Ασήμαντες απορίες για την αριστερά, του Θ. Μπαρτσώκα

Πέντε ίσως και παραπάνω οι υποψήφιοι περιφερειάρχες της αριστεράς στην Αττική. Κάνοντας την απλή πράξη της πρόσθεσης στην τελευταία δημοσκόπηση της V.P.R.C, αλλά και σε άλλες διαπιστώνει κανείς ότι ένας κοινός υποψήφιος της αριστεράς έμπαινε στο β' γύρο με σοβαρότατες πιθανότητες εκλογής στην θέση του περιφερειάρχη.

Το αποτέλεσμα της πρόσθεσης είναι:
22,1% ο κοινός υποψήφιος της αριστεράς
22% ο κ.Δημαράς
έπονται οι υπόλοιποι

-Είναι ίσως τόσο διαφορετικά τα προβλήματα, όσο διαφορετική είναι η δυστυχία του κόσμου;

-Είναι τόσο διαφορετική η προσμονή για κάτι καλύτερο;

-Είναι τόσο διαφορετικό το αδιάκριτο βλέμμα των ονείρων μας;

-Είναι τόσο διαφορετικό το να ανοίγεις με ευχαρίστηση την πόρτα και να την κλείνεις το ίδιο πίσω σου;

-Είναι τόσο διαφορετικό το να υπάρχουν διαφορές;

-Είναι τόσο διαφορετικό το να δηλώνεις οτι είσαι αριστερός;

-Είναι τόσο διαφορετικό το να βλέπεις τους νέους να χαμογελάνε;

-Υπάρχουν διαφορές στο να αγωνίζεσαι για το δίκιο;

-Είναι τόσο διαφορετικό το να βλέπεις τα πράγματα απλά, όπως απλό είναι το πέρασμά μας;

-Είναι ίσως τόσο σημαντική η διαφορά του νομίσματος;

-Πρέπει να είναι εξαιρετικά σημαντική η διαφορετική διαδρομή της διαδήλωσης;

Μπορεί όλες αυτές οι διαφορές να είναι εξαιρετικά σημαντικές.

Όμως είναι βέβαιο ότι η αριστερά εδώ και πολύ καιρό ενδιαφέρεται κυρίως για το ΠΟΙΟΣ ΦΤΑΙΕΙ και όχι για το ΤΙ ΦΤΑΙΕΙ

«ας κοιτάξουμε τη ζωή μας με μεγαλύτερη συμπόνια»

Θανάσης Μπαρτσώκας είναι πρώην δήμαρχος Καισαριανής

http://tvxs.gr/
Διαβάστε περισσότερα...

Η αδύνατη διαχείριση του ευρώ

Η παρέμβαση του Αιγύπτιου οικονομολόγου Σαμίρ Αμίν στη διεθνή διάσκεψη του Παντείου Πανεπιστημίου- Αθήνα, 15 Οκτωβρίου 2010.

1. Δεν υπάρχει νόμισμα χωρίς Κράτος. Στον καπιταλισμό, το νόμισμα και το κράτος συνιστούν από κοινού μέσα διαχείρισης του γενικού συμφέροντος του κεφαλαίου, υπερβαίνοντας τα επιμέρους συμφέροντα ανταγωνιστικών κλάδων του κεφαλαίου. Οι τρέχουσες φαντασιώσεις περί καπιταλισμού τον οποίο διαχειρίζεται η “αγορά”, χωρίς κράτος (το οποίο έχει συρρικνωθεί στην ελάχιστη λειτουργία της τήρησης της τάξης) δεν βασίζονται ούτε σε σοβαρή ανάγνωση της ιστορίας του πραγματικού καπιταλισμού, ούτε σε κάποια δήθεν “επιστημονική” θεωρία που θα απεδείκνυε ότι όταν η διαχείριση περνά στα χέρια των αγορών, παράγεται, ή έστω τείνει να παράγεται, μια οποιαδήποτε ισορροπία (πόσο μάλλον “η καλύτερη”)

Το ευρώ δημιουργήθηκε απόντος του ευρωπαϊκού κράτους, από εθνικά κράτη των οποίων οι βασικές λειτουργίες διαχειριστών των γενικών συμφερόντων του κεφαλαίου έβαιναν προς κατάργηση. Το δόγμα ενός νομίσματος “ανεξάρτητου” από το Κράτος εκφράζει αυτόν τον...
παραλογισμό. Η πολιτική “Ευρώπη” δεν υπάρχει. Παρά τις ευφάνταστες και αφελείς εκκλήσεις για την υπέρβαση της αρχής της εθνικής κυριαρχίας, τα έθνη κράτη παραμένουν τα μόνα που διαθέτουν νομιμοποίηση. Δεν υπάρχει η πολιτική ωριμότητα ώστε οποιοσδήποτε λαός κάποιου από τα ιστορικά έθνη που απαρτίζουν την Ευρώπη να αποδεχθεί το αποτέλεσμα μιας “ευρωπαϊκής ψηφοφορίας”. Μπορεί κανείς να το εύχεται, αλλά θα πρέπει να περιμένει πάρα πολύ μέχρι να αναδυθεί μια πανευρωπαϊκή νομιμοποίηση.
Ουτε και η οικονομική και κοινωνική Ευρώπη υπάρχει. Η Ευρώπη των 25 ή των 30 κρατών παρουσιάζει βαθύτατες ανισότητες στο επίπεδο καπιταλιστικής ανάπτυξης. Τα ολιγοπώλια που ελέγχουν το σύνολο της οικονομίας (και επιπλέον την τρέχουσα πολιτική και την πολιτική κουλτούρα) έχουν “εθνικότητα” όπως αυτή ορίζεται από την εθνικότητα των διευθυντικών στελεχών τους. Πρόκειται για ομίλους κυρίως βρετανικούς, γερμανικούς και γαλλικούς και δευτερευόντως ολλανδικούς, σουηδικούς, ισπανικούς, ιταλικούς. Η ανατολική και μέρος της νότιας Ευρώπης έχουν προς την βορειοδυτική ευρώπη σχέση ανάλογη με αυτή της Λατινικής Αμερικής προς τις ΗΠΑ. Υπ αυτές τις συνθήκες, η Ευρώπη δεν είναι παρά μία κοινή αγορά που αποτελεί μέρος της παγκόσμιας αγοράς του ύστερου καπιταλισμού των γενικευμένων, παγκοσμιοποιημένων, συχνά χρηματιστικών ολιγοπωλίων. Απ αυτή την άποψη, όπως έχω γράψει, η Ευρώπη είναι “η πιο παγκοσμιοποιημένη” περιοχή του παγκόσμιου συστήματος. Αυτή η πραγματικότητα, που ενισχύεται από την ανυπαρξία της πολιτικής Ευρώπης, οδηγεί σε διαφορετικούς πραγματικούς μισθοί, διαφορετικά συστήματα κοινωνικής προστασίας και φορολογίας τα οποία δεν μπορούν να καταργηθούν στα πλαίσια των παρόντων ευρωπαϊκών θεσμών.
2. Συνεπώς, η δημιουργία του ευρώ έβαλε την άμαξα μπροστά από τα βόδια. Σε ορισμένες περιπτώσεις, οι πολιτικοί που αποφάσισαν την δημιουργία του ευρώ παραδέχθηκαν ότι έκαναν αυτό ακριβώς, υποστηρίζοντας όμως ότι με το ενιαίο νόμισμα η Ευρώπη θα υποχρεωνόταν κάποια στιγμή να μετατραπεί σε υπερεθνικό κράτος, στέλνοντας τελικά τα βόδια μπροστά από την άμαξα. Αυτό το θαύμα δεν συνέβη. Και όλα δείχνουν ότι δεν θα συμβεί. Ηδη από τα τέλη της δεκαετίας του 1990 είχα την ευκαιρία να γνωστοποιήσω τις αμφιβολίες μου σε αυτό τον τομέα. Η έκφραση που είχα διατυπώσει τότε («βάζω την άμαξα μπροστά από τα βόδια»)υιοθετήθηκε πρόσφατα από ανώτατο αξιωματούχο που ήταν υπεύθυνος για την δημιουργία του ευρώ και οποίος τότε με είχε κατηγορήσει για αδικαιολόγητη απαισιοδοξία. Είχα γράψει επίσης ότι ένα τόσο παράλογο σύστημα δεν μπορούσε να δώσει την εντύπωση ότι λειτουργεί χωρίς σοβαρές παρεκκλίσεις παρά μόνο όσο η οικονομική συγκυρία είναι ευνοϊκή. Αυτό που συνέβη ήταν αναμενόμενο. Οταν μια κρίση (έστω κι αν σε πρώτη φάση ήταν τραπεζική) έπληξε το σύστημα, το ευρώ ήταν αδύνατο να δώσει συνεκτικές και αποτελεσματικές απαντήσεις.
Η τρέχουσα κρίση θα διαρκέσει και θα βαθύνει. Τα αποτελέσματά της είναι διαφορετικά και άνισα από μία χώρα σε άλλη. Ως εκ τούτου, οι κοινωνικές και πολιτικές απαντήσεις στα προβλήματα των λαϊκών και μεσαίων τάξεων, καθώς και τα πολιτικά συστήματα διαφέρουν και θα διαφέρουν από χώρα σε χώρα. Η διαχείριση των προβλημάτων είναι αδύνατη όσο απουσιάζει ένα πραγματικό και νομιμοποιημένο ευρωπαϊκό κράτος. Επίσης, το νομισματικό εργαλείο που θα καθιστούσε εφικτή αυτή τη διαχείριση δεν υπάρχει.
Οι απαντήσεις που έδωσαν στην κρίση (και στην ελληνική κρίση) οι ευρωπαϊκοί θεσμοί, περιλαμβανομένης και της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας, είναι παράλογες και καταδικασμένες να αποτύχουν. Οι απαντήσεις συνοψίζονται σε μία μόνο λέξη -λιτότητα παντού, για όλους- και αντιστοιχούν με τις απαντήσεις που έδιναν οι κυβερνήσεις την περίοδο 1929-1930. Οπως οι λύσεις της δεκαετίας του 1930 επιδείνωσαν την πραγματική κρίση, αυτές που υιοθετούν σήμερα οι Βρυξέλλες θα έχουν το ίδιο αποτέλεσμα.
3. Αυτό που έπρεπε να είχε γίνει την δεκαετία του 1990 θα ήταν να δημιουργηθεί ένα «ευρωπαϊκό νομισματικό φίδι». Τα ευρωπαϊκά κράτη θα είχαν διατηρήσει την κυριαρχία τους και θα διαχειρίζονταν την οικονομία και το νόμισμά τους ανάλογα με τις ικανότητες και τις ανάγκες τους, έστω μέσα στα όρια της εμπορικής ολοκλήρωσης (κοινή αγορά). Η αλληλεξάρτηση των χωρών θα είχε αποκτήσει θεσμικό χαρακτήρα μέσω του νομισματικού φιδιού: οι ισοτιμίες μεταξύ των ευρωπαϊκών νομισμάτων θα παρέμεναν σταθερές και θα αναθεωρούνταν (ανατιμήσεις, υποτιμήσεις) από καιρό σε καιρό μετά από διαπραγματεύσεις.
Ετσι θα άνοιγε μια μακροπρόθεσμη προοπτική «σκλήρυνσης του φιδιού» (που πιθανώς θα προετοίμαζε την υιοθέτηση κοινού νομίσματος). Μέτρο της προόδου προς αυτή την κατεύθυνση θα ήταν η αργή και προοδευτική σύγκλιση της παραγωγικότητας, των πραγματικών μισθών και των κοινωνικών παροχών. Με άλλα λόγια, το φίδι θα είχε διευκολύνει - και όχι παρεμποδίσει- την σύγκλιση προς τα πάνω. Για να γίνει κάτι τέτοιο θα απαιτείτο διαφορετικό μείγμα πολιτικής σε κάθε χώρα και μέτρα όπως ο έλεγχος της ροής κεφαλαίων, που σημαίνει άρνηση της παράλογης απορρυθμισμένης τραπεζικής ολοκλήρωσης που δεν γνωρίζει σύνορα.
4. Η τωρινή κρίση του ευρώ θα μπορούσε να δώσει την ευκαιρία για την εγκατάλειψη του παράλογου συστήματος διαχείρισης αυτού του εικονικού νομίσματος και για την δημιουργία ευρωπαϊκού νομισματικού φιδιού που να αντανακλά τις πραγματικές δυνατότητες των εμπλεκόμενων χωρών. Η Ελλάδα και η Ισπανία θα μπορούσαν να θέσουν την διαδικασία σε κίνηση αποφασίζοντας
(i) να φύγουν "προσωρινά" από το ευρώ
(ii) να υποτιμήσουν το νόμισμά τους
(iii) να υιοθετήσουν έλεγχο των συναλλαγματικών ροών, τουλάχιστον σε ό,τι αφορά το χρηματοπιστωτικό σύστημα. Σε μια τέτοια περίπτωση, αυτές οι χώρες θα μπορούσαν να διαπραγματευθούν από θέση ισχύος την αναδιάρθρωση του χρέους τους, μετά τον λογιστικό έλεγχο, την άρνηση πληρωμής χρεών που προκύπτουν από διαφθορά ή από κερδοσκοπικά παιχνίδια (στα οποία συμμετείχαν τα ξένα ολιγοπώλια απομυζώντας κέρδη). Είμαι βέβαιος ότι ένα τέτοιο παράδειγμα θα δημιουργούσε σχολή.
5. Δυστυχώς, η πιθανότητα εξόδου από την κρίση με τέτοιο τρόπο τείνει στο μηδέν. Κι αυτό γιατί η επιλογή του «ανεξάρτητου από τα κράτη» ευρώ και ο ιερός σεβασμός προς «τους νόμους των χρηματαγορών» δεν είναι προϊόντα παράλογης θεωρητικής σκέψης. Ταιριάζουν άψογα στην διατήρηση της εξουσίας των ολιγοπωλίων. Είναι τμήματα του συνολικού ευρωπαϊκού οικοδομήματος, η σύλληψη του οποίου είχε αποκλειστικό και απόλυτο στόχο να καταστήσει αδύνατη την αμφισβήτηση της οικονομικής και πολιτικής εξουσίας που ασκούν αυτά τα ολιγοπώλια με δικό τους και μόνο όφελος.
Σε ένα φανταστικό γράμμα με τίτλο «Ανοικτή επιστολή του Γ. Παπανδρέου προς την Α. Μέρκελ», το οποίο έκανε το γύρο το διαδικτύου, οι Ελληνες συγγραφείς συγκρίνουν την αλαζονεία της Γερμανίας χθες και σήμερα. Δύο φορές στην διάρκεια του 20ου αιώνα, η ηγέτιδα τάξη της χώρας αυτής κυνήγησε μια χίμαιρα, την αναμόρφωση της Ευρώπης με στρατιωτικά μέσα. Και τις δύο φορές, οι δυνάμεις της υπερεκτιμήθηκαν. Μήπως και ο στόχος της γερμανικής ηγεσίας σε μια Ευρώπη που θα γίνει «ζώνη του μάρκου» βασίζεται κι αυτός στην υπερεκτίμηση της ανωτερότητας της γερμανικής οικονομίας, που στην πραγματικότητα είναι ευάλωτη;
Η έξοδος από την κρίση δεν θα ήταν εφικτή παρά μόνο αν μια ριζοσπαστική αριστερά τολμούσε να αναλάβει την πολιτική πρωτοβουλία για την οικοδόμηση εναλλακτικών «αντι-ολιγαρχικών» συνασπισμών. Εχω γράψει ότι η Ευρώπη ή θα είναι αριστερή, ή δεν θα είναι τίποτα. Το γεγονός ότι η κοινοβουλευτική αριστερά στην Ευρώπη συντάσσεται πίσω από την ιδέα ότι «η Ευρώπη όπως είναι τώρα είναι προτιμότερη από το να μην υπήρχε» δεν μας επιτρέπει να βγούμε από το αδιέξοδο, κάτι που θα απαιτούσε την αποδόμηση των ευρωπαϊκών θεσμών και των ευρωπαϊκών συνθηκών.
Εκ των πραγμάτων λοιπόν, το σύστημα του ευρώ και η «Ευρώπη» με την τωρινή μορφή της θα βυθιστεί σε ένα χάος του οποίου η έξοδος δεν μπορεί να προβλεφθεί. Μπορούμε να φανταστούμε όλα τα σενάρια, περιλαμβανομένων και αυτών που λέμε ότι θέλουμε να αποφύγουμε, δηλαδή την αναγέννηση της ακροδεξιάς. Υπ αυτές τις συνθήκες, λίγα αλλάζουν για τις ΗΠΑ αν επιβιώσει μια εντελώς αδύναμη Ευρώπη ή αν διαλυθεί. Η ιδέα μιας Ευρώπης ενωμένης και ισχυρής που θα υποχρέωνε την Ουάσιγκτον να ακούσει τις απόψεις της και να λάβει υπόψη τα συμφέροντά της είναι μια ψευδαίσθηση.
6. Εξέφρασα τις σκέψεις αυτές με συμπαγή τρόπο. Σε προηγούμενα κείμενά μου έχω αναφερθεί στις διάφορες πτυχές των ευρωπαϊκών αδιεξόδων:
--L’hégémonisme des Etats-Unis et l’effacement du projet européen, section II, 2000
--Au-delà du capitalisme sénile, chapitre VI, 2002
--Le virus libéral, chapitre V, 2003
--Pour un monde multipolaire, chapitre I, 2005
--La crise, sortir de la crise du capitalisme ou sortir du capitalisme en crise ? , chapitre I, 2008
Το αδιέξοδο του ευρωπαϊκού σχεδίου
1. Το κλίμα ευφορίας που επικρατεί στις συζητήσεις για το «ευρωπαϊκό σχέδιο» αποτελεί πλέον αναπόσπαστο τμήμα της ρητορικής των πολιτικών της ηπείρου, είτε προέρχονται από τη Δεξιά ή την Αριστερά. Εκ πρώτη όψεως φαίνεται ότι μόνο υποστηρικτές ενός εξτρεμιστικού «λαϊκισμού» (ο οποίος θεωρητικά διαχωρίζεται στην άκρα Δεξιά και την άκρα Αριστερά) αντιτίθενται στο συγκεκριμένο σχέδιο το οποίο δεν προσφέρει εναλλακτικές για το μέλλον των συγκεκριμένων ανθρώπων.
Το ευρωπαϊκό οικοδόμημα όμως είναι ελαφρώς περίεργο: Ιδιαίτερα μετά τη συνθήκη του Μάαστριχτ (1992) επιχειρεί να περιορίσει τα περιθώρια ελιγμών της οικονομικής πολιτικής σε εθνικό επίπεδο χωρίς όμως να προσφέρει ως αντάλλαγμα οποιοδήποτε υποκατάστατο διακυβέρνησης στο επίπεδο της Ένωσης! Με άλλα λόγια, η ΕΕ λειτουργεί σε πραγματικούς όρους ως η πιο τέλεια «παγκοσμιοποιημένη» περιοχή της Γης με την πλέον βάρβαρη έννοια του όρου (να εξαφανίζει κάθε περιθώριο αυτονομίας του Κράτους). Πρόκειται για μια εντελώς διαφορετική κατάσταση από αυτή που επικρατεί στις ΗΠΑ ή σε άλλες περιοχές του πλανήτη όπου το Κράτος, όσο εύθραυστο και ευάλωτο και αν είναι, παραμένει κυρίαρχο των αποφάσεων που το ίδιο λαμβάνει. Μοναδική εξαίρεση αποτελούν οι κανόνες που επιβάλλονται από τον ΠΟΕ (ο οποίος επίσης στοχεύει στη σταδιακή εξαφάνιση των δικαιωμάτων και προνομίων του Κράτους). Η Ευρώπη λοιπόν προπορεύεται από τον υπόλοιπο κόσμο στο Μεγάλο Άλμα προς την οπισθοδρόμηση.
Ο αυτό-ακρωτηριασμός των Ευρωπαϊκών Κρατών συνδέεται με όλες τις πτυχές της οικονομικής ζωής: Στην Ευρώπη δεν υπάρχει πλέον πολιτική που να αφορά το νόμισμα, τις ισοτιμίες, τον προϋπολογισμό, την απασχόληση ή τη βιομηχανία.
Η ΕΚΤ απαγόρευσε στον εαυτό της να ασκεί νομισματική πολιτική και αντ’ αυτού έθεσε ως μοναδικό στόχο, όπως τουλάχιστον ισχυρίζεται, να εξασφαλίζει «σταθερότητα τιμών απαγορεύοντας δια ροπάλου στα Κράτη να χρηματοδοτούν τα ελλείμματα τους μέσω των “δικών” τους κεντρικών τραπεζών».
Λειτουργώντας κατ’ αυτό τον τρόπο παύει να έχει οποιονδήποτε δημόσιο συνομιλητή (το Κράτος ή την Ένωση) στον οποίο θα έπρεπε να λογοδοτεί για την πολιτική της. Αυτή η αντιπληθωριστική αποπληθωριστική επιλογή αποτελεί ουσιαστικά ένα επιπρόσθετο και διαρκές εμπόδιο για την αναθέρμανση της οικονομίας.
Η ΕΚΤ δεν είναι σε θέση να εφαρμόσει ενεργητική συναλλαγματική πολιτική, οι στόχοι της οποίας (ένα «σκληρό» ή ένα «ασθενές» Ευρώ) θα έπρεπε να καθορίζονται από τον συνομιλητή ο οποίος όμως δεν υφίσταται πλέον. Αντιθέτως η κυβέρνηση των ΗΠΑ διατήρησε το σύνολο των εξουσιών της στον τομέα της νομισματικής πολιτικής. Συνεπώς η Ουάσινγκτον είναι αυτή που αποφασίζει εάν το δολάριο θα είναι ισχυρό ή ασθενές, ενώ το ευρώ μπορεί απλώς να παρατηρεί αυτή την απόφαση και να αντιδρά ανάλογα. Θα πρέπει εδώ να προσθέσουμε ότι ο κανόνας δολαρίου είναι στην πραγματικότητα κανόνας πετρελαίου/δολαρίου. Οι τιμές του πετρελαίου καθορίζονται σε δολάρια και η Ηνωμένες Πολιτείες καταβάλλουν κάθε δυνατή προσπάθεια, αν χρειαστεί ακόμη και με στρατιωτικές επεμβάσεις (όπως συνέβη στην περίπτωση του Ιράκ) για να εμποδίσουν τους παραγωγούς να πωλούν το πετρέλαιό τους σε ευρώ. Είναι γεγονός ότι τα Ευρωπαϊκά Κράτη αρνούνται μέχρι στιγμής να παίξουν αυτό το παιχνίδι και «συμπάσχουν» με τον φίλο τους στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού. Αποδυναμωμένο κατ’ αυτό τον τρόπο το ευρώ, σε αντίθεση με το δολάριο, δεν μπορεί να αποτελέσει διεθνές νόμισμα. Ο πραγματικός εν δυνάμει ανταγωνιστής του δολαρίου δεν είναι το ευρώ αλλά το κινεζικό Γουάν.
Το «σύμφωνο σταθερότητας» ενταφίασε κάθε δυνατότητα εφαρμογής δημοσιονομικής πολιτικής. Η επιλογή αυτή δικαιολογήθηκε με αναφορές σε μια αμφισβητούμενη θεωρία η οποία εξισώνει την κάλυψη του δημοσιονομικού ελλείμματος με τη φορολόγηση ή το δανεισμό. Αυτή η δικαιολογία είναι στην πραγματικότητα άσκοπη αφού το σύμφωνο περιορίζει το έλλειμμα στο 3% και το χρέος στο 60% του ΑΕΠ. Ούτε οι ΗΠΑ ούτε καμία άλλη χώρα στον κόσμο (με εξαίρεση ορισμένες ημι-αποικίες υπό τη διακυβέρνηση του ΔΝΤ) δεν επέβαλαν στον εαυτό τους ένα τέτοιο ακρωτηριασμό ο οποίος πολύ σωστά χαρακτηρίστηκε «γελοίος» από τον Πρόντι.
Οι πολιτικές της κοινότητας δεν κατάφεραν να αντισταθμίσουν ούτε την κατάλυση της εθνικής βιομηχανικής πολιτικής (που προωθήθηκε με το πρόσχημα ότι ο διαφανής «ανταγωνισμός» - δηλαδή χωρίς προστασία και επιδοτήσεις – οδηγεί στην καλύτερη κατανομή των επενδύσεων) ούτε της πολιτικής εργασίας, η οποία εγκαταλείπεται στους νόμους της αγοράς (με την πίστη ότι η ελαστικοποίηση θα λύσει όλα τα προβλήματα). Πρόκειται για μια κατάσταση η οποία επιδεινώθηκε από την διάλυση των δημοσίων υπηρεσιών και τις ιδιωτικοποιήσεις. Η ατζέντα δεν περιλαμβάνει ούτε «βιομηχανική Ευρώπη» ούτε «κοινωνική Ευρώπη». Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι υπό αυτό το πρίσμα η Ευρώπη προσεγγίζει το μοντέλο που εξαρχής υιοθέτησαν οι ΗΠΑ και κατ’ αυτόν τρόπο απομακρύνεται από όλες τις παραδόσεις του 19ου και του 20ου αιώνα στις οποίες στηρίχθηκε η επιτυχία της.
Παρόλα αυτά, στις Ηνωμένες Πολιτείες υπάρχει η στρατηγική της στρατιωτικ-βιομηχανικης βιομηχανίας η οποία ενισχύεται ενεργά από το Κράτος (παρά τη «φιλελεύθερη» ρητορική η οποία είναι πολύ πιο αναπτυγμένη σε σχέση με την Ευρώπη). Είναι κωμικό το γεγονός ότι τα μοναδικά επιτεύγματα της ευρωπαϊκής τεχνολογίας (τα Airbus και οι βάσεις εκτόξευσης Arian) πραγματοποιήθηκαν χάρη σε παρεμβάσεις δημοσίων υπηρεσιών και πως αν αυτές αφήνονταν στην ιδιωτική πρωτοβουλία, απλώς δεν θα είχαν επιτευχθεί.
Είναι γεγονός ότι σε συγκεκριμένους τομείς – όπως της γεωργίας – η Ευρώπη εφάρμοσε ενεργητική κοινοτική πολιτική, απελευθερωμένη από το φιλελεύθερο δόγμα. Η συγκεκριμένη πολιτική απέφερε καρπούς: εκσυγχρονισμό της οικογενειακής γεωργικής παραγωγής, επέκταση των καλλιεργήσιμων εδαφών, εντατικοποίηση στην χρήση εξοπλισμού, εγγυημένες τιμές που εξασφάλιζαν εξισορρόπηση του εισοδήματος μεταξύ των εργαζομένων στην ύπαιθρο και στην πόλη και εν τέλει παραγωγή σημαντικών (και σε ορισμένες περιπτώσεις πολύ σημαντικών) πλεονασμάτων για εξαγωγές. Πόσο στοίχισε αυτή η πολιτική; Αναμφίβολα ξεπέρασε το μισό προϋπολογισμό της Ευρωπαϊκής Κοινότητας. Αυτός ο προϋπολογισμός όμως είναι ασήμαντος (λιγότερο από το 1% του ΑΕΠ των χωρών μελών). Και τώρα αποτελεί κοινό τόπο ότι η ΚΑΠ βρίσκεται υπό αμφισβήτηση.
Οι περιφερειακές πολιτικές, οι οποίες αποτελούν το δεύτερο σημαντικότερο τμήματα των κοινοτικών δαπανών (το ένα τρίτο του προϋπολογισμού) εδράζονται σε σειρά αντιφάσεων και παρωχημένων πολιτικών επιδιώξεων. Στόχος τους δεν είναι τόσο ο περιορισμός των ανισοτήτων (μεταξύ των χωρών μελών της Ένωσης αλλά και των περιοχών που τις αποτελούν) αλλά να στηρίξουν την προσπάθειά αυτών των περιοχών να «αντιμετωπίσουν τον ανταγωνισμό» ο οποίος θεωρητικά αποτελεί φορέα ανάπτυξης για όλους (το φιλελεύθερο δόγμα φυσικά δεν αμφισβητείται ποτέ παρά το γεγονός ότι η ιστορία και το παρόν αποδεικνύουν την παντελή έλλειψη συνεκτικότητας που το χαρακτηρίζει). Με αυτή τη λογική η στήριξη προς τις ασθενέστερες χώρες τείνει να χάνει τη σημασία της (τουλάχιστον αναλογικά) μετά την ένταξη των χωρών της Κεντρικής Ευρώπης.
Οι πολιτικές περιφερειοποίησης που εφαρμόστηκαν και οι οποίες έχουν ως άξονα την ενίσχυση των περιφερειών για τις δαπάνες τους σε υποδομές και εκπαίδευση, μάλλον ενέτειναν τις ανισότητες ενώ έδωσαν προτεραιότητα στις λεγόμενες «υποσχόμενες περιοχές - promising regions» που ανοίγονταν στον παγκόσμιο ανταγωνισμό (όπως η Βαυαρία, η Λομβαρδία και η Καταλονία). Εδώ στόχος της πολιτικής είναι να μειωθεί η σημασία της «εθνικής οντότητας» προς όφελος των «τοπικών» προτιμήσεων. Ο παγκοσμιοποιημένος φιλελευθερισμός προτιμούσε πάντα τα μικρά παρά τα μεγάλα Κράτη καθώς στην πρώτη περίπτωση είναι ευκολότερο να τα απογυμνώσει από κρατικά προνόμια και εξουσίες. Στο εσωτερικό της Ευρωπαϊκής Ένωσης δίνεται πάντα προτεραιότητα στις θέσεις της «Βαυαρίας», της «Λομβαρδίας και της Καταλονίας και όχι των Εθνών (τα οποία πάντα θεωρούνται ύποπτα «σοβινιστικών» παρεκτροπών).
Εν τέλει, η θεώρηση που κυριάρχησε στο όραμα της διεύρυνσης δεν διαφέρει στη φύση της από την προσπάθεια των ΗΠΑ να εντάξουν τη Λατινική Αμερική σε μια τεράστια ζώνη ελεύθερου εμπορίου του νότιου ημισφαιρίου. Αυτού του είδους οι ενώσεις είναι σχεδιασμένες ώστε να διευρύνουν το χάσμα μεταξύ των περιφερειακών εταίρων (η Λατινική Αμερική στη μια περίπτωση και η Ανατολική Ευρώπη στην άλλη) μεταξύ καλά ενταγμένων και ανεπτυγμένων μικρών ζωνών υπό τον έλεγχο των κυρίαρχων καπιταλιστικών κέντρων (των ΗΠΑ στη μια περίπτωση και της Γερμανίας στην άλλη). Η λογική σύμφωνα με την οποία οι αυξανόμενες ροές ιδιωτικών κεφαλαίων θα γεφυρώσουν αυτομάτως το χάσμα δεν είναι τίποτα περισσότερο από προπαγάνδα. Ενώ όμως οι λαοί της Λατινικής Αμερικής απορρίπτουν την επέκταση της ζώνης ελεύθερου εμπορίου σε ηπειρωτικό επίπεδο και μάχονται τις ΗΠΑ στο έδαφός τους, η Ανατολική Ευρώπη υποδέχεται με τη μεγαλύτερη δυνατή αφέλεια το πανομοιότυπο σχέδιο που προωθούν τα καπιταλιστικά κέντρα της Δυτικής Ευρώπης!
H πολιτική συνεργασίας της Ένωσης με τις χώρες της υποσαχάρειας Αφρικής ήταν ανέκαθεν «νέο-αποικιακή» και διατηρεί ολόκληρη την ήπειρο σε «προβιομηχανική» κατάσταση. Η φιλελεύθερη στάση της Ένωσης, η οποία διέπει τις συμφωνίες του Κοτονού (2000) και τη λεγόμενη «περιφερειακή οικονομική συνεργασία» (REPA) επιδείνωσαν την ούτως η άλλως ασθενική ανάπτυξη. Υπό αυτή την προοπτική η Αφρική είναι εγκλωβισμένη σε ένα «προσχεδιασμένο αποκλεισμό» (Cf. S. Amin et alii, Afrique: renaissance ou exclusion programmée?, 2005). Η «ανοιχτή παγκοσμιοποιήση» η οποία αλυσοδένει την ήπειρο σε προ-βιομηχανικά επίπεδα αποτελεί αναμφισβήτητα μια χειροπιαστή στρατηγική, από την πλευρά της Ένωσης, που στόχο έχει να δώσει στις κυρίαρχες πολυεθνικές επιχειρήσεις τα μέσα που χρειάζονται για να πλιατσικολογήσουν τους φυσικούς πόρους της Αφρικής σε χαμηλό κόστος. Ακόμη και έτσι όμως πρέπει να κατανοήσουμε ότι αυτό το πλιάτσικο ευνοεί περισσότερο τις αμερικανικές και όχι τις ευρωπαϊκές πολυεθνικές. Με δεδομένη την προοπτική παρακμής της Αφρικής, οι πολιτικές συνεργασίας (που τώρα χαρακτηρίζονται «σύμπραξη») μεταξύ τη Ευρωπαϊκής Ένωσης και του ACP (Ομάδα χωρών της Αφρικής, της Καραϊβικής και του Ειρηνικού) είναι καταδικασμένες να χάνουν τη σημασία τους απέναντι σε άλλες πρωτοβουλίες που σχετίζονται με τη Λατινική Αμερική, την Ασία και τη Μεσόγειο. Μέχρι στιγμής όμως τίποτα δεν μαρτυρά ότι και οι συγκεκριμένες πρωτοβουλίες θα μπορούσαν να τροποποιηθούν και να αποδεσμευτούν τη λογική της επέκτασης του υπερεθνικού κεφαλαίου. Όσο για τα λεγόμενα ευρω-μεσογειακά προγράμματα, έχουν χάσει κάθε δυνατότητα να έχουν κάποιο αντίκτυπο λόγω της de-facto προσκόλλησης των Ευρωπαίων στην Ουάσινγκτον και το Τελ Αβίβ – παρά τις ρητορικές εξάρσεις που σημειώνονται κατά διαστήματα. (Cf. S. Amin et A. El Kenz, le monde arabe, 2005).
2. Το Ευρωπαϊκό Οικοδόμημα, με την παρούσα μορφή του, οδηγεί στην παράλογη προσκόλληση σε μια λογική η οποία συστηματικά υποσκάπτει την επιτυχημένη οικονομική επέκταση της ηπείρου. Και το ερώτημα φυσικά που προκύπτει είναι: γιατί ακολουθούν αυτές τις επιλογές;
Η μόνη λογική απάντηση που θα μπορούσε να δοθεί είναι ότι τις συγκεκριμένες επιλογές τις επέβαλε το μεγάλο κεφάλαιο γιατί μόνο έτσι θα μπορούσε να συνθλίψει την κοινωνική ισχύ την οποία οι ευρωπαίοι εργαζόμενοι (και πρωτίστως η εργατική τάξη) κατάφεραν να κατοχυρώσουν ύστερα από δυο αιώνες πάλης. Η κατάρρευση του σοβιετικού συστήματος προσέφερε αυτή τη δυνατότητα. Η συγκεκριμένη επιλογή φάνταζε εκείνη την εποχή απόλυτα «λογική» αλλά φυσικά στηριζόταν σε ένα βραχυπρόθεσμο σχεδιασμό τον οποίο ευνοούσε κατά διαστήματα και το κεφάλαιο. Η συμπεριφορά των σοσιαλιστικών και σοσιαλδημοκρατικών κομμάτων ήταν παράλογη καθώς πίστευαν ότι θα ευνοηθούν από την κατάρρευση των κομμουνιστικών κομμάτων. Στην πραγματικότητα στόχος της φιλελεύθερης πολιτικής ήταν να εξαφανίσει και τα μεν και τα δε.
Το οικοδόμημα λοιπόν, με τη σημερινή του μορφή, εξυπηρετεί τις Ηνωμένες Πολιτείες και γι’ αυτόν ακριβώς το λόγο η Ουάσινγκτον δεν αισθάνεται να «απειλείται» από μια «ανταγωνιστική» Ευρώπη. Ουσιαστικά, η σχετική στασιμότητα στην οποία αυτοπαγιδεύθηκε η Ευρώπη, από τις ακραία φιλελεύθερες επιλογές, της διευκολύνει την χρηματοδότηση του αμερικανικού ελλείμματος λόγω της ηγετικής θέσης την οποία η Ουάσινγκτον εξακολουθεί να πιστεύει ότι διατηρεί. Η στασιμότητα παράγει πλεονάζοντα κέρδη στην Ευρώπη τα οποία καθώς δεν βρίσκουν ευκαιρίες επενδύσεων από την επέκταση του ευρωπαϊκού συστήματος παραγωγής, καταλήγουν τελικά στις χρηματαγορές των ΗΠΑ.
Για όλους του λόγους που προαναφέρθηκαν το «Ευρωπαϊκό» σύστημα παραγωγής απλώς δεν υφίσταται. Άλλωστε οι ευρωπαϊκοί θεσμοί, από τη στιγμή που δημιουργήθηκαν, ουδέποτε σκόπευαν να κινηθούν προς αυτή την κατεύθυνση. Ο κυρίαρχος φιλελευθερισμός, που ενυπάρχει σε αυτούς του θεσμούς, αποδομεί τα εθνικά συστήματα παραγωγής χωρίς να τα αντικαθιστά με ένα ενοποιημένο, πραγματικά ευρωπαϊκό σύστημα - με τον ίδιο ακριβώς τρόπο δηλαδή που αποδομεί τα εθνικά κράτη χωρίς να τα αντικαθιστά με ένα ευρωπαϊκό, εναλλακτικό Κράτος. Ο ανταγωνισμός όμως αφορά τα παραγωγική συστήματα και όχι τις μονάδες που τα αποτελούν. Η συζήτηση λοιπόν για το αν η Ευρώπη θα γίνει ανταγωνιστική των ΗΠΑ – που αποτελούν Κράτος με δικό του σύστημα παραγωγής – είναι καινή περιεχομένου. Τα στοιχεία που χρησιμοποιούνται σε αυτό το διάλογο – όγκος παραγωγής και εξαγωγές – δεν είναι τίποτα περισσότερο από το άθροισμα των εθνικών στοιχείων. Δεν αναφέρονται στην «Ευρώπη», η οποία πολύ απλά δεν υπάρχει.
Οι κυρίαρχες θέσεις αποδίδουν την καθυστέρηση της Ευρώπης στη δυσκολία που αντιμετωπίζουν οι κοινωνίες της να υιοθετήσουν με επιτυχία και σύστημα έναν φιλελευθερισμό «αμερικανικού τύπου». Ποτέ βέβαια δεν αναφέρονται στην ασυμμετρία που χαρακτηρίζει τις σχέσεις ανάμεσα στις δυο πλευρές του Ατλαντικού. Στην πραγματικότητα εάν η Ευρώπη αποφάσιζε να χρησιμοποιήσει τα πλεονάσματα που δανείζει στις Ηνωμένες Πολιτείες για το εσωτερικό της – και αυτή είναι η μοναδική απόφαση που θα μπορούσε να βγάλει την ήπειρο από τη στασιμότητα – οι ΗΠΑ θα ήταν αναγκασμένες να αναπροσαρμόσουν την οικονομική του πολιτική, να περιορίσουν τις στρατιωτικές τους δαπάνες αλλά και τις σπάταλες καταναλωτικές συνήθειες. Κάτι τέτοιο όμως δεν θα συμβεί χωρίς μια μείζονα κρίση.
Οι πολιτικές που υιοθετεί η Ευρώπη δεν κινούνται προς την κατεύθυνση που θα εξέφραζε την οικονομική της ισχύ, αλλά στην ακριβώς αντίθετη κατεύθυνση. Η ιδιωτικοποίηση και διάλυση των πραγματικά αποτελεσματικών δημόσιων υπηρεσιών (SNCF, EDF και άλλα προφανή παραδείγματα) προσφέρουν στο αμερικανικό κεφάλαιο, και ειδικά στα συνταξιοδοτικά ταμεία, μοναδικές ευκαιρίες για να αντλήσουν κέρδη από τα πιο προσοδοφόρα τμήματα της (ευρωπαϊκής) οικονομίας, μειώνοντας παράλληλα τα μέσα που διαθέτουν οι Ευρωπαίοι για την έξοδο από την κρίση.
Πρέπει λοιπόν να ενδώσουμε στην απελπισία και να αποδεχθούμε την πρόγνωση της Ουάσινγκτον ότι τίποτα δεν μπορεί να μεταβάλλει τις επιλογές της Ευρώπης, όσο παράλογες και αν είναι αυτές; Ο κίνδυνος είναι υπαρκτός και δεν πρέπει να τον υποτιμήσουν τα κινήματα κατά της παγκοσμιοποίησης. Η κυρίαρχη τάξη, με τη στενή έννοια του όρου – το μεγάλο ολιγοπωλιακό κεφάλαιο – δελεάζεται να εγκλωβιστεί σε αυτό το δρόμο, ο οποίος είναι αδιέξοδος για τους ευρωπαίους, με αντάλλαγμα τα πλεονεκτήματα που εξασφαλίζει από την συμμετοχή της στο παγκόσμιο καπιταλιστικό σύστημα. Αναμφισβήτητα η τάξη των ευγενών – δηλαδή οι ΗΠΑ – η οποία εξουδετερώνει τις επιπτώσεις του χάους που προκαλεί η καπιταλιστική ανάπτυξη, μπορεί να αναγκάσει τους υπηκόους της να πληρώσουν για αυτή την υπηρεσία που τους προσφέρει. Οι τελευταίοι όμως μην έχοντας άλλη επιλογή αποδέχονται τη θέση του σκλάβου που του προσφέρουν. Ούτως η άλλως δεν είναι η πρώτη φορά στην ιστορία που συμβαίνει κάτι ανάλογο και σίγουρα δεν είναι η τελευταία.
3. Συνεπώς δεν πιστεύω ότι το ευρωπαϊκό σχέδιο μπορεί να επιβιώσει με τη σημερινή ακραία φιλελεύθερη διάστασή του ούτε με τη συμμαχία του με την Ουάσινγκτον.
Παρόλα αυτά μένει να διαπιστώσουμε με ποιο τρόπο θα επέλθει η αμφισβήτησή του και ποιο δρόμο θα αναγκαστεί να ακολουθήσει.
Μπορεί αυτή η δουλικότητα των ισχυρότερων τμημάτων της κυρίαρχης τάξης και των πολιτικών ακολούθων τους (από τη Δεξιά και την Αριστερά) να επιβληθεί και στις ευρωπαϊκές κοινωνίες; Αμφιβάλλω, επειδή – και αυτή είναι η κεντρική ιδέα της θέσης μου – δεν θα το επιτρέψει η ευρωπαϊκή πολιτική κουλτούρα. Δεν θα επανέλθω εδώ με λεπτομέρειες στη θέση που διατύπωσα στο The Liberal Virus (Pluto,2004) και στο Beyond US Hegemony (Zed, 2006). Απλώς κωδικοποιώ τα συμπεράσματα: η προώθηση της λογικής των οικονομιών των κυρίαρχων ολιγοπωλίων κλείνει το χάσμα μεταξύ των ΗΠΑ και της Ευρώπης, η λογική της διαφορετικής πολιτικής κουλτούρας των δυο πλευρών το διευρύνει.
Θα επιστρέψω λοιπόν στο σημείο της ανάλυσής μου που εστιάζει στην «πολιτική κουλτούρα». Η πολιτική κουλτούρα ενός σημαντικού τμήματος της ευρωπαϊκής ηπείρου μπορούν να αναλυθεί σαν μια διαδοχή σημαντικών εξελίξεων οι οποίες καθόρισαν το διαχωρισμό μεταξύ Αριστεράς και Δεξιάς. Η φιλοσοφία του Διαφωτισμού, η Γαλλική Επανάσταση, το Κοινωνικό Συμβόλαιο, η δημιουργία του εργατικού και σοσιαλιστικού κινήματος του 19ου αιώνα, ο μαρξισμός και η παρισινή κομμούνα, η ρωσική επανάσταση και ο σχηματισμός των κομμουνιστικών κομμάτων. Τα κινήματα της Δεξιάς στάθηκαν απέναντι σε αυτή την πορεία με την μοναρχική Παλινόρθωση (« Ιερά Συμμαχία»), με τη μορφοποίηση των «αντιμαρξιστικών ιδεολογιών» (και τις παρεκκλίσεις προς τον φασισμό), με την υπεράσπιση των αποικιοκρατικών (και ρατσιστικών) ιδεολογιών, και με τα αντισοβιετικά κινήματα. Τα διαδοχικά στάδια σχηματοποίησης της αμερικανικής πολιτικής κουλτούρας δεν έχουν καμία σχέση με αυτή την ιστορία. Η δική τους κουλτούρα δημιουργήθηκε από διαδοχικά γεγονότα μείζονος σημασίας: τη μετανάστευση στη Νέα Αγγλία τμημάτων του πληθυσμού που αντιτίθενται στο Διαφωτισμό, τη γενοκτονία των ινδιάνων και το φαινόμενο της δουλείας στο εσωτερικό της κοινωνίας (οι συνέπειες του οποίου είναι διαφορετικές όταν πραγματοποιείται σε μακρινές αποικίες), την απόρριψη της ταξικής συνείδησης την οποία διαδοχικές ροές μεταναστών αντικατέστησαν με τον κομμουνιταριανισμό . Η πολιτική κουλτούρα που προκύπτει από αυτή την ιστορία δεν είναι ίδια με αυτή που δημιουργείται από την αντίθεση της δεξιάς με την Αριστερά (πιθανόν και τον σοσιαλισμό) αλλά είναι τέκνο μιας φιλοκαπιταλιστικής «συμφωνίας» η οποία σχετικοποιεί τον εκλογικό διπολισμό (ρεπουμπλικάνοι / δημοκρατικοί).
Το ερώτημα που γεννάται σήμερα στην Ευρώπη είναι εάν η κληρονομιά της πολιτικής κουλτούρας θα διαβρωθεί (και η Αριστερά, ως διεκδικητής ενός μετακαπιταλιστικού οικοδομήματος, θα εξαφανιστεί) σε βάρος της συνεχιζόμενης «αμερικανοποίησης» (τα κοινωνικά – φιλελεύθερα κόμματα στηρίζουν τους θιασώτες του «αιώνιου καπιταλισμού») ή εάν μια Νέα Αριστερά είναι σε θέση να αποκρυσταλλώσει προγράμματα που θα σταθούν στο ύψος των περιστάσεων. Προσωπικά θεωρώ ότι και τα δυο σενάρια είναι πιθανά.
Πέρα λοιπόν από το έργο του ευρωπαϊκού σχεδίου, είναι πλέον χρήσιμο να αναλύσουμε τον διάλογο που τον επισκιάζει. Σε αυτό το διάλογο κάθε αναφορά στην κληρονομιά της ευρωπαϊκής πολιτικής κουλτούρας αντιμετωπίζεται σαν «περσινά ξινά σταφύλια»: προάσπιση των συμφερόντων των κοινωνικών τάξεων (η οποία χαρακτηρίζεται αδιακρίτως σαν «κορπορατισμός»), πατριωτισμός (με την έμφαση να δίνεται σε περιφερειακές ενώσεις εντελώς ανίσχυρες απέναντι στο κεφάλαιο, κομμουνιταριανισμός, ή ακόμη και συστήματα διακυβέρνηση με δυσανάλογη εκπροσώπηση εθνικών ομάδων όπως συμβαίνει στη Βαλτική ή την Κροατία. Στον αντίποδα ως μοντέρνο αντιμετωπίζει η θεοποίηση του ανταγωνισμού μεταξύ των εργαζομένων, περιοχές και χώρες (ανεξαρτήτως του κοινωνικού κόστους) ή αντι-κοσμικά αντιλήψεις όπως η λατρεία του Πάπα στην Πολωνία).
Η ανοικοδόμηση μια ευρωπαϊκής πολιτικής Αριστεράς απαιτεί ριζοσπαστική κριτική όλων αυτών των θέσεων. Επιπροσθέτως απαιτεί να εντοπίσουμε τη βάση πάνω στην οποία θα οικοδομηθεί η εναλλακτική πρόταση και από εκεί να εξαχθούν συμπεράσματα για τα βραχυπρόθεσμα και μακροπρόθεσμα προγράμματα που θα ακολουθήσουμε.
Οι παραπάνω απόψεις αποτελούν μια αυστηρή ανάλυση όχι μόνο του ευρωπαϊκού οικοδομήματος αλλά και των αντιδράσεων που αυτό προκαλεί, ακόμη και μέσα σε προοδευτικά κοινωνικά κινήματα. Πρέπει να αντιμετωπίζουμε το συγκεκριμένο οικοδόμημα όχι σαν «ευρωπαϊκό» αλλά σαν το «ευρωπαϊκό τμήμα ενός ατλαντικού οικοδομήματος υπό την ηγεμονία των ΗΠΑ» Η κύρια κριτική που ασκείται στο συγκεκριμένο οικοδόμημα φαίνεται να εστιάζει περισσότερο στην αναζήτηση μια λιγότερο ασσύμετρης ισορροπίας στο εσωτερικό της ιμπεριαλιστικής τριάδας (μέσω της οργάνωσης, σε αυτό το πλαίσιο των σχέσεων ΗΠΑ- Ευρώπης) παρά στην αναζήτηση μιας παγκόσμιας ισορροπίας η οποία δεν θα είναι τόσο δυσμενής για τον υπόλοιπο κόσμο.
Υπό αυτές τις συνθήκες το ερώτημα παραμένει ανοιχτό: Μπορεί το ευρωπαϊκό σχέδιο να αλλάξει κατεύθυνση ή προκειμένου να συμβεί αυτό θα πρέπει να αποδεχθεί την αποτυχία του; Γνωρίζουμε ότι το βασικό – και ενδεχόμενος το μοναδικό – επιχείρημα της ευρωπαϊκής πολιτικής Αριστεράς στηρίζεται στον φόβο ότι η απόρριψη του ευρωπαϊκού σχεδίου μπορεί να φέρει στην επιφάνεια τους εθνικισμούς που μέσα στον 20ο αιώνα προκάλεσαν τόση δυστυχία στην ευρωπαϊκή ήπειρο. Φυσικά ασπάζομαι το φόβο των φίλων μου και δεν έχω αυταπάτες για τον δημαγωγικό και αντιδραστικό χαρακτήρα αυτού του προφανή αυτισμού. Λέω προφανή γιατί, στην πραγματικότητα, αυτά τα ακροδεξιά κινήματα δεν θα αμφισβητήσουν ποτέ την ηγεσία της πλουτοκρατίας των ολιγοπωλίων. Δεν πιστεύω ότι η «υπεράσπιση της ευρωπαϊκής ιδέας με κάθε κόστος» και η de facto αποδοχή της σημερινής πραγματικότητας (με το πρόσχημα ότι η κατάσταση «δεν είναι τόσο άσχημη» όσο αυτή που θα προέκυπτε από τον ακροδεξιό λαϊκισμό) θα μας προετοιμάσουν για να αντιμετωπίσουμε την κατάρρευση του ευρωπαϊκού σχεδίου από την άκρα δεξιά. Το να πιστεύουμε ότι μπορεί να δημιουργηθεί μια Κοινωνική Ευρώπη με αργές κινήσεις είναι μη ρεαλιστικό. Το υπάρχον θεσμικό πλαίσιο δεν θα επιτρέψει τίποτα περισσότερο από διακοσμητικές μεταρρυθμίσεις χωρίς κανένα αποτέλεσμα. Ο κόσμος το γνωρίζει ήδη. Η πολιτική Αριστερά το έχει καταλάβει και αντλεί συμπεράσματα από αυτό.
Οι Ηνωμένες Πολιτείες είναι απόλυτα ξεκάθαρες αλλά και ουδέτερες απέναντι στο συγκεκριμένο ζήτημα: Η Ευρώπη με τους θεσμούς των Βρυξελλών, στη σημερινή τους μορφή, εξυπηρετεί απόλυτα τις αμερικανικές επιδιώξεις. Αλλά και μια Ευρώπη διασπασμένη σε Κράτη υπό την κυριαρχία των λαϊκιστών και πάλι θα εξυπηρετεί τα αμερικανικά συμφέροντα.
Αυτό το δίλλημα – διάσωση του ευρωπαϊκού σχεδίου με κάθε κόστος ή χάος – εάν αποτελούσε τη μοναδική εναλλακτική θα σήμαινε ότι η Ευρώπη βρίσκεται στην οδό της μη αναστρέψιμης παρακμής. Παραμένω όμως αισιόδοξος επειδή πιστεύω ότι η ανοικοδόμηση αυθεντικών πολιτικών κινημάτων της Αριστεράς στην ευρωπαϊκή ήπειρο είναι εφικτή μέσα από την αναγέννηση της πολιτικής κουλτούρας της σύγκρουσης.Σαμίρ Αμίν: Έξοδος από το ευρώ και την Ε.Ε.
* Εμείς, απλώς σημειώνουμε και υπενθυμίζουμε πως ο Σαμίρ Αμίν ήταν προσωπικός φίλος και σύμβουλος του Ανδρέα Παπανδρέου. Μια σχολή μαρξιστικής ανάλυσης (Α. Παπανδρέου – Σ. Αμίν - Πωλ Σουήζυ), που έθεσε τις βάσεις ανάλυσης και κατάκτησης της πολιτικής εξουσίας για το "Νότο" και τα εθνικοαπελευθερωτικά κινήματα. (σίβυλλα)

Διαβάστε περισσότερα...

Οι σκλάβοι της Κίνας

Του ΡΟΥΣΣΟΥ ΒΡΑΝΑ
Οι απανωτές αυτοκτονίες νεαρών εργαζοµένων στη Νότια Κίνα, έχουν στρέψει τον τελευταίο καιρό την προσοχή των µέσων ενηµέρωσης στον εργοδότη τους, τη Φόξκον.
Η κινεζική εταιρεία έχει γίνει το σύµβολο µιας παγκοσµιοποίησης που καταπίνει νέους ζωντανούς.
Ο κινεζικός κολοσσός της παγκόσµιας βιοµηχανίας ηλεκτρονικών ειδών επιχείρησε πρόσφατα να εξωραΐσει τη δυσµενή εικόνα που έχει σχηµατιστεί γι αυτόν στο εξωτερικό µε µια σειρά µέτρων, από υποσχέσεις για αυξήσεις µέχρι τον εξαναγκασµό των εργαζοµένων να υπογράφουν υποσχετικό πως δεν θα αυτοκτονήσουν.

Οµως, στα εργοστάσιά της, οι υποσχέσεις δεν έχουν καθόλου ελαφρύνει τη βαριά ατµόσφαιρα. Η επιχείρηση ισχυρίζεται πως οι υπερωρίες δεν ξεπερνούν το όριο των 60 ωρών. Ωστόσο, οι εργαζόµενοί της λένε ότι µόλις το ξεπεράσουν, απλώς η επιχείρηση παύει να µετράει τις επιπλέον ώρες. Οι ίδιοι δεν µπορούν να κάνουν αλλιώς, εξηγεί η δηµοσιογράφος Μισέλ Τσεν. Ο βασικός µισθός δεν φτάνει για να ζήσουν. Ελπίζουν µόνο στις υπερωρίες. Το σύστηµα της εργασίας µε νόρµες είναι εξοντωτικό. Ο στόχος της παραγωγής είναι συνήθως 5.000 κοµµάτια την ηµέρα.
Αν υπάρχει αύξηση των παραγγελιών, ανεβαίνει στα 1.000 κοµµάτια. Η διεύθυνση δοκιµάζει αδιάκοπα την αντοχή των εργατών. Οσο πετυχαίνουν τη νόρµα τους τόσο την ανεβάζει περισσότερο.
Η δρακόντεια διοίκηση έχει επιβάλει µια κουλτούρα απόλυτης υποταγής. Οι εργαζόµενοι που ζουν σε κοιτώνες στις εγκαταστάσεις παραγωγής συχνά υποβάλλονται σε εξονυχιστικές έρευνες και παρενοχλήσεις. Σε αυτό το καθεστώς που θυµίζει πατερναλιστική δικτατορία, οι εργαζόµενοι παρακολουθούνται συνεχώς από φύλακες οι οποίοι έχουν αστυνοµικές εξουσίες.

Το µοντέλο λειτουργίας της Φόξκον έχει µεγάλη επιτυχία και έξω από την Κίνα, καθώς το πελατολόγιο της επιχείρησης περιλαµβάνει µεγάλα ονόµατα, όπως τη Νokia, την Αpple, την Dell και τη Sony. Στις εγκαταστάσεις της Φόξκον στη Νότια Ινδία, συµβασιούχοι εργαζόµενοι αντιµετωπίζουν τα ίδια προβλήµατα µε τους συναδέλφους τους στην Κίνα. Η επιχείρηση προτιµά την προσωρινή εργασία, που στερεί από τους εργαζοµένους το δικαίωµα της συλλογικής διαπραγµάτευσης. Στην Κίνα συνεργάζεται µε τις τοπικές αρχές για την καταστολή κάθε απόπειρας συνδικαλισµού. Το επίσηµο συνδικάτο είναι ελεγχόµενο, αγνοεί τα παράπονα των εργαζοµένων και αποφεύγει να τους ενηµερώνει για τα δικαιώµατά τους. Η Φόξκον είναι η µεγαλύτερη κατασκευάστρια ηλεκτρονικών ειδών στον κόσµο. Οµως, η υπευθυνότητά της έναντι των εργαζοµένων της δεν είναι ανάλογη του µεγέθους της. Και ούτε φαίνεται να βοηθάει καθόλου προς αυτή την κατεύθυνση το γεγονός ότι οι πελάτες της είναι ονόµατα διεθνούς φήµης.

Γιατί άραγε δεν της ασκούν πιέσεις ώστε να επικρατήσουν ανθρώπινες συνθήκες στη γραµµή παραγωγής;

Με εκατοντάδες χιλιάδες εργαζοµένους σε όλον τον κόσµο, το µιλιταριστικό µοντέλο της Φόξκον είναι κοµµένο και ραµµένο στις ανάγκες της παγκόσµιας οικονοµίας, που θέλει να βλέπει το εργατικό δυναµικό πειθαρχηµένο, οµογενοποιηµένο και ροµποτικά αποδοτικό. Και αυτό θα εξακολουθήσει, για όσο ακόµη οι καταναλωτές και οι πολυεθνικές που αγοράζουν τα προϊόντα της θα βολεύονται µε αυτό.

13 αυτοκτονίες στη Foxconn
Της ΝΤΙΝΑΣ ΒΑΓΕΝΑ
Για συνθήκες εργασίας απαράλλαχτα όμοιες στην απανθρωπιά τους με ισχύουσες σε στρατόπεδα συγκέντρωσης μιλούν από τις αρχές του χρόνου τα διεθνή ΜΜΕ, όταν στα εργοστάσια που διατηρεί στην Κίνα η εταιρεία-κολοσσός ηλεκτρονικών Foxconn ο ένας μετά τον άλλον άρχισαν να αυτοκτονούν οι εργάτες.
Δεκατρείς αυτοκτονίες τέτοιων Κινέζων high-tech σκλάβων επιβεβαιώνει έρευνα που έφεραν πρόσφατα σε πέρας 60 επιστήμονες και φοιτητές πέντε πανεπιστημίων της Κίνας, της Ταϊβάν και του Χονγκ Κονγκ. Οι ερευνητές πήραν συνεντεύξεις από περίπου 1.800 ενήλικους και ανήλικους εργάτες σε 12 διαφορετικά εργοστάσια της (εδρεύουσας στην Ταϊβάν) Foxconn μέσα στην κινεζική επικράτεια και, σε κείμενο 83 σελίδων, περιγράφουν την εργασιακή κόλαση μέσα στην οποία κατασκευάζονται συσκευές υψηλής τεχνολογίας, οι οποίες πουλιούνται πανάκριβα σε Δύση και Ανατολή: συσκευές όπως το iphone της Apple και αντίστοιχες των εταιρειών Dell, Nokia και Sony.
Η έρευνα δεν έχει ακόμη παρουσιαστεί επισήμως, αλλά σημαντικά αποσπάσματά της δημοσιοποιήθηκαν μέσω των ΜΜΕ σε Κίνα, Ταϊβάν και Χονγκ Κονγκ. Καταγράφονται εξοντωτικά κακοπληρωμένα ωράρια για ενήλικους εργάτες που κοπαδηδόν, σαν σύγχρονοι σκλάβοι τού, κομματικά ελεγχόμενου, κινεζικού κρατικού καπιταλισμού, οδηγούνται στα εργοστάσια της Foxconn από εργολάβους-σύγχρονους δουλέμπορους.
Μεγάλο ποσοστό των εργατών (πάνω από 920.000 στο σύνολό τους) είναι έφηβοι 17 ετών: θεωρούνται «μαθητευόμενοι» και σχεδόν ποτέ δεν πληρώνονται, ενώ δουλεύουν κατά μέσο όρο 83,2 ώρες υπερωρίες τον μήνα -πάνω από το διπλάσιο των προβλεπομένων 36 ωρών από την κινεζική νομοθεσία.
Ανατριχιαστικό το καταγραφόμενο στοιχείο της απόλυτης εξουσίας των επιστατών και υπαλλήλων ασφαλείας πάνω στο εργατικό προσωπικό: Πάνω από 28% των εργατών καταγγέλλουν συνεχείς σε βάρος τους προσβολές, το 16% έχουν υποστεί χειροδικίες και το 38% περιορισμούς μετακινήσεων με τη μορφή υποχρεωτικού εγκλεισμού στα άθλια υπνωτήριά τους.
Η Foxconn πάντως χτίζει επιπλέον εργοστάσια στο εσωτερικό της Κίνας, σε περιοχές όπου το εργατικό δυναμικό είναι ακόμη φτηνότερο και η πρόσβαση σε «αδιάκριτα» μάτια δυσκολότερη, επιδιώκοντας να αυξήσει τα «κεφάλια» των high-tech σκλάβων της σε 1,5 εκατομμύριο μέσα στο 2011. Αλλωστε, όπως δήλωσε πρόσφατα ο Τέρι Γκου, το αφεντικό της, στο δίκτυο Bloomberg: «Θα είμαι ειλικρινής. Η πρώτη αυτοκτονία, η δεύτερη, η τρίτη, δεν βλέπω να αποτελούν και μεγάλο πρόβλημα»
πηγη ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ

Διαβάστε περισσότερα...

Νέο μνημόνιο, για πάντα η λιτότητα

του Λεωνίδα Βατικιώτη
από το ΠΡΙΝ
Αναδιάρθρωση χρέους με σφραγίδα ΔΝΤ.
Διαιωνίζεται η φτώχεια!
Βόμβα μεγατόνων έσκασε την πρωί της Δευτέρας από την Ουάσινγκτον, τουλάχιστον για όσους εξακολουθούν ακόμη και τώρα να παίρνουν στα σοβαρά τις κυβερνητικές διαβεβαιώσεις, με αφορμή τις δηλώσεις του επικεφαλής του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου στο πρακτορείο Μπλούμπεργκ πως «το Ταμείο είναι έτοιμο να παρατείνει την αποπληρωμή των δανείων στην Ελλάδα». Ο Ντομινίκ Στρος Καν χωρίς μισόλογα και υπεκφυγές είπε αυτό που ήταν ηλίου φαεινότερο εδώ και μήνες: Ότι σχεδιάζεται επιμήκυνση του χρόνου αποπληρωμής των δανειακών υποχρεώσεων της Ελλάδας – αυτό, λέγεται αναδιάρθρωση του χρέους!
Η είδηση δεν αποτέλεσε έκπληξη. Διεθνή έντυπα όπως η Γουόλ Στριτ Τζέρναλ και οι Φαϊνάνσιαλ Τάιμς αναφέρθηκαν πολλές φορές τις τελευταίες εβδομάδες σε συζητήσεις που διεξάγονται μεταξύ της ελληνικής κυβέρνησης και του μισητού διεθνούς οργανισμού για την τροποποίηση των όρων αποπληρωμής των δανείων. Παρόλα αυτά η κυβέρνηση ακόμη και την Τρίτη και την Τετάρτη το διέψευδε. Για την ακρίβεια σε άλλα μέσα το διέψευδε και σε άλλα το επιβεβαίωνε. Άλλοι κυβερνητικοί έσκιζαν τα ιμάτιά τους ότι δεν υπάρχει περίπτωση για κάτι τέτοιο κι άλλοι το άφηναν ανοιχτό.
Η πραγματικότητα είναι γνωστή από την πρώτη μέρα που δόθηκε στη δημοσιότητα το Μνημόνιο της ντροπής που υπέγραψαν με το ΔΝΤ και την ΕΕ οι οσφυοκάμπτες του ΠΑΣΟΚ με πρώτους και καλύτερους τον Γιωργάκη και τον Παπακωνσταντίνου: Τα νούμερα δεν βγαίνουν! Το ελληνικό δημόσιο είναι φύσει και θέσει αδύνατο να ανταποκριθεί στους όρους που τέθηκαν στο μνημόνιο και συγκεκριμένα στο χρονοδιάγραμμα αποπληρωμής του δανείου των 110 δισ. ευρώ.
Για την ακρίβεια το 2014, που με βάση το Μνημόνιο θα είναι η πρώτη χρονιά κατά την οποία η Ελλάδα δεν θα λάβει ρευστό από τον περίφημο «μηχανισμό στήριξης», λήγουν παλιότερα δάνεια ύψους 41 δισ. ευρώ και δάνεια της τρόικας ύψους 29 δισ. Το 2015 λήγουν ομόλογα ύψους 37 δισ. και δάνεια της τρόικας ύψους 39 δισ. ευρώ. Αθροίζοντας όλα τα παραπάνω το αποτέλεσμα είναι πως στην διετία το ελληνικό δημόσιο θα πρέπει να βρει για να πληρώσει ή να αναχρηματοδοτήσει την λήξη δανείων ύψους 146 δισ. Στην πραγματικότητα το ποσό θα είναι πολύ μεγαλύτερο επειδή, μετά βεβαιότητας, οι δανειακές ανάγκες θα αυξηθούν και με τα δισεκατομμύρια εκείνα που θα ζητήσει το δημόσιο για να καλύψει τα τρέχοντα ελλείμματά του.
Κάθε άλλο παρά αυθαίρετη επομένως είναι η σπουδή του ΔΝΤ να ανοίξει και δημοσίως το θέμα της επιμήκυνσης του χρόνου αποπληρωμής των δανείων και φυσικά των συμπαρομαρτούντων: της διαιώνισης των εξοντωτικών προγραμμάτων λιτότητας για τους εργαζομένους και της παράτασης πολύ πέραν του 2020 του ειδικού καθεστώτος που επιβλήθηκε την άνοιξη με αφορμή την προσφυγή στον μηχανισμό ΔΝΤ – ΕΕ.
Οι μέχρι τώρα επιτυχίες της κυβέρνησης και των τραπεζιτών στην προώθηση της πιο ταξικής οικονομικής πολιτικής που έχει επιβληθεί την μεταπολεμική περίοδο άνοιξαν τον δρόμο και στη συζητούμενη αναδιάρθρωση του δημόσιου χρέους, που επιχειρεί να λύσει το πρόβλημα από τη σκοπιά του κεφαλαίου. Ταυτόχρονα θα συνοδευτεί από νέα κύματα λιτότητας και φιλο-επιχειρηματικών παρεμβάσεων όπως δείχνει ο νόμος για την επιτάχυνση των επενδύσεων και το νέο «Μνημόνιο των ΔΕΚΟ».
Επιδίωξη του ΔΝΤ ήταν να αποκλειστεί το ενδεχόμενο «κουρέματος» των ελληνικών ομολόγων
Η σπουδή του ΔΝΤ να ανοίξει ωστόσο το θέμα της αναδιάρθρωσης του χρέους δεν είναι τόσο αθώα, όπως φαίνεται από την πρώτη ματιά. Κατ’ αρχάς δεν αποτελεί επιβράβευση της κυβέρνησης, όπως έσπευσε να διαβεβαιώσει ο ίδιος ο πρωθυπουργός, βαφτίζοντας το ψάρι κρέας. Η προσπάθεια του Γιώργου Παπανδρέου να παρουσιάσει την συζήτηση ως ανταμοιβή των αγορών για τις προσπάθειες της κυβέρνησης συνιστούν προκλητική αντιστροφή της πραγματικότητας καθώς δείχνει ότι τον Μάη όταν συμφωνούσαν για την αποπληρωμή των συγκεκριμένων δόσεων το 2014 και το 2015… δεν ήξεραν τι υπέγραφαν. Τα στελέχη του ΔΝΤ από την άλλη, στο ρόλο των… παιδιών του φρονίμου, τρέχουν να προλάβουν προκειμένου να εξασφαλίσουν έναν διακανονισμό με όσο το δυνατό καλύτερους όρους. Ας δούμε τις εναλλακτικές, δοθέντος ότι τα ποσά που θα πρέπει να αποπληρώσει ή να αναχρηματοδοτήσει η Ελλάδα ξεπερνούν σε κάθε περίπτωση τις δυνάμεις της.
Η κυβέρνηση τον Μάη μπροστά στο πρωτεύον που ήταν να αποφευχθεί ο υπαρκτός κίνδυνος της άμεσης στάσης πληρωμών με μια απερίγραπτη δουλικότητα ούτε έβλεπε τι υπέγραφε, αποδεχόμενη χωρίς την παραμικρή ένσταση να αποπληρώσει ό,τι ζητήσουν ΔΝΤ και ΕΕ και υπό όποιους όρους το ζητήσουν. Παρότι προσέλαβε την γαλλική Λαζάρ για να επεξεργάζεται σχέδια Β, Γ, Δ, κ.α. στις προθέσεις της ήταν να οδεύσουμε στο 2014 και το 2015 σαν πρόβατα για σφαγή. Καθώς, αν δεν άνοιγε το θέμα ο Ντομινίκ Στρος Καν, δείχνοντας πώς το ΔΝΤ είναι που κάνει κουμάντο σε όλο αυτό το όργιο παρασκηνιακών διαβουλεύσεων, δεν θα μαθαίναμε τίποτε. Το ΠΑΣΟΚ επομένως έθαβε το θέμα για να μην χρεωθεί το φιάσκο. Γιατί, αν κάτι αποδεικνύει η συζητούμενη αναδιάρθρωση είναι πως το ελληνικό δημόσιο χρέος δεν μπορεί να εξυπηρετηθεί. Έχει καταστεί δηλαδή πλέον μη εξυπηρετήσιμο. Επ’ αυτού όμως παρακάτω.
Το ΠΑΣΟΚ επομένως το έκρυβε μέχρι να έρθει εκείνη η ώρα, όπως ακριβώς έκανε και πέρυσι αφήνοντας τα πράγματα να φθάσουν στο «και πέντε» έτσι ώστε ένα νέο μνημόνιο – σφαγείο να εμφανιστεί για μια ακόμη φορά ως μονόδρομος!
Το ΔΝΤ ωστόσο δεν ήθελε κάτι τέτοιο! Ο Ντομινίκ Στρος Καν έβγαλε το θέμα στη δημοσιότητα έτσι ώστε ο διακανονισμός να γίνει με όσο το δυνατόν επωφελέστερους όρους για τους ξένους τραπεζίτες. Διαφορετικά αν το θέμα έπρεπε να λυθεί στις αρχές του 2014 και πιθανά μετά από μια αδυναμία του ελληνικού δημοσίου να βρει τα δανεικά που ήθελε για να αποπληρώσει τα παλαιότερα δάνεια τότε το «κούρεμα» των ομολόγων του θα αποτελούσε πραγματικό μονόδρομο. Οι ξένοι τραπεζίτες δηλαδή βλέποντας ότι το ελληνικό δημόσιο αδυνατεί τόσο να τους ξεπληρώσει όσο και να βρει αγοραστές για νέες εκδόσεις ομολόγων, θα έπρεπε να αποδεχθούν μια μείωση, μια «εσωτερική υποτίμηση» για να χρησιμοποιήσουμε την ορολογία τους, των ομολόγων που κατέχουν. Αυτό όμως συνιστά απιστία σε βαθμό κακουργήματος!
Εσωτερική υποτίμηση όχι απλώς επιτρέπεται αλλά επιβάλλεται στους μισθούς, τα μεροκάματα, τα επιδόματα, τις συντάξεις και τα ασφαλιστικά δικαιώματα. Όχι στους φόρους, τις τιμές των προϊόντων και πάνω απ’ όλα την αξία των ομολόγων!
Ο Ντομινίκ Στρος Καν λοιπόν τρέχει για να προλάβει. Αποκάλυψε το μυστικό πριν να είναι αργά και πέταξε το μπαλάκι ταυτόχρονα στην Ευρωπαϊκή Ένωση και δη στη Γερμανία που θα έχει τον τελικό λόγο καθώς από κει προέρχεται το μεγαλύτερο μέρος των δανείων.
Η κυβέρνηση από τη μεριά της αρχικά επιχείρησε να κάνει το άσπρο – μαύρο, εμφανίζοντας την αποτυχία της ως θρίαμβο. Το σημαντικότερο όμως είναι ότι επιχείρησε να αποκρύψει το δραματικό κοινωνικό κόστος που θα έχει η συζητούμενη αναδιάρθρωση του δημόσιου χρέους, η οποία με βάση ανεπίσημες δηλώσεις αξιωματούχου του υπουργείου Οικονομίας προς δημοσιογράφους την προηγούμενη Τρίτη (την ίδια μέρα μάλιστα που ο κυβερνητικός εκπρόσωπος Γ. Πεταλωτής δήλωνε πως «δεν υπάρχει θέμα αναδιάρθρωσης του χρέους») ενδέχεται να έχει μία από τις εξής τρεις μορφές: Επιμήκυνση της περιόδου αποπληρωμής, διεύρυνση της περιόδου χάριτος ή και τα δύο. Από αυτές τις εναλλακτικές είναι εμφανές ότι απουσιάζει παντελώς κάθε προοπτική μείωσης του χρέους, «κουρέματος» του κατά την τρέχουσα ορολογία, που θα σήμαινε διαφυγόντα κέρδη από τη μεριά των πιστωτών.
Κατά συνέπεια τα σχέδια που είναι αυτή τη στιγμή πάνω στο τραπέζι λειτουργούν κατά προκλητικό τρόπο υπέρ των τραπεζιτών και ως απαραίτητο αντίτιμο έχουν τη διαιώνιση της λιτότητας. Δηλαδή «νέα μνημόνια μέχρι το 2020, το 2030 και βάλε» όπως γράφαμε πριν λίγες εβδομάδες με μοναδικό σκοπό να βρεθούν οι πόροι που θα επιτρέψουν την ομαλή αποπληρωμή των δανείων. Κι αυτό ακριβώς είναι το μεγαλύτερο ψέμα της κυβέρνησης: ότι όλα αυτά τα σχέδια εξασφάλισης των τραπεζών προϋποθέτουν νέα δεινά για τους εργαζόμενους, την μετακύλιση όλου του επιπλέον κόστους στις πλάτες των εργαζομένων που θα δουν τους μισθούς τους να μειώνονται, τους φόρους να εκτοξεύονται και τις παρεχόμενες από το κράτος υπηρεσίες να υποβαθμίζονται σε βαθμό εξαφανίσεως για να αποπληρωθεί το δημόσιο χρέος.
>Υπό αυτή την έννοια αν αυτό το σχέδιο περάσει τελικά, δηλαδή δεν συναντήσει την πολιτική αντίσταση που απαιτείται έτσι ώστε να ανατραπεί, θα πρόκειται για πραγματική επιτυχία της κυβέρνησης και των τραπεζιτών. Η πτώση των σπρεντ με την ανακοίνωση της είδησης, για πρώτη φορά μάλιστα τον τελευταίο μήνα στις 700 μονάδες, και η βράβευση του Γιωργάκη από τους Γερμανούς επιβεβαιώνουν την ικανοποίηση της αστικής τάξης και των πιστωτών για την ευκολία με την οποία ξεδιπλώνεται το σχέδιο και περνά το ένα μέτρο μετά το άλλο: από την αναδιάρθρωση του χρέους μέχρι την προαναγγελία των νέων Μνημονίων. Καθοριστικό ρόλο στην επιβολή των νέων μέτρων παίζει η ΕΕ. Ήδη οι ανακοινώσεις που αναμένονται από την Γιουροστάτ για την επόμενη Παρασκευή 22 Οκτώβρη, σχετικά με το «πραγματικό» ύψος του ελλείμματος και του χρέους για το 2009 και κατ’ επέκταση για το τρέχον έτος θα καταστήσουν αναποτελεσματικά τα αντιλαϊκά μέτρα που έχουν ήδη ανακοινωθεί και εφαρμοσθεί. Αυτό άλλωστε είναι ο σκοπός των αναθεωρήσεων και των «γιουροπίαν στατίστικς». Η νομιμοποίηση ενός νέου γύρου αντιλαϊκών μέτρων που θα αυξήσουν τη φτώχεια και την εκμετάλλευση μεταξύ των εργαζόμενων.
Η κυβέρνηση προετοιμάζοντας το έδαφος γι’ αυτές τις ανακοινώσεις προχώρησε από την Πέμπτη στη στοχοποίηση των εργαζομένων στις ΔΕΚΟ μέσα από την δημοσιοποίηση των μισθών και των επιδομάτων τους. Στο επίκεντρο της επίθεσής της δεν βρίσκονται μόνο οι 21.627 εργαζόμενοι των 11 ζημιογόνων ΔΕΚΟ που όπως μάθαμε ο μέσος μισθός τους είναι διπλάσιος από τον μισθό του ιδιωτικού τομέα – λες και κάτι τέτοιο αποτελεί τεκμήριο πολυτελούς διαβίωσης. Πολύ πιο έντονα στο στόχαστρο της κυβέρνησης με το νέο Μνημόνιο ή Μνημόνιο των ΔΕΚΟ, όπως χαρακτηρίζεται το σχετικό πακέτο περικοπών, θα βρεθεί το καθεστώς λειτουργίας και ο χαρακτήρας των συγκεκριμένων επιχειρήσεων.
Επιδίωξη της κυβέρνησης είναι η μισθολογική υποβάθμιση των εργαζομένων στις ΔΕΚΟ να γίνει ταυτόχρονα με την αναίρεση κάθε στοιχείου φιλολαϊκής παροχής στις υπηρεσίες τους και την αναδιοργάνωση τους σε μια πλήρως ανταποδοτική βάση. Η κατάργηση της έκπτωσης στον ΟΣΕ που παρεχόταν μέχρι πρόσφατα στους τυφλούς και τους συνοδούς τους, με την υπογραφή της υφυπουργού Υγείας και Κοινωνικής Αλληλεγγύης(!) Φώφης Γεννηματά, δείχνει την τύχη που θα έχουν και οι τελευταίες παροχές, έτσι ώστε οι ΔΕΚΟ να καταστούν κερδοφόρες και να πάψουν να επιβαρύνουν τον προϋπολογισμό. Ώστε μετά, ας μην έχουμε αυταπάτες, να μπορούν να εξυπηρετούν καλύτερα το κεφάλαιο προσφέροντάς του υποτιμολογημένες υπηρεσίες καθιστώντας τις εκ νέου προβληματικές. Μια επιπλέον γεύση για την προκλητικότητα των φιλοεργοδοτικών παρεμβάσεων της κυβέρνησης προσφέρει και το νομοσχέδιο για την επιτάχυνση των επενδύσεων που κατατέθηκε στη Βουλή την Πέμπτη. Με τις διατάξεις του καταργείται, στο όνομα της άρσης των εμποδίων που καθυστερούν την υλοποίηση των επενδύσεων, κάθε πολεοδομικός κανονισμός, παρακάμπτονται αρχαιολογικές υπηρεσίες και δασαρχεία και καθιερώνονται ακόμη και επιπλέον φορολογικά κίνητρα – καταργείται δηλαδή ακόμη και το ισχύον φορολογικό δίκαιο για να αντικατασταθεί με ένα ακόμη πιο φιλο-επιχειρηματικό, ενώ τα προεδρικά διατάγματα που θα εκδίδει η Διυπουργική Επιτροπή Στρατηγικών Επενδύσεων θα υπερισχύουν έναντι κάθε άλλου νόμου. Πρόκειται για μια πρωτοφανή οπισθοδρόμηση καθώς παραμερίζει χαρακτηρίζοντας ως αναχρονιστικές ή τροχοπέδη πλήθος προστατευτικών διατάξεων που διασφάλιζαν τα ευρύτερα δημόσια συμφέροντα. Νόμος στο εξής είναι το συμφέρον του επιχειρηματία, το οποίο θα προωθείται χωρίς ακόμη και εκείνες τις ελάχιστες υποχρεώσεις που υπήρχαν ως τώρα.
Μη εξυπηρετήσιμο το δημόσιο χρέος
Η ΑΝΑΠΤΥΞΗ ΕΡΓΑΤΙΚΩΝ ΚΑΙ ΛΑΪΚΩΝ ΑΓΩΝΩΝ ΠΡΟΫΠΟΘΕΣΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΑΥΣΗ ΠΛΗΡΩΜΩΝ
Αυτό που ωστόσο δεν λέει η κυβέρνηση είναι πως ακόμη και αν εφαρμοστούν όλες αυτές οι αιματηρές θυσίες που θα διευκολύνουν την κερδοφορία του κεφαλαίου οδηγώντας τα δικαιώματα των εργαζομένων εκεί που ήταν τον 19ο αιώνα, ακόμη και τότε το δημόσιο χρέος θα είναι μη εξυπηρετήσιμο. Αυτό δηλαδή που φέρνει στην επιφάνεια η επιχείρηση αναδιάρθρωσης είναι πως το δημόσιο χρέος με αφορμή την πρόσφατη διεθνή οικονομική κρίση έλαβε διαστάσεις χιονοστιβάδας και υπερέβη οριστικά ένα κρίσιμο όριο κάτω από το οποίο μπορεί να αναχρηματοδοτείται και να διαχειρίζεται ομαλά – όπως συνέβαινε τα τελευταία 20 χρόνια, πάνω από αυτό όμως απειλεί την ευστάθεια και την ομαλή αναπαραγωγή όλης της καπιταλιστικής οικονομίας. Σε αυτό ακριβώς το κρίσιμο σημείο βρίσκεται η Ελλάδα. Η πρώτη επιλογή που ανοίγεται είναι η πεπατημένη της τρόικας ΔΝΤ – ΕΕ – κυβέρνησης, όπου το ένα αντιλαϊκό μέτρο διαδέχεται το άλλο και παρόλα αυτά το δημόσιο χρέος αυξάνεται ως ποσοστό του ΑΕΠ όπως συμβαίνει τώρα. Η δεύτερη επιλογή αφορά την παύση πληρωμών του δημόσιου χρέους και την επαναδιαπραγμάτευσή του, υπό την απειλή της οριστικής διαγραφής, με στόχο την μεγάλη του μείωση ακόμη και την διαγραφή του.
Κάτι αντίστοιχο με αυτό που έκαναν η Αργεντινή ή ο Ισημερινός την προηγούμενη δεκαετία και είναι εντελώς διαφορετικό από την αναδιάρθρωση του χρέους όπως προωθείται σήμερα στην Ελλάδα από το ΔΝΤ και τους τραπεζίτες, στον βαθμό που η επαναδιαπραγμάτευση στοχεύει στην παραγραφή ενός σοβαρού μέρους του χρέους και την κάθετη μείωση του υπόλοιπου με την έκδοση, για παράδειγμα, νέων ομολόγων στη θέση των παλιών που θα αντιστοιχούν σε ένα μέρος της ονομαστικής αξίας εκείνων που θα αναγνωριστούν ως έγκυρα. Για να δρομολογηθεί όμως αυτή η λύση που είναι εξαιρετικά χρονοβόρα και τεχνικά περίπλοκη απαιτείται μια προϋπόθεση εξόχως πολιτική, όπως τόνισε σε συνέντευξή του στο Πριν που θα δημοσιεύσουμε την επόμενη Κυριακή ο Κλαούντιο Κατς, οικονομολόγος από την Αργεντινή που ήρθε στην Ελλάδα με αφορμή τη διεθνή διάσκεψη του Αριστερού Βήματος.
Η προϋπόθεση αυτή είναι η ανάπτυξη λαϊκού κινήματος που θα επιβάλει την άρνηση πληρωμών και την επαναδιαπραγμάτευση του χρέους. Η ανάπτυξη ενωτικών και ανυποχώρητων αγώνων δηλαδή ενάντια στην κυβέρνηση και την αστική τάξη για να μην πληρώσει ο λαός τον λογαριασμό του δημόσιου χρέους αποτελεί προϋπόθεση για να ανοίξει ο δρόμος για την παύση πληρωμών και την επαναδιαπραγμάτευση.
Ολοκαύτωμα στον ιδιωτικό τομέα
Είναι εμφανές ότι εάν όλο αυτό το εξάμηνο οι εργατικές και λαϊκές αντιδράσεις ήταν αντίστοιχες της κυβερνητικής επίθεσης τότε δεν θα προτεινόταν κάθε εβδομάδα και ένα νέο αντιλαϊκό μέτρο, όπως συμβαίνει σήμερα, την ίδια ώρα που στον ιδιωτικό τομέα παρατηρείται μια άνευ προηγουμένου επίθεση. Αυτό που συμβαίνει στις μέρες μας με τα εργατικά δικαιώματα είναι πραγματικά απερίγραπτο. Λες και έχει ανοίξει ο ασκός του Αιόλου! Από τον Τύπο και τις τράπεζες, χώρους δηλαδή που έχαιραν κάποιας σχετικής ασυλίας έως πρόσφατα, μέχρι τη ναυτιλία και τον τουρισμό, όπου αναρωτιέσαι τι άλλο τέλος πάντων θα ζητήσει η εργοδοσία, το κεφάλαιο αξιώνει διαπραγματεύσεις από μηδενική βάση, κάθετη μείωση δηλαδή μισθών και αφαίρεση των σημαντικότερων εργατικών κατακτήσεων, όπως το ωράριο και η κοινωνική ασφάλιση. Κι είμαστε μόνο στην αρχή, αν δούμε την ατζέντα της επόμενης μέρας όπως την άνοιξαν με επιστολή τους στη Καθημερινή τρεις καθηγητές Οικονομικών που μεταξύ άλλων ζητούν αφορολόγητη εκμετάλλευση των επενδύσεων σε υποδομές για 30 ολόκληρα χρόνια, απολύσεις στον δημόσιο τομέα, πώληση όλων των δημόσιων επιχειρήσεων, δημιουργία ιδιωτικών πανεπιστημίων, κ.α. Ένας δε εξ αυτών, ο Χριστόφορος Πισσαρίδης, βραβεύτηκε την επομένη με το Νομπέλ Οικονομίας. Πρόκειται για μια διάκριση που εκφράζει την ιδεολογική αντεπίθεση της αστικής τάξης στο έδαφος της οικονομικής κρίσης, όπως άλλωστε συνέβη με την βράβευση του ριγκανικού κατάλοιπου περουβιανού λογοτέχνη Μάριος Βάργκας Λιόσα και του κινέζου Λιού Σιαομπό με το Νομπέλ Λογοτεχνίας, φερόμενου ως αντιφρονούντα, που στην πραγματικότητα είναι ο άνθρωπος του Πεκίνου στις τάξεις των διαφωνούντων. Εξ ου και οι χαλαρές αντιδράσεις της Κίνας στην βράβευση.
Στη σφαίρα της οικονομίας αφορμή για την απονομή του Νομπέλ στους Χρ. Πισσαρίδη, Πίτερ Ντάιαμοντ και Ντέιλ Μόρτενσεν αποτέλεσε η συνεισφορά τους στη θεωρία των εργασιακών σχέσεων και της ανεργίας. Ειδικότερα έχουν υποστηρίξει πως όσο υψηλότερα είναι τα επιδόματα ανεργίας τόσο περισσότερο παρατείνεται η ανεργία και επιμηκύνεται η περίοδος εύρεσης εργασίας. Τα επιδόματα ανεργίας ευθύνονται με άλλα λόγια για την ανεργία! Η ιδεολογική μεροληψία της Βασιλικής Ακαδημίας Επιστημών της Σουηδίας αγγίζει την θρησκευτική παράκρουση γιατί σήμερα πολύ περισσότερο από ποτέ η έκρηξη της ανεργίας είναι αποτέλεσμα της κρίσης. Συμβαίνει δε σε ένα περιβάλλον απότομης αμφισβήτησης και μείωσης των επιδομάτων ανεργίας και των κοινωνικών παροχών, το οποίο δεν υπάρχει αμφιβολία πως θεωρητικές εργασίες όπως του Χρ. Πισσαρίδη νομιμοποιεί και επιτείνει.
Η βράβευση επομένως των Οικονομικών της απορύθμισης προοιωνίζεται τη νέα επίθεση του κεφαλαίου στα εργατικά δικαιώματα. Ευρύτερα, η επίθεση που είναι σε εξέλιξη δείχνει ότι η κρίση χρέους, παρά μάλιστα τις αδιανόητες μέχρι πρόσφατα διαστάσεις της, δεν αποτελεί παρά την κορυφή του παγόβουνου. Η αδυναμία του ελληνικού καπιταλισμού να εξασφαλίσει την ομαλή αναπαραγωγή του έχει τις ρίζες της στην τρέχουσα διεθνή οικονομική κρίση που οδήγησε σε μείωση τα δημόσια έσοδα, στη χρόνια φοροαπαλλαγή του κεφαλαίου και των στηριγμάτων του, όπως για παράδειγμα η εκκλησία, στις μορφές ενσωμάτωσής του στην διεθνή αγορά, δηλαδή την ένταξη στην ΕΕ και την ευρωζώνη και επίσης στην αδυναμία του να διαχειριστεί την σύγχρονη εργατική τάξη, που οδηγεί σε παροξυσμό την σύγκρουση των παραγωγικών δυνάμεων με τις παραγωγικές σχέσεις. Αν δεν υπήρχαν αυτές οι υποκείμενες δυναμικές ουδέποτε θα είχε λάβει τη σημερινή της μορφή η κρίση δημόσιου χρέους.
Η ανατροπή της επίθεσης επομένως και η ουσιαστική μακροπρόθεσμη αντιμετώπιση του προβλήματος του δημόσιου χρέους συνδέεται όσο ποτέ άλλοτε με την αντεπίθεση των εργαζομένων και την προβολή όχι μόνο του αιτήματος παύσης πληρωμών του δημόσιου χρέους και της εξόδου της χώρας από την ευρωζώνη και την ΕΕ (που αποτελούν απαραίτητες προϋποθέσεις) αλλά επίσης και αιτημάτων ουσιαστικής βελτίωσης των θέσης τους, όπως είναι γενναίες αυξήσεις σε μισθούς, συντάξεις και επιδόματα ανεργίας.
Διαβάστε περισσότερα...

Παρ' όλα όσα, αριστερά

Του Ευτύχη Μπιτσάκη

Οι εκλογές πλησιάζουν και η Ελλάδα κατεβαίνει πλησίστια τον Αχέροντα! Πηγαίνει προς χρεωκοπία ξεπουλώντας την κρατική περιουσία, ληστεύοντας τα λαϊκά στρώματα και καταπατώντας το Σύνταγμα. Δάνεια επί δανείων. Και όταν θα "βγούμε" από την κρίση, θα έχουν πραγματοποιηθεί: Μια πρωτοφανής αναδιανομή του κοινωνικού πλούτου υπέρ του κεφαλαίου, εγχώριου και ξένου. Μια επιστροφή σε έναν μεταμοντέρνο εργασιακό Μεσαίωνα. Μια περαιτέρω διεύρυνση του φαύλου κύκλου του δημοσίου χρέους. Θα "βγούμε", σε συνθήκες που θα προετοιμάζουν την επόμενη, καταστροφικότερη κρίση.

Ήταν αναπόφευκτη αυτή η τυφλή πορεία, όπως ισχυρίζεται ο πρωθυπουργός, ο οποίος έσπευσε να απεμπολήσει μέρος της εθνικής μας ανεξαρτησίας (δικά του λόγια), να υποβαθμίσει την Ελλάδα σε νομαρχία της Ε.Ε. και σε μπανανία των Κινέζων (κομμουνιστών!!) και των εμίρηδων του αραβικού κόσμου; Από πολλές πλευρές έχει δοθεί αρνητική απάντηση και έχουν γίνει συγκεκριμένες προτάσεις διεξόδου. Ενιαία πρόταση δεν έχει διατυπωθεί. Η καταστροφή ωστόσο είναι δεδομένη. Υπεύθυνοι: Τα δύο κόμματα εξουσίας, οι ηγεσίες τους και όσοι τους στηρίζουν από συμφέρον ή από τύφλωση.



Και η αριστερά;

Η αριστερά θα ήταν η μόνη δύναμη που θα μπορούσε να αντισταθεί αποτελεσματικά. Πρώτα, επεξεργαζόμενη μια ολοκληρωμένη πρόταση εξόδου από την κρίση, η οποία θα είχε τις λιγότερο καταστροφικές συνέπειες για τα λαϊκά στρώματα. Ταυτόχρονα, πρωτοστατώντας στην οργάνωση της αντίστασης στην προδοτική πολιτική της κυβέρνησης. Προτάσεις έγιναν από την πλευρά της αριστεράς. Συνολική πρόταση, προϊόν διαλόγου, δεν έγινε. Και αντί για οργάνωση της καθολικής λαϊκής αντίστασης εναντίον του νέου καθεστώτος υποτέλειας, μοναχικές πορείες και ένας συνεχιζόμενος ενδοαριστερός εμφύλιος.

Σε τι θα μπορούσαν και σε τι θα έπρεπε να συμφωνήσουν αυτή τη στιγμή τα κόμματα και οι οργανώσεις της αριστεράς; Στην καταδίκη και στον αγώνα εναντίον του Μνημονίου. Στην επαναδιαπραγμάτευση του δημόσιου χρέους και στη στάση πληρωμών. Ωραία! Αλλά θα φύγουμε από το ευρώ; Θα φύγουμε από την Ε.Ε.; Θεμιτά και κεφαλαιώδη ερωτήματα, στα οποία δίδονται διαφορετικές απαντήσεις, χωρίς επιστημονικά επεξεργασμένη θεμελίωση και χωρίς την επεξεργασία μιας στρατηγικής ανασυγκρότησης του παραγωγικού ιστού της χώρας με απώτερο στόχο τον σοσιαλισμό.

Όμως οι διαφορές είναι λόγος για να μην υπάρξει κοινή δράση και να μην ανοιχτεί ένας δημόσιος διάλογος ανάμεσα στις διάφορες συνιστώσες της αριστεράς, ο οποίος ενδεχομένως θα κατέληγε σε μια κοινή, επιστημονικά θεμελιωμένη πρόταση διεξόδου; Όταν καίγεται το σπίτι σου δεν κάθεσαι να σκέφτεσαι πώς θα μπορούσες να το είχες χτίσει ώστε να μην καεί! Και ο εμφύλιος συνεχίζεται. Το σπίτι καίγεται και "ημείς άδωμεν"!

Δηλαδή: Οι "καθαροί" άτεγκτοι "επαναστάτες", δέσμιοι του πλέγματος σεκταρισμού - οπορτουνισμού, απαιτούν, προκειμένου να γίνει έστω μια κοινή πορεία, να λύσουμε προκαταβολικά το πρόβλημα της Ε.Ε., της δικτατορίας του προλεταριάτου, του ρόλου του Στάλιν (δικαιώνοντάς τον) και των προδοτών Μπρέζνιεφ και Γκορμπατσόφ κ.λπ. Σε όλα όχι, αλλά τη θεωρία κατέληξαν να την ταυτίζουν με τα επτά ή δώδεκα "απλά μαθήματα". Οι άλλοι; Αυτοί, δέσμιοι ακόμη της αόριστης και καταστροφικής ιδεολογίας του ευρωκομμουνισμού και του ασαφούς ευρωπαϊσμού, δεν ασχολούνται με θέματα "στρατηγικής". Δεν διδάχτηκαν από την κατάντια των πρωτεργατών, Ισπανών, Ιταλών και Γάλλων. Ο πάγιος τακτικισμός τούς οδήγησε πρόσφατα στη μεγαλοφυή ιδέα να διεμβολίσουν το ΠΑΣΟΚ με την ευκαιρία των δημοτικών εκλογών! (Δεν αναφέρομαι στους πολύ ανανεωτικούς, που άραξαν ήδη στις παρυφές του ΠΑΣΟΚ). Τέλος, η ριζοσπαστική αριστερά; Οι χιλιάδες παλαιοί και νέοι αγωνιστές που είναι πάντοτε παρόντες στους κοινωνικούς αγώνες; Η πολυδιασπαμένη ριζοσπαστική αριστερά δεν μπόρεσε, παρά τα όποια βήματα, να κατανοήσει ότι το μέλλον του ελληνικού και του παγκόσμιου επαναστατικού κινήματος δεν βρίσκεται στην επιστροφή στον Στάλιν, στον Τρότσκι και στον Μάο, αλλά στη δημιουργική - διαλεκτική υπέρβαση του παρελθόντος, που σημαίνει: Κριτική αποτίμηση, ανάκτηση του επιστημονικού κεκτημένου του μαρξισμού, δημιουργική ανάπτυξή του, ώστε να ανταποκρίνεται στις συνθήκες της εποχής μας, και ταυτόχρονα θεωρητική και πρακτική αξιοποίηση της πείρας του παγκόσμιου εργατικού κινήματος - θετικής και αρνητικής.

Ο εικοστός αιώνας των μεγάλων επαναστάσεων, των πλανητικών αισιόδοξων προοπτικών, των μεγάλων καταρρεύσεων και της μεγάλης απογοήτευσης έληξε. Μπήκαμε στον 21ο αιώνα. Και προφανώς δεν πρόκειται απλώς για χρονολογία. Έχουν κατανοήσει οι "ηγεσίες" μας το μέγεθος της καταστροφής; Ο εικοστός αιώνας έληξε με την κατάρρευση του σοσιαλιστικού στρατοπέδου. Οι ιδεολόγοι τού (επί του παρόντος) νικηφόρου καπιταλισμού, βιάστηκαν να μας βεβαιώσουν για το τέλος των ιδεολογιών, για το τέλος της Ιστορίας και για την αιώνια καπιταλιστική ειρήνη που θα μετέτρεπε τον άνθρωπο σε πειθήνιο παραγωγικό - καταναλωτικό δίποδο. Η Ιστορία τους διέψευσε! Σήμερα ζούμε την εποχή των νέων ιμπεριαλιστικών πολέμων, αλλά η παντοκρατορία των ΗΠΑ οδεύει προς μια τραγική Δύση. (Επί του παρόντος έχουν την υπεροχή των καταστροφικών μοντέρνων οπλοστασίων). Ήδη οδεύουμε προς ένα πολυπολικό κόσμο: ΗΠΑ, Ρωσία, Κίνα, Λατινική Αμερική κ.λπ. Ο κόσμος αυτός δεν θα είναι ένας κόσμος ειρηνικού ανταγωνισμού. Θα είναι ένας κόσμος συγκρουσιακός και η πιθανότητα αυτοκαταστροφής του ανθρώπινου είδους δεν είναι πλέον μηδενική. (Μεταξύ άλλων, ο καπιταλισμός λεηλάτησε τα φυσικά αποθέματα. Οι πόλεμοι για ενεργειακά αποθέματα, νερό, πρώτες ύλες, τρόφιμα, είναι δυνατόν να καταλήξουν σε πυρηνικό ολοκαύτωμα). Ελπίδα; Η αναγέννηση του εργατικού και του παγκόσμιου κομμουνιστικού κινήματος με στόχο μια παγκόσμια κομμουνιστική κοινωνία, η οποία δεν θα καταργήσει μόνο την εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο, αλλά ταυτόχρονα, λύνοντας τη βασική αντίθεση του καπιταλισμού, θα λύσει και την παράγωγη, αλλά δεσπόζουσα σήμερα: την αντίθεση ανθρώπου - φύσης, δημιουργώντας μια αξιοβίωτη κοινωνία θεμελιωμένη όχι μόνο στη βάση της κοινής κατοχής του κοινωνικού πλούτου, αλλά σε ένα σύνολο πνευματικών και ηθικών αξιών που θα σημαδεύουν το πέρασμα από τη βάρβαρη προϊστορία στην πραγματική ιστορία της ανθρωπότητας (Μαρξ).

Ουτοπία; Επί του παρόντος. Ουτοπία, αλλά και δυνατότητα που κυοφορείται στα σπλάχνα του σημερινού βάρβαρου κόσμου. Και η αριστερά; Οι πλανητικοί κίνδυνοι αλλά και οι νέες δυνατότητες καθορίζουν το ιλιγγιώδες μέγεθος των καθηκόντων της. Να ελπίσουμε; Ναι, αλλά συν Αθηνά και χείρα κίνει! Και η ελληνική αριστερά; Θα μπορέσει να υπερβεί τη σημερινή της μιζέρια; Το γιατί και το πώς θα το συζητήσουμε μετά τις εκλογές. Τώρα: Παρ' όλα όσα αρνητικά, ψήφο στην αριστερά! Ούτε αποχή, ούτε λευκό. Ο καθένας ας ψηφίσει όποιον θεωρεί περισσότερο συνεπή, αναλαμβάνοντας τις ευθύνες της επιλογής του.

Μετά τις εκλογές: Αν θέλουμε να μην μείνουμε νεκρά κατάλοιπα ενός ηρωικού και τραγικού παρελθόντος, τα οποία θα σαρώσει ενδεχομένως κάποιο κύμα ενός νέου κινήματος, ας σκεφτούμε: Οι διαφορές είναι αναπόφευκτες! Υπάρχει όμως μια αντικειμενική πραγματικότητα και μια αλήθεια που της αντιστοιχεί. Θα επιχειρήσουμε να την αναζητήσουμε μέσα από την κοινή δράση και τη θεωρητική συζήτηση; Επί του παρόντος, ας σταματήσει τουλάχιστον το αμοιβαίο "θάψιμο". Ας αντιπαρατεθούμε, σκληρά έστω, αλλά με όρους πολιτικής. Εδώ θα είμαστε και μετά τις εκλογές.

Διαβάστε περισσότερα...

Τους… έσκισε η ΓΣΕΕ!

Τρέχουν να κρυφτούν οι τροϊκανοί και η κυβέρνηση μετά την προκήρυξη 24ωρης γενικής απεργίας από τη ΓΣΕΕ, στις 15 Δεκεμβρίου. Ευτυχώς που στην ανακοίνωσή της σκέφτηκε να προσδιορίσει και το έτος: Είναι πράγματι το 2010 και όχι το 2011, όπως πολλοί φοβήθηκαν!

Πέρα από τη γενική ιλαρότητα που προκάλεσε η προκήρυξη απεργίας μετά από… δυο μήνες, η στάση της τριτοβάθμιας συνδικαλιστικής οργάνωσης είναι τέτοια, που μόνο ως... υφυπουργείο Συνδικαλισμού της τρόικας μπορεί να χαρακτηριστεί. Η επίθεση της «χούντας» κυβέρνησης, Ευρωπαϊκής Ένωσης και ΔΝΤ πυροβολεί διαρκώς με αντεργατικά μέτρα, οι απολύσεις είναι δεκάδες χιλιάδες, ο πληθωρισμός έχει εκτιναχθεί, οι μισθοί λιώνουν και η ΓΣΕΕ επιδίδεται σε λεκτικούς λεονταρισμούς του τύπου, «διαμηνύουμε προς πάσα κατεύθυνση ότι οι εργαζόμενοι έχουν εξαντλήσει τα όρια αντοχής τους».

Σχόλιο αναγνώστη

Διαβάστε περισσότερα...

Θύμιος Καρακατσάνης: Ο λαός θα μιλήσει και ελπίζω να μην μιλήσει πολύ άγρια….

Ενδιαφέρουσα συνέντευξη για όλους και για όλα έδωσε ο ηθοποιός Θύμιος Καρακατσάνης στο περιοδικό Επίκαιρα. Σας παραθέτουμε ένα απόσπασμα που σχολιάζει την σημερινή κατάσταση:
ΕΡΩΤΗΣΗ: Τη σημερινή οικονομική κρίση εσείς πως την εκλαμβάνετε, κύριε Καρακατσάνη;
ΑΠΑΝΤΗΣΗ: Είναι το χειρότερο κόλπο που έχω δει. Είναι ένα κόλπο που το κάνουν τώρα τελευταία και γεμίζουν λεφτά αυτοί που έπρεπε να είναι κρεμασμένοι.
ΕΡΩΤΗΣΗ: Σας λυπεί το γεγονός να βλέπετε τη χώρα σε τέτοια εξαθλίωση; Καταστήματα βάζουν “λουκέτο”, νέοι φεύγουν μετανάστες. Υπάρχει η άποψη ότι βρισκόμαστε στα χρόνια της δεκαετίας του ’50….
ΑΠΑΝΤΗΣΗ: Αν σκεφτείς ότι το ’50 ήταν λίγο μετά τον Εμφύλιο, δεν μπορώ να καταλάβω αν τα προηγούμενα τελευταία χρόνια είχαμε εμφύλιο για να φτάσουμε σε αυτό το σημείο σήμερα. Είμαστε, δυστυχώς, κατεστραμμένοι σαν να έχουμε ακόμα εμφύλιο. Δυστυχώς, οι κολπατζήδες δημιουργούν συνεχώς νέα κόλπα. Οι κερδοσκόποι μας δίνουν δάνεια συνεχώς. Αυτοί θα παίρνουν τους τόκους, όμως το κεφάλαιο, που χρωστάμε θα μένει συνεχώς εκεί, ακούνητο. Δηλαδή, είναι ένα εργοστάσιο παραγωγής χρήματος, κι εμείς όλοι είμαστε μηχανές σε αυτό το σύστημα Μερικοί από εμάς θα είναι και μηχανές σε αχρηστία.
ΕΡΩΤΗΣΗ: Υπάρχουν πλέον έντονες αντιδράσεις για την στάση των εργατοπατέρων και των συνδικάτων, τα οποία δεν αντιδρούν απέναντι σε αυτά τα απάνθρωπα οικονομικά μέτρα που έχουν ληφθεί….
ΑΠΑΝΤΗΣΗ: Για τους εργατοπατέρες ένοιωθα πάντα αποστροφή. Δεν φωνάζουν τώρα, γιατί για πρώτη φορά φαίνεται ξεκάθαρα ότι είναι εξαρτημένοι. Τώρα δεν μιλάει κανείς. Αλλά ο ίδιος ο λαός θα μιλήσει και ελπίζω να μην μιλήσει πολύ άγρια. Αυτοί πολεμάνε να πουν το μαύρο άσπρο.
Διαβάστε περισσότερα...

Κοινοβουλευτικός κρετινισμός

Του Δημήτρη Καζάκη*

Καθώς πλησιάζουν οι εκλογές, η δημαγωγία, οι διαξιφισμοί δίχως περιεχόμενο και οι αντιπαραθέσεις μακριά από τα πραγματικά προβλήματα δίνουν και παίρνουν. Επίδικο ζήτημα, η ψήφος των «αναποφάσιστων». Η πολιτική επιβίωση των κομμάτων σε πρώτο πλάνο. Όχι μόνο για τα κόμματα της κυβερνητικής εναλλαγής, αλλά και για τα κόμματα της επίσημης Αριστεράς, που αποδείχτηκαν οργανικό μέρος του όλου προβλήματος.

Για όλους η ψήφος είναι χρήμα, η εγγύηση της αναπαραγωγής των μηχανισμών τους, η εξασφάλιση ότι θα συνεχίσουν να πολιτεύονται ερήμην της κοινωνίας και σε βάρος της. Γι' αυτό οι εκλογές για όλες τις ηγεσίες των επίσημων κομμάτων της Δεξιάς και της Αριστεράς αποτελούν τον κυρίαρχο λόγο της ύπαρξης τους.Δεν έχει σημασία τι εκφράζουν οι εκλογές, αν αντιπροσωπεύουν μια, έστω τυπική, διαδικασία δημοκρατικής γνώμης.
Δεν έχει σημασία σε ποιες συνθήκες γίνονται και υπό ποιο καθεστώς. Τίποτε απ' όλα αυτά δεν έχει σημασία γι' αυτούς. Δώστους εκλογές και πάρτους την ψυχή.
Δεν έχει σημασία αν οι εκλογές αυτές έρχονται να νομιμοποιήσουν την πιο αντιδραστική μεταβολή στη συγκρότηση του ελληνικού κράτους από την ίδρυση του.
Δεν έχει σημασία αν με τον «Καλλικράτη» επιβάλλεται επίσημα η διάσπαση του ενιαίου και αδιαίρετου της ελληνικής επικράτειας. Κάτι που ιστορικά έχει επιχειρηθεί μόνο από τις δυνάμεις κατοχής, όταν το 1941 χώρισαν την Ελλάδα σε τρεις ζώνες.
Δεν έχει σημασία αν καντονοποιείται η χώρα σε περιφέρειες για να διευκολυνθεί η ιδιωτικοποίηση των δήμων της χώρας, να εκποιηθεί εθνικό έδαφος και να παραδοθεί πιο εύκολα η διαχείριση των περιφερειών στα επενδυτικά και επιχειρηματικά συμφέροντα της διεθνούς αγοράς.
Δεν έχει σημασία αν τη διασπάση της χώρας σε περιφέρειες και δήμους θα ακολουθήσει μια αντίστοιχη διάσπαση της παιδείας και της υγείας, που ήδη έχει εξαγγελθεί. Άλλωστε δεν ένοιαξε πολλούς όταν το υπουργείο από Εθνικής Παιδείας έγινε σκέτο Παιδείας για να προωθηθεί η παιδεία πολλών ταχυτήτων και διαφορετικών περιφερειών. Όπως έγινε με την Υγεία, αλλά και την Άμυνα, την οποία η κυβέρνηση ετοιμάζεται να παραδώσει ολοκληρωτικά στο ΝΑΤΟ, την Ε.Ε. και τις ιδιωτικές εταιρείες μισθοφορικών υπηρεσιών που συνοδεύουν τους σημερινούς στρατούς της Δύσης. Δεν έχει σημασία αν όλα αυτά συμβαίνουν για να ξεφορτωθεί το κράτος όλες τις υποχρεώσεις του προς την κοινωνία και να ενισχυθεί μόνο ως μηχανισμός άγριας καταστολής και είσπραξης για λογαριασμό των δανειστών τοκογλύφων και κερδοσκόπων που ήδη λυμαίνονται τη χώρα.
Δεν έχει σημασία αν από τυπικά ανεξάρτητο κράτος μεταβαλλόμαστε ανοιχτά σε άθροισμα διαφορετικών περιφερειών υπό την αυστηρή επιτήρηση ενός κεντρικού κρατικού μηχανισμού, που λειτουργεί ως διαμεσολαβητής της «Ευρώπης των περιφερειών» με τους ντόπιους υπεξούσιους πληθυσμούς.
Τίποτα απ' όλα αυτά δεν έχει σημασία, αρκεί να εξασφαλίζεται η αναπαραγωγή των μηχανισμών. Να τρέχει το παραδάκι από τα κοινοτικά κονδύλια και την κρατική ενίσχυση και ό,τι αυτά συνεπάγονται.Τίποτε επίσης δεν πρέπει να έχει σημασία για τον λαό. Όπως άλλωστε μας διαβεβαιώνει και η ηγεσία του ΚΚΕ, ό,τι ήταν πριν, το ίδιο είναι και σήμερα. Οπότε προς τι το άγος και ο οδυρμός; Το μόνο που πρέπει να απασχολεί τον λαό είναι τι θα ψηφίσει. Έτσι αποχαυνωμένος και ανίδεος πρέπει να προσέλθει στις κάλπες για να εκτονώσει την αγανάκτηση του με τρόπο ανώδυνο και επωφελή για το νέο καθεστώς. Πρέπει να καταπιεί την κάμηλο και να ασχοληθεί με την οπή της ραφίδος.
Το ξεκατίνιασμα
Πρόκειται για την αποθέωση του «κοινοβουλευτικού κρετινισμού», με τον οποίο χαρακτήριζαν οι επαναστάτες δημοκράτες των αρχών του 19ου αιώνα όλους εκείνους που ξεχνούσαν την πάλη για τη δημοκρατία κάθε φορά που το καθεστώς της απολυταρχίας παρείχε τη δυνατότητα των εκλογών προκειμένου να δημιουργήσει μια ψευδαίσθηση νομιμοποίησης. Πρόκειται για τον ίδιο «κοινοβουλευτικό κρετινισμό» που έκανε ορισμένες ηγεσίες της Αριστεράς να επιδιώκουν τη συμμετοχή τους στην πολιτική μεταρρύθμιση Μαρκεζίνη της χούντας το 1973. Τότε την τιμή της Αριστεράς και γενικά της δημοκρατίας έσωσε η εξέγερση της νεολαίας στο Πολυτεχνείο. Σήμερα η εξέγερση που ζυμώνεται και ωριμάζει στα κατάβαθα της κοινωνίας είναι σίγουρο ότι θα σαρώσει τα πάντα και πρώτα απ' όλα αυτόν τον άθλιο «κοινοβουλευτικό κρετινισμό».Όλο και μεγαλύτερο μέρος της κοινωνίας αντιλαμβάνεται ότι το υπάρχον σύστημα οικονομίας και πολιτικής δεν επιδέχεται καμιά βελτίωση, ότι οι ίδιες οι εκλογές όπως είναι στημένες δεν έχουν κανένα πραγματικό περιεχόμενο, εκτός από το να νομιμοποιούν το πιο άθλιο καθεστώς της μεταπολιτευτικής περιόδου, ένα καθεστώς υποδούλωσης, που μπροστά του ωχριά ακόμη κι εκείνο του Διεθνούς Οικονομικού Ελέγχου το 1898. Διαβάστε περισσότερα...

Ο Γκαίμπελς πέθανε... Ο Γκαίμπελς ζει !

Του Δημήτρη Κωνσταντίνου
Ξεκίνησε από χτες η μεγάλη, χειμερινή (η προηγούμενη ήταν εαρινή), γκαιμπελική προπαγάνδα - επίθεση της κυβέρνησης, με προφανή στόχο αυτή τη φορά τις ΔΕΚΟ και αιχμή του δόρατος, ποιον άλλον, τα καθεστωτικά ΜΜΕ.
Στο σύνολό τους σχεδόν τα χτεσινοβραδινά Μέσα Μαζικής Παραπληροφόρησης επιδόθηκαν σ' έναν άνευ προηγουμένου ανταγωνισμό για το ποιος θα κατηγορήσει περισσότερο τις έρημες ΔΕΚΟ, που αφού τις απαξιώσουν και τις εξευτελίσουν, θα τις πουλήσουν αντί πινακίου φακής σε κάποιο μάγκα ιδιώτη φίλο της κυβέρνησης που θα τους κάνει τη χάρη να φορτωθεί αυτός το βαρίδι, όπως έκαναν με την Ολυμπιακή.


Ορυμαγδός κατηγοριών για κατασπατάληση του δημοσίου χρήματος απ' τους άπληστους υπαλλήλους, για τα τεράστια χρέη των ΔΕΚΟ, για περίεργα επιδόματα (άλλα αληθινά κι άλλα ψεύτικα) όπως το επίδομα "πλυσίματος χεριών" που εν είδει αστείου κυκλοφορούν πια και μεσω e mail, κάνοντας τους υπόλοιπους πολίτες ν' αγανακτούν και να εξίστανται.
Και το κερασάκι στην τούρτα οι υπέρογκοι μισθοί, που είναι διπλάσιοι όπως τόνιζαν σε κάθε ευκαιρία απ' αυτούς του ιδιωτικού τομέα.
Η δοκιμασμένη συνταγή του διαίρει και βασίλευε. Ο Γκαίμπελς αγαπητοί φίλοι δεν πέθανε. Ο Γκαίμπελς είναι δω.
Ξαναζεί μέσα απ' τα χρυσοπληρωμένα παπαγαλάκια των δελτίων που ξαφνικά τους πήρε ο πόνος για τους χαμηλά, σε σχέση με το δημόσιο, αμοιβόμενους ιδιωτικού υπαλλήλους.

Δεν μας λένε οι χρυσοκάνθαροι καλαμαράδες όμως, ποιος γιγάντωσε αυτόν τον δημόσιο τομέα;;
Ποιος προσλάμβανε κατά χιλιάδες όλους αυτούς τους ανθρώπους στις ΔΕΚΟ για να δημιουργήσει στρατούς ψηφοφόρων;;
Ποιος χάϊδευε τα συνδικάτα τους για να τα ελέγξει (πρώτος διδάξας είναι ο πατέρας του τωρινού πρωθυπουργού), δίνοντας πράγματι, σε κάποιες περιπτώσεις, απίθανα επιδόματα;;
Και σεις οι πολίτες που πιθανόν αγανακτείτε και κάνετε πηγαδάκια σήμερα στις δουλειές σας συζητώντας πόσο πολύ χρήμα πέφτει στο δημόσιο και πως καλά κάνουν και κόβουν, δεν μου λέτε, αν εργαζόσασταν στο δημόσιο θα είχατε αρνηθεί κάποιο "ηλίθιο" επίδομα;;
Θα λέγατε όχι σε απανωτές "προεκλογικές" αυξήσεις ή ευνοϊκές ρυθμίσεις;;
Κι αν είχατε μέχρι σήμερα προγραμματίσει τη ζωή σας πάνω σ' αυτή τη βάση, θα σας άρεσε να σας κόβουν το 30 - 40% των αποδοχών σας ή θα αντιδρούσατε;;
Για όλα τα παραπάνω δεν λένε τίποτα οι μεγαλοδημοσιογράφοι των οχτώ, και παρότι τους πήρε τώρα ο πόνος για τους ιδιωτικούς υπαλλήλους δεν βγάζουν άχνα αυτά τα ανθρωπάρια για το ότι απ' το Μάϊο και μετά πήγαν περίπατο ένα σωρό κατακτήσεις των ιδιωτικών υπαλλήλων που κερδήθηκαν δεκαετίες πριν, με αίμα.
Δεν βγάζουν άχνα για το νομοσχέδιο που αφορά στις ενδοεπιχειρισιακές συμβάσεις, νομοσχέδιο που θα επιτρέπει στον επιχειρηματία να πληρώνει όσο θέλει τον φοβισμένο απ΄την κρίση υπάλληλο - οικογενειάρχη που θα δεχτεί οποιαδήποτε βλαπτική μεταβολή για να μη χάσει τη δουλειά του.
Κι όχι απλά δεν βγάζουν άχνα, αλλά πολλές φορές υπερθεματίζουν για τέτοια απάνθρωπα, μεσαιωνικά νομοσχέδια στο όνομα δήθεν της ανταγωνιστικότητας.
Το κακό όμως δεν είναι πως αυτοί οι εξωνημένοι δημοσιογραφίσκοι λένε όσα λένε.
Γι' αυτό πληρώνονται κι άξιος ο μισθός τους.
Το κακό είναι πως όλη αυτή η φιλολογία περί του κακού δημοσίου τομέα, παχυλών αμοιβών, των 11 πιο υπερχρεωμένων ΔΕΚΟ κλπ, βρίσκει όπως δυστυχώς είδα σήμερα, ευήκοα ώτα και στα blogs, που αναδημοσιεύουν όλα τούτα παίζοντας άθελά τους, το παιχνίδι της κυβέρνησης.

Για να τελειώνουμε. Οι πολίτες δεν πρέπει να πέφτουμε θύματα τις κυβερνητικής προπαγάνδας, (που στρώνει το χαλί σε οποιεσδήποτε αλλαγές που ετοιμάζονται), και θέλει και πασχίζει να διαιρέσει τους πολίτες σε πατρίκιους του δημοσίου και πληβείους του ιδιωτικού τομέα, χαϊδεύοντας τους τ' αυτιά με λόγια συμπαθείας. Ας προσέξουμε γιατί , όταν η κυβερνητική προπαγάνδα θα προστάξει επίθεση στον ιδιωτικό τομέα, όλα αυτά θα πάνε περίπατο και θ' αρχίσουν να διαβάλουν και να κατηγορούν τους ιδιωτικούς υπαλλήλους που μέχρι σήμερα τους βρίσκουν στην παλάντζα αδικημένους. Και θα το κάνουν ανενδοίαστα. Δεν έχουν ηθικές αναστολές, "δεν έχουν ίσο κρέας" που λένε και στα μέρη μου.
Όσο για την κυβέρνηση, αυτή πρέπει να φύγει το συντομότερο δυνατό. Είναι η πιο επικίνδυνη κυβέρνηση των τελευταίων δεκαετιών.
Κι αυτό δεν αφορά μόνο στην ουσία της πολιτικής της, αλλά και στον τον τρόπο που αντιμετωπίζει τους πολίτες και την κοινωνία στο σύνολό της.
Θεωρώντας ότι απευθύνονται σε ζώα, είναι κυνικοί, λένε ψέμματα ανερυθρίαστα, εμπαίζουν, προπαγανδίζουν ωμά, προκαλούν.
Ποτέ μια κυβέρνηση δεν φέρθηκε τόσο άτιμα πολιτικά όσο αυτή και ποτέ μια κυβέρνηση δεν συμπεριφέρθηκε τόσο κυνικά στον ελληνικό λαό όσο αυτή.
Ένας δρόμος υπάρχει μόνο γι' αυτήν. Ο δρόμος της φυγής. Ας της τον δείξουμε.
e-parembasis Διαβάστε περισσότερα...

Τα τρία Όχι του Πρωθυπουργού στη Θεσσαλονίκη, είναι σαν τα τρία προεκλογικά Δεν το 2009.

Σεπτέμβρης 2009

• Δεν θα αυξηθούν οι εισφορές
• Δεν θα αυξηθούν τα όρια ηλικίας
• Δεν θα μειωθούν οι συντάξεις

Σεπτέμβρης 2010

• Όχι σε νέα μέτρα μείωσης των μισθών
• Όχι σε αύξηση του ΦΠΑ από 11% σε 23%
• Όχι εξίσωση ΦΠΑ θέρμανσης και κίνησης

Η υποκρισία στο μεγαλείο της. Είναι σίγουρο ότι μόλις την επόμενη μέρα των Δημοτικών και Περιφερειακών εκλογών τα τρία Όχι θα πάνε περίπατο, όπως και τα τρία Δεν.

Που απευθύνονται; Δυστυχώς αν ο Ελληνικός λαός παρασυρθεί πάλι από τις ψεύτικες υποσχέσεις και δώσει ικανοποιητικά ποσοστά στο ΠΑΣΟΚ και τη Νέα Δημοκρατία, την επόμενη ημέρα θα είναι ξανά δέσμιος των υπαλλήλων του ΔΝΤ και των μεγάλων Τραπεζιτών, Παπανδρέου, Παπακωνσταντίνου, Κατσέλη, Πάγκαλου, Ραγκούση και όλων των υπόλογων πλέον στον Ελληνικό λαό και την υποβάθμιση και υπερχρέωση της χώρας. Θα έρθουν οι δήθεν «σωτήρες….» ο Σαμαράς και ο Καρατζαφέρης όπως στην Ουγγαρία με συνθήματα «αναδιάρθρωση του χρέους…., επαναδιαπραγμάτευση…., έξω το ΔΝΤ….κλπ» αφού όμως το μεγάλο χρηματιστηριακό κεφάλαιο, ΔΝΤ , ΕΚΤ, κλπ μας έχει πλέον ξεζουμίσει και το πτώμα του Έλληνα εργαζόμενου κείτεται κοντά στην τελευταία του πνοή στο χώμα.

Με ένα σμπάρο δυο τρυγόνια.
Ξεφτυλίζουμε την έννοια του σοσιαλισμού που δήθεν υπηρετεί το ΠΑΣΟΚ και φέρνουμε στην εξουσία τα γνήσια παιδιά μας που θα υπηρετήσουν και που πιστεύουν το καπιταλιστικό σύστημα εξουσίας που διασφαλίζει τα υπερκέρδη των εξουσιαστών του πλανήτη μας.

Στο χέρι μας είναι να αντιδράσουμε. Μην εμπιστεύεστε τις ψεύτικες υποσχέσεις του ΠΑΣΟΚ και την υποκρισία της Νέας Δημοκρατίας.
Δυστυχώς και η αριστερά σήμερα είναι ανίκανη να προβάλλει εναλλακτική πολιτική, εγκλωβισμένη είτε στην αμαρτωλή κληρονομιά του παρελθόντος ( μοντέλο σοσιαλιστικών χωρών), είτε στη δυσκολία της να έρθει σε ρήξη με το καπιταλιστικό μοντέλο (Συνασπισμός κλπ), παραπαίει στην εσωτερική διχόνοια της .

Μαυρίστε τους παντού. Το νέο δεν θα αργήσει να ξεπηδήσει και τότε όλοι αυτοί θα πρέπει να απολογηθούν.
Είναι υπόλογοι πλέον απέναντι στον Ελληνικό λαό.

Ενεργός Πολίτης(Όχι της ομάδας που ζητά μερίδιο εξουσίας)

Διαβάστε περισσότερα...

ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΑ ΕΚΛΟΓΩΝ ΕΛΜΕ ΦΘΙΩΤΙΔΑΣ (12-10-2010)

ΣΥΝΔΙΚΑΛΙΣΤΙΚΗ ΧΡΟΝΙΑ 2010-2011
Ψήφισαν 649
έγκυρα 618
Άκυρα 5
Λευκά 26
ΣΥΝΔΥΑΣΜΟΣ ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΩΝ ΚΑΘΗΓΗΤΩΝ 248 ψήφους και 3 έδρες.
Εκλέγονται οι Κωνσταντίνου Κώστας (116), Δημήτρης Προύσαλης (110) και Θύμιος Παλέτσος (74).
ΠΑΣΚ 220 ψήφους και 3 έδρες
Εκλέγονται οι Τάσος Αρμυριώτης (119), Κανινής Ιωάννης (39) και Παπιώτης Κώστας (39).
ΔΑΚΕ 127 ψήφους και 1 έδρα.
Εκλέγεται ο Τζουάνας Γεώργιος (55)
ΕΣΑΚ-ΔΕΕ 23 ψήφους και καμία έδρα.

ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΑ ΣΥΝΔΙΚΑΛΙΣΤΙΚΗΣ ΧΡΟΝΙΑΣ 2009-2010
Ψήφισαν 679
Έγκυρα 659
Άκυρα 6
Λευκά 14
ΠΑΣΚ 266 (3 έδρες)
ΑΝΕΞ 202 (2 έδρες)
ΔΑΚΕ 165 (2 έδρες)
ΕΣΑΚ 26 Διαβάστε περισσότερα...

Μετά το Βατοπέδιο, η Torcaso εμπλέκεται και στη Siemens

Ενα έγγραφο - βόμβα συνδέει την εξωχώρια εταιρεία που θεωρείται ύποπτη για «πλυντήριο» πολιτικού χρήματος, την TORCASO, και με τα μαύρα ταμεία της Siemens, πέραν της εμπλοκής της σε αγοραπωλησίες ακινήτων με τη Μονή Βατοπεδίου.

Η TORCASO έγινε αρχικά γνωστή το 2009 από την πρώτη εξεταστική για την υπόθεση του Βατοπεδίου. Ακολούθως οδήγησε σε ακίνητα του πρώην υπουργού Ακη Τσοχατζόπουλου και τώρα ετέθη στο στόχαστρο και για συναλλαγές με τη Siemens.

Το έγγραφο αυτό, με την ένδειξη «Εμπιστευτικό», έφτασε το καλοκαίρι στην εξεταστική επιτροπή για την υπόθεση της Siemens και φέρει την υπογραφή τού τότε προέδρου της Επιτροπής για την Καταπολέμηση της Νομιμοποίησης Εσόδων από Εγκληματικές Δραστηριότητες, Στέλιου Γκρόζου.

Σύμφωνα μ' αυτό, τρία εμβάσματα συνολικού ύψους 6,7 εκατ. δολαρίων που μεταβιβάστηκαν στην TORCASO από τον λογαριασμό 051524866 της Morgan Stanley Ζυρίχης προέρχονται από τη Siemens και σχετίζονται με την ερευνώμενη υπόθεση.

Σύνολο 6,7 εκατ. δολάρια

Τα τρία εμβάσματα που εισέρρευσαν στην TORCASO αφορούν:

1) 4,5 εκατ. δολάρια την 1η Νοεμβρίου 1999

2) 1,2 εκατ. δολάρια στις 10 Ιανουαρίου 2000 και

3) 1 εκατ. δολάρια στις 7 Μαρτίου 2000.

Η Επιτροπή, με το έγγραφό της αυτό, υποστηρίζει ότι τα 6,7 εκατ. δολάρια εστάλησαν από τη Siemens και συνιστά το άνοιγμα του λογαριασμού 051524866 της Ζυρίχης ώστε να αποκαλυφθεί ο συνδετικός κρίκος μεταξύ Siemens και TORCASO.

Το έγγραφο αυτό της Επιτροπής διαβιβάστηκε από την εξεταστική επιτροπή για την υπόθεση του σκανδάλου Siemens στους ειδικούς εφέτες ανακριτές Μ. Νικολακέα και Ι. Φιοράκη οι οποίοι, σύμφωνα με πληροφορίες, έχουν ήδη ζητήσει από τις ελβετικές αρχές να αποκαλυφθεί ο δικαιούχος του επίμαχου λογαριασμού της Morgan Stanley.

Πάντως, αν ο δικαιούχος του λογαριασμού προβάλει αντιρρήσεις και μπλοκάρει το άνοιγμά του με ένδικα μέσα, το Δημόσιο πρέπει να υποστηρίξει με νομικό παραστάτη που θα ορίσει στη Ζυρίχη το αίτημά του, όπως έγινε και με την υπόθεση του λογαριασμού Α. Rocos, πίσω από τον οποίο κρυβόταν ο πρώην υπουργός Τ. Μαντέλης.
Εντύπωση προκαλεί ότι το «Εμπιστευτικό» του κ. Γκρόζου αποσιωπήθηκε από την εξεταστική της Siemens ή πέρασε απαρατήρητο από όλους τους βουλευτές, πιθανώς λόγω της έκτασης των εγγράφων που καθημερινά χειρίζονταν. Εκτός και αν το έγγραφο αυτό δεν κοινοποιήθηκε και εστάλη σιωπηρά στους ειδικούς εφέτες ανακριτές.
Ηταν «γέφυρα»;
Ως προς την TORCASO πάντως, πολλές «συμπτώσεις» δημιουργούν την αίσθηση ότι η κυπριακή αυτή εταιρεία ήταν «γέφυρα» για να περιέλθουν αξιόλογα ακίνητα στην ιδιοκτησία του Ακη Τσοχατζόπουλου.

Η TORCASO Investments Limited συνεστήθη στις 3/8/1999 με πραγματικό ιδιοκτήτη τον Νικόλαο Ζήγρα, εξάδελφο του πρώην υπουργού Α. Τσοχατζόπουλου και μέτοχο στην ATS Trustees (ως επίτροπος εμπιστεύματος που κρατά τις μετοχές για λογαριασμό του beneficial owner). Από το 2004 οι μετοχές της μεταβιβάστηκαν σε Κύπριο δικηγόρο.

Η εταιρεία αυτή αμέσως μόλις συνεστήθη αγόρασε το ακίνητο στον δεύτερο όροφο της Κομνά Τράκα 3, το οποίο στη συνέχεια πέρασε στην κατοχή του κ. Τσοχατζόπουλου. Ηδη ο πρώην υπουργός είχε αγοράσει ακίνητο στον τρίτο όροφο της ίδιας πολυκατοικίας από τις αρχές της δεκαετίας του 1990.

Σε λιγότερο από ένα χρόνο, δηλαδή το 2000, η TORCASO αγόρασε στην ίδια περιοχή τη διώροφη κατοικία που το 2007 πούλησε στη Μονή Βατοπεδίου.

Στην TORCASO ανήκε και το ακίνητο της Διονυσίου Αρεοπαγίτου 33, που το 2001 πωλήθηκε στη Nobilis και στη συνέχεια αγοράστηκε από τη σύζυγο του κ. Τσοχατζόπουλου, Βίκη Σταμάτη, στο μεταίχμιο της φορολόγησης των ακινήτων των εγγεγραμμένων σε off shore εταιρείες.

Ζήτησαν άνοιγμα

Στην «Κ.Ε.» στις 10 Οκτωβρίου 2010, ο Χρήστος Ζέρβας έγραψε πως και οι συντάκτες - ελεγκτές του πορίσματος της Τραπέζης της Ελλάδος, οι οποίοι διερεύνησαν τις μεγάλες συναλλαγές με τη Μονή Βατοπεδίου, ζήτησαν να ενεργοποιηθεί δικαστική συνδρομή για το άνοιγμα του τροφοδότη λογαριασμού της Ζυρίχης που έστειλε στην TORCASO τα 6,7 εκατ. δολάρια.

Επίσης, στο ίδιο δημοσίευμα στην «Κ.Ε.» αναφέρεται ότι η ειδική εφέτης ανακρίτρια Ειρήνη Καλού ακόμα αναμένει από τις κυπριακές αρχές την αποκάλυψη του λογαριασμού και των συναλλαγών της TORCASO με τη Μονή Βατοπεδίου, εν αναμονή της εκδίκασης σχετικής προσφυγής που συνοδεύεται από αιτιολογημένη δικαστική παραγγελία. *

Της ΑΡΙΣΤΕΑΣ ΜΠΟΥΓΑΤΣΟΥ www.enet.gr

Διαβάστε περισσότερα...

Οι βλαβερές συνέπειες του καπνού και του φαρισαϊσμού

Το τσιγάρο, το κάπνισμα, είναι μια συνήθεια κακή, ένα πάθος επιβλαβές, ένας εθισμός που μπορεί να οδηγήσει σε τραγικά αποτελέσματα, μια εξάρτηση ανθυγιεινή. Ισως και αντιαισθητική.
Μ' αυτήν την έννοια, το μέλημα της πολιτείας, του κράτους και της κυβέρνησης να προφυλάξει την υγεία μας από το κάπνισμα (θα μπορούσε να) είναι συγκινητικό.
Αδυνατούμε, ωστόσο, να αντιληφθούμε το διχασμό προσωπικότητας που διέπει τους «άγγελους - φύλακές μας».
Πώς γίνεται, δηλαδή, οι ίδιοι άνθρωποι, που τρέμουν μην και πάθει τίποτα η υγεία μας από το κάπνισμα, να μη σκέφτονται τις συνέπειες που έχει για την υγεία μας να μας κόβουν τους μισθούς;
Πώς και δεν σκέφτονται την υγεία των ανθρώπων, όταν τους κόβουν τις συντάξεις, αλλά βάζουν χαράτσι μέχρι και στα εξωτερικά ιατρεία;
Αφού νοιάζονται για την υγεία του λαού, γιατί αφήνουν κενές 25.000 οργανικές θέσεις ιατρικού και νοσηλευτικού προσωπικού στα δημόσια νοσοκομεία;
Γιατί, τόσο υπέρμαχοι της δημόσιας υγείας που είναι, να παρακολουθούν με τόση στωικότητα το φαινόμενο οι βιομήχανοι να προκαλούν πολλαπλασιασμούς των καρκίνων στις περιοχές που ρυπαίνουν με τα απόβλητά τους;
Αφού επιθυμούν τον απεγκλωβισμό των ανθρώπων από τις - κατά το μονόπρακτο του Τσέχοφ - «βλαβερές συνέπειες του καπνού», γιατί απαγορεύουν στα ασφαλιστικά ταμεία να καλύπτουν την αναγκαία φαρμακευτική αρωγή για τη διακοπή του καπνίσματος;
Γιατί αδιαφορούν παντελώς με ό,τι έχει σχέση με αυτό που λέγεται «Αγωγή Υγείας»;
Επειδή, δε, δεν ξεχνάμε από πού έλκει την καταγωγή της όλη αυτή η πολυδιαφημιζόμενη (και ζωγραφισμένη με τα χρώματα της φιλανθρωπίας) αντικαπνιστική «σταυροφορία», δεν μπορούμε να μη σημειώσουμε ότι ο «θατσερισμός», με τις δικές του απαγορεύσεις κατά του καπνίσματος, ουδέποτε κατεγράφη ως φιλάνθρωπος πολιτική...
Ομοίως, δυσπιστούμε τα μάλα απέναντι στις αντικαπνιστικές εκστρατείες που έχουν για θεωρητικό υπόβαθρο της υστερικές αμερικανιές του «Θείου Σαμ».
Οχι μόνο γιατί ο «Θείος Σαμ», αμείλικτος ων απέναντι στο τσιγάρο, δε φαίνεται να πολυβασανίζεται με το ερώτημα τι θα συμβεί στην υγεία των ανθρώπων (όσων δηλαδή ανθρώπων επιβιώνουν των «παράπλευρων απωλειών»), ούτε όταν ρίχνει βόμβες με απεμπλουτισμένο ουράνιο στα Βαλκάνια, ούτε όταν βομβαρδίζει με βόμβες φωσφόρου τη Φαλούτζα, ούτε όταν ελέγχει το 95% της παγκόσμιας παραγωγής οπίου, μέσω του Αφγανιστάν...
Το τσιγάρο, το κάπνισμα είναι μια τραγική εξάρτηση. Που απειλεί, που σκοτώνει.
Αυτός ο θανάσιμος εχθρός, όμως, πέρα από μια «απενοχοποιημένη» φόρμουλα για ένα νέο εισπρακτικό κυνηγητό εναντίον των «παρανομούντων», γίνεται δυο φορές πιο επικίνδυνος στα χέρια των επιτελείων του «σωφρονισμού» μας.
Τα «σωφρονιστήρια», με πρόσχημα ακόμα και το κάπνισμα εθίζουν την κοινωνία στο χαφιεδισμό. Εφτασαν να διαφημίζουν στα ΜΜΕ τετραψήφιους αριθμούς για να καταδίδουν οι «νομοταγείς» τους «λάθρα καπνίζοντες»...
Ο εθισμός στο κάπνισμα σκοτώνει. Το τσιγάρο βλάπτει την υγεία.
Ο αγώνας και η απόφαση για την απαλλαγή από αυτόν τον βραχνά, όμως, δεν μπορεί παρά να είναι (και πρέπει να είναι) μια συλλογική και ατομική επιλογή, που αντανακλά τη συνειδητή χειραφέτηση από επιβλαβή πάθη και εξαρτήσεις και όπου η οργανωμένη πολιτεία θα στέκεται αρωγός - με όλα τα μέσα - της απεξάρτησης. Οχι «δεσμοφύλακας».
Αντιθέτως, αυτοί που είτε στην Ελλάδα, είτε διεθνώς, ηγούνται του «αντικαπνιστικού ιππικού», χρησιμοποιούν το τσιγάρο ως προπέτασμα καπνού για να ξεδιπλώσουν όχι πολιτικές Υγείας, αλλά πολιτικές που, όπως η νικοτίνη επεμβαίνει στο νευρικό σύστημα, έτσι κι αυτές στοχεύουν να εθίσουν στο «στρατωνισμό», στην «άνωθεν επιβαλλόμενη πειθαρχία», στον καταναγκασμό της «αποστειρωμένης ορθότητας».
Οι καπνιστές - όσοι έχουν σώας τα φρένας - αισθάνονται (αισθανόμαστε) ως μέγιστη υποχρέωση να απαλλάξουν τους εαυτούς τους και τους διπλανούς τους από αυτή την άχρηστη συνήθεια.
Στην προσπάθειά τους αυτή δε θα σταματήσουν να θεωρούν και να υπενθυμίζουν ότι επιβλαβές για την υγεία, εκτός του τσιγάρου, είναι το να υφίστανται οι άνθρωποι και την υποκρισία.
Επιβλαβές για την υγεία των ανθρώπων είναι το να «φουμάρουν» και το φαρισαϊσμό εκείνων που κόπτονται για την υγεία του λαού. Του λαού που - οι ίδιοι οι οποίοι ενδιαφέρονται για την υγεία του - τον έχουν ρίξει στη «γόπα», στην «τράκα» και που τον γύρισαν στην εποχή που τα περίπτερα, λόγω της φτώχειας, πούλαγαν τα τσιγάρα χύμα...
Ριζοσπάστης 1-9-2010
Διαβάστε περισσότερα...