οικονομία είχε ήδη δύο κλάδους με διεθνή παρουσία, τη ναυτιλία και τον τουρισμό. Υπό διαμόρφωση όμως ήταν και άλλοι κλάδοι: οι τράπεζες, οι κατασκευές, οι τηλεπικοινωνίες, εν μέρει το εμπόριο. Αυτοί θα μπορούσαν να διεκδικήσουν την παρουσία τους σε νέους οικονομικούς και γεωγραφικούς χώρους που δημιουργούσε η «κατάρρευση του κομμουνισμού» (Βαλκάνια και Ανατολική Ευρώπη). Και αυτό έγινε. Οι τομείς αυτοί ιδιωτικοποιήθηκαν μέσα σε λίγα χρόνια, ενισχύθηκαν με μεγάλα έργα και ολυμπιακούς αγώνες, ενώ οι χρηματιστηριακοί θεσμοί, προσωρινά τουλάχιστον, υποσχέθηκαν την απρόσκοπτη ανάπτυξη των νέων κλάδων.
Αυτή η νέα οικονομία που εδράζεται στη διεθνή ανταγωνιστικότητα προϋποθέτει τη νομισματική σταθερότητα, καθώς δημιουργεί και στηρίζεται στη ροή συναλλαγματικών ή άλλων πόρων. Η πολιτική της «σκληρής δραχμής» και η ένταξη στο ευρώ, αποτελούσαν και αποτελούν αναπόσπαστο στοιχείο της λειτουργίας αυτής της οικονομίας.
Η στρατηγική αυτή δεν ευνοούσε τους παραγωγικούς τομείς, τη βιομηχανία και τη γεωργία. Αν όχι στο σύνολό τους, τουλάχιστον σε μεγάλο τμήμα τους. Διότι και εκεί η διεθνής ανταγωνιστικότητα ήταν δυνατή μόνο σε επιμέρους υποτομείς, αυτούς που συνέχισαν ή κατάφεραν να έχουν εξαγωγικές επιδόσεις. Το υπόλοιπο τμήμα άρχισε να δοκιμάζεται από το σκληρό νόμισμα που ευνοεί τις φθηνότερες εισαγωγές και κάνει δύσκολες τις εξαγωγές. Η γεωργία μετά το 2000 άρχισε να έχει απόλυτη μείωση της παραγωγής της και η βιομηχανία μεταστράφηκε ραγδαία στο παραδοσιακό της πρότυπο με έμφαση στην ελαφριά βιομηχανία.
Το ισοζύγιο πληρωμών δείχνει αποκαλυπτικά τη δομή της νέας ελληνικής οικονομίας, που καμία σχέση δεν έχει πλέον με την οικονομία του 1980. Πρόκειται για μια εξαιρετικά «ανοικτή οικονομία», με τις εισαγωγές να είναι σχεδόν στο 40% του ΑΕΠ. Οι εξαγωγές αγαθών (βιομηχανικών και αγροτικών) καλύπτουν μόλις το 10%, και μετά είναι ο τουρισμός και η ναυτιλία που συνεισφέρουν άλλο 10% ο κάθε τομέας. Μένει ακόμα ένα κενό που καλύπτεται από άλλες εισροές και φυσικά από δάνεια. Αυτή η εικόνα των εξωτερικών σχέσεων υποδηλώνει ότι η οικονομία είναι απόλυτα εξαρτώμενη από συναλλαγματικές εισροές κάθε μορφής και είδους.
Οι ιδιαιτερότητες της σημερινής ελληνικής οικονομίας καθιστούν κάθε συζήτηση περί «εξόδου από το ευρώ» και επιστροφής στη δραχμή, συζήτηση χωρίς ιδιαίτερο νόημα, καθώς συνεπάγεται αυτόματα μια απότομη μείωση του ΑΕΠ της τάξης του 30-40%. Μα ταυτόχρονα καθιστά και άνευ νοήματος τη συζήτηση περί υποθετικής «έλλειψης ανταγωνιστικότητας» της ελληνικής οικονομίας, καθώς οι εξαγωγές αγαθών είναι μικρό μέρος του ΑΕΠ.
Η ελληνική οικονομία είναι πλέον μια οικονομία υπηρεσιών. Η γεωργία συνεισφέρει μόλις 4% στο ΑΕΠ (περίπου όσο και ο κλάδος εμπορίας κινητών τηλεφώνων), και η βιομηχανία κάτι λιγότερο από 15%. Το 80% είναι υπηρεσίες. Εν μέσω της οικονομικής κρίσης το μοντέλο αυτό δοκιμάζεται. Αλλά είναι ήδη παγιδευμένο με ένα τρόπο που καθιστά κάθε διέξοδο εξαιρετικά δύσκολη. Η αναβίωση των παραγωγικών τομέων, για παράδειγμα, βρίσκεται αντιμέτωπη με το γεγονός ότι οι αλλαγές στην οικονομία συμπαρέσυραν το σύνολο των αναπτυξιακών θεσμών που ήταν συνδεδεμένοι με τους τομείς αυτούς (συνεταιρισμοί, τράπεζες, κρατικοί φορείς κ.ο.κ.). Κάθε αλλαγή πορείας έχει συνεπώς ανάγκη από βιώσιμες μεσοπρόθεσμες στρατηγικές.
Η Ευρωπαϊκή Ένωση σε κρίση εν μέσω της κρίσης
Η Ε.Ε. βρέθηκε εν μέσω της οικονομικής κρίσης σε εξαιρετικά αδύναμη θέση για τρεις βασικά λόγους.
Πρώτον, επειδή το ευρώ είχε δημιουργηθεί με βάση την ιδέα ότι η ευρωπαϊκή οικονομία θα αναπτυσσόταν διαρκώς. Δεν υπήρχε δηλαδή κανένας θεσμός που να καλείται να διαχειριστεί το νόμισμα σε συνθήκες κρίσης, άρα «ασύμμετρων επιπτώσεων» σε κάθε οικονομία. Συνεπώς δεν προέβλεψε ούτε προϋπολογισμό ούτε κανονική κεντρική τράπεζα.
Δεύτερον, επειδή θεώρησε ότι η πυραμίδα των προτεραιοτήτων ξεκινάει από το σταθερό νόμισμα και την αυστηρή νομισματική πολιτική, συνεχίζει με τους ισοσκελισμένους προϋπολογισμούς και το χαμηλό δημόσιο χρέος και καταλήγει στα πραγματικά μεγέθη (μισθοί, κέρδη κ.λπ.), τα οποία είναι και τα μόνα που πρέπει να προσαρμόζονται, η πυραμίδα δοκιμάστηκε όταν τα πραγματικά μεγέθη, κυρίως η απασχόληση και η παραγωγή, έπρεπε να υποστηριχθούν, ακυρώνοντας τη δημοσιονομική πειθαρχία και αναζητώντας νέο χρήμα.
Τρίτον, όλα αυτά δεν ισχύουν σε μια διεθνοποιημένη οικονομία. Μπορεί να τηρούνται και το ευρώ να πέφτει. Εάν όλοι έκαναν δε το ίδιο η παγκόσμια οικονομία θα συρρικνωνόταν. Επειδή δεν τον κάνουν οι άλλοι, οι ΗΠΑ και η Κίνα, η Ε.Ε. εμφανίζεται να επιζητά την ανάκαμψή της στις «πλάτες των άλλων».
Συνεπώς, αφού η Ε.Ε. είπε στις εθνικές κυβερνήσεις να διαχειριστούν την κρίση μόνες τους (με αύξηση φυσικά των ελλειμμάτων), και αφού κάλεσε κάθε χώρα να λύσει μόνη της «το χρέος που η ίδια είχε δημιουργήσει» πριν και τώρα, ξαφνικά διαπίστωσε ότι οι αγορές που ήρθαν να καλύψουν το κενό της χρηματοδότησης του χρέους (ελλείψει κεντρικής τράπεζας), «εισέβαλαν» στην Ε.Ε. και άρχισαν να στοιχηματίζουν «ποια χώρα θα πέσει γρηγορότερα».
Μέσα σε λίγες εβδομάδες η Ε.Ε. έφτιαξε πανικόβλητη «πακέτο διάσωσης» της Ελλάδας και λίγο μετά «πακέτο διάσωσης» της ίδιας της ευρωζώνης. Ό,τι δεν έκανε δύο χρόνια πριν, ένα πακέτο δηλαδή διαχείρισης της κρίσης σε ευρωπαϊκό επίπεδο με βάση το κοινό νόμισμα και προστασία των κρατών-μελών, το κάνει τώρα με τους χειρότερους δυνατούς όρους.
Το χειρότερο στοιχείο του ιδιότυπου ευρωπαϊκού «ζουρλομανδύα» είναι ότι έφερε το ΔΝΤ, να συνδιαχειριστεί το πακέτο διάσωσης της ευρωζώνης. Εάν κάτι προκύπτει με σαφήνεια από τους ευρωπαϊκούς χειρισμούς, αυτό είναι πως η κρίση της Ε.Ε. περιλαμβάνει πλέον θεμελιακά δεδομένα της αρχιτεκτονικής της. Το υπάρχον σύστημα πολιτικών και οικονομικών θεσμών είναι «μη βιώσιμο», και αναπόφευκτα μέσα από διαδοχικές κρίσεις, εντάσεις και πολιτικές αναδιατάξεις, θα υπάρξουν ριζικές αλλαγές. Αυτό αφορά φυσικά και τη σχέση Ε.Ε. και ΗΠΑ και το νέο «ιστορικά» ρόλο του ΔΝΤ, που επιστρέφει εκεί από όπου ξεκίνησε: στη διαχείριση δηλαδή των νομισματικών σχέσεων ανάμεσα στις ΗΠΑ και την Ευρώπη και την παρακολούθηση των πολιτικής κάθε μεμονωμένης οικονομίας.
Ο Γιώργος Σταθάκης διδάσκει οικονομικά στο Πανεπιστήμιο Κρήτης. Πολλές από τις ιδέες του κειμένου εκτέθηκαν στην ημερίδα «Οι ιστορικοί συζητούν για την κρίση. Η κρίση σε ιστορική προοπτική», που οργάνωσε το περιοδικό Ιστορείν/Historein, στις 8.5.2010.
Διαβάστε περισσότερα...
Παρασκευή 14 Μαΐου 2010
Πέμπτη 13 Μαΐου 2010
Δυο κόσμοι μέσα στην ίδια χώρα.
“Επιτέλους”! Αυτό αναφώνησε ο πρόεδρος του ΣΕΒ, Δημ. Δασκαλόπουλος, μετά το πρόσφατο διάγγελμα του πρωθυπουργού. Ενθουσιάστηκε από τη σκληρότητα των μέτρων που εξαγγέλθηκαν. Τώρα που μπήκαμε σε επιτήρηση θα πλέει σε πελάγη ευτυχίας. Τον περασμένο Οκτώβριο βρέθηκε σε μια έκθεση στο Λονδίνο κι αγόρασε ένα πίνακα 1,5 εκατ. $. Όσα θα βγάλει ένας εκπαιδευτικός δουλεύοντας 60 χρόνια ή ένας εμποροϋπάλληλος δουλεύοντας 80 χρόνια ! Είναι να μη χαίρεται με τη σκληρή λιτότητα (των εργαζομένων) και με την επιτήρηση;
Στην ελληνική κοινωνία υπάρχει συσσωρευμένος τεράστιος πλούτος κι εμείς πρέπει πάλι να πληρώσουμε για χρέη που ποτέ δεν δημιουργήσαμε. Τα ταμεία είναι άδεια αλλά και οι τσέπες μας επίσης. Ποιοι έχουν τέλος πάντων τα λεφτά; Ας δούμε ορισμένα παραδείγματα :
Τα τελευταία 12 χρόνια το ΑΕΠ της χώρας αυξήθηκε κατά 60%. Αφού το δικό μας – των εργαζομένων – εισόδημα δεν αυξήθηκε καθόλου, ΠΟΥ ΠΗΓΕ ΟΛΟΣ ΑΥΤΟΣ Ο ΠΛΟΥΤΟΣ ;
30.000 ελληνικές οικογένειες διαθέτουν στα τμήματα private banking των τραπεζών περίπου 50 δις € ενώ άλλα 40 δις έχουν καταθέσει έλληνες πολίτες στο εξωτερικό. Μάλλον δημόσιοι υπάλληλοι θα ‘ναι.
Μόνο οι εισηγμένες στο Χρηματιστήριο εταιρείες είχαν κέρδη: 11,8 δις € το 2009, 10 δις το 2008 και 11,3 δις το 2007. Η Εθνική Τράπεζα την τελευταία πενταετία είχε κέρδη 6,3 δις €. Το 2009 η ΔΕΗ πραγματοποίησε κέρδη 1,1 δις ενώ προέβλεπε ο προϋπολογισμός της 531 εκατ. €.
Ελληνικές επιχειρήσεις (υπολογίζονται 4.000) έχουν επενδύσει σχεδόν 20 δις € στο εξωτερικό, από τα οποία τα 16 δις στα Βαλκάνια.
Την τετραετία 2004 – 2008 χαρίστηκαν πάνω από 9 δις € σε περίπου 50.000 επιχειρήσεις ( τα 5,1 δις από τη μείωση του συντελεστή φορολόγησης των κερδών από 35% σε 25% και 3,5 δις από τις δυο ρυθμίσεις περαίωσης ανέλεγκτων χρήσεων.)
Υπάρχουν 10.000 υπεράκτιες (offshore) εταιρείες ελληνικών συμφερόντων που διακινούν γύρω στα 500 δις € και το δημόσιο χάνει ετησίως από φόρους 6 δις.
Κάθε χρόνο οι καταναλωτές πληρώνουν και οι επιχειρήσεις εισπράττουν αλλά δεν αποδίδουν περί τα 6 με 6,5 δις € από ΦΠΑ.
Η εισφοροδιαφυγή φτάνει τα 8 δις € ετησίως.
Πάνω από 5.000 επιχειρήσεις οφείλουν 31 δις € στο δημόσιο.
Οι έλληνες εφοπλιστές αγόρασαν το 2009 -χρονιά κρίσης- 164 μεταχειρισμένα πλοία διαθέτοντας 3,16 δις $. Μικρό ποσό για τους εφοπλιστές. Ο ελληνικός εφοπλισμός ελέγχει σχεδόν το 20% του παγκόσμιου στόλου και το 40,9% της κοινοτικής ναυτιλίας. Αν και αποτελεί παγκόσμια δύναμη στηρίζεται σημαντικά από το ελληνικό τραπεζικό σύστημα. Η Εθνική Τράπεζα τους έχει δανείσει 3,5 δις €, η Πειραιώς 2 δις € κι ακολουθούν οι υπόλοιπες. Με τις δικές μας, τις λαϊκές αποταμιεύσεις – καταθέσεις οι τράπεζες χρηματοδοτούν το «θαύμα» της ελληνικής ναυτιλίας.
Κι επειδή είμαστε παραδοσιακά ναυτική χώρα δεν θα μπορούσε να υστερούμε και σε κότερα, θαλαμηγούς κλπ. Ο Θοδ. και Γιάννα Αγγελοπούλου πούλησαν τη θαλαμηγό τους -που ήταν η καλύτερη στη χώρα- κι αγόρασαν ένα υπερσύγχρονο mega yacht μήκους 85,6 μέτρων κι αξίας 150 εκατομ. $. Ο εφοπλιστής Προκοπίου έχει παραγγείλει θαλαμηγό 106 μέτρων και αξίας πάνω από 100 εκατ.$. Ο Π. Δράγνης έχει κότερο 82 μέτρα. Έχει γραφτεί ότι η θαλαμηγός του Μελισσανίδη κοστίζει 65 εκ., του Κούστα 60 εκ., του Βαφειά το ίδιο κι ακολουθούν άλλοι με ακριβότερα κι άλλοι με φθηνότερα κότερα, όπως Κοπελούζος, Πατέρας, Τσάκος, Αλαφούζος, Δημ. Κωστόπουλος, Ρέστης, Βασιλάκης, Κοντομηνάς, Μαρινόπουλος κλπ. Ο Σπ. Λάτσης νοικιάζει την 117 μέτρων «Τurama», σε μη έχοντες κότερο επιχειρηματίες, αντί 90.000 € τη μέρα !
Μη νομίσετε ότι υστερούμε και στον αέρα. Διακόσια είκοσι ιδιωτικά αεροπλάνα είναι καταγεγραμμένα στα ελληνικά νηολόγια (χώρια όσα είναι σε νηολόγια του εξωτερικού ). Η Μαρ. Λάτση έχει 3 ιδιωτικά τζετ (Boeing 757, Boeing 737 και Gulfstream IV), o Βγενόπουλος 2 (Cesna και Falcon 900), o M.Κυριακού ένα και καλό αξίας 50 εκ., ο Ρέστης ένα των 47 εκ., ο Κόκκαλης, ο Μελισσανίδης, ο Τσακίρης, ο Μαρινάκης, ο Θοδ. κι η Γ. Αγγελοπούλου και πολλοί άλλοι. Τα έξοδα συντήρησης ενός τέτοιου αεροσκάφους φτάνουν το χρόνο 1 με 1,5 εκατ. € !
Ο Λ. Λαυρεντιάδης ξόδεψε το Δεκέμβρη 70 εκ. € κι αγόρασε το 31,3% της Proton Bank αφού πρωτύτερα είχε δώσει 36 εκ. για το 50% του γηπέδου Καραϊσκάκη και άλλα 86 εκ. για να επαναγοράσει τη «Νεοχημική», από την πολυεθνική Carlyle. Έδωσε και κάτι «ψιλά» για ν’ αποκτήσει μερτικό σε κάποια από τα μεγαλύτερα ΜΜΕ της χώρας (13,53% στον Πήγασο, που ελέγχει ΜEGA και Έθνος, 9,62% στην Ελευθεροτυπία, κι ελέγχει Flash 9.61, Espresso, City Press, Αthens News, Σφήνα, Ισοτιμία κλπ). Ο Β. Ρέστης αγόρασε το πιο αναγνωρίσιμο τουριστικό αξιοθέατο του Μαυροβουνίου, το νησάκι του Αγ. Στεφάνου, ξοδεύοντας 30 εκ. € και σχεδιάζει να επενδύσει 50 εκ. χτίζοντας βίλες σε αυτό.
Έρευνα του Hotels.com (καλοκαίρι 2009) έδειξε πως η ακριβότερη σουϊτα στον κόσμο νοικιάζεται 50.000$ και είναι του Grand Resort στο Λαγονήσι Αττικής!
Σύμφωνα με στοιχεία του ΕΟΤ, από το Μάρτη του 2005 ως τον Οκτώβρη του 2009, είχαν υπαχθεί στον αναπτυξιακό νόμο (Ν. 3290/04) 1790 επενδύσεις ξενοδόχων προϋπολογισμού 5,7 δις € και επιδοτήθηκαν με 2,5 δις €. Δηλαδή το 44% ήταν από δικά μας λεφτά. Τζάμπα επενδυτές μιας και τα υπόλοιπα είναι δανεικά από τις δικές μας καταθέσεις στις τράπεζες.
Πάνω που πήγαν να μας πείσουν πως «δεν υπάρχει σάλιο» και λίγο μετά την ανακοίνωση της επιτήρησης, πληροφορηθήκαμε ότι αγοράζουμε 6 γαλλικές φρεγάτες κόστους 2,5 δις €, για να υπερασπίζουν τα «εθνικά μας δίκαια» ανοιχτά της Σομαλίας και στον Περσικό κόλπο.
Δεν αναφέρομαι καθόλου στις μίζες και στα σκάνδαλα (Siemens, Βατοπαίδι, δομημένα ομόλογα, διαγραφή προστίμου 5,5 δις € της «Ακρόπολης» κλπ) γιατί είναι γνωστά. Άλλωστε έχει επιληφθεί κι η ελληνική …«δικαιοσύνη».
Ούτε στα 28 δις € που τέθηκαν στη διάθεση των τραπεζών και τώρα τα χρησιμοποιούν για να δανείσουν το κράτος σαν κοινοί τοκογλύφοι.
Μπορεί να ζούμε όλοι στην ίδια χώρα αλλά είμαστε δυο διαφορετικές χώρες, δυο διαφορετικοί και αντίθετοι κόσμοι. Δυο κόσμοι μέσα στην ίδια χώρα.
Από τη μια ο κόσμος μας: ανεργία, απολύσεις, τρομοκρατία κι εξευτελισμοί στους χώρους δουλειάς, ανασφάλιστη εργασία, μερική απασχόληση, προσωρινή απασχόληση, συντάξεις των 400€ , μισθοί των 700 €, σύνταξη στα 67, δάνεια και κάρτες, τα φροντιστήρια των παιδιών, η βενζίνη στα 1,4 €, ο 14ος μισθός που κόβεται , η κατάργηση των συμβάσεων, ο φόβος κι η αγωνία για το αύριο.
Κι απ’ την άλλη ο κόσμος τους: τραπεζίτες, επενδυτές, golden boys, βιομήχανοι κι εφοπλιστές, πολυτελείς επαύλεις, ιδιωτικά τζετ, θαλαμηγοί, χειροποίητες Bentley και θηριώδη Hummer, διαμάντια και τσάντες Luis Vitton και Hermes, η Μύκονος, το Κολωνάκι και η Εκάλη, σαλέ και σούσι μπαρ, χαριτωμένοι μόδιστροι και «καλλιτεχνάδες διανοούμενοι λινάτσες», όπως λένε κι οι Active Member. Ένας κόσμος σπατάλης, χλιδής , σαπίλας και παρακμής.
Τελικά λεφτά υπάρχουν αλλά όχι για μας. Είναι δικά μας αλλά δεν είναι για μας. Εμείς τα «γεννήσαμε» αλλά δε μας ανήκουν. Φταίμε όμως κι εμείς γιατί όπως λέει κι η παροιμία «αν δεν εγονάτιζε η καμήλα δεν τηνε φορτώνανε». Η επίθεση που δεχόμαστε από ΠΑΣΟΚ – ΝΔ –ΕΕ και κεφαλαιοκράτες (διεθνείς και εθνικούς) δε θα σταματήσει ποτέ από μόνη της.
Τώρα πρέπει να αναχαιτίσουμε την επίθεση, τώρα να διεκδικήσουμε αναδιανομή του πλούτου, έξοδο από τη ληστρική Ε.Ε. του κεφαλαίου. Για να επιστρέψει πάνω από την Ευρώπη το φάντασμα που κάποτε πλανιόταν, όπως έλεγε ο Μαρξ. Για ν’ αρχίσουν πάλι να τρέμουν οι ξεσαλωμένες, σήμερα, κυρίαρχες τάξεις
Γιάννης Κυριακάκης
Οικονομολόγος, εκπαιδευτικός
Χανιά
Διαβάστε περισσότερα...
Στην ελληνική κοινωνία υπάρχει συσσωρευμένος τεράστιος πλούτος κι εμείς πρέπει πάλι να πληρώσουμε για χρέη που ποτέ δεν δημιουργήσαμε. Τα ταμεία είναι άδεια αλλά και οι τσέπες μας επίσης. Ποιοι έχουν τέλος πάντων τα λεφτά; Ας δούμε ορισμένα παραδείγματα :
Τα τελευταία 12 χρόνια το ΑΕΠ της χώρας αυξήθηκε κατά 60%. Αφού το δικό μας – των εργαζομένων – εισόδημα δεν αυξήθηκε καθόλου, ΠΟΥ ΠΗΓΕ ΟΛΟΣ ΑΥΤΟΣ Ο ΠΛΟΥΤΟΣ ;
30.000 ελληνικές οικογένειες διαθέτουν στα τμήματα private banking των τραπεζών περίπου 50 δις € ενώ άλλα 40 δις έχουν καταθέσει έλληνες πολίτες στο εξωτερικό. Μάλλον δημόσιοι υπάλληλοι θα ‘ναι.
Μόνο οι εισηγμένες στο Χρηματιστήριο εταιρείες είχαν κέρδη: 11,8 δις € το 2009, 10 δις το 2008 και 11,3 δις το 2007. Η Εθνική Τράπεζα την τελευταία πενταετία είχε κέρδη 6,3 δις €. Το 2009 η ΔΕΗ πραγματοποίησε κέρδη 1,1 δις ενώ προέβλεπε ο προϋπολογισμός της 531 εκατ. €.
Ελληνικές επιχειρήσεις (υπολογίζονται 4.000) έχουν επενδύσει σχεδόν 20 δις € στο εξωτερικό, από τα οποία τα 16 δις στα Βαλκάνια.
Την τετραετία 2004 – 2008 χαρίστηκαν πάνω από 9 δις € σε περίπου 50.000 επιχειρήσεις ( τα 5,1 δις από τη μείωση του συντελεστή φορολόγησης των κερδών από 35% σε 25% και 3,5 δις από τις δυο ρυθμίσεις περαίωσης ανέλεγκτων χρήσεων.)
Υπάρχουν 10.000 υπεράκτιες (offshore) εταιρείες ελληνικών συμφερόντων που διακινούν γύρω στα 500 δις € και το δημόσιο χάνει ετησίως από φόρους 6 δις.
Κάθε χρόνο οι καταναλωτές πληρώνουν και οι επιχειρήσεις εισπράττουν αλλά δεν αποδίδουν περί τα 6 με 6,5 δις € από ΦΠΑ.
Η εισφοροδιαφυγή φτάνει τα 8 δις € ετησίως.
Πάνω από 5.000 επιχειρήσεις οφείλουν 31 δις € στο δημόσιο.
Οι έλληνες εφοπλιστές αγόρασαν το 2009 -χρονιά κρίσης- 164 μεταχειρισμένα πλοία διαθέτοντας 3,16 δις $. Μικρό ποσό για τους εφοπλιστές. Ο ελληνικός εφοπλισμός ελέγχει σχεδόν το 20% του παγκόσμιου στόλου και το 40,9% της κοινοτικής ναυτιλίας. Αν και αποτελεί παγκόσμια δύναμη στηρίζεται σημαντικά από το ελληνικό τραπεζικό σύστημα. Η Εθνική Τράπεζα τους έχει δανείσει 3,5 δις €, η Πειραιώς 2 δις € κι ακολουθούν οι υπόλοιπες. Με τις δικές μας, τις λαϊκές αποταμιεύσεις – καταθέσεις οι τράπεζες χρηματοδοτούν το «θαύμα» της ελληνικής ναυτιλίας.
Κι επειδή είμαστε παραδοσιακά ναυτική χώρα δεν θα μπορούσε να υστερούμε και σε κότερα, θαλαμηγούς κλπ. Ο Θοδ. και Γιάννα Αγγελοπούλου πούλησαν τη θαλαμηγό τους -που ήταν η καλύτερη στη χώρα- κι αγόρασαν ένα υπερσύγχρονο mega yacht μήκους 85,6 μέτρων κι αξίας 150 εκατομ. $. Ο εφοπλιστής Προκοπίου έχει παραγγείλει θαλαμηγό 106 μέτρων και αξίας πάνω από 100 εκατ.$. Ο Π. Δράγνης έχει κότερο 82 μέτρα. Έχει γραφτεί ότι η θαλαμηγός του Μελισσανίδη κοστίζει 65 εκ., του Κούστα 60 εκ., του Βαφειά το ίδιο κι ακολουθούν άλλοι με ακριβότερα κι άλλοι με φθηνότερα κότερα, όπως Κοπελούζος, Πατέρας, Τσάκος, Αλαφούζος, Δημ. Κωστόπουλος, Ρέστης, Βασιλάκης, Κοντομηνάς, Μαρινόπουλος κλπ. Ο Σπ. Λάτσης νοικιάζει την 117 μέτρων «Τurama», σε μη έχοντες κότερο επιχειρηματίες, αντί 90.000 € τη μέρα !
Μη νομίσετε ότι υστερούμε και στον αέρα. Διακόσια είκοσι ιδιωτικά αεροπλάνα είναι καταγεγραμμένα στα ελληνικά νηολόγια (χώρια όσα είναι σε νηολόγια του εξωτερικού ). Η Μαρ. Λάτση έχει 3 ιδιωτικά τζετ (Boeing 757, Boeing 737 και Gulfstream IV), o Βγενόπουλος 2 (Cesna και Falcon 900), o M.Κυριακού ένα και καλό αξίας 50 εκ., ο Ρέστης ένα των 47 εκ., ο Κόκκαλης, ο Μελισσανίδης, ο Τσακίρης, ο Μαρινάκης, ο Θοδ. κι η Γ. Αγγελοπούλου και πολλοί άλλοι. Τα έξοδα συντήρησης ενός τέτοιου αεροσκάφους φτάνουν το χρόνο 1 με 1,5 εκατ. € !
Ο Λ. Λαυρεντιάδης ξόδεψε το Δεκέμβρη 70 εκ. € κι αγόρασε το 31,3% της Proton Bank αφού πρωτύτερα είχε δώσει 36 εκ. για το 50% του γηπέδου Καραϊσκάκη και άλλα 86 εκ. για να επαναγοράσει τη «Νεοχημική», από την πολυεθνική Carlyle. Έδωσε και κάτι «ψιλά» για ν’ αποκτήσει μερτικό σε κάποια από τα μεγαλύτερα ΜΜΕ της χώρας (13,53% στον Πήγασο, που ελέγχει ΜEGA και Έθνος, 9,62% στην Ελευθεροτυπία, κι ελέγχει Flash 9.61, Espresso, City Press, Αthens News, Σφήνα, Ισοτιμία κλπ). Ο Β. Ρέστης αγόρασε το πιο αναγνωρίσιμο τουριστικό αξιοθέατο του Μαυροβουνίου, το νησάκι του Αγ. Στεφάνου, ξοδεύοντας 30 εκ. € και σχεδιάζει να επενδύσει 50 εκ. χτίζοντας βίλες σε αυτό.
Έρευνα του Hotels.com (καλοκαίρι 2009) έδειξε πως η ακριβότερη σουϊτα στον κόσμο νοικιάζεται 50.000$ και είναι του Grand Resort στο Λαγονήσι Αττικής!
Σύμφωνα με στοιχεία του ΕΟΤ, από το Μάρτη του 2005 ως τον Οκτώβρη του 2009, είχαν υπαχθεί στον αναπτυξιακό νόμο (Ν. 3290/04) 1790 επενδύσεις ξενοδόχων προϋπολογισμού 5,7 δις € και επιδοτήθηκαν με 2,5 δις €. Δηλαδή το 44% ήταν από δικά μας λεφτά. Τζάμπα επενδυτές μιας και τα υπόλοιπα είναι δανεικά από τις δικές μας καταθέσεις στις τράπεζες.
Πάνω που πήγαν να μας πείσουν πως «δεν υπάρχει σάλιο» και λίγο μετά την ανακοίνωση της επιτήρησης, πληροφορηθήκαμε ότι αγοράζουμε 6 γαλλικές φρεγάτες κόστους 2,5 δις €, για να υπερασπίζουν τα «εθνικά μας δίκαια» ανοιχτά της Σομαλίας και στον Περσικό κόλπο.
Δεν αναφέρομαι καθόλου στις μίζες και στα σκάνδαλα (Siemens, Βατοπαίδι, δομημένα ομόλογα, διαγραφή προστίμου 5,5 δις € της «Ακρόπολης» κλπ) γιατί είναι γνωστά. Άλλωστε έχει επιληφθεί κι η ελληνική …«δικαιοσύνη».
Ούτε στα 28 δις € που τέθηκαν στη διάθεση των τραπεζών και τώρα τα χρησιμοποιούν για να δανείσουν το κράτος σαν κοινοί τοκογλύφοι.
Μπορεί να ζούμε όλοι στην ίδια χώρα αλλά είμαστε δυο διαφορετικές χώρες, δυο διαφορετικοί και αντίθετοι κόσμοι. Δυο κόσμοι μέσα στην ίδια χώρα.
Από τη μια ο κόσμος μας: ανεργία, απολύσεις, τρομοκρατία κι εξευτελισμοί στους χώρους δουλειάς, ανασφάλιστη εργασία, μερική απασχόληση, προσωρινή απασχόληση, συντάξεις των 400€ , μισθοί των 700 €, σύνταξη στα 67, δάνεια και κάρτες, τα φροντιστήρια των παιδιών, η βενζίνη στα 1,4 €, ο 14ος μισθός που κόβεται , η κατάργηση των συμβάσεων, ο φόβος κι η αγωνία για το αύριο.
Κι απ’ την άλλη ο κόσμος τους: τραπεζίτες, επενδυτές, golden boys, βιομήχανοι κι εφοπλιστές, πολυτελείς επαύλεις, ιδιωτικά τζετ, θαλαμηγοί, χειροποίητες Bentley και θηριώδη Hummer, διαμάντια και τσάντες Luis Vitton και Hermes, η Μύκονος, το Κολωνάκι και η Εκάλη, σαλέ και σούσι μπαρ, χαριτωμένοι μόδιστροι και «καλλιτεχνάδες διανοούμενοι λινάτσες», όπως λένε κι οι Active Member. Ένας κόσμος σπατάλης, χλιδής , σαπίλας και παρακμής.
Τελικά λεφτά υπάρχουν αλλά όχι για μας. Είναι δικά μας αλλά δεν είναι για μας. Εμείς τα «γεννήσαμε» αλλά δε μας ανήκουν. Φταίμε όμως κι εμείς γιατί όπως λέει κι η παροιμία «αν δεν εγονάτιζε η καμήλα δεν τηνε φορτώνανε». Η επίθεση που δεχόμαστε από ΠΑΣΟΚ – ΝΔ –ΕΕ και κεφαλαιοκράτες (διεθνείς και εθνικούς) δε θα σταματήσει ποτέ από μόνη της.
Τώρα πρέπει να αναχαιτίσουμε την επίθεση, τώρα να διεκδικήσουμε αναδιανομή του πλούτου, έξοδο από τη ληστρική Ε.Ε. του κεφαλαίου. Για να επιστρέψει πάνω από την Ευρώπη το φάντασμα που κάποτε πλανιόταν, όπως έλεγε ο Μαρξ. Για ν’ αρχίσουν πάλι να τρέμουν οι ξεσαλωμένες, σήμερα, κυρίαρχες τάξεις
Γιάννης Κυριακάκης
Οικονομολόγος, εκπαιδευτικός
Χανιά
Διαβάστε περισσότερα...
Μόνη αριστερή απάντηση η άρνηση της πληρωμής του χρέους.
Οταν μιλάμε για κρίση σήμερα στην Ελλάδα, είτε το θέλουμε είτε όχι, είμαστε υποχρεωμένοι να μιλήσουμε πρώτα απ' όλα για το δημόσιο χρέος. Όχι μόνο γιατί συνοψίζει την κρίση και τη χρεωκοπία του ελληνικού καπιταλισμού σήμερα, αλλά γιατί το δημόσιο χρέος με την εξυπηρέτηση του έχει μετατραπεί σε βασικό μοχλό ανατροπής του συνόλου των ιστορικών κατακτήσεων της εργαζόμενης κοινωνίας σε εργασιακές σχέσεις, κοινωνικά δικαιώματα, δημοκρατία.Με το χρέος επιχειρείται η μεγαλύτερη αναδιανομή πλούτου που έχει γίνει ποτέ σε βάρος του λαού και της χώρας. Επιχειρείται να παγιωθεί ένα πρωτόγνωρο καθεστώς γενικευμένης εκποίησης υπό την πολιτική εποπτεία της Ε.Ε. και την αποικιοκρατική κηδεμονία του ΔΝΤ. Θα το δεχτεί αυτό η Αριστερά;
Επομένως, δεν μπορεί κανείς να είναι πειστικός στην αντίθεση του με τα μέτρα της κυβέρνησης, αν δεν απαντά πρώτα απ' όλα στο θεμελιώδες ερώτημα: Τι θα γίνει με το δημόσιο χρέος; Γιατί ο λαός και οι εργαζόμενοι θα πρέπει να επωμιστούν την αποπληρωμή του; Γιατί θα πρέπει να αναγνωρίσουν ως δική τους υποχρέωση το χρέος που συσσώρευσε η οικονομική και πολιτική ολιγαρχία μέσα από τη λεηλασία αυτού του τόπου;Γιατί θα πρέπει να πληρώσουν για το καθεστώς της διαφθοράς και της ασυδοσίας, του οποίου προϊόν αποτελεί το δημόσιο χρέος;
Τι σόι Αριστερά είναι αυτή που, αντί να πει το αυτονόητο, κάθεται και διαπραγματεύεται απλά τους όρους διαχείρισης και αποπληρωμής του χρέους;Τι σόι Αριστερά είναι αυτή που, αντί από θέση αρχής να παλέψει για την άρνηση πληρωμής του δημόσιου χρέους μέσα από μια μονομερή παύση πληρωμών, συζητά μόνο για το πώς θα καταφέρει η χώρα να βρειχαμηλότοκα δάνεια; Λες κι αν η χώρα βρει δάνεια με επιτόκια Γερμανίας ή με 1%, λύθηκε το πρόβλημα. Λες και θα πάψει η απομύζηση πλούτου και εισοδημάτων της χώρας από τους διεθνείς κερδοσκόπους, τοκογλύφους και δανειστές.Ένα το δίλημμα, μια και η απάντηση.Το δίλημμα που ξεκαθαρίζει σήμερα την ήρα από το στάρι, τους αβανταδόρους των πολυεθνικών και των τραπεζιτών από τους αληθινούς αγωνιστές του λαού και της εργατικής τάξης, έχει τεθεί από την ίδια την κοινωνία. Κι αυτό δεν είναι το Δεξιά ή Αριστερά. Ούτε το υπέρ ή κατά των μέτρων της κυβέρνηση. Αλλά το αν πρέπει ή όχι ο λαός και χώρα να ξεπουληθεί, προκειμένου να πληρώσει το δημόσιο χρέος της ρεμούλας και της κερδοσκοπίας. Ιδίως όταν ελληνικός λαός, μέσα από τη διασπάθιση του εισοδήματος και των δικαιωμάτων του έχει πληρώσει μιάμιση φορά το υπάρχον χρέος μέσα στην τελευταία δεκαετία και πάνω από δυόμισι φορές, αν υπολογιστεί από την πρώτη επιβολή της μονόπλευρη λιτότητας το 1984.
Όποιος σήμερα αποφεύγει να τοποθετηθεί καθαρά και να προτάξει το αίτημα της άρνησης της πληρωμής του χρέους μέσα από τη μονομερή παύση πληρωμών, τότε βρίσκεται στην αντίπερα όχθη Είτε το ξέρει είτε όχι. Είτε προσπαθεί να θολώσει τα νερά με γενικές καταγγελίες του καπιταλισμού, όπως κάνει η ηγεσία του ΚΚΕ. Είτε τρέμει μήπως και τεθεί θέμα εξόδου από το ευρώ και την ΟΝΕ όπως συμβαίνει με την ηγεσία του ΣΥΝ.Το περίεργο και τερατώδεςμε τις ηγεσίες της Αριστεράς σήμερα είναι ότι καλούν τον απλό κόσμο να υποστεί τη δήμευση της ζωής και της χώρας του, γιατί, αν τυχόν και διεκδικήσει μονομερή παύση πληρωμών και έξοδο από το ευρώ, τότε χιλιάδες λιμοί, σεισμοί και καταποντισμοί θα επιπέσουν στους άμοιρους που αψήφησαν τον Ύψιστο εκ Βρυξελλών και Ουάσινγκτον.Αντί να επενδύσουν στη δύναμη του λαού, στους αγώνες του, στην ανάγκη του να ανατρέψει τη σημερινή κατάσταση, να σπάσει τα δεσμά και τα τετελεσμένα, επικαλούνται την αδυναμία του μπροστά στις δήθεν πανίσχυρες αγορές, το ισχυρό ευρώ και τη δήθεν πανίσχυρη Ε.Ε. . Αφήστε πρώτα να φτιάξουμε μια άλλη Ευρώπη, αφήστε να εφεύρουμε ένα καλύτερο ευρώ, αφήστε να ανακαλύψουμε μια καλύτερη ΕΚΤ, που να χρηματοδοτεί με 1% τα κράτη, αφήστε να διαπραγματευτούμε με τους γύπες των αγορών μήπως και μας φιλοδωρήσουν με την ελεημοσύνη τους, αφήστε να αλλάξουν οι συσχετισμοί και, τέλος πάντων, αφήστε να έρθει η επουράνια βασιλεία του Κυρίου και έπειτα βλέπουμε.Έπειτα, αφού η χώρα θα έχει ξεπουληθεί μέχρι το τελευταίο ακατοίκητο νησάκι της, αφού ο λαός θα έχει υποστεί τα πάνδεινα, θα έρθουν όλοι αυτοί, που σήμερα αρνούνται να θέσουν το αυτονόητο, για να πουν ότι δικαιώθηκαν.
Αριστερή πολιτική πάνω στο πτώμα της χώρας και των εργαζομένων δεν μπορεί να υπάρξει. Το αίτημα της άρνησης της πληρωμής του χρέους δεν είναι «ύστατο μέσο», ούτε κάτι που μπορεί εύκολα να «απορροφήσει» ο καπιταλισμός. Αποτελεί, μαζί με την έξοδο από το ευρώ, τη μόνη δυνατή αφετηρία για την παραγωγική ανασυγκρότηση της χώρας προς όφελος του λαού. Όλες οι άλλες επιλογές αποτελούν προϊόν φόβου, ήττας και συνθηκολόγησης με την κυρίαρχη πολιτική.
Δημήτρης Καζάκης, οικονομολόγος - συγγραφέας. (Το άρθρο βρίσκεται στην εφημερίδα "Δρόμος".
Διαβάστε περισσότερα...
Επομένως, δεν μπορεί κανείς να είναι πειστικός στην αντίθεση του με τα μέτρα της κυβέρνησης, αν δεν απαντά πρώτα απ' όλα στο θεμελιώδες ερώτημα: Τι θα γίνει με το δημόσιο χρέος; Γιατί ο λαός και οι εργαζόμενοι θα πρέπει να επωμιστούν την αποπληρωμή του; Γιατί θα πρέπει να αναγνωρίσουν ως δική τους υποχρέωση το χρέος που συσσώρευσε η οικονομική και πολιτική ολιγαρχία μέσα από τη λεηλασία αυτού του τόπου;Γιατί θα πρέπει να πληρώσουν για το καθεστώς της διαφθοράς και της ασυδοσίας, του οποίου προϊόν αποτελεί το δημόσιο χρέος;
Τι σόι Αριστερά είναι αυτή που, αντί να πει το αυτονόητο, κάθεται και διαπραγματεύεται απλά τους όρους διαχείρισης και αποπληρωμής του χρέους;Τι σόι Αριστερά είναι αυτή που, αντί από θέση αρχής να παλέψει για την άρνηση πληρωμής του δημόσιου χρέους μέσα από μια μονομερή παύση πληρωμών, συζητά μόνο για το πώς θα καταφέρει η χώρα να βρειχαμηλότοκα δάνεια; Λες κι αν η χώρα βρει δάνεια με επιτόκια Γερμανίας ή με 1%, λύθηκε το πρόβλημα. Λες και θα πάψει η απομύζηση πλούτου και εισοδημάτων της χώρας από τους διεθνείς κερδοσκόπους, τοκογλύφους και δανειστές.Ένα το δίλημμα, μια και η απάντηση.Το δίλημμα που ξεκαθαρίζει σήμερα την ήρα από το στάρι, τους αβανταδόρους των πολυεθνικών και των τραπεζιτών από τους αληθινούς αγωνιστές του λαού και της εργατικής τάξης, έχει τεθεί από την ίδια την κοινωνία. Κι αυτό δεν είναι το Δεξιά ή Αριστερά. Ούτε το υπέρ ή κατά των μέτρων της κυβέρνηση. Αλλά το αν πρέπει ή όχι ο λαός και χώρα να ξεπουληθεί, προκειμένου να πληρώσει το δημόσιο χρέος της ρεμούλας και της κερδοσκοπίας. Ιδίως όταν ελληνικός λαός, μέσα από τη διασπάθιση του εισοδήματος και των δικαιωμάτων του έχει πληρώσει μιάμιση φορά το υπάρχον χρέος μέσα στην τελευταία δεκαετία και πάνω από δυόμισι φορές, αν υπολογιστεί από την πρώτη επιβολή της μονόπλευρη λιτότητας το 1984.
Όποιος σήμερα αποφεύγει να τοποθετηθεί καθαρά και να προτάξει το αίτημα της άρνησης της πληρωμής του χρέους μέσα από τη μονομερή παύση πληρωμών, τότε βρίσκεται στην αντίπερα όχθη Είτε το ξέρει είτε όχι. Είτε προσπαθεί να θολώσει τα νερά με γενικές καταγγελίες του καπιταλισμού, όπως κάνει η ηγεσία του ΚΚΕ. Είτε τρέμει μήπως και τεθεί θέμα εξόδου από το ευρώ και την ΟΝΕ όπως συμβαίνει με την ηγεσία του ΣΥΝ.Το περίεργο και τερατώδεςμε τις ηγεσίες της Αριστεράς σήμερα είναι ότι καλούν τον απλό κόσμο να υποστεί τη δήμευση της ζωής και της χώρας του, γιατί, αν τυχόν και διεκδικήσει μονομερή παύση πληρωμών και έξοδο από το ευρώ, τότε χιλιάδες λιμοί, σεισμοί και καταποντισμοί θα επιπέσουν στους άμοιρους που αψήφησαν τον Ύψιστο εκ Βρυξελλών και Ουάσινγκτον.Αντί να επενδύσουν στη δύναμη του λαού, στους αγώνες του, στην ανάγκη του να ανατρέψει τη σημερινή κατάσταση, να σπάσει τα δεσμά και τα τετελεσμένα, επικαλούνται την αδυναμία του μπροστά στις δήθεν πανίσχυρες αγορές, το ισχυρό ευρώ και τη δήθεν πανίσχυρη Ε.Ε. . Αφήστε πρώτα να φτιάξουμε μια άλλη Ευρώπη, αφήστε να εφεύρουμε ένα καλύτερο ευρώ, αφήστε να ανακαλύψουμε μια καλύτερη ΕΚΤ, που να χρηματοδοτεί με 1% τα κράτη, αφήστε να διαπραγματευτούμε με τους γύπες των αγορών μήπως και μας φιλοδωρήσουν με την ελεημοσύνη τους, αφήστε να αλλάξουν οι συσχετισμοί και, τέλος πάντων, αφήστε να έρθει η επουράνια βασιλεία του Κυρίου και έπειτα βλέπουμε.Έπειτα, αφού η χώρα θα έχει ξεπουληθεί μέχρι το τελευταίο ακατοίκητο νησάκι της, αφού ο λαός θα έχει υποστεί τα πάνδεινα, θα έρθουν όλοι αυτοί, που σήμερα αρνούνται να θέσουν το αυτονόητο, για να πουν ότι δικαιώθηκαν.
Αριστερή πολιτική πάνω στο πτώμα της χώρας και των εργαζομένων δεν μπορεί να υπάρξει. Το αίτημα της άρνησης της πληρωμής του χρέους δεν είναι «ύστατο μέσο», ούτε κάτι που μπορεί εύκολα να «απορροφήσει» ο καπιταλισμός. Αποτελεί, μαζί με την έξοδο από το ευρώ, τη μόνη δυνατή αφετηρία για την παραγωγική ανασυγκρότηση της χώρας προς όφελος του λαού. Όλες οι άλλες επιλογές αποτελούν προϊόν φόβου, ήττας και συνθηκολόγησης με την κυρίαρχη πολιτική.
Δημήτρης Καζάκης, οικονομολόγος - συγγραφέας. (Το άρθρο βρίσκεται στην εφημερίδα "Δρόμος".
Διαβάστε περισσότερα...
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)